Toertje Zuid Amerika
Inhoud blog
  		• What do you do whe you lose your passport and your car gets towed.
  		• Yeah, that´s the hardest part 🎶
  		• How to survive an Acid Techno Festival
  		• Mellow travelling
  		• When you stay in that place.

    Zoeken in blog



    14-02-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.What do you do whe you lose your passport and your car gets towed.
    Je bent op weg naar Punta Gallinas en na een paar dagen besef je dat je je paspoort bent kwijtgespeeld.
    Je bent 150 km terug.. 
    Dat is paniek.
    Ohja.

    Je rijdt naar het politiebureel en legt de situatie uit.
    Wanneer men je daar zegt dat je enkel aangifte kan doen op een woensdag terwijl het zondag is heb je 2 keuzes.
    - Je wacht 72 uur.
    - Je gedraagt je als een illegaaltje.

    Keuze nummer 2 dringt zich op wanneer je alles hebt gedaan wat je kan doen.
    Doorrijden dus. 
    Hopen op niet al te veel controles en indien die zich wel voordoen, heb je hetvolgende concept voorhanden:
    It´s gringo time. 

    Gringo time is hetzelfde als het ombuigen van de vooroor- en nadelen van je huidskleur en het gebrek van communicatiemogelijkheden
    aangezien je de vakterminologie niet machtig bent in het Spaans.
    3 weken zonder paspoort werkt wonderwel, want je hebt je Belgische identiteitskaart nog en je legt uit dat je op weg naar Bogota bent 
    om dit geval met je ambassade uit te klaren.
    Je hebt ondertussen ook al een papiertje van de politie kunnen bemachtigen dat aangeeft dat je je documenten bent kwijtgespeeld.
    Daarmee reis je rustig verder. 

    Naar Medellin onder andere.
    Daar parkeer je je auto op dezelfde plaats als de 1e keer dat je er bent geweest. 
    Met dezelfde parkeerwachter. 
    Die ken je nog en hij jou ook.
    Want de vorige keer heb je hem teveel betaald en dat voelt niet fijn aan.
    Hij heeft het tegenovergestelde gevoel. 
    Deze keer vertel je hem dat je hem op het einde van het verblijf wel zal betalen.
    Maar zijn blik verraadt dat hij je niet gelooft. 
    Mijn blik is er eentje van ongeloof gevolgd door gelach wanneer de auto verdwenen is.
    Net zoals de parkwachter.
    Snoodaard.

    Je begeeft je naar de politie en daar kom je een toffe flik tegen.
    Het is kalm in het bureel. 
    Dat wordt een snelle afhandeling denk je. 
    Gringo Time. 
    Totdat je naar de benedenverdieping wordt geleid.
    Chaos..
    En tijd is datgene waarvan je hier beroofd wordt.
    Net zoals de vele centen wanneer je de bedragen van de boetes hoort. 

    Je hebt al je documenten nodig. 
    Die steken in de auto.
    Pak een taxi naar de plaats waar je auto staat.
    10 km verder vertelt men je dat je niet binnen mag zonder toegangsbewijsje.
    Dat verkrijg je in het bureel.
    Een over en weertje later sta je terug in de file.
    Files die aangeven dat administratieve technologie nog niet is doorgevoerd. 
    Of dat men zoveel mogelijk mensen van een job willen voorzien die je kopieën maken of papiertjes afstempelen.
    2 uur later vertelt men je dat in de verkeerde file staat.
    Een andere duurt even lang. 
    Je maakt vriendjes in die file.
    En vooral met de kerel die je documentjes regelt.
    Die kan je gringo naam niet uitspreken en vindt dat best grappig.
    Zo grappig dat ie het doorvertelt aan de collega´s.
    Die vinden dat zo geinig dat ze zich verzamelen rondom je documenten.
    Achteloos stempelen ze je document af waarmee je je auto mag gaan ophalen.
    Verbazing zonder woorden alom..
    Verbazing omdat je geen boete hebt betaald.
    Hebben ze medelijden, zijn ze toeristisch gezind of is een gringo in de file al eens de verfrissing van de dag?

    Je rijdt terug om je baggage in het hostel op te halen.
    Parkeer je op dezelfde plaats als voorheen.
    Je bent terug. En zo ook de parkwachter. 
    He pulls a stupid face. 
    Jij ook, met meer grijns als voorheen. 
    It´s gringo time.
    Talk to the hand because the face won´t listen.
    Je reist naar de ambassade waar men je vertelt dat je enkel op afspraak mag langskomen.
    Die maak je met een lieve dame aan de lijn.
    De volgende dag belt ze je terug omdat men je paspoort heeft teruggevonden in het noorden van Colombia.
    Dat zal opgestuurd worden.
    Je betaalt er een kleintje voor.
    Je kan naar Guatemala vertrekken.
    It´s gringo time.   

    14-02-2016, 19:56 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    24-01-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Yeah, that´s the hardest part 🎶
    Van Ushuaia naar Punta Gallinas.
    De 2 uitersten van Latijns- Amerika.
    In vogelvlucht is dat 11 000 km.
    31 000km per auto. 
    Met de omwegen van plezier, afzien en (wan)hoop.
    Ushaia, volop natuur met groen,wit en blauw als primaire kleuren.
    Vegetatie, sneeuw en water.
    Punta Gallinas is vooral geel en blauw.
    Zand met water.
    In the lonely planet beschreven als terrein dat niet voor iedereen geschikt is.
    De ultieme uitdaging om dit tot een goed einde te brengen.



    Via Palomino, een backpackers- oord met eindeloze palmboomstranden, naar Riohacha. 
    En dat is enkel maar omdat er geen ATM in de 1e is. 
    Ertussen ligt Mingeo en daar staan we met z´n 3en, 2 indigino´s met me, 
    te blinken aan de geldautomaat die uitblinkt in 
    geen geld willen afgeven.
    Dat betekent een ritje van 100km om cash te hebben. 
    Riohacha is het meest ontwikkelde stadje langs die kustlijn.
    Al is het bekijken van de kids die hun lijf en leden voor de rugbybal leggen op het strand het enige dat je er van je tijd berooft.
    Het is de stad waar je de laatste grote voorbereidingen kan treffen op weg naar Punta Gallinas.
    De meesten nemen een tour vanuit hier.
    Enkelingen doen het met bereidwilligheid van de indigino´s, de Wayuu.
    De tussenweg is meer mijn ding.
    Met Torta, de auto die stilaan op haar eind loopt, en de GSMGPS, Vriend Navmii.



    Vanuit Riohacha met een omweg naar Uribia, de hoofdstad van de Wayuu in Guajira.
    Een plaats die zo in een Mad Max- film kan meedraaien.
    Zand giert er door de straten.   
    In Uribia heb je de grote ijzeren weg.
    Een industriële hoofdader die Uribia verbindt met de Wayuu in de uitersten van de regio.
    Drinkbaar water en andere goederen worden op die manier verdeeld in de provincie die door de overheid in de steek wordt gelaten.



    De omweg is een tripje naar het strand van Mayapo. 
    Omgeven door moddermeertjes waarin algen en zout het water rood doen kleuren.
    Een vissersdorp waar de tijd is blijven stilstaan en de kinderen die je op de hoofweg opwachten om je naar hún parking te leiden.
    Pallisades, hutten en bomen die verwateren.
    Vissersboten die hetzelfde doen.
    Een beetje zoals de intro van Mooi en Meedogenloos.
    Like sands through the hourglass so are the days of our lives.
    Vergetelheid troef..



    Een colonne van een nationale TV zender, begeleid door de politie, verklapt ons dat dit het thema is van hun volgende reportage,
    wanneer we ze uit het zand helpen met wat geduw en getrek.
    Begeleid door de politie? 
    Ja, het kan hier gevaarlijk zijn wegens gebrek aan zoveel zaken.
    Kijk uit voor de Wayuu´s zeggen ze.
    Kijk niet naar de vrouwen, want je kan voor de blik je leven ervoor laten.
    Spreek, in noodgeval, enkel met de hoofdman van de familie.
    Het blijken enkel die verhalen te zijn die de Colombiaanse media bereiken.
    En net zoals elders in de wereld is dat voor 90 procent de negatieve sensatie.

    Cabo de la Vela is een droom voor kitesurfers.



    Ook voor wildkampeerders. 
    Vreemd is wanneer je de ochtend erna overal dieren- en reptielensporen terugvindt.
    Vreemde nachten daar..
    Ook al omdat ik     de wagen rotsvast het zand in hebt geparkeerd.
    Scoutstechnieken, zoals houten planken onder de wielen trachten te schuiven. werken niet.
    Banden te versleten.
    Met een gekarteld mes groeven in de planken kerven om de bandengroeven na te bootsen is onbegonnen werk.
    Het verdergraven te gevaarlijk met de schorpioenen die schaduw onder uw planken zoeken. 
    Geinig is dat je de hulp van een vrachtwagen moet inroepen de volgende ochtend.. 
    Danku Wayuu.
    Taroa is de beginplaats van de verzanding. 
    Duinen, geblakerde gebeenten en de vegetatie die de strijd aan het opgeven is. 
    In de verte heersen de zandstormen boven het laatste meer in de streek.


    Perico is de naam van een typische dans hier, een straatnaam voor cocaïne, een riviernaam
    en het dorp waar de de Flamingo lagoon te vinden is.
    Er waren er ooit 50 000.
    Nu 3000. 
    Blijft spectaculair..



    De gekozen tussenweg blijkt een interessante te zijn. 
    Je hebt de hulp van de mensen nodig. 
    Dat is even zoeken in die wildernis. 
    De verschillende wegen, die lijken op de deltamonding van de Nijl, leiden min of mee naar dezelfde plaats.
    Enkel de berijdbaarheid van de wegen wordt met het grootst mogelijke contrast duidelijk gemaakt door de knallen die de onderkant van de auto te verduren krijgt.
    De GPS weet van toeten nog blazen en de Indiginos te paard, met de moto of de fiets lachen zich een deuk.
    Je weet dat je de goede richting uitgaat wanneer je kinderen tegenkomt die op Boliviaanse wijze aan touwtjetrek doen.
    Touwtje spannen over de weg en om water vragen.
    Of geld, of iets anders.
    Sommigen met de por favor en gracias,
    Anderen met de bandietengrijns en de DA ME. GEEF MIJ.
    Aangezien de beleefde kindjes al het water hebben gekregen, stap je uit en bedien je het touw zelf.
    Met de kinderlijke verwensingen tot gevolg.



    Zoutvlakten met fata morgana´s die niet te fotograferen zijn.
    Zandophopingen waar je met de nodige snelheid en zigzaggende wielen doorheen moet.
    Rotsen die de ganse auto doen daveren.



    Schelpen zo groot als een vuist, die je banden kunnen openrijten.
    Concha betekent schelp en toevallig ook een vrouwelijke intieme zone.
    Well,
    Properly fucked in dit geval.
    De band leeg in 1 minuut door het gat ter grote van een knikker.

    In de zengende hitte uw wiel veranderen en hopen dat je dit de volgende 300 km niet opnieuw overkomt. 
    De woestijn is niet je vriend.
    De Wayuu wel. 
    Blij een mens te zien en je verder te helpen met het weinige dat ze hebben.
    Danku Wayuu.

    Punta Gallinas is mooi en meedogenloos.
    De harde wetten van de natuur.
    Onherbergzaamheid is de 1e gedachte.
    Want tja,  ons  denken is gebaseerd op en geïndoctrineerd door onze gewoonten.
    Denkend het ons te kunnen voorstellen omdat wij genieten van onze sublieme educatie en overvloed aan multi media.
    De enige educatieve vorm voor de Wayuu is Señor TV.
    De harde wetten van de natuur zijn hun "days of their lives".
    Hun gastvrijheid verzacht de barheid van het landschap.
    Hun levensstijl, educatie voor mij. 
    Danku Wayuu.


    Arena betekent zand in het Spaans.
    Punta Gallinas was dat voor mij wat Zuid Amerika betreft.
    De Wayuu- toeschouwers betekenden meer dan enkel "brood en spelen".
    Met een paar blutsen en builen werd "Emperor Zand" bedwongen.
    La Guajira een gladiator rijker.
    Al knarsentandend, een ervaring erbij. 
    Danku Latijns- Amerika.

    24-01-2016, 16:11 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen)
    12-01-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.How to survive an Acid Techno Festival
    Minimal!
    Electro!
    Deephouse!
    Drum 'n bass!

    Maar dat is niet alles.
    Deze gaan gepaard met 
    "I am bored of.."
    Het einde van het refrein:
    "Love Acid!"

    Daar maak je grapjes over.
    Nee nee. 
    These people.. 
    They do fucking mean it.

    "Wat is Acid?" is de vraag.
    Een goeie, naar mijn bescheiden mening.
    Naast een hallucinogeen is het ook een techno music- variant.
    En die gaat hard. 
    Net als de drug wanneer ik mensen tegenkom die 
    of uit het gat van Uranus komen gekropen na een paar dagen trippen,
    of in hogere sferen naar die planeet onderweg zijn.



    Een underground festival.
    Niet veel mensen, een 200 tal, jong en ouder,
    en allemaal overtuigd van hun religie.
    Dat zeggen ze toch.  
    Als de topper van de line- up Rackit haar dansschoenen aantrekt om op Drum 'n base een danske te placeren,
    zie je het volk schoorvoetend toch dat idools voetsporen volgen.
    Aah, de vrijheid om van mening te veranderen.
    Toch zo mooi om te zien..

    Zo is ook de locatie. 
    Baracita, finca Bella Horizonte. 
    De kust van Noord Colombia.
    De andere kant dan die van Cartagena.
    Palmbomen zo ver het oog kan reiken.



    Zwerfhonden die hun neus in uw oog steken wanneer je je even afkapt op dat strand. 
    Strand overal.
    Zand ook. 
    Neus, oog, nagels, tussen uw billen.
    Levend schuurpapier dat zand eet.
    Op een festival wordt dat met bier naar de maag doorgespoeld. 


    Voor de rest is alles zo een beetje hetzelfde wat overleven in de underground betreft..
    Als ge maar diep genoeg graaft kom je ofwel water
    of jezelf tegen.
    Het aantal slachtoffers stapelt zich op naarmate de dagen elkaar opvolgen, snakkend naar een druppel ervan.
    De Dj sets worden langer, het aantal ervan ook.
    24 uur feest. 
    Smoelentrekkerij van de mensen rondom je, wordt creatiever met het volgende uur.
    Want dan gaat de volgende pil de bek in.
    Je mag "bek" gebruiken wanneer individuen op kauwende lama´s beginnen lijken.
    De beats blijven dezelfde maar hun lijf ervaart ze als:



    Nog sneller,
    blijven gaan pé,
    harder sjieken,
    want mijn benen volgen dan.
    De beats gaan opeens trager. 
    Wonderpil op de tong.  
    Kluts Red Bull erbij, 
    Ding Ding,
    Jackpot voor een uur.


    Maar een uur?
    Ja, want zoals elke drug wordt men er resistent aan.
    De naam van het festival klinkt dan ook treffend als: 
    Resistance Acid Techno Festival. 
    Maar dat is buiten de wetten van dat lijf gerekend.
    Die wet zegt opeens stop.
    En dan gaat the spotlight uit.
    En de bek het zand in. 
    Die vind je de volgende dag dan terug.
    Half bedolven met het zand dat de wind die nacht met zich meedroeg. 
    Dat is net iets anders dan graven,
    maar het principe is hetzelfde.
    Je bent jezelf tegengekomen. 
    Dat is leerrijk,
    soms een beetje zuur. 
    Het is gewoon Acid.

    12-01-2016, 15:20 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    26-12-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mellow travelling
    Men moet toch 1 Caraïbisch eiland gedaan hebben.
    Al is het maar om in appelblauw zeegroen te dobberen.
    Het bijkomende is mooi meegenomen..

    Heb er lang op moeten wachten.
    Het kunstproject afwerken tot de grote opening ervan heeft zweet en tranen gekost.
    Bloed enkel vanwege mijn onhandigheid.
    Na een dikke maand weer de auto in voor wat goei ouw ge- roadtrip.
    11 uurtjes rijden naar Cartagena. 
    Onderweg een gepensioneerde tandarts tegengekomen. 
    Lang in de States gewoond, 5 keer getrouwd, 5 kids,
    terug naar roots om stap per stap zijn droomhotel aan strand op te bouwen.
    Gratis op zijn strand kunnen kamperen. 
    2 dogs die het gezelschap zo leuk vonden dat ze de nacht aan de tent hebben doorgebracht.


    In Cartagena direct de vlucht naar San Andres genomen.
    Anderhalf uurtje vliegen zegt men.
    Dat is buiten storm en 2 maal proberen te landen gerekend. 
    ¨We gaan terug¨:zegt de piloot.
    Eenmaal terug..
    ¨We gaan terug¨:zegt de piloot.
    Dat anderhalf uur leek opeens wat langer.
    Zo lang dat de staff mensen van ijs voorzag om water te bekomen.

    Wanneer je ´s nachts aankomt moet je geluk hebben.
    Met de taxi´s en met de hotels.
    Het mijne is gesloten. Dan sta je daar..
    Met enkel de goodwill van een nachtraaf kom ik in een pousada terecht.
    Een hotel met enkele kamers. 
    De broodwinning bij uitstek van de lokale bevolking.
    Net zoals in Salento wordt elke beschikbare ruimte aan reizigers ´verkocht´.
    Plaats op een eiland.. 
    Als het op is, is het op.
    Rustige zee.
    Kristalhelder water.
    Cocktails in de kokosnoot geserveerd. 
    Manta´s aaien.
    Wegdromen in wit zand.
    Het aantal toeristen loopt helaas de spuigaten uit.
    Daar is een oplossing voor. 

    De andere kant van het eiland met de scooter verkennen.
    Daar vind je het echte San Andres.
    Stranden die van jou alleen zijn.
    Rasta bars die u vooral rust aanbieden, naast de gebruikelijke cocktails en muziek.
    %
    De Creoolse bevolking die verrassend uit de hoek komt in het sappig Engels.
    Trouwens, de 1e plaats in Zuid Amerika die ik tegenkom waar de kinderen 3 talen worden aangeleerd op school.
    Creools, Spaans en Engels.
    Communicatie. 
    Een sleutel om de deur naar "succesvol op dit eiland te zijn" te openen.
    Die plek..
    Daar kon ik voor altijd blijven.
    En dit alles omdat de plannen niet verliepen zoals ze voorzien waren.
    Perfect..

    Cartagena.
    Dat oude stadsgedeelte is wondermooi.
    Nog beter bij valavond. 
    Architectuur lijkt op dat vanuit een Romeo en Juliet sprookje.
    Het gevoel is dat van Venetië.
    Perfecte setting voor al wat romantisch is en wat later,
    al wat vet feestje betekent. 
    Ja, die costeños, die kunnen er wat van.
    Dansen en feesten.
    Begrijpen doe je ze niet. 
    Vreemd accentje.


    Playa Blanca is wat Oostende bij ons is.
    Iedereen passeert hier voor een luie dag aan het strand.
    Het worden er 3 voor mij.
    Geen gebouwen, hostals op het strand zijn hutten en hangmatten.
    Kamperen in de tent.
    Slapengaan en wakker worden met een plons in de zee. 
    Slapengaan en wakker worden met honden die als strandjutters het zand omwoelen op zoek naar eten.
    Stop aan mijn tafel.
    Mijn ontbijt gaat integraal naar de hondenbekken.

    Na 3 dagen zonder douche aan dat strand,
    terug naar de bewoonde wereld. 
    En dat is relatief. 
    Via Mompox terug naar Bucaramanga.
    Een onbetrouwbare veerpont en een GPS die de kluts kwijt is maken er een beproeving van.
    Uiteindelijk die douche...
    Hemels. 
    De meid van dienst heeft een stukje Playa Blanca teruggevonden..
    Ook een beetje vakantie in de vorm van een zandbank in de douchecabine.

    2000 km en terug "thuis"..
    In januari nog zo 1tje.
    Februari een maandje Guatemala.
    Met Belgisch gezelschap.
    Speciaal voor een bezoekje.
    Kijk ernaar uit. 
    Aftellen..

    26-12-2015, 19:40 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (11 Stemmen)
    29-11-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.When you stay in that place.
    Bucaramanga.

    Dat is nu nog is een naam voor een stad.
    Door reizigers gebruikt  als transitplaats om naar noord- of zuid Colombia verder te reizen.
    Een stad kleiner dan Antwerpen maar evenveel inwoners dan Brussel.
    De stad der kleine parkjes, tussen de vele appartementsgebouwen in.
    De meest propere stad van Colombia ook. 
    Dezelfde beschrijving is te vinden in de lonely planet.
    Maar de transitstad is voor mij een verblijfplaats geworden.



    Wat een paar dagen uitrusten in een hostel moest worden,
    veranderde na 2 dagen in:
    Heej, laat ik hier een appartement huren voor een maand.

    Volgende redenen zijn de boosdoeners, al ben ik er zelf blij om.
    - Je leert mensen kennen.
    - Locals zijn the key tot een plaats écht te leren kennen.
    - Die mensen blijken fijnerds te zijn.
    - Interessant om mee te praten. Zelfde soort mensen. Al is dat relatief. 
    - Je reizigers- Spaans blijkt onvoldoende te zijn om je te uiten.
    - Je wil dus eindelijk lessen volgen.
    - Salsa blijkt hier heel belangrijk te zijn.
    - Je wil dus eindelijk lessen volgen.
    - Een appartement huren is goedkoper dan een hostel.
    - Je hebt je les dus geleerd.

    Via een Duitser, Markus, verblijf ik in een leuk appartement voor 7 euro per dag.
    Via een Colombiaanse, Luna, krijg ik voor anderhalve euro per uur Spaanse les.
    Salsa- lessen, die volgen, maar het is druk. 
    Luna studeert af aan de kunstschool en is bezig met het opbouwen van een project.
    Een interessant project waar extra handen voor nodig zijn.
    En de manier om je te integreren.



    Omgeven worden door enkel en alleen Spaans. 
    Niet altijd makkelijk, maar het is van het moeten.
    Uit de comfortzone kruipen.
    Met meer aandacht naar Spaanse liedjes luisteren.
    Mijn favoriete series in het Spaans bekijken gaat me nog net te ver. 
    Spaanse ondertitels zijn een optie maar dan moet ik de afspeelsnelheid aanpassen. 
    En dan zorg je ervoor dat die intelligent gemaakte serie een farce wordt. Is dat een excuus? 
    Je leert met rasse schreden bij. 
    Ook over de mensen en de gewoonten hier.

    Er is niet veel werk te vinden.
    Overaanbod aan werkwilligen.
    Als er werk is moet je al geluk hebben om in dezelfde stad te kunnen werken.
    Zo vertrekt Luna´s vader voor 3 maanden naar een stad 1000 km verderop.
    3 weken werken, 1 week rust. Dat is normaal in Colombia. 
    Als je wil werken dien je er veel voor op te offeren.
    De mensen die hun stad niet willen verlaten hebben een tienda, een soort nachtwinkel.
    Die rijzen als paddestoelen uit de grond.
    Heb je geen plaats of geen geld om een winkel open te doen dan word je straatverkoper.
    De prijzen gaan dan omhoog.
    Mensen met bakfietsen, rondrijdend door de stad, bakkies koffie of andere dranken aanbiedend.
    Jongeren die op elk kruispunt voorruiten reinigen of circustruuken opvoeren. De barristas.
    Ken de tijden waarop de verkeerslichten, semaforos, verspringen want ze rijden je hier gewoon uit uw sokken.
    Ouderen die vuilniszakken doorzoeken om blik en ijzer te verzamelen. Aardig prijsje krijg je daarvoor.
    Mensen die schoenen poetsen. 
    Op elk hoek van de straat staat een "minutos a todos destino persoon" met een fluo-vestje waaraan 2 GSM´s met  koordjes zijn vastgemaakt.
    Snoep en de sigaretten per stuk verkopend. 
    Het lijkt alsof iedereen liever zijn eigen baas is.



    Zoals overal is  maar een kleine groep echt rijk.
    Maar het gat tussen de middenklasse is groot.
    Nog groter dat tussen de middenklasse en de armen. 
    Maar wat ze allemaal gemeen hebben is een grote TV.
    Jaja, want Señor voetbal is de belangrijkste. En novellas, de soaps, als glorieuze 2e.
    Alle dagen staan die 2 te blinken in de woonkamers . 
    Zelfs 2e en 3e klasse kan bekeken worden.
    Als er maar een bal over het scherm rolt..
    Wanneer de Colombiaanse nationale ploeg speelt dan bekijk je die wedstrijd ergens anders dan vanuit de living.
    Dan is men verenigd. 
    Clubvoetbal eindigt te vaak in gevechten.
    Dan is uw living veiliger.
    De nationale ploeg is een levendig straatgebeuren. 



    Over veiligheid gesproken.
    Nog geen echte problemen gekend. 
    En toch blijft men herhalen dat het niet slim is niet op je hoede blijven te zijn.
    Ik vertoef nu in een veilige buurt maar het lager gelegen gedeelte van de stad wordt de zona tolerencia genoemd. 
    Een eufemisme voor een buurt waar de politie het gewoon niet bolwerken kan. 
    Dus wordt er ergens een lijn getrokken waar men het wel veilig kan houden met het personeel dat la policia heeft. 
    Daar beland je liever niet ´s nachts. 

    Hoe het er nu naar uitziet..
    Noord west Colombia voor 11 dagen met de mensen van hier,
    Noord Oost Colombia met een techno festivalleke in januari.
    Punta Gallinas erna. 
    En ja, dan bereik je na 30000 km het uiterste noorden van Zuid Amerika,
    nadat je in het uiterste zuiden bent begonnen.
    Vliegtuig naar Guatemala in februari.
    Die belofte van 8 jaar geleden nakomen,
    en terugkeren in maart of april.

    Wat leer je dan al reizend?
    Veel!
    Maar vooral..
    Dat plannen elke dag weer kunnen veranderen.

    29-11-2015, 05:38 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen)
    11-11-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tackle this baby!
    Vanuit San Gil vertrekkend naar El Cocuy.
    El Cocuy is een nationaal natuurpark. 
    En geen kleintje.
    Zo is ook de aanmaning van de Zwitserse hosteleigenaar.
    Het weer is er slecht op dit moment. 
    En ge gaat er alleen zijn. 
    En er zijn zonet 20 militairen vermoord door de rebellen rond Guica.
    Het is er gevaarlijk!


    Jaja, ben levend uit een rivier geraakt.
    Dees varkie is gewoon een ander om te wassen. 
    E kleintje in 3000 vierkante kilometer natuur.
    Gewoonweg omdat iédereen zegt dat het óveral áltijd gevaarlijk is. 


    "Er zijn 3 wegen die naar het park leiden.
    Gij.. Gij neemt den deze": vertelt Señor Suisse.
    "Maar, maar.. Dat is een omweg. Ne grote."
    Via Tunja is dat 400 km ofzo, draaien en keren, met gaten in de weg.


    Zijn Colombiaanse vrouw bevestigt de uitgestippelde weg. 
    Die wil ik wél geloven. 
    Altijd de locals vertrouwen.
    Via Tunja dus.

    Fijne weg. 
    Tranquillo. 
    Ezels bepakt met suikerriet die me passeren. 
    Ocharme, want een ezel kijkt altijd triest.
    Is het omdat ze onbeheerd naar ´huis´ lopen?
    De weg kennende omdat ze die elke dag een paar keer doen.
    En dat lot hen voor de rest van hun dagen beschoren is?

    De radio doet vreemd. 
    Of net niet.
    Radio Jesus es un señor.
    Dios, Jesus en corazon. Dat laatste betekent ´hart´.
    Meer woorden komen er niet doorheen het krakende ruis.
    Hard om te bemerken dat het de enige zender is in dit diepe dal.
    Maar content dat er van hogerhand bijstand verleend wordt.
    Want het is hier kei-super-maf-levensgevaarlijk enzo. 
    Ironie van hogerhand.

    Wat later hoor ik op ra-di-ooo Tunjaaa dat de Belgen op nummer 1 staan op de FIFA ranking.
    Dat is fijn om dat in het Spaans te horen. 
    Benieuwd of ik daarmee is kan uitpakken.
    België is hier door pakweg 30% van de mensen gekend.
    Nu, zullen er dat een pak meer zijn. 
    Voetbal is religie hier. 
    De rest kan hen bijna worst wezen.

    Ah ja, de linkerpinker gebruiken betekent hier:
    Ge kunt mij voorbijsteken, als ge snel bent.
    Dat heb ik pas na 8 maanden op Zuid Amerikaanse wegen door.
    Of..
    Niet iedereen is zo consequent met het gebruiken van die pinker on die reden.
    Is er bij uitzondering een 2- of meer baanvak?
    Iedereen rijdt links. 
    Zelfs de slakken onder de bestuurders.
    Slalommen dus. 
    Rechts voorbij steken?
    Dubbele gele lijnen, dat zijn de Belgische witte, kruisen? 
    Geen haan die ernaar kraait. 
    Als kiekens zonder kop.
    Men is hier creatief in het verkeer, ook met signalisatie enzo.
    De fans blijven maar komen.


    Een hongerke in Tunja. 
    De geur van een saucisse in 1 van de straatstandjes brengt water in de mond.
    De oude moemoe, tegen de 75, verkoopt die worsten als zoete broodjes.
    Ik geef 20 000 pesos. 8euro.
    Zuchtend vraagt ze of ik niets kleiners op zak.
    Moeite om te zoeken en als mijn blik zich weer naar haar richt staat ze daar met 
    miljarden, wat zeg ik, tril- biljoenen in haar hand te wapperen.
    En met evenveel moeite wisselgeld voor mij te zoeken in die bundel..
    Geld is het slijk der aarde, zegt men. 
    Voor die modder wil ik tijdens mijn pensioen ook worsten verkopen in zo´n gezellige buurt.

    De weg naar het park is nog eens 200 km.
    Al wat minder vrolijk. Donkere wolken bundelen zich.
    Met veel gedonder in het hostel Hacienda La Esperanza aankomend. 


    Jonge eigenaar Guillermo is een chef van opleiding. 
    Geweldig eten bij die kerel.
    De rest van het hostel is basic. 


    ´S avonds geeft ie mij een warmwaterkruik.
    Zo´n rubberen voor aan de voetjes. 
    " Eej Guille, niet nodig, gij kent het weer in België niet zeker?"
    Al lachend geeft ie die toch aan mij.
    Blij kind in bed, daar ´s nachts..

    "Ge bent hier alleen in het park": vertelt hij ´s morgens.
    Hier is de gids die je gevraagd hebt.
    80 000 lappen. Dat is 25 euro.
    1.5 km stijgen tot 4600meter over 11 kilometer. 
    Dat is zo´n 4 uur naar Laguna Grande de la Sierra.
    Dalen in 3uur. 
    Tot straks.

    Die snotter van 19, den Giovanni, denkt dat ik even oud ben.
    Dat vraagt ie niet. 
    Dat bedenkt hij stilzwijgend bij zichzelf. 
    Of hij wil net iets vroeger terug zijn voor Sesamstraat op tv.
    Want hij knalt naar boven.


    We doen het in 3uur en 20 minuten.
    En mijn longen halen me een half uur later weer in.
    Mooi, daar ginds..
    Watervallen, vreemde planten,...



    Ongerepte natuur.
    Geleden van in Ushaia. 

    Te veel mist aan de laguna.


    Het weer verandert er razendsnel.
    Nog even stijgen naar de gletsjer.
    Zo´n 500 meter omhoog naar de top El pulpito del Diablo..
    Maar halverwege terug moeten dalen.
    En maar goed ook.
    Daar op 5000 meter wordt regen al snel hagel.
    En de zwarte vlekken voor mijn ogen die ik te zien krijg maken het er ook niet makkelijker op.
    De hoogte zorgt ervoor dat ik geen hap door mijn keel krijg. 
    En nochtans nodig.
    Maar neen.
    Het is mooi en fijn, en weer is flink afgezien.

    Uitkijkend naar een saucisse en een warmwaterkruik..

    11-11-2015, 16:00 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    04-11-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.When you think you´re going to die. Twice
    Het is al even geleden, dat schrijven.
    Dat is goed.
    Veel indrukken opgedaan.
    De perfect gevulde empananda.
    Wolken die zo zwaar zijn dat ze met moeite een berg overkunnen en onmiddellijk na de top, van de heuvelrug afrollen.
    Een luchtrivier.
     

    Via Medellin, een stad waar je blijven plakken kan. 
    Het aantal gestrande reizigers die er dagelijks languit in hostelzetels hun roes uitslapen, bewijst dat.


    Naar Guatapé. 
    De schoonheid van de streek is pas te overzien vanop El Peñol.
    Komt in de top 3 van kampeerplaatsen.
    Of toch maar is beginnen te denken aan een top 10.
    Want de plaatsjes in den 3 worden duur.


    Bogota, om de auto te verkopen. 
    Of toch naar Panama met de auto ?
    Een vraag voor later want de ferry, die the Darian gap oversteekt, blijkt wél te varen.
    Bronnen nog is checken.

    Guatavita, het ligt op de weg naar San Gil. 
    Een niet al te impressionant kratermeer,
    Maar een mens moet al eens íets doen.

    Villa de Leyva. 
    Gelegen in een net iets minder groene streek van Colombia. 
    Een dorpje met koloniale architectuur. 
    Perfect geconserveerd, of met heel veel centen gerestaureerd. 
    Mooi. Een soort Bokrijk, maar dan een echte.

    Zipaquira, een ondergrondse zoutkathedraal waar zelfs een kleine atheïst naar de mis zou gaan. 

    Van daaruit naar San Gil.
    De plaats waar het dient te gebeuren. 
    Het gebrek aan schrijven is te wijten aan net iets meer geleefd te hebben.
    En op deze plek, het mekka van de adrenaline- junkies, kreeg ik meer dan waarvoor ik kwam.

    Raften op de Rio Suarez
    Ook een luchtige rivier..
    Maar dan met vleug ironie.

    De bevestiging dat de rafting trip doorgaat, wordt telkens om 8u ´s morgens meegegeven.

    It´s a go.
    Het waterniveau is gestegen tot net onder de gevarenzone.
    Nog steeds net onder het rode balkje dat op de rotswand is geschilderd.
    Dat is goed.
    Het is maar hoe waterniveau met zulk debiet geinterpreteerd wordt. 
    Weet ik veel.
    Alleen dat 240 kubieke meter per seconde wel veel is.

    Die uitleg komt net na die gedachte.
    Dóóórdà-at het geregend heeft, verandert de situatie een beetje.
    Dan worden de rapids, de leuke stukken in de rivier, net iets moeilijker.
    Van class 3 en 4 naar class 3.5- 4 en 5.
    Maar dat gaat een leuke 25 km rit worden, vertelt gids Ariel met waanzin in zijn ogen.
    Dát begrijpen doe je pas wanneer je die mannen het water ziet ingaan. 
    Die leven hiervoor. 

    Een veiligheidsuitleg in het Spaans,
    Waarvan je hetvolgende denkt:
    - Die mannen weten wat ze doen. 
    Als zij denken dat ge een bende rookies door die rivier heen kunt loodsen..
    Wie ben ik dan om te veronderstellen dat de voorbereiding op dat ritje een beetje complex is voor Jan modaal.

    - Bevelen (6 stuks), reddingssituaties (5 stuks), veiligheidsposities in het water (1,2,3a,3b,4b want 4a heb ik niet verstaan)
    en ga maar verder.. 

    - 5 keer wordt herhaald dat uw veiligheidsvest, helm en peddel de heilige drievuldigheid zelf is. 
    Bijgevolg uw riviervrienden voor vandaag.
    Uw allerbeste kameraad?
    De boot.
     
    2 raftingboten begeleid door kajakken die als reddingsboeien worden gebruikt in noodgevallen.
    (Hoe? 1a, 1e,...) 
    Onze crew, andere gids met evenveel madness in zich als de rest van de waterjunks.
    3 Duitsers van 22 en een even oude Colombiaan.
    Stuk voor stuk rookies.
    De jonkies vooraan, de ouderen vanachter.
    Ander jonkie wil liever ook achteraan, dus ik kom op plaats 2 links.
    Dat is perfect want ben linkshandig..
    Onder de indruk, spelend, zich onkwetsbaar voelend wanneer je door de stroom wordt meegesleurd.
    Rapid 1, class 3.
    De boot katapulteert de gids het water in. 
    Hoog! 
    Een stuurloos schip dat op de scherpe rotsen afstevent.
    De gids, die door de kajak gered wordt na 500 meter verzuipen, kruipt aan boord.
    Scheldtirade volgt, en terecht.
    "Meer een team zijn, Harder roeien! 
    Hoe verwachten jullie dat ik jullie veilig houd- achtig!"


    Bevelen worden opgevolgd,
    Rapids worden vlotjes genomen. 
    Gigantische rotsen waarop het water uiteen knalt, worden vermeden.
    We doen dat hier goed!
    De stroom is hard, van de ene dieperik de andere in. 
    Het enige wat je doet is luisteren naar een bevel wanneer ge weer boven water komt.
    En doen wat die gids zegt. 
    Adrenaline. 
    High fives met de peddels volgen.


    1 van de laatste rapids is een fijntje zeggen ze.
    The labyrinth. 
    Upper maze is de class 4,
    under labyrinth is de class 5.

    Alles volgt elkaar te snel op. 
    Een golf, waarop onze boot in de lengte in 2-en plooit en bijna iedereen overboord gaat.
    Een katapult zonder herinnering. 

    Ik verdwijn in een class 5 watermassa. 
    Rotsen- water- geen houvast.
    Jawel! Veiligheidspositie a, b of x=y?!
    Onder water getrokken. 
    Boven, geweld overal, glimp van de boot..
    Veel te ver.
    Veiligheidspositie.
    De anderen worden gered.
    Mijn peddel passeert me.
    Vastgrijpen en naast me houden,
    Tegen de stroom in gaan liggen.
    Een kajak die mij voorbij raast.
    Rondom mij kijken,
    maar.. 
    Rio Suarez beslist.
    Te snel, telkens opnieuw, in zo´n gapende monstergolf- mond worden getrokken.
    Niet weten welk gedrocht na deze gaat komen.  
    Water drinken, terwijl uw lijf iets anders doet dan wat gij wil.
    Ge denkt even niet meer. 
    Ge ondergaat gewoon.
    Water..


    Peddel nog vast. 
    Oranje kajak! 
    Vooraan vastpakken. 
    Benen er omheen.
    Ja. Stabiliteit.
     

    Onze raft.. Waar? Daar!
    Te ver weg om naartoe te zwemmen in de kolkende massa.
    De 2e raftingboot trekt me de rivier uit. 
    Peddel, hoesten, verder roeien!

    Die 2 momenten tussen de woorden ´houvast en jawel´ en ´water en peddel´.
    Daar denk je dan heel even: 
    Ja, Dat is em hier he mannekes.. 
    Dat is maar een fractie van een seconde, maar die 2 maken een indruk.
    En dán denk je..

    Heb me nog nooit meer levend gevoeld dan op dit moment.
    Aljebliefporfavor..
    Mag ik nog is..?

    04-11-2015, 00:00 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen)
    21-10-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.When you get to make your own real-deal-coffee
    De weg naar Salento, de koffiestreek, is niet anders.
    Om de 50 km heb je péaje en dat is telkens 3 euro dokken.
    Maar het groen krijg je er in alle vormen gratis bij.
    Volop natuur.
    Groene mannetjes ook.
    De legerventjes. 
    Sommigen te jong.
    Dan staan ze er in een uiteengereten rij langs de weg.
    Hun duim opstekend wanneer je met de auto langs hen heen rijdt.
    Sommigen, op revolutionaire wijze, de rechterarm de hoogte in. 
    Strak vanuit de hartstreek, nazi- gewijs de lucht in.
    Maar dan met de flinke duim omhoog. 
    Bijna ontroerend hoe die militiaren hun taak ter harte nemen.
    De taak: ¨het volk¨ beschermen tegen de Farc- rebellen.
    Nog niks van gezien, en maar goed ook.

    Salento ligt naast een draak van een stad, Armenia.
    Een kronkelende weg leidt naar een vallei.
    Koloniale huisjes die allemaal ook hostal zijn.
    Heb je een extra bergruimte.
    Hopla! Dáár kan een verticale toerist in kamperen.
    En dat hok ís verhuurd op het einde van de dag. 
    Niet aan twijfelen.

    Waarom is dit dorpje zo speciaal?
    De Cocora Vallei.
    Eindeloos hiken, riviertjes, bijna onbegaanbare wegen,
    vogels die niet om de aanwezigheid van de mens malen,
    Een kolibiri-oord diep in de bossen.

    Waar de coati´s uw kaas pikken en de kippen er een kleine oorlog voor willen uitvechten.
    De waspalm torent hoog boven de landschappen uit.
    Een boom die 120 jaar kan worden en tot 60 meter hoog groeit.
    En terwijl de titel van nationale boom draagt. 
    Een symbool.
    Terecht want die boom dient de zovelen.
    Als kaarsen, timmerhout en veevoer.

    Tussen die groene valleien, die er jungleachtig uitzien, vind je de finca´s.
    De koffieboerderijen.
    Die jungle- chaos is geen toeval. 
    Andere bomen en planten behoeden de koffieplanten voor erosie.
    Lekker werken, in totale rust, koffiebonen plukkend.

    Dat terzijde want de reden waarom Salento voor mij belangrijk is..
    Als koffieverslaafde niet weten hoe het totale proces in elkaar zit is eigenlijk dikke shame-on-you!
    De befaamde finca in Salento is die van Don Eduardo.
    400 hectare waarop vanalles door elkaar geteeld wordt.
    4300 koffieplanten die door 5 mensen geplukt worden.
    2 oogsten per jaar. 

    Toevallig ben ik alleen voor de koffie-tour.
    De koffieboon heeft 4 beschermlagen om te ontleden vooraleer je het eindproduct bekomt.
    Stap voor stap uw eigen Arabica koffie maken. 
    Hemels voor een koffieslurper.

    Maak thuis je eigen koffie:

    Stap 1. Ken uw koffieboon.
    De bolletjes naast de bloemen zijn uw bonen. 
    Worden ze rood of geel, klaar voor de pluk.

    2. Ontdoe u van pel 1.
    Met El Granulador.
    Het koosnaampje voor de maler die handmatig bediend wordt.
    En laat de bonen 24 uur weken.


    3. Laat die boel drogen.
    Zeven dagen zonnebaden.


    4. Grote maler.
    Voor de grove gedroogde vliesjes.
    Zeef en blaas de restanten weg.


    5. Brand uw bonen.
    Voor 100 gr, 7-8 minuten op hoog vuur in een simpele koperen- ijzeren wokpan.
    Voeg in de laatste minuut van het brandproces de gewenste smaak toe.
    Kaneel, whisky, het kan allemaal.

    6. Maal uw bonen fijn tot poeder.

    7. Gebruik geen koffiezetapparaat.
    Gewoon de filter en heet water..
    Vormt er zich schuim op het water..
    De wetenschap dat het verse koffie is.
    Pas verbaasd wanneer ik stoer zeg dat ik een straffe koffie wil.
    "Ja ok": zegt de caballero.
    " Maar wil je sterke smaak of veel cafeïne?"
    " Dat is toch hetzelfde?": vraag ik met twijfel op het gezicht.

    Wel:
    Hoe straffer de smaak, hoe langer de bonen worden gebrand.
    Des te meer het water in de bonen verdampt en de cafeïne met het water.
    Zachte koffies zijn dus de cafeïne-bommen-

    Koffie werd ontdekt in Ethiopië, door herder Kaldi die zijn geiten wat gekke dingen zag doen na het eten van koffiebonen.
    Die Arabica´s zijn zo zacht dat ze niet eens gemengd moeten worden met andere koffiesoorten.
    Colombianen noemen het single- drinking.
    Zo goed dat het op zichzelf kan bestaan. 
    Zoals de betere single malt whisky.
    Waarschijnlijk is dat de reden dat die 2 zo fijntjes samen gaan.
    Koffie heeft bier van de 1e plaats gestoten wat bertreft de nationale drank.
    België kennen ze hier nog niet zo goed.

    21-10-2015, 00:00 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (6 Stemmen)
    16-10-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Back from the dead.
    Van Ibarra, Ecuador tot Popayan Colombia.
    Dat is een eindje. 462 km. 
    Laatste keer een grens passerend met deze auto.
    De enige grensplaats die vermeld wordt als een veilige oversteek.
    Best druk dus.
    Een sjiekende poppemie die de auto-documenten verkeerd invult,
    sjoemelende geldwisselaars en
    een haveloze lifter die ik een plaats aanbied zijn
    de redenen dat er veel tijd wordt verloren.
    Om die in te halen wordt er een tandje bijgestoken inzake rijgedrag.
    Hetgeen in Bolivia, Peru en Chili werd aangeleerd.
    Want ook hier heb je een Andesstrook die wordt doorgetrokken vanuit Ecuador. 
    En dat betekent:
    Korte rechte stukken.
    Scherpe bochten die elkaar te snel opvolgen.
    Dalen en stijgen zodat de oren tuiten en het evenwichtsorgaan halverwege ontslag geeft en op vakantie vertrekt.
    Met een gemiddelde snelheid van 60 tot 70 km per uur, en dat is snel,
    is de perceptie van tijd en afstand al net iets minder comfortabel dan bij een vlotte 120 cruisecontrol op de Belgische wegen.
    Om maar te zwijgen over de massa´s energie die ge steekt in het luisteren naar de avontuurlijke verhalen van de Poolse lifter.
    Het feit dat ie die op een irritante manier vertelt geeft die relativiteitstheorie een net iets minder elegant schoentje. 

    Het gevolg is dat ik steeds sneller rijd en de banden die tol in de bochten al piepend verteren.
    Remember dat tandje bijsteken. Niet snel daarna knarsetanden de remschijven op de discs. 
    50 km zonder remschijven. En dat in de Andes. Er zijn fijnere momenten.
    De gedachte gaat door mijn hoofd om de lifter uit de auto te zetten, want hey, minder gewicht is bevorderlijk voor het gebruik van de handrem in noodsituaties. 
    Maar de belofte om hem in Popayan af te zetten weerhoudt me ervan de eigen boontjes te doppen.
    Popayan, weinig van gezien naast de binnenkant van een garage maar de binnenstad schijnt van een ongeziene koloniale architectuur voorzien te zijn.
    Popayan, de 1e keer gezien hoe zot Colombianen zijn wanneer hun nationaal voetbalteam speelt. Terwijl ze mijn remmen vervangen.
    Popayan, de plaats waar ge discs en remschijven voor 200 euro vervangt. Koloniaal prijsje.


    Colombia,
    Het land van de koffie, salsa en narcotics.
    Met die 3 word je elke dag geconfronteerd.
    Van ´s morgens tot ´s avonds. 
    Volgorde en tijdstippen zijn irrelevant. 
    Neen, ik doe dit land onrecht aan door enkel deze zaken aan te halen.
    Maar verhalen over de vriendelijkheid van de mensen en het feit dat Colombia de bundeling is van zowat alles zal in andere episodes blijken.

    In Cali heb je die 3 in 1.

    La Viagero, een populair hostel, barst uit de voegen.
    Ik word samen met 2 Amerikanen naar La pinta Bogaloo begeleid.
    Allemachtig en Dios nog aan toe. 
    Wegens gebrek aan bedden worden er 2 matrassen op elkaar gelegd in de salsaroom.
    Met zicht op zwembad en terras. 
    Smalend tot the penthouse gedoopt door Kita en Brian uit Denver, Colorado.
    Hemel(s).
    12000 pesos, 4 dollar, per nacht, ontbijt inbegrepen.
    En daar is ie. 
    Señor koffie.
    Zachter dan bij ons terwijl ie straffer is.
    Giet bij ons meer bonen in de maalmachine en de bitterheid neemt toe. 
    Hier niet. En dat is aanpassen, vertelt de maag na de gebruikelijke 3 á 4 kopjes.
    Hoe doen ze dat?
     
    Wel, dat is afwachten tot in Salento.
    De koffiestreek en - productiehuizen bij uitstek. 

    Señorita Salsa is er ook.
    Cali is de hoofdstad van die dans.
    In elk hostel worden lessen aangeboden.
    Ik houd het bij een avond in een salsadiscotheek terwijl ik net genoeg rum binnen heb om me op die dansvloer te wagen,
    om die 1e salsa dans tot een goed einde te brengen..
    Dansvloers says nooo.
    Benen ook..
    Voeten volgen niet..
    Eerst wat lessen nemen.. 
    Ja, geïndoctrineerd worden door die dansmoves en nog eens proberen.
    Want kijk, het is en blijft Colombia en vermoed al dat ik hier wat tijd ga doorbrengen.

    Levendige stad,
    Zulke gedienstige mensen dat je je er niet goed bij voelt.
    Als een pasja in 1 van de zetels van de TV-kamer liggend. 
    Dwarsliggend in zo´n enkelzit, met zo van die brede leuningen dat uw kuiten niet eens knellend aanvoelen op die randen.
    En terwijl komt men met die verse Daiquiri´s aandraven,
    en wacht men tot na die 1e slok om uw tronie te zien waarop af te lezen valt of die smaak al dan niet goed zit.
    Mooi om te zien hoe ons Maria telkens met een smile op het gelaat en vol trots de kamer verlaat.

    Het is op 1 van die avonden dat Señor Cocaïne wordt gepresenteerd.
    Mister Pablo Escobar. 
    En dat in de serie: Narco´s.
    2 avonden. 
    10 afleveringen achter de kiezen.
    Leuke boel. Halve documetaire.
    Zonder zaken te verklappen.
    Pablo was alles.
    Volgens sommigen, de Robin Hood de los paisas, de inwoners van Medellin.

    Even machtig als de president maar dan niet legaal.
    Pablo was het hoofd van het Medellin kartel.
    Nauwe banden met dat van Cali.
    Dat waren de gouden jaren 80.
    Na 1993 verhuisden de meesten naar het buitenland.
    Maar de als je door de straten wandelt krijg je het ene aanbod na het andere. 
    Alsof het buitenland ook Colombia is.
    Wat ik zei:
    Dit land is de bundeling van alles to dusver in Zuid Amerika.
    Of het moet de Farc zijn.
    Maar daarover meer, de volgende keer.

    16-10-2015, 14:49 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    07-10-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Imagine a cage is a normal world and you are quite the rebel
    Jow iedereen,
    Mijn naam is Newton,
    maar tart de zwaartekracht,. 
    Ik ben een Kapucijnaap en woon in Puyo. 
    In el Paseo de los monos. 
    Al een paar jaar in een omheind park met een vriend, partner en kleintje.
    De klein is al wat groter.
    Dus al mijn verantwoordelijkheden op een rijtje.
    Tijd om die wereld buiten mijn kooi te verkennen.

    Eindelijk kan ik die kerel die mij gered heeft sinds lang nog eens van dichtbij zien.
    Mensapen roepen hem als Ivan na.
    ´T is een Zwitser van 54 die constant met een dikke, goedkope sigaar in zijn bek loopt.
    De 1e apen die in de Paseo hun condo zijn ingetrokken zeggen dat die hier al 14 jaar ronddabbert.
    En het grote plan is om in Cuenca, 300km verderop, een enorm reservaat voor ons te bewerkstelligen.
    Zonder omheiningen, dus toch normaal dat ik al gewoontes kweek.
    Ben ontsnapt toen de elektriciteit uitviel. Dat is niet de 1e keer. 
    Maar niet iedereen heeft door dat het dan tijd is om A-wall te gaan.
    We zijn met z´n 5-en die hier vrij rondlopen. 

    3 jaar geleden bestonden er hier geen kooien. 
    Alle apen door elkaar. 
    Beestenboel ze.
    FUBAR.
    Maar dan was er Sambo.
    Een Chorongo aap. Gene gewone,
    Vechten met iedereen.
    En bij ons is dat op leven en dood. 
    In de grote jungle is er plaats genoeg en bakent elke alfa een territorium af.
    Hier zijn de plaatsjes duur.
    En voor elke morzel grond wordt gevochten. 
    Eerlijk, 
    als ge die ziet springen, lopen en bomen molesteren.
    Schrik van..
    Maar.. 
    Hij zit in z´n park. 
    Ik niet.
    Wie is dan de slimste?
     

    Dus heeft Ivan ervoor gezorgd dat we elk onze eigen kleine wereld hebben. 
    Iedereen blij en Sambo is nog steeds de baas. 
    Over zijn groep. 
    Zonder geweld.
    Mooi om te zien, hoog vanuit mijn boom, hoe iedereen hier zijn plek heeft gevonden.

    Er loopt hier al 3 maand een blond mens rond.
    Duitse veearts, Christina.
    Een chick die vanuit Guatemala met haar brommer is aangekomen en is blijven plakken.
    Een beetje een She Guevara. 't is dezelfde motocyclette als den Che.
    Ze werkt hier voor kost en inwoon.
    Halve punkster met een gouden hart. 
    Een paar dagen geleden kwam hier een groene auto aan.
    Er stapte een rare uit, met camera. Die dacht hier voor een dag te blijven.
    Effe ons bekijken en naar Tena rijden.
    Zoals elke dag hier: Wolkbreuk.
    Zo ook met die boom in het wilde varken-park. 
    Die viel vanuit de wolken en brak alles in die baan. 
    Die witte 2voeter loopt tot bij Jonathan,
    Hoorde hem stamelen: Euh,... Boom omgevallen. Kapot, in zijn beste Spaans.
    Iedereen in rep en roer. Ik op mijn tak..
    De vreemde doet zijn schoenen aan en begint mee te helpen.
    We zijn 5 dagen verder. Hij zit hier nog steeds.

    Jonathan is een Ecuadoraan van 22.
    20 dollar zie ik hem elke avond toegestopt worden .
    Manusjes van Al-les, een werker, niet normaal.
    Vol littekens, van het kickboxen en van ons.
    Ja, kijk.. Soms komt die aap uit de mouw.
    Niet te onderschatten. 
    Dat temperament van de kameraden ..
    Gratis piercing als die u te grazen nemen. 
    Lachen.

    Spidermonkeys, daar kunt ge helemaal niks mee. 
    Ooit eens een beet uit de arm, vertelt Christina. 
    Maar dat stuk arm opeten, dat gaat zelfs voor een kapucijnaap te ver.
    Niet te vertrouwen, die rakkers.
    Ik sta ook vol littekens, maar dat is de tol van ontdekken.. 
    Pancha is verliefd op de witte.
    De Kevin, die kan nog geen banaan pellen en dat wordt voor hem gedaan.
    De Willy is de chef van de andere Chorongo´s en
    Bébé die hebben ze na 3 maand intensieve verzorging vanuit het v-ape-vuur gered.  
    Enfin, zo heeft iedereen hier zijn verhaal.

    We zijn hier niet alleen als apenfamilie, de 2voeters niet meegerekend.
    Vogels, kleine tijger, honden, 

    slangen, vissen en coati´s.
    Die coati´s die zijn de max. Nana is er 1tje die vrij rondloopt. 
    Ja, ge zou kunnen zeggen: Brother in arms.
    Heeft die wittekop zijn rum- cola half leeggedronken.


    Weet niet goed of die witte dat zo leuk vond. Wij alvast gieren.
    Trouwens, hij moet niet klagen. 
    Nadat die omgevallen boom in stukken was gezaagd zijn ze, met zijn allen,
    naar Jonathan zijn ouders gegaan. Uurtje verderop, dieper de jungle in. 
    Om de kettingzaag terug te brengen, was het excuus.
    3uur later kwamen ze terug.
    Flink in de wind en giechelend als 12jarige schooltrientjes.
    Chi Chi, dat is gefermenteerde Yuca. 
    Het was er 1tje van 3 dagen. Die valt mee.
    Die van 7 dagen is vergif.
    Maar dat weet ik maar van horen zeggen..
     
    Men probeert mij te vangen in de keuken.
    Met een zak aan een touw gebonden.
    Als ik die zak aanraak valt de deur dicht.
    Ik ben een aap op verkenning. 
    Ik weet meer dan mijn soortgenoten. 
    Denken die witte kale apen nu echt dat ik... ?
    Ik ben de Columbus der apen, 
    Ik ben een ontdekker.
    Zie mensapen komen en gaan.
    De witte, met bijna evenveel haar op zijn gezicht als ik, vertrekt na een week.
    Het was gene slechte.
    12 bananen per dag in mijn bak, op vaste tijdstippen. 
    En heb hem maar 1 keer aangevallen. 
    Zonder te bijten.
    En dat zegt al veel.
    Ene die nog verder gaat ontdekken dan ik, in zijn rijdende schildpad.
    Het ga je goed, lelijke 2voeter zonder staart.

    07-10-2015, 05:48 geschreven door Kenny  
    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen)
    Archief per week
  		• 08/02-14/02 2016
  		• 18/01-24/01 2016
  		• 11/01-17/01 2016
  		• 21/12-27/12 2015
  		• 23/11-29/11 2015
  		• 09/11-15/11 2015
  		• 02/11-08/11 2015
  		• 19/10-25/10 2015
  		• 12/10-18/10 2015
  		• 05/10-11/10 2015
  		• 28/09-04/10 2015
  		• 21/09-27/09 2015
  		• 07/09-13/09 2015
  		• 31/08-06/09 2015
  		• 24/08-30/08 2015
  		• 17/08-23/08 2015
  		• 10/08-16/08 2015
  		• 03/08-09/08 2015
  		• 27/07-02/08 2015
  		• 20/07-26/07 2015
  		• 13/07-19/07 2015
  		• 06/07-12/07 2015
  		• 29/06-05/07 2015
  		• 22/06-28/06 2015
  		• 08/06-14/06 2015
  		• 01/06-07/06 2015
  		• 25/05-31/05 2015
  		• 18/05-24/05 2015
  		• 04/05-10/05 2015
  		• 27/04-03/05 2015
  		• 20/04-26/04 2015
  		• 13/04-19/04 2015
  		• 06/04-12/04 2015
  		• 30/03-05/04 2015
  		• 23/03-29/03 2015
  		• 16/03-22/03 2015
  		• 09/03-15/03 2015

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs