Lang geleden, maar hier volgt mijn allerlaatste blog.

Na de dag naar de Monkey Temple werd het beter en beter met mijne zonneslag; ondanks ik nog steeds enkel volledig bedekt kon buitenkomen en ik ook meermaals per dag vanalle crèmekes op mij moest smeren om het brandend en enórm jeukend gevoel te minderen. Maar misselijk was ik niet meer dus konden we terug samen uitstapjes maken. Joepie. Want de dag erop gingen we naar ‘Padang Padang’ Beach , the place to be voor de surfhelden. Jaarlijks gedurende juli-augustus vindt hier een ‘contest’ plaats, met de beste surfers van over de hele wereld (hoewel meestal Australiërs) die komen strijden om de titel. Wat ik dus niet wou missen. Je vindt hier vanzelfsprekend dus enorm hoge golven terug, maar ook prachtig wit zand met appelblauwzeegroen water. Onvoorspelbaar zijn de golven wel, waardoor de wedstrijd steevast de bijtitel krijgt “It’s on when it’s on”; m.a.w. je moet dag per dag, uur per uur, afwachten of de wedstrijd al dan niet verder gaat. Via internet worden de deelnemers verwittigd en dienen ze zich met spoed naar het strand te begeven willen ze punten scoren op de prachtige golven.
Helaas was er op  het moment dat wij er waren geen jury aanwezig en werd er dus enkel recreatief gesurfd (of ‘tube-riding wordt het hier ook wel genoemd). Desalniettemin is het prettig om de goeie mannen bezig te zien: het is afzien in het begin als je wilt leren surfen, maar eens je er goed in bent, lijkt het mij zalig.  En voor mij als passieve strand-ligger, is kijken ook al genoeg om ervan te genieten:p

Daarna zijn we naar Kuta Beach geweest, zodat Jakub ook eens kon relaxen op het strand. Ik bleef uiteraard in de schaduw liggen, gezellig een dutje doen.  Immers, elke dag in het hectisch verkeer rijden en constant moeten oppassen en dit in de blakke zon, is vrij vermoeiend. Bovendien werkt de elektriciteit in onze woning ook niet deftig, waardoor de fan ’s nachts onmogelijk zijn werk kan doen en wij bijgevolg de slaap niet altijd konden vatten.  Gelukkig heeft Bali dus geweldig veel stranden ;-)
Al kan ik nooit echt op mijn gemak liggen; ofwel komen de madammekes constant vragen of ik een massage of een pedicure wil, ofwel komen Aziatische families vragen of ze met mij op de foto willen. Ik weet begot niet waarom, maar elke keer als ik denk dat ze mij vragen om een foto te nemen(van hun en de hele familie bv.), blijkt het steeds weer uit te draaien op :’No, no, my wife wants to be on the picture together with you !’  Misschien hebben ze nog nooit blondbruin haar of sproeten gezien, maar het blijft vreemd. In ieder geval heeft het zijn voordelen om lokaal model te spelen: toen ik een megaschattig mollig peutertje op het strand zag en eens lief lachte, bracht haar mama haar direct naar me toe en moest ik, uiteraard, met heel die familie op de foto, met een stuk of 4 camera’s, voor een stuk of 10 foto’s. Maar dus :  ik heb dan toch dat patatje eens mogen vastpakken en mee kunnen spelen, dus mijn dag was weeral gemaakt !

Na een weer prachtige zonsondergang in Kuta, gingen we naar ‘Bamboo Corner’ , een spotgoedkoop maar erg lekker restaurantje, recent bekroond voor haar eten door ‘Tripadvisor’. Mijn favorietje was ‘Mie Gorend Udang’ oftewel ‘Fried noodles with shrimps’ , samen met een vers gemaakte bananen cocktail, voor welgeteld €1,5.

14 augustus ondertussen : we bezochten het Garuda Statue (GWK). Een enorm standbeeld van de Garuda, een soort vogel, die het transportmiddel is van de God Wisnu. Wisnu is in Indonesië de God van ‘het leven en het zijn ‘, eigenaar van het water als middel om heel het universum te verzadigen en bevruchten waardoor Wisnu dus ‘leven’ kan brengen. Van Wisnu zelf is er ook een gigantisch borstbeeld gemaakt; helaas is het nog niet afgewerkt, daar heeft Indonesië geen geld voor. Maar met de enorme toeristenbelastingen die ze vragen, zowel bij aankomst als vertrek, alsook de hoge inkomprijs voor het standbeeld te gaan bezichtigen, moet daar snel verandering in komen.. veronderstel ik.
De Garuda is een vrij bekend symbool : overal vind je souvenirs van deze vogel en ook de nationale vliegtuigmaatschappij is er naar genoemd (i.e. Garuda Airlines).
In het GWK park konden we ook nog een typische dans meepikken: de Kecak dans. Vrij tot erg bijzonder.. Vreemde melodietjes worden door vreemde instrumenten ten hore gebracht en nog vreemdere, maar erg kleurrijke, dames verschijnen ten tonele als het tempo van de muziek wordt opgedreven. Nadien verschijnen er ook nog mannen, die overigens vrij vrouwelijk gekleed zijn, en ook nog een soort draak en tovenaar. Het is vrij moeilijk om de ervaring over te brengen, maar voor de geïnteresseerden: ik heb een paar filmpjes ! Angstaanjagende blikken tijdens hun dans, maar nadien waren de dames zeer vriendelijk (alles voor een fooi natuurlijk) en konden we ermee op de foto. Ik met mijn handdoek rondom mij en dus vrij saai gekleed, stak natuurlijk fel af, maar het is toch een fijne herinnering om met deze kleurrijke plaatjes op de foto te staan.

Nadien trokken we nog naar ‘Dreamland’, een aantal jaar geleden één van de mooiste stranden op Bali. Tegenwoordig helaas een beetje verzwakt qua optische aantrekkelijkheid omwille van het opkomende massatoerisme. Dit zie je al als je door de ‘poort’ van Dreamland rijdt: gigantische oprijlanen om tot op het strand te geraken; maar echt gigantisch. Even breed als een autostrade, en in de andere richting hetzelfde, en kilometers lang, met verschillende ronde punten onderweg waar ook weer reusachtige standbeelden op te vinden zijn. De lanen zijn geflankeerd met luxe hotels en prachtige palmbomen, alsook golfterreinen en enorme hotelcomplexen in opbouw.  Heel mooi om in te rijden, maar zoveel plaats voor gewoon ‘de straat naar het strand’, nauwelijks gebruikt dus, hetzij voor enkele toeristen.. Terwijl overbevolkt Indonesië klaagt en klaagt en klaagt over hoe ze met 100’en gezinnen in een kleine appartementsblok moeten overleven. Van mij is een gewoon simpel zandweggetje naar het strand ook goed hoor; die ruimte zou dus veel beter worden ingenomen voor huizenbouw voor lokale gezinnen, zodat hygiëne en dergelijke geen probleem meer vormt in de volgepropte huizen. Maar wat heb ik hier te zeggen natuurlijk..? J

’s Avonds dan eens werkelijk de toerist uitgehangen door naar een ‘All you can eat’-buffet te gaan in Kuta. Internationale gerechten, met ook BBQ en elke avond een ander thema zijn er à volonté te vinden tegen 5 USD(of dus €3,75). En tussen 21 en 22u ook gratis drankjes ! (Al waren het vrij vuile , sterk alcoholische cocktails, maar bon.) Op woensdag was het ‘Chicken Wings’-avond en waren er aldus verscheidene soorten kippenboutjes te vinden; hmmm! En dat samen met puree en een steakje op de BBQ : geweldig. De eerste (en enigste) maaltijd die nu echt eens zoals een avond in België leek se. Patatten begot en vlees, anders dan kip of varken, : na anderhalve maand niet gegeten te hebben is dat hemel op aarde ze.
Al had ik graag op donderdag geweest, dan was het Schnitzel avond. Maar gelukkig ligt Duitsland bij de deur (in vgl met wat ik voorbije weken gereisd heb) en komt een Wienerschnitzelke er wel gauw nog eens van.

Hoewel we de volgende ochtend gepland hadden om om 5u te vertrekken op uitstap, bleven de mannen toch graag nog wat hangen daar in ‘Skygarden’. Het is immers niet enkel een restaurant(dat zich overigens op de 7^e verdieping bevindt en waar je in openlucht kan smullen van het buffet met een uitzicht over heel Kuta, het strand en de zee); het is ook een gebouw vol sjieke clubs en bars, inclusief acts zoals danseressen,vuurspuwers enzovoort. Op elk verdiep werd er dus uitbundig gefeest in trendy, classy lounges. Geen wonder dat mijn 2 Tsjechen plots vonden dat ‘een uurtje later vertrekken’ de volgende morgen ‘ook wel nog oké zal zijn’.

Maar dat uurtje werden een paar uur. Geenéén van ons was uiteraard wakker geworden zo vroeg en dus :change of plans.  Oorspronkelijk wouden we naar een tempel rijden, een uur of 3 met de brommer, die alleen te betreden is wanneer het laagtij is( indien vloed , wordt de tempel een klein eilandje en geraak je niet meer binnen). Bijgevolg moesten we er dus rond 8u zijn, wat niet gaat als je maar om 10 u ontwaakt uiteraard J

Toch besloten we nog een vrij lange trip te maken, doch maar 2uurtjes rijden (alhoewel,’maar’; in het Balinese verkeer is dit echt afzien) en ditmaal naar ‘Ubud’. Een regio gelegen midden in het eiland. Wegwijzers waren weer een probleem, maar af en toe in een tankstation stoppen om de weg te vragen, heeft ons toch ter plaatse gebracht(al zeggen al die mannen constant ‘ tis alt maar rechtendoor’). Onderweg werden we helaas tegengehouden door de pollitie; die er blijkbaar plezier in heeft om toeristen af te troggelen. We werden hier op voorhand al voor gewaarschuwd, maar toch slagen ze erin om al u geld te bemachtigen. Ze hadden totaal geen recht van spreken(verzonnen iets van dat het rijbewijs niet meer geldig was), maar namen wel onze papieren af waardoor we wel verplicht waren geld te geven; zo goed als alles wat we bij hadden. Onvoorstelbaar. Even later werden we opnieuw gestopt , maar toen we zeiden dat we geen geld meer over hadden en de maximumprijs betaald hadden bij de vorige controle, was het blijkbaar in orde en reedt de agent door. Zonder ook maar iets te checken. Wat er dus op neerkomt dat de politie gewoonweg random blanken aan de kant zet, geldt int, en verder rijdt. Of er nu iets mis is met u papieren/rijbewijs of niet.. Geld geld geld. Overal proberen ze toeristen in’t zak te zetten of gebeuren er corrupte praktijken. Helaas doet de overheid hier niets aan, aangezien zij zelf ook in hetzelfde straatje zitten. Arm en rijk is overal verdeeld, oneerlijk weliswaar, maar hier komt er dan nog eens bovenop dat je écht wel niets hebt of bent als je geen geld hebt. Een van de meest onrechtvaardige landen die ik tot nu toe reeds gezien heb dus.  Politieman word je gewoon door de overheid een som geld te betalen, en vanaf dan is het je ‘toegelaten’ overal toeristen(maar ook de arme lokale bevolking) geld af te pakken, zonder reden, maar met gemene trukken(zoals bv. papieren afnemen of dreigen u vrouw ofzo mee te nemen enz) Hetzelfde met parkeren: je betaalt als je toekomt, krijgt geen enkel bewijs van ticket. En als je terug vertrekt, staan ze er steevast met een man of 5 om te zeggen dat je nog niét betaald hebt en dien je dus opnieuw die som te betalen wil je je scooter terug. Of in de winkel van hetzelfde; bij de klant voor u is het flesje water de helft van wat jij betaalt. Gelukkig bestaan er ook winkels met vaste prijzen, die ik vanaf dan altijd opzocht. Maar probleem blijft dat ze overal steeds een gebrek aan wisselgeld hebben, tenminste, dat zeggen ze. Het is altijd van ‘ ja, ik kan u niet teruggeven, maar geef mij dat briefje daar maar uit uwe portemonnee’ ; alsof ik dom ben en niet weet dat ik dan veel te veel betaal. Wanneer het een grote som is en ze mij zeggen ‘ja, heel misschien, als je hier nog in de buurt bent, kan ik je later je wisselgeld terug geven..’  en ik dus bijgevolg zeg : ‘Oke nee, dan betaal ik gewoonweg nog niet en hou ik mijn geld bij tot er gepast wisselgeld is’ , worden ze enorm kwaad en bekijken ze jou alsof je een gierige, rijke westerling bent en grijpen ze soms zelfs zelf naar je portefeuille om het eruit te halen. Echt super geldwolven eigenlijk hier. Brrrr.  Echt niet fijn en cónstant opletten geblazen !
Zo ook :een arme man die fruit steelt, krijgt 5 jaar cel. Een rijke onderneming die miljoenen witwast, kan simpel de rechter geld toestoppen en komt er zonder iets vanaf. Ergens walg ik ervan, omdat armen gewoon niéts zijn, geen enkele rechten hebben in dit land, maar ik probeer er tegelijkertijd ook niet aan te denken, want het is niet dat ik er iets aan kan veranderen dus zou ik me eindeloos druk maken. In ieder geval heb ik mijn ervaring bij deze gedeeld, en zelfs al heeft het land prachtige locaties en dergelijke, ik zou er voor geen geld van de wereld in willen wonen.. ‘Schoon in de boekskes op de foto’s, maar in realiteit.. goh..‘  is voor Indonesië dus wel heel toepasselijk.

Gelukkig zagen we nog enkele mooie plaatskes in Ubud, zoals onder meer een prachtig rijstveld(de typische plateau-velden). Groener kan het bijna niet. Spijtig genoeg was het al vrij laat en ging de zon bijna onder waardoor we er niet volledig in konden doorlopen. Maar in plaats van enkel foto’s in de lessen Aardrijkskunde in het middelbaar, heb ik deze velden nu toch eens in het echt gezien. Weer een ervaring rijker met andere woorden ! Ook zijn we naar de Luwak-coffee plantage geweest; de duurste koffie ter wereld zo blijkt. In Europa, maar zelfs al in Kuta, betaal je het 5dubbele dan daar ter plaatse; dus het was een opportuniteit om vrij ‘goedkoop’ de koffie eens te proeven. Helaas lust ik gene koffie :p Maar de jongens bestelden hun een tasje, waardoor we (gratis; raar maar waar)een reeks van thee-smaken kregen voorgeschoteld ook. En daar zaten best lekkere dingen tussen !
De koffie zelf komt voort van de Luwak’s: kleine beestjes (geen idee welke familie; maar het trekt wat op een fret) die heel zorgvuldig bepaalde bonen van de plant opeten (enkel de meest smaakvolle, degene waar nog geen menselijke geur aanhangt, en de rijpe koffie-, maar ook papaya- en bananen-bonen). Na zij deze verorberd hebben, en ze door het hele spijsverteringsstelsel geweest zijn (waar ze eigenlijk niét verteerd worden) , komen de bonen er dus simpelweg langs de natuurlijk weg uit, worden ze gesorteerd, gewassen in kokend water, gepeld, in een oven gestoken, en handgemalen. Het hele proces werd ons getoond in de plantage en we zagen ook enkele Luwak’s . Luwak koffie, enkel daar in Ubud gemaakt, als afrodisiacum zorgt bovendien voor een verhoogde impotentie : mannen kunnen tien minuutjes na het drinken van de koffie volop hun best doen gedurende 40 minuten. Geen wonder dat onze 2 mannen direct enkele zakjes kochten..

Na een weer helse rit naar huis, waar je werkelijk overal ongevallen ziet gebeuren (en deze keer een vrij serieus vluchtmisdrijf waar een meisje werd aangereden en in de lucht werd weggeslingerd om enkele meters verder op de grond te belanden :s ) , waren we geweldig content om van die scooter af te zijn; het is enorm uitputtend om constant schrik te hebben en 360° steeds rondom u te moeten kijken, want ze komen werkelijk van overal ! En ze denken dan nog eens dat jij ze wel gezien hebt, en jij wel zal stoppen enz.. pfff. Ik word er nog steeds onnozel van bij het typen nu.
Gelukkig waren er nog maar 2 dagen over en hielden we het rustig door stranden dichtbij te bezoeken en gewoon wat te relaxen alsook souvenirtjes te kopen (wat ook weer iets is om onnozel van te worden omdat je constant moet discussiëren over de prijs, omdat ze anders gewoon, als ze zien dat je blank bent, het tiendubbele aanrekenen voor jou).

Zo was het snel zondag, 18 augustus, en dus tijd om weer naar Taiwan te trekken. We hadden pas om middernacht onze vlucht, maar aangezien we met het openbaar vervoer wouden gaan, vertrokken we al in de late namiddag. Bussen hier hebben immers geen tijdsschema(niet dat ze dan op tijd zouden komen maar kom) en de route was al helemaal niet duidelijk. Bovendien moesten we eerst al een 40tal minuten wandelen met onze koffer in de zon om een halte te bereiken. De taxi nemen was ook een mogelijkheid, maar veel geld hadden we cash niet meer over, en aangezien Michael nog steeds problemen had met zijn bankkaart om geld af te halen, en Jakub zijn kredietkaart was verloren de dag ervoor, leek de bus dan toch de beste optie. Immers, je weet nooit hoeveel je moet betalen in de taxi, en zoals gezegd, ze zullen de prijs sowiso minstens verdubbelen als ze zien dat je toerist bent. Indien je dan pas bij het uitstappen deze (veel te) hoge prijs hoort en niet akkoord gaat, kan het wel eens zijn dat hij zijn koffer niet opendoet en je dus kan fluiten naar je baggage. Of dus je portemonnee bovenhalen kan ook, maar we hadden geen zin om wéér misbruik van ons te laten maken en kozen dus voor de bus. Wonder boven wonder reed er één rechtstreeks naar de luchthaven, moesten we niet zo lang wachten, niet zoveel betalen en was het nog een vrij comfortabele rit ook. Goeie keuze dus J

Na 24u onderweg te zijn arriveerden we in onze kerk (ondanks weer groenten snijden in het vooruizicht, was ik heel blij terug te zijn !). Eindelijk weer vriendelijke mensen, allemaal heel blij om ons terug te zien en ons dus hartelijk te verwelkomen.. heel fijn J  Ik was het meest content om ‘my granny’ zoals ik ze noem, weer terug te zien. Die is altijd zo lief en echt enorm grappig gewoon hoe ze eruit ziet en brabbelt (want , ironisch genoeg, :ze is van Indonesië, en praat dus een soort mengelmoes van Indonesisch en Mandarijns). Maar via gebarentaal en enkele Nederlandse woorden(zie : Indonesië= kolonie Nederland) ,kunnen we toch een beetje communiceren. En ze helpt mij ook enorm bij de service in het restaurant, ook al is het menske 86 jaar. En ook al weet ik soms niet wat ze zegt en waarom het dan grappig is, maar als ze lacht moet ik spontaan meelachen en maakt ze mij keer op keer weer vrolijk. Ik ga da menske missen !

Maandag was rap voorbij, zodat ik dinsdagmorgen alweer meteen afscheid moest nemen van Michael, die terug richting Tsjechië vertrok. Helemaal alleen bleef ik over.. en dat terwijl er enkele dagen voorheen was ingebroken in de kerk en ze niet eens deftige sloten hebben. Ge kunt u dus wel voorstellen dat ik bij het minste geluid ’s nachts, vrij aandachtig was en mijne schoen in de hand had. Geen wonder dat ik altijd maar tegen een uur of  5 ’s morgens, wanneer het terug licht werd, in slaap kon vallen. En ook geen wonder dat ik me de laatste dag oversliep voor het werk dus. Maar blijkbaar was er die ochtend gene service geweest, aangezien het weer typhoon-dag was in Taipei. Deze keer minder erg, en eerder een regen- dan een windstorm. Dus buiten ’s nachts de wind rondom het gebouw voelen circuleren, een paar overstromingen in de huizen in de buurt en kletsnat te zijn als ge buitenkomt(& daarbij oppassen dat je niet wordt weggeblazen, want je voelt dat toch wel ze !) , was het vrij oké en moest je dus niet per se binnenblijven. Toch werd er in heel het land niet gewerkt, geen school enz..(ook geen politie, dus nog minder regels als anders, als dat al kan; auto’s en scooters overal door elkaar) Taiwanezen vinden typhoon-day dus een leuke dag en posten op Facebook volop statussen hoe content ze wel niet zijn langer te kunnen slapen. Ikzelf ging nog op pad voor de laatste typische Taiwanese spulletjes om mee te brengen naar huis , waardoor ik ’s avonds enkel nog inpakken voor de boeg had. Voorzichtig kijken of er geen kakkerlakken tussen mijn spullen zaten(mama wilt da thuis nié tussen de was vinden), alles schoon ordenen om het gewicht zo mooi mogelijk te verdelen in mijn valiezen(want met al mijn souvenirs, was ik toch wa bang teveel kilo’s voor het vliegtuig te hebben) en dan mijn lakens enz met de vlooien eruit sorteren om daar achter te laten. Ik heb geen zin om thuis te ontdekken dat al mijn andere kleren ook vol beestjes zitten.
& Oh ja, ook al was het een hondenweer, mensen stonden toch volop buiten gisteren (21 augustus) , aangezien het ‘Chong Yuan Tie’ was. Te vertalen als ‘Ghostfestival’ . Een beetje zoals wij en Amerika Halloween vieren. De mensen hier geloven dat de geesten op deze dag, ieder jaar opnieuw, naar hun huizen komen en dus is het traditie om voor hun deur te staan koken of vuurtjes stoken. Zo wordt er rijst of vis gemaakt , zodat de geesten eten krijgen. Of worden er koekjes gelegd. Of wordt er geld verbrand, zodat dit kan ‘opgaan’ in de lucht en dus zo bij de geesten terecht kan komen. Iets in den trend van’ Hier is geld en eten, kom alstublief niet binnen in mijn huis’. Vrij speciaal dus, aangezien zij hier écht in geloven en je dus overal in de straten mensen voor hun huis ziet zitten met potten en pannen en vuurtjes.
Dus voor mijne laatsten dag, heb ik toch weer wat nieuwe dingen ontdekt en meegemaakt ,wat de reis mooi kan afsluiten.  Hoewel weer maar 3uurtjes slaap, ben ik deze morgen toch op tijd opgestaan( en nie nog ies overslapen) , zodat ik netjes op tijd op de luchthaven ben geraakt. Ondanks eerst nog een vertraging door alle menskes van de kerk die afscheid namen en mij cadeautjes gaven, dan veel gesukkel met mijn 5 stukken bagagge 2.5uur onderweg naar daar pff, en dan UITERAARD een enoooorm lange wachtrij in de luchthaven bij de immigration&passport-check. Maar ondertussen zitten we op het vliegtuig van Shanghai naar Frankfurt en dus al over de helft (van de ongeveer 37uur pakt) van de effectieve reis huiswaarts, dus ik heb het allemaal overleefd ! J

Het waren twee maanden vol wachtrijen, non-verbale communicatie, hectisch verkeer & crazy people, maar ik heb het wonder boven wonder kunnen volhouden en ben veel Aziatische ervaringen rijker ! J Maar ik ben dus enorm content terug naar huis te kunnen gaan en kijk al uit naar vanavond volauvent te gaan eten in Oud Belsele met mama en papa. En ook mijn beste vrienden te zien !

Ziezo dit was misschien een lange blog, maar wel de laatste !

Bedankt voor iedereen die hier steeds mijn verhalen heeft gevolgd, vanaf mijn vertrek ’s morgensvroeg naar Frankfurt den 2^e juli, tot nu vrijdag 23 augustus mijn landing terug in Europa(alé over een paar uurtjes toch). Jullie reacties en mailtjes en berichtjes enzovoort waren een grote steun en ik vond het steeds fijn om deze te lezen en ook wat nieuws uit België te horen.
Ik ga blij zijn met mijn bed, mijnen properen douche, mijn lekker eten waar ik aan gewend ben, en mijn rechtvaardig(er), veilig(er) land ! amaai ! J

Merci allemaal & wie weet tot een volgende blog ooit nog eens.. (maar het zal niet meer naar Crazy Asia zijn hoor ;-) maar genoeg andere continenten in de wereld die nog te ontdekken vallen he!)

Heeeeeeel veeel groetjes en tot in Belsele/Sint-Niklaas/Waasland/Gent.. ;-)

X Kelly


De laatste foto's ( Bali, achter de aapjes + laatste dagen Taiwan)  zijn hier terug te vinden : https://plus.google.com/photos/111899991918931399153/albums/5910803635081834785?authkey=CM_a2aaAvJK8dQ

23-08-2013 om 16:10 geschreven door Kelly  

Ziezo : volgende blog is er alweer!

Zoals gezegd kan ik nog maar enkele paragrafen over Taiwan vertellen, want enkel maandag en dinsdag brachten we er nog met zen drieën door.
Maandag was het na enkele uren slaap weeral meteen werken-tijd. Maar Miss Jeniffer, verantwoordelijke in het restaurant, gaf me wat respijt. ‘k Mocht eerst om een ontbijtje gaan (eindelijk terug shops op 50m van u ipv een halfuur wandelen) en dan tegen een uur of half elf pas beginnen met onze favoriete groenten te snijden.  Het was al snel weer routine en voor we het wisten 13u. Eindelijk tijd voor te rusten ! Maar niet voor lang want om 17u moesten we weeral klaar staan aan de auto van Chu Mu. Gelukkig waren het happy vooruitzichten : we mochten mee naar het restaurant en werden als ‘welkom terug’-geschenkje getrakteerd. Minder was wel dat we met 9 man in haren auto moesten kruipen en naar een van de drukste plaatskes moesten om het seafood restaurant te vinden. En Chu Mu haar rijstijl kennende.. Maar kijk, ik ben hier aan het typen dus we hebben het overleefd. Ook al leken we alle 3 na het eten te sterven van de krampen en buikpijn. Maar wat wil je als je darmen, tongen, lever en nog vanalles van allerlei dieren voorgeschoteld krijgt.
Het ambetante is dat je nooit zelf iets kan bestellen. De Taiwanese manier van gaan gaan eten is helemaal niet zoals wij ‘op restaurant gaan’ kennen. Je komt aan met een hele groep, in een soort halfgesloten barak, probeert dan tafels en stoelen bijeen te zoeken om toch iet of wat bij elkaar te zitten en krijgt dan een papiertje onder je neus geschoven. Dat is de menu, waar je moet aankruisen wat er aan tafel gebracht moet worden.  Aangezien wij geen Mandarijns kunnen lezen, hebben we ook niet echt een inbreng. Maar de anderen kruisen gewoon random dingen aan, geven het papiertje af en tien minuutjes later worden er een 3 tal bordjes op onze tafel gezet. 5 minuutjes later komt er weer een ander gerechtje , 2 minuten later weer iets anders. De obers lopen gewoon kriskras rond om hier en daar op de tafels wat gerechten te ‘smijten’. En dan eet je met een man of 7 , of dus 14 stokjes , van hetzelfde bordje, om zo alles eens geproefd te hebben. Zonder wetende wat het is. Maar dat hadden we deze keer dus beter niet gedaan, want alle drie instant buikpijn.. dat kan geen toeval zijn.  Vlug een bus naar huis vinden dus (want Chu Mu was met de wagen al terug weg, aangezien ze zo goed als buitengeschot werden door de obers om een tafel vrij te maken voor de, jawel, wachtrij die er buiten weeral stond ).

En dan was het alweer dinsdag, de allerlaatste dag samen met Jordan. Vastberaden dus om er een mooie dag samen nog van te maken; niets beter als na het werk een ontspannend zwemmetje te doen ! En waar beter als midden tussen de bergen, met een prachtig uitzicht over Taipei?
Zelf zouden we het plekje nooit ontdekt hebben , maar dankzij twee Belgische meisjes die ook een AIESEC project hier in Taipei hebben (2 zussen) , vonden we het klein paradijsje midden Taipei toch vrij snel (zij waren er al geweest). Dan nog even langs Shilin, de grootste nightmarket in de hoofdstad, gepasseerd en dan terug richting Wan Fang om ons laatste avondmaal samen met Michael te hebben. Al moest dat nog even wachten aangezien we het vuilnis moesten wegbrengen. Maar dat is hier ook echt een belevenis. Om 21u stipt komt de vuilniskar, met hetzelfde mozart muziekje als hier de crèmekar (was dat even een teleurstelling toen ik al smachtend naar een ijsje een stinkende kar tegenkwam, amaai)  naar een bepaald punt in jouw dorpje. En dan is het de bedoeling om al jouw vuil in de kar te gaan smijten, maar aangezien iederéén daar op dat moment klaar staat (want vroeger mag niet: boete; en later : kar is weg) is het drummen en hopen dat je het haalt met al je zakken. Hier zouden ze nu ies beter een wachtrij voor maken se !  Maar bon, achter het gesleur konden we samen noodles gaan eten en ons valiezen pakken.

Waaaaant, woensdag morgen was het richting airport te doen ! Het duurt tamelijk lang om er te geraken, maar de vlucht was in de namiddag dus konden we op een deftig uur opstaan. En afscheid nemen. Ik heb hier heel mijn verblijf echt veel aan Jordan gehad en hij heeft werkelijk heel goed voor mij gezorgd. Ik ben echt aan hem gewend geraakt , elke dag meer, en mis hem daarom echt wel! Het project is niet zoals verwacht, voor niemand hier, maar gelukkig zijn de mensen met wie je hier samenleeft echt fijn. Ik mag blij zijn dat ik iemand zoals Jordan ontmoet heb en door al de dingen die je samen meemaakt, denk ik dat dit een vriendschap is voor altijd, met herinneringen tot en met we op ons 80 dement worden : )
Dus na een lange, doch veel te korte, knuffel , stapten Michael en ik de bus op met het droevige besef Jordan, hoogstwaarschijnlijk, nooit meer terug te zien : ( Maar gelukkig bestaat er Skype enz!
En we trekken ook richting Indonesië, waar Jordan vandaan komt, dus op één of andere manier zijn we nog altijd dicht bijeen.

Maar eerst dus een tussenstopje in Hong Kong. Jawadde. Ik sprak over Shanghai als een enorm grote luchthaven, maar dees is toch nog iets anders    Rechts zie je de zee als je landt, links de bergen en voor u een enorm lange landingsbaan met 100’n gates . Om nog maar simpel je bagage te  gaan halen moet je al een metro nemen, die ingebouwd is in de terminals, die elk bestaan uit een 7 of 8 –tal verdiepen. Crazy. En om tenslotte naar je vliegtuig te geraken, moet je eerst een shuttlebus van een 9minuten vollenbak nemen , om dan plaats te nemen in een reuze vliegtuig met alles erop en eraan (met Hong Kong Airlines toch).
Geen nood dus dat ons vliegtuig richting Bali een dik uur vertraging had, er was genoeg te beleven.
Maar na 4.5uurtjes vliegen, waren we toch blij om in Indonesië te zijn aangekomen. Al was het verkrijgen van het visum een heel gedoe. Maar een uurtje later stonden we toch buiten, waar ons vervoer ons stond op te wachten. Meteen werd duidelijk dat ze elke kans die ze krijgen, gebruiken om toeristen proberen af te troggelen.. Maar de patron van ons verblijf hier, heeft ervoor gezorgd dat we een eerlijke prijs voor de taxi betaalden en ons ook meteen geleerd hoe je moet afdingen hier. Aangezien het al een uur of 2 ’s nachts was, zijn we vrij direct gaan slapen en dit op een bed. Geweldig. Gene grond, geen matras met vlooien; maar een proper, zacht bed inclusief kussen. De accommodatie is al geslaagd voor mij ;-)

Aangezien we in een stadje ergens midden op het eiland verblijven, is het aangeraden een scooter te huren.  Maar of het aangeraden is om er mee te rijden hier, das een andere vraag. Taipei is zot, maar hier zijn ze minstens even crazy. En we moeten dan nog een links leren rijden ook. Pff. En wegwijzers, ja,.. da moeten ze hier nog uitvinden denk ik. Dus onze trip de eerste dag bestond vooral uit getuut, gerem, hartattackjes en uiteraard, verloren rijden.  Een tip is om de regels (als die er al zijn) en wegwijzers niét te volgen, en dan is het mogelijk om , misschien, je bestemming heelhuids te bereiken. Maar soms plan je om naar A te gaan, kom je een weg tegen die naar B leidt, volg je die dan maar, maar beland je uiteindelijk toch in C.  Maar och, wat maakt het uit, we zijn hier op vakantie en hebben tijd; en elk plekje is een plekje waar we nog niet geweest zijn en waarschijnlijk niet meer zullen komen , dus is de sight seeing mooi meegenomen :)

Onze eerste dag was richting Kuta, het meest toeristische strand hier in Bali. Inderdaad, Britten, Duitsers, families uit India en Australië, .. je ziet ze hier allemaal. Alsook Pizza Hut, Mc Donalds, Starbucks, KFC, Burger King, Wendy’s, Hard Rock Café, noem maar op. En veel sjieke hotels amaai.
En tenslotte ook het strand, jippie. Mooie golven en veel surfers en ’s avonds een prachtige zonsondergang. Op het strand lopen ook constant madammekes rond met manden op hun hoofd, gevuld met fruit, meestal ananas; die ze dan verkopen voor een appel en een ei en schillen voor jou en op een stokje steken om ter plaatse te kunnen opeten. Maar ook met ijsjes, souveniertjes , .. lopen ze rond. Of horloges. Of tattoos zijn ook mogelijk. Of ‘Massage , massage?’, hoor je ook dikwijls. Eigelijk vanalles. Tis zot. En zeker hoe ze blijven langskomen en blijven herhalen ‘Cheap cheap’ , ook al zeg je tien keer dat je niet geïnteresseerd bent. Soms vrij irritant, maar soms ook interessant omdat ze hun prijs dan steeds laten zakken. En dan zijn er nog de winkelstraatjes rondom. 1001 souvenirshops, waar afdingen dus ook de boodschap is.  Tshirts van 10 USD kunnen tshirts van 2 USD worden, net zoals handdoeken, horloges, handtassen, parfums, .. Alles gewoonweg.
Je kan makkelijk tot een tiende van de prijs afdingen hier !  Of gewoon weglopen en zeggen dat je geen interesse hebt is ook al genoeg opdat ze je zouden achterna komen en ineens de helft van de prijs aanbieden. Of soms zijn er ook winkels die gewoon zeggen : wat wil je ervoor betalen? Heel vreemde manier van zaken doen hier..
Na een lange rit naar huis ( lees: ipv een kwartiertje een uurtje ; inderdaad, een of andere verkeerde weg genomen), vlug ons bedje in want de volgende dag had Michael surflessen gepland in Kuta, om 8 uur ’s morgens.

Dus 7u vertrekken, anticiperend op ons ritueel van verloren rijden. En inderdaad, iets na 8 pas toegekomen maar de surfleraar stond ons mooi op te wachten en samen met een Brit, de Phill, trokken we naar het strand om te oefenen. Alé, Michael en Phill toch; ik bleef op een veilige afstand op het strand zitten, blij te wezen dat ik die dag niet vol blauwe plekken ging staan door 50 keer van het surfboard te vallen.  Helaas was het valse hoop dat ik met een perfect pijnloos lichaam zou kunnen gaan slapen. 2 à 3 uurtjes zon, met elk uur mij te hebben ingesmeerd, was er blijkbaar teveel aan. Tegen de middag was ik knalrood, deed alles zeer , werd ik vrij misselijk en begon ik te bibberen voor dood. Zonneslag. Zucht. M.a.w. vlug naar de villa en goed insmeren met de aftersun. Toch bleef ik me ziek voelen en aangezien echt alles, van kop tot vingerkootjes tot tenen, verbrand was , kon ik helemaal niet bewegen en was er van een nachtrust geen sprake. De volgende twee dagen besloot ik dan ook binnen te blijven, waardoor ik best wat tijd van mijn verlof hier ben kwijtgespeeld maar ja. Beter zo dan het nog te verergeren.
Michael heeft ondertussen zowat overal gezeten, aangezien het alleen op de scooter nog moeilijker voor hem was om ook maar enige aanwijzing van richting op te merken; logisch als je de hele tijd moet uitkijken dat niemand tegen je rijdt.  Maar of het nu 1 of 3 u ’s nachts is, hij heeft altijd mooi zijn weg teruggevonden. En ik had dus 2 dagen platte rust, met als gevolg dat ik me minder ziek voel, kan bewegen en vandaag, maandag 12 augustus, weer buiten kon komen! (mits volledig bedekt te zijn , pff warm ! , want ik zie nog steeds rood/paars overal , pff pijnlijk !)
Ondertussen is ook Jakub gearriveerd hier in de villa; een ander jongen uit Tsjechië die ook een project in Taiwan had, maar dat ook was tegengevallenen hij bijgevolg dus ook besloten had een vakantietripje te maken. Jakub arriveerde samen met mij op dezelfde dag in Taipei 3 juli, dus ik had hem daar al ontmoet en hij is echt een aardige jongen; wat hopelijk deze week nog leuker maakt.

12-08-2013 om 00:00 geschreven door Kelly  

Amaai ’t is hier al effe geleden !

Drukdrukdruk is de grootste reden, maar een week geen deftig internet ligt ook aan de basis van de vertraging.
In ieder geval heb ik nu terug de tijd gevonden, alsook wifi, om volgend verslagje te posten.

Vrijdag 26 juni was het de voorlopige laatste werkdag aangezien ik de week daarop niet in de kerk zou verblijven. Desalniettemin was het een drukke dag. Restaurant draaide op volle toeren en alsof dat nog niet genoeg was, moesten we tussendoor ook nog eens allerlei andere taakjes in orde zien te krijgen, die als voorbereiding dienden voor de namiddag. Immers, na de shift kwamen er namelijk een heleboel mentaal gehandicapten langs om samen te zingen, dansen, spelen enz. De spelletjes die we voorbereid hadden vonden ze best leuk, maar zingen en dansen is echt het van het voor hen (en voor alle Taiwanezen trouwens).  Best moeilijk om met hen te communiceren, maar een simpel gebaar zoals ‘kom hier ik zal met u spelen’ deed hun gezicht opfleuren. Dus ik denk dat ze best content waren van hun namiddag en wij bijgevolg ook :)

Daarna dan nog met Chu Mu heel het stad rondgereden, in de gietende regen. En zoals gewoonlijk maak je altijd wel iets mee met haar. Ditmaal wist ze niet waar we waren en toerden we bijgevolg een klein uur rond in hetzelfde district. Uiteindelijk was het al 20u waardoor we dan maar gaan eten zijn ergens. Wat op zich niet slecht was, want in de kerk was er toch niets te doen en nu kregen we gratis pasta(die overigens totaal niet is zoals wij het kennen, maar kom, ik mag niet klagen).

Uiteindelijk toch thuis geraakt en vlug gaan slapen want zaterdag stond er een hele daguitstap gepland naar Ping-xi.
Ping-xi is een heel gebied, waar we eerst met de trein naartoe moesten rijden, maar daar terplaatse bezochten we dan verschillende plaatsjes. De trein is echt hel. Je betaalt enorm veel (relatief gezien natuurlijk) en je krijgt niet eens een zitje; nee, je staat een 70-tal minuten recht, gepropt tussen een hondertal Taiwanezen in één wagonnetje, je mag er niet drinken en de lokale bevolking heeft precies niet veel kaas gegeten van hygiëne, waardoor er constant stinkende oksels rond mijn gezicht hingen.
Afgezien van dat, was het een mooie uitstap. Eerst gestopt in ‘Cat Village’: overal katten dus. Zo tam als iets, gewend aan toeristen. Maar het dorpje lag midden tussen de bergen en het was er dus best mooi, maar tegelijk ook een heel arme bevolking, vrij traditioneel ( weg van de stad) en vrij primitief bijgevolg. Voor ons interessant om eens te zien, maar ook wel het besef dat er echt overal armoede is en we dus maar blij mogen zijn dat we niet in zo’n ‘huizen’ moeten leven. Want dan is er niet veel leven aan had ik het gevoel.
Even verder stopten we bij een mijndorpje, ook weer speciaal om de bevolking daar te zien. Ondanks al de toeristen, blijven ze vrij op zichzelf en hebben ze hun eigen gewoontes. Wel heel speciale , maar lekkere dingen gegeten dus fijn om eens te zien hoe die mensen daar leven. Vandaaruit wandelden we naar Shifen, een plaatske dat bekend is om zijn watervallen. Mooi om te zien en zeker omdat het zonnetje de hele dag flink zijn werk deed. Bij het terugkeren naar de trein passeerden we ook een dorpje waar het de traditie is om lantaarns op te laten. Op deze ‘lampekappen’ moet je dan een boodschap schrijven en met een vuurtje wordt deze de lucht ingestuurd, om uiteindelijk ofwel ergens ver weg te landen ofwel simpelweg op te branden in de lucht, maar steeds met de bedoeling om jouw ‘wensen’ de wereld in te sturen. Uiteraard heb ik er één gekocht met de mooie boodschap voor al mijn vrienden en familie: ‘wees blij met de kleine dingen in het leven en ik wens jullie allemaal het beste alsook geluk, vreugde en al derest wat jullie ook maar ooit zelf wensen’. En natuurlijk ook ‘groetjes van supergeweldigformidastisch België’ ; -)
Hij is heeeel hoog gevlogen, maar daarna ben ik hem helaas uit het oog verloren, maar ik ben er zeker van dat de lantaarn zijn nut zal bewijzen en dus bijgevolg al jullie (iedereen die hier mijn verhalen leest en volgt) wensen, ooit, zullen uitkomen ;-)

Na een lange rit richting onze kerk, was er helaas geen tijd voor rust. Alle andere vrijwilligers van het project buiten Jordan, Michael & ik, vertrokken de volgende morgen huiswaarts: een afscheidsfeestje was dus aan de orde !

De mensen van de kerk hadden voor degene die vertrokken een heel filmpje in elkaar gestoken en ook cadeautjes voorzien, maar ondanks de vreugde waren wij toch wel eerder triestig omdat we afscheid moesten nemen. Maar we hebben er samen nog ne goeie ‘Slivovice’ op gedronken (= alcohol van Tsjechië, van Michael) en afgesproken om elkaar ooit nog eens, ergens, terug te ontmoeten.

Na het feestje enkele uren geslapen want Jordan en ik moesten alweer vroeg vertrekken zondag , richting Kaohsiung, een stad helemaal ten zuiden van Taiwan. Met andere woorden : om 8u vertrekken om er om 18u te zijn. Maar met Jordan is het altijd fun, dus al bij al viel de dag mee en konden we een napje doen op de bus.  De bedoeling van de trip is om in Kaohsiung een hele week te verblijven in een schooltje waar van woensdag tot zondag een 50 tal kinderen op kamp kwamen.
Helaas lag de basisschool niet in de stad zelf, maar een uur ervan. Dus we belandden zo goed als in de middle of nowhere; countryside it was. Geen enkele shop in de buurt, buiten de aboriginals die daar leven en er hun winkeltje openhouden. Maar gelukkig bestaat er zoiets als een brommer en take-away. Dus regelmatig werd er eten besteld en door een paar mannen die een scooter hadden omgereden, maar aangezien dit steeds hetzelfde was en koud arriveerde (wat wil je na 40 min met de brommer), waren we het grondig beu en besloten we naar de dichtstbijzijnde winkel te stappen. Gevolg : 35 min in de stikhete zon snelwandelen om uitgehongerd en dorstig een supermarkt leeg te plunderen.  Maar eindelijk terug noodles en een soort brood, het was even heaven on earth voor ons! De volgende dag hadden we bijgevolg al heimwee en gingen we nog eens terug, maar ditmaal leenden we de scooter , wat ook  weeral een avontuur op zich was. Immers, zoals eerder gezegd, het verkeer is een hel hier. Maar je raakt eraan gewend, dus gewoon de verkeersregels NIET volgen en er kan niets mis gaan ;-).

Het kamp zelf was vrij saai de eerste dagen, aangezien de kindjes er nog niet waren en deze dagen enkel als voorbereiding dienden. Het enige doel dat wij als vrijwilligers hadden op het kamp, was onze cultuur delen alsook enkele spelletjes voorzien die vooral educatief waren op het gebied van de engelse taal. Maw: woordjes werden aangeleerd in het Engels en daarna gebruikt in het spelletje.
Maar de andere activiteiten van het kamp werden georganiseerd door andere jongeren, die allen woonden in Kaohsiung, waardoor er voor ons niet echt veel voor te bereiden viel. En het dus vrij saai was. Gelukkig waren er buiten ons 2 nog 3 andere meisjes ( van Rusland, Tsjechië en Italië) waarmee we vrij vlot konden communiceren en bv. gezelschapsspelletjes mee konden spelen. Veel anders viel er dus niet te doen, want geen omgevings-entertainment en ook geen wi-fi.

Vanaf woensdag dan kwamen de kinderen, allen tussen 6 en 12 jaar, verdeeld in twee groepen ‘juniors’ en ‘seniors’. Ik zat als teacher bij een groepje van de seniors, maar niet bepaald de gemakkelijkste. Kinderen hier, vooral de jongens dan, zijn vrij agressief en schrikken er niet van terug om te kloppen enz. En met constant zo twee vechtersbazen in de groep werd ik het vrij rap beu. Bovendien spreken ze maar 2 woorden Engels en was het dus redelijk moeilijk om met hen te communiceren. De activiteiten(wiskunde, muziekles, tekenen,..) die ze voorgeschoteld kregen waren daarenboven ook vrij saai voor ons, want alles was in het Chinees en ze vonden allemaal plaats in de leslokalen die stikheet waren (in het zuiden van Taiwan is het gemiddeld 5 graden warmer, dus het was er puffen). Kortom, enkel de Engelse spelletjes en het ‘culture sharing’ gedeelte was plezant voor ons. Ook de harde vloer in de school en de kakkerlakken die er regelmatig over mijn hand kropen, vond ik maar niks. Vanaf we zondag( 4 aug) de laatste spelletjes hadden beëindigd, verlieten we het bijgevolg het kamp en konden we nog een hele achtermiddag Kaohsiung bezichtigen. Samen met Jordan bezocht ik het ‘Lotus Lake’, waar verscheidene tempels te bezichtigen waren, wat weer enkele mooie foto’s opleverde en een fijne afsluiter van de week.  ’s Nachts zijn we dan terug naar Taipei gereden, maar na enkele metro’s , bussen en een taxi toch veilig in onze kerk aangekomen.  En herenigd met Michael ; die ondertussen zot was geworden van 8 dagen elke morgen opnieuw, op zijn eentje, groenten te snijden. Nog 2 dagen hadden we samen in het vooruitzicht, want woensdag 7 augustus vertrokken Michael en ik richting Indonesië (ironisch genoeg Jordan zijn thuisbasis, maar die moet helaas nog een dikke week, alleen, in Taipei blijven).
Hoe de laatste dagen in Taiwan, alsook de eerste in Bali, verliepen, kan je binnenkort in het volgende blog bericht lezen !

Groetjes en wan an!

Kelly

08-08-2013 om 20:02 geschreven door Kelly  

Vorige week dinsdag was zoals hieronder verteld een rustig dagje, maar het ontbijt(wat ik vergeten te melden was) zorgde al voor genoeg spektakel die dag. 'Chu Mu' trakteerde ons op een typisch Taiwanees ontbijt en met zen zevenen kropen we in de auto. Lichten, agenten, strepen, volle en gestreepte, ze kennen het allemaal hier. Maar niemand lijkt de betekenis ervan te snappen. M.a.w niemand houdt zich aan de regels. Het is een regelrecht gevaar om je in dit verkeer te begeven. Bovendien racen de scooters hier van links naar rechts , overal tussen. Pff, om zot van te worden. Gelukkig heb ik ondertussen al een paar ritjes met Chu Mu achter de rug en ben haar rijstijl ondertussen gewoon. Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik geen schrik moet hebben wanneer het erop lijkt dat we op een paal gaan rijden, want ze zal altijd 'op tijd' stoppen. Bijgevolg weet ik dan ook dat ze enorm hard remt op de laatste moment en ik dus best iets vastpak om geen meter vooruit te vliegen in de auto. Als er veel getoeter om ons heen is, betekent dit waarschijnlijk dat we de andere auto's net niet geraakt hebben. En als scooters ons vollenbak voorbij steken, weet ik dat dit duidt op een Chu Mu die tegen 30 op de 'freeway' racet. Haar parkeerkunsten zijn nog meer de moeite. Maar omdat het zo een vriendelijk mens is (echt waar) , ga ik niet uitweiden over de spiegels die ze eraf rijdt bij geparkeerde wagens, hoe ze niet betaalt voor haar plaats en Chinees gevloek ons gehoor pijnigt, hoe ze tegen de slagboom rijdt en hoe ze ondertussen een 7-tal keer is stilgevallen.
In alle geval : we zijn er geraakt. Helaas, de plaats waar het ontbijt was bleek niet open te zijn. Maar geen nood, aangezien er hier om de meter een restaurant is, hadden we vlug wat anders gevonden. Geen idee wat ik heb opgegeten, maar al bij al smaakte het en was ons buikje goedgevuld.

Wat woensdag betreft: een drukke dag. Eerst in het restaurant, dan de kookles met de kindjes (Marshmallows op een stokje boven het vuur en dan met chocolade en een koekje lekker smullen) en uiteindelijk nog de handen uit de mouwen gestoken om de 'tweedehandswinkel' op te frissen. Deze winkel is eigenlijk gewoon de kamer tussen de meisjesslaapkamer en de kerkkamer, maar er hangen een heeeeeeeeeleboel kleren die Chu Mu inzamelt en dan aan een spotprijs verkoopt, zodat ook armen degelijke kledij kunnen dragen.

Na het harde werken trokken we dan nog naar een nightmarket, op een tamelijke verre afstand van Taipei. Maar het was de moeite, ze hadden er geweldig lekkere chicken nuggets (zoiets toch) en frietjes (of iets dat er voor moest doorgaan ook) , maar hmm, lekker ! Enkel de ketchup ontbrak nog.

Donderdagmorgen trokken we terug naar de kliniek waar mensen met zware brandwonden verzorgd werden. Na alweer een hels ritje met Chu Mu in de auto, werden we warm ontvangen: iedereen wist van onze komst en keek er duidelijk naar uit ; vooral om de Europeanen allemaal eens te zien. Normaal wordt er geen bezoek ontvangen, omdat ze een strikt dagprogramma hebben en psychisch redelijk makkelijk uit balans gebracht worden, maar voor ons werd er een uitzondering gemaakt.
Ieder van ons stelde zijn land voor adhv een ppt-presentatie, inclusief foto's, filmpjes en muziekjes. Bij België werden ze zo goed als zot wanneer ze de chocolaatjes en een hele berg frieten zagen. Ook een foto van ons huis bracht overal een 'wauw' teweeg. Hier leven de meesten in torenhoge appartementsgebouwen of indien ze toch een soort huis hebben, is het een klein , oud, vervallen , beschadigd rijhuisje in kleine steegjes. Een tuin hebben is dus al het van het, laat staan een proper, groot huis.
Maar nu weten ze toch waar België ligt, wat voor lekkers er te smullen valt, en vooral, welke enorm bevallige Koning we nu wel niet hebben.  

's Middags vonden we na lang zoeken een theewinkel, waar we allerlei soorten konden proeven. Nog nooit heb ik tee gedronken (alé, Ice Tea Zero als uitzondering) , maar nu kon ik niet weigeren. Uniek in Taiwan is hij, redelijk geprijsd en toch werd hij ons hier gratis aangeboden: an offer you can't refuse, dacht ik dan maar? De dames van de shop waren in alle geval minstens even enthousiast over de kans die ze kregen om buitenlanders in hun winkel te mogen verwelkomen. Uiteraard moest er een foto met ons genomen worden en 2 minuutjes later verschenen we al op hun facebook-pagina, omschreven als de 'babes and dudes' uit het Westen.
's Avonds lekker gaan eten in een Taiwanees restaurant en van het Taiwanees bier geproefd. Eerlijk gezegd, geef mij dan nog maar eerder een Duvel ofzo hoor; het trok op niets

Vrijdag waren we allen uitgeput van de drukke week, dus werd er in de namiddag veel geslapen en 's avonds filmpjes gekeken met de plaatselijke chipjes. Gelukkig konden we op zaterdag uitslapen :)  Maar niet voor lang, want 's middags werd er een soort vlooienmarkt georganiseerd door de mensen van de kerk. Dit om geld in te zamelen voor hun 'summer camp' dat volgende week doorgaat.
Na het opzetten van zware tenten en een stuk of 200 kledingstukken en nog veeeeel meer rommel hier uit de tweedehandswinkel te sleuren naar het marktpleintje, konden we de eerste klanten verwelkomen. Iedereen in het dorp komt dan af en de meesten vinden altijd wel iets tussen deze spulletjes. Bovendien werd er ook thee verkocht (de zogenaamde 'bubbelthee'; rode/zwarte thee met een soort jelly-achtige boelekes erin) , alsook kleine snacks. En dit heel goedkoop, dus veel mensen kwamen er op af.
Velen hadden de aankondiging van de markt gehoord doordat ze onze wagen hoorden passeerden(we reden rond door het dorp met een megafoon, net zoals de ijzerman bij ons), maar sommigen passeerden toevallig en stopten dan maar midden in de straat met hun auto om hem vervolgens daar een kwartier te laten staan terwijl ze rondsnuffelden op ons marktje. Maar niemand bleek er last van te hebben; de scooters  manoeuvreren zich overal tussen of doen gewoon hetzelfde.

Ondanks de hele middag druk verkopertje gespeeld te hebben (wat dus écht vermoeiend is als je iedere keer de prijs probeert uit te drukken, maar ze u niet verstaan; en zij dan afbieden en je er zelf nog minder van verstaat), gingen we toch nog uit die avond. We spraken af met een jongen uit een ander project uit Italië en trokken naar de stad. Daar waren heel wat clubs, maar helaas moest je in de meeste een lange broek dragen, waar onze jongens natuurlijk niet in voorzien hadden (logisch met het weer hier uiteraard; ik snap niet hoe de lokale mannen hier altijd zo warm gekleed kunnen rondlopen). Maar uiteindelijk vonden we er toch eentje waar we wel toegelaten werden en met een bepaalde inkomprijs konden we er de hele avond gratis verblijven. De muziek was tof, maar blijkbaar zijn die Aziaten hier allemaal een beetje beschaamd want er stond echt geen kat op de dansvloer. Maar eens ik een liedje hoor dat mij aanstaat, ben ik uiteraard niet meer te houden. Dus na een halfuurtje stond het enige blanke meisje in de hele club als eerste , alleen, te shaken. Dit met het idee dat niemand mij hier kent en iedereen gewoon wel rap zou volgen. Gelukkig was ik correct en stond na een paar minuutjes de vloer ineens vol. Ondanks 3 drankskes over mij gekapt gekregen te hebben en vreemde Bon Jovi muziek (in een discotheek?) , was het toch een fijne avond.

Zondag hebben we de mis dan maar geskipt om toch een paar uurtjes rust te kunnen hebben. Maar na de lunch ging ik met Michael en Jordan alweer op pad, naar 'Shi lin', de grootste nightmarket in Taiwan, Taipei. Aangezien niemand van ons Chinees praat, werd het moeilijk om de weg te vinden. Zeker eens we in een wirwar van steegjes vol mensen terecht gekomen waren. Ik denk dat we maar een klein stukje van de markt gezien hebben en dit ondanks er toch luttele uren verbracht te hebben. Ik denk dat ik het nu wel even gezien heb met die markten; zeker deze in Shi lin, met een ongekende drukte.

Maandag werd de tweedehandswinkel nog wat verder opgeruimd en was de dag weeral voorbij voor we het wisten. Ik had zelfs geen tijd om foto's te trekken. Dinsdag  werd er niet kalmer op. Enorm veel klanten in het restaurant omwille van de sluitingsdag van het andere restaurant in het dorp. En dus was ons buffet rap leeg en dus verliep het allemaal heel hectisch, met lange wachtrijen als gevolg(typisch Taiwanees dus, zou je kunnen zegge ;-) ) 's Middags hebben we dan mijn lakens eens onder de tuinslang gehouden en de bus shampoo erop uitgenepen. Dit met het doel om de vervelende vlooien te verwijderen, die er waarschijnlijk zijn ingekropen door mijn matras. Geen wonder dat mijn benen vol beten staan die onwaarschijnlijk veel juuken , bijna onmogelijk om vol te houden er niet aan te krabben. Dit beu zijnde, besloot ik deze vervelende beestjes (hopelijk) definitief te verwijderen. Mijn knuffel moest helaas ook aan het bad geloven en ziet er nu niet meer uit :( Hopelijk wordt hij terug normaal thuis in de wasmachine met wasverzachter.
Of ik van de vlooien vanaf ben dat weet ik niet, aangezien ik nu al heel de week doorbreng op de jongenskamer met andere lakens. Deze bevatten duidelijk geen vlooien, want elke morgen kan ik vrolijk wakker worden met enkel een paar muggenbeten erbij, maar geen extra vlooienbeten op mijn benen :) Helaas dien ik dit weekend terug in mjin eigen kamer te gaan slapen en zal ik dus mijn lakens moeten uittesten. Op de matras ga ik in ieder geval niet meer slapen, hoe pijnlijk dit ook mag zijn voor mijn rug, die beten zijn echt afzien !

Woensdag kon ik 's middags na de kookles ook eindelijk België voorstellen aan de kindjes, met dezelfde reacties als de mensen uit de kliniek als gevolg. Ik denk dat ze teleurgesteld waren dat ik geen chocolade bij me had om uit te delen, maar desondanks staarden er grote ogen naar mij achter de presentatie. Zo van die ogen die zeggen 'Wauw, ik wil ook in België wonen'. Ik zou hetzelfde in hun plaats denken want het is toch zo fijn in kakkerlak- en vlooiloos België. En lekker België. Hmm, ik mis toch wel al het lekker eten hoor. Rijst en noedels zijn oke, maar zo ies ne spaghetti of ne volauvent of scampikes of gewoon nog maar nen boterham me kaas; het zou er vlotjes in kunnen !

Vandaag ging ik tijd vrijmaken voor de blog up to date te houden, et voila. Al zit er wel wat vertraging op aangezien ik deze middag nog in de stad op zoek moest gaan naar een nieuwe camera. De mijnen had het plots begeven gisteren, dus moest ik wel in mijn budget tasten voor deze nieuwe aanschaf. Vreemd genoeg was het toestelletje duurder dan in België, maar desalniettemin ben ik content dat ik de komende 4 weken nog talrijke, hopelijk fijne en mooie, momenten kan vastleggen en als eeuwige herinnering kan bewaren.

Zie zo, morgen laatste werkdag en ik kijk er al naar uit om 's avonds mijn Skype-date te hebben met mijn drie liefste schoolvriendinnetjes Jana, Evelyne & Jolien !

En dan is het weekend, juij   
Zai Jian    ('Tsaj chjen'= See you later ! )

PS: er zijn weer enkele foto's geupload op de site (nieuwe foto's vanaf  na de snakemelon('lange groene stokken') ):
https://plus.google.com/photos/111899991918931399153/albums/5901140359136654977?authkey=CIW955ecieCJ6gE

Groetjes,

Kelly

25-07-2013 om 18:05 geschreven door Kelly  

Ni Hao. Oftwel : Hallo

Vrijdag op zaterdag passeerde hier dus de Typhoon. Tot een uur of 3 's nachts had ik geen probleem om te slapen, maar plots een luide krak deed ons 3 (de meisjes) hier toch wakker schieten. Gelukkig was het maar een krak en waren er voorlopig nog geen ramen gesprongen.

Maar wakker waren we wel. En bleven we. Geen moment kon ik nog gerust mijn ogen toedoen. Je voelt de wind echt letterlijk rond de kerk draaien alsof je midden in de kolk zit. De druk bouwt zich op rondom je waardoor de ramen letterlijk begonnen te trillen en ik buiten vanalles hoorde vallen. De volgende morgen kon ik duidelijk zien dat dit enkele scooters waren, alsook uitgerukte bomen die helaas op 2 auto's gevallen waren. In ieder geval heb ik hem letterlijk genepen. Bij elke windvlaag spanden al mijn spieren op en vormde ik als automatisme een bolletje met m'n lichaam. Om zo klein en beschut mogelijk te zijn. Ik was er immers echt niet gerust in. De ramen stonden al op trillen en zijn ook maar van een soort plastic , dus veilig voelde ik me niet in de kerk.
Na een paar uur stokstijf in mijn bolleke gelegen te hebben, kwamen we er gelukkig met de schrik vanaf en passeerde de kern van de tyfoon langzaam richting China. Tot een uur of 12 heb ik dan nog geslapen, wat echt wel eens nodig was aangezien de voorbije 2 maand de drukste ooit waren. Uitgerust kon ik dus mijn vrije dag starten. Hoewel het nog steeds grijs en winderig was, gingen we toch weer op pad en vond iedereen hier het blijkbaar inmiddels terug veilig genoeg. Ondanks het één van de zwaardere tyfonen was ( zeiden de inwoners achteraf zelf , als ze deze vergeleken met andere), bleken ze toch weer snel het normale leventje te hervatten en sprak niemand er nog over. Maar op straat merkte je wel de ravage en tot nu, 4 dagen later , zie je mensen nog steeds de straten en pleinen ruimen. Ook het busverkeer werkte niet zoals het zou moeten zaterdag, dus liep onze trip wat vertraging op. Doch, net voor het concert (dat het doel van onze trip was) aanving, waren we gearriveerd aan een gigantisch gebouw, wat de concertzaal bleek te zijn maar tegelijkertijd ook de grootste kerk in heel Taiwan.

Desondanks zijn reuzachtigheid, moesten we met een 200-tal mensen in een andere zaal meegenieten van de christelijke show via projector op een scherm. Niemand leek dit erg te vinden (ondanks een even duur ticket gekocht te hebben als degenen die wél in het live-gedeelte van het gebouw terecht konden), maar dit kwam misschien door het feit dat er in deze zaal stoelen voorzien waren, wat welkom was na , jawel, een wachtrij van 45 min.
Christelijk was het wel, aangezien ik enkele malen 'Hallelujah' gehoord heb, maar als geen-Chinees-verstaander , merkte ik voor derest niets van de religieuze aard van dit concert. De 'songteksten' hebben wel een heel Christelijke betekenis, maar enkel de muziek horende , leek het een gewoon, vrolijk, melodieus concert; beetje te vergelijken met de sfeer in het sportpaleis tijdens Night of the Proms. Iedereen zingt en danst mee (het 'dansen' is vrij primitief, maar ik denk dat zij dit vrij modern van zichzelf vinden aangezien zij zich werkelijk niet schaamden om deze,laten we het 'uitermate speciale doch simpele' pasjes noemen, te demonstreren). Indien mogelijk zal ik hier binnenkort nog een filmpje van meedelen, zodat je kan merken dat het echt niét is zoals in onze kerk. Na een twee tal uur, was het dan toch afgelopen en stormden de Taiwanezen als een zot naar de wachtrij(uiteraard) van de standjes waar ze T-shirts, cd's, dvd's enz. van de show & organisatie verkochten. Meestal hebben ze thuis al enkele cd's, vandaar dat ze tijdens het concert ook elk nummer vanbuiten kenden en meezongen. Werkelijk zot zijn ze ervan. De zangers van de show zijn werkelijke sterren voor de meisjes hier en de zangeressen worden afgebeeld op elke poster in de boekjes en reclameborden in de metrostations. Ongelofelijk wat voor een hype het is.
Ik ben tevreden dat ik het eens meegemaakt heb, maar het blijft moeilijk om mij in te beelden dat iemand zo religieus kan zijn en echt werkelijk elk woord uit de teksten gelooft. Desalniettemin heb ik uitermate veel respect voor hen, zeker omdat ze ook heel openlijk voor hun geloof uitkomen (wat ik in België niet meteen iedereen zou doen , omdat je 'mee' moet zijn, en de sociale normen moet volgen om 'cool' en 'in' te zijn). Hier in Taiwan kunnen de jongeren gewoonweg geloven in wie ze willen geloven en bijgevolg zijn wie ze zijn. Mooi !!

Na het concert zijn we nog even langs een night market gepasseerd, aangezien die varkentjes hier weer serieuze honger hadden :) Varkensbloed in een korstje, bleek de avondsnack voor de meesten onder hen. Vreemd genoeg was mijn honger plots over.
Hoe dan ook, tegen een uur of twaalf waren we weer terug en kon ik nog even skypen met mijn twee beste vrienden Sofie en David (thankyou honeys:) ) Het is altijd fijn om terug even Nederlands te horen en ook verhalen uit België mee te krijgen.

Zondagmorgen was het uiteraard weer de mis, maar kort daarna vertrok ik met Michael op daguitstap om zo de toerist uit te hangen en allerlei bekende plekjes te gaan spotten. De eerste keer met ons twee (Europeanen) en dus zonder (Chinese) vertaler onder ons. Maar kijk, aangezien ik weer mijn blog aan't schrijven ben : we leven nog.
De metro was hectisch, maar al bij al nog vrij duidelijk aangegeven in het Engels. Na wat zoeken kwamen we toch terecht waar we wouden terecht komen en zagen we onder andere de 'Dragon Temple'. Heel vreemde bedoening. Overal mensen die met een soort wierookstokjes stonden te bidden en constant met hun hoofd stonden te knikken richting een soort beeld in het midden van de tempel. Overal rook, overal bloemen, overal fruit, overal mensen. Echt heel vreemd, maar de tempel op zich was mooi om te gaan bezichtigen. Heel mooi vervaardigde draken in de typische 'chinese' bouwstijl zoals de restaurants kendet. Lang bleven we er niet aangezien de rook mij al ferm tegenstak
Bovendien was het er snikheet, dus zochten we gauw verfrissing door in de nabijheid een leuke fontein op te zoeken. Aangezien er op die moment enkel water uit het midden kwam, dacht ik dichter te gaan staan en de trappen af te lopen. Meteen vloog er een Taiwanees politiemanneke op mij af, die een heel kabaal maakte waar ik dus geen woord van verstond. Maar toen ik plots water omhoog uit deze 'trappen' zag komen, begreep ik dat deze een deel waren van de fontein en waarom ik daar dus stante pede moest verdwijnen. Geen wonder dat al die mensen mooi bleven zitten vanop een afstand. Daarachter zag ik veel vingers richting mij wijzen, met bijhorende 'big smile' op hun gezicht, maar dat deerde niet. Iedereen kan al eens mis zijn, toch ;-)  Natuurlijk was het ergens wel afrontelijk waardoor ik me toch snel richting hoofdweg begaf, om zo te voet verder naar 'Xi Men' te stappen. Een tamelijk grote stad, met veel drukte en gezelligheid. EN ook een Carrefour. Hmmm, met een heerlijke bakkerij eraan. Met rozijnekoeken ! Jonges toch, blij da 'k ik was. Helaas, het geluk was van korte duur. Eindelijk had ik eens iets gevonden van thuis en dat smaakte zoals thuis, toch slaagde ik erin om de helft van mijn boterkoek te laten vallen op net een plaatsje vol zand(en dus niet op de tientallen vierkante meter ernaast waar de Taiwanese straten altijd proper zijn zoals eerder gezegd). Bye bye boterkoek dus. Man man man. Een hele dag heeft Michael mijn geklaag over de rozijnenkoek moeten aanhoren. Gelukkig voor hem is mijn geklaag in het Engels net iets minder geëvolueerd als mijn Vlaamse versies.
Toch werd mijn dag goedgemaakt als we aan ons volgende stoppunt arriveerden : het Chiang Kai-Shek Memorial. Een reuzachtig plein, omgeven door 3 reuzachtige gebouwen, waarvan er 2 nu als concert- en theaterhal gebruikt worden en 1 een reuzachtig boeddha beeld van de man bevat. Met de man doel ik op 'Chiang Kai-Shek', een politicus, revolutionist, regeringsleider en later zelfs president die, te merken aan de grootte van dit herinneringsmonument, zeer gerespecteerd werd. En nog steeds wordt, te merken aan het dagelijks aantal bezoekers.
Hoe dan ook was het een indrukwekkend monument en hebben we er een dikke twee uur van onze tijd gespendeerd, rustig in het zonnetje in het gras. Net daarvoor hadden we ook nog de 'change of the guards' meegemaakt, wat blijkbaar elke dag nog gebeurt. Net zoals aan het Buckingham palace in Londen, houden de wachters stipt elke dag om 17u een ceremonie voor het boeddha-achtig beeld van Mr. Kai-Shek. Dit lokt een massa aan toeristen die de wachters omhullen met camera's en gsm's. Onder andere Michael & Kelly dus.

Maar we kregen honger dus zochten we een soort restaurantje, maar , opnieuw moet je daar in een wachtrij staan en krijg je een papiertje in je handen toegestopt, vol chinese tekens. Dat is blijkbaar de menu waar je moet aankruisen wat je wil eten. Maar zoals eerder gezegd, stonden we daar met twee Europeanen.AL EEN CHANCE, stond er voor ons een koppel dat vrij vlot engels praatte(kom je dus totaal niet vaak tegen). Na beetje puzzelen wisten we welk deel de soep was, welk deel de groenten en welk deel de rijst. Vanaf er ergens een plekje vrij kwam, mochten we plaats nemen en dus werden we samen met het koppel aan één tafel gepropt. Aangenaam was het niet aangezien de serveersters constant aan het roepen waren, maar echt roépen. Die kunnen er wat van ze. Meestal roepen ze dan door heel het restaurant de bestelling van de klant door naar de keuken, maar elke keer lijkt het alsof er brand is en alsof er geen seconde te verliezen valt. Heel hectisch en druk in zo'n restaurant pfff. Geef mij dan maar De Nieuwe Schandpaal in Beveren ;-) .

Het koppel over ons had een 7-tal gerechten besteld en na een 10minuutjes al opgeschrokt; wij daarentegen deden er 25 minuten over voor ons één kommetje en zagen bijgevolg 3 verschillende koppels passeren aan onze tafel. Grappig. Maar de wachtrij groeide nog steeds dus werden we toch onmiddellijk buiten geschot na onze laatst hap. Gelukkig was het vrij goedkoop en al bij al lekker.

Voor we naar de kerk weerkeerden, passeerden we nog even langs ‘Sogo’. Een giant shopping center, te vergelijken met een Inno, maar dan met 15 verdiepen en enkel de duurdere merken. Buiten 2 flesjes bruiswater (wat je echt nérgens vindt, ze vinden dat hier werkelijk vies) in de food shop op ‘de internationale verdieping – 1’ , kochten we er bijgevolg niets. Maar na 15 roltrappen waren we wel 2 uur verder. We besloten de lift terug naar beneden te nemen, wat ook weer een ervaring was. Immers, wanneer de lift aankomt, stapt er een net gekleed vrouwtje uit de lift met een hoedje op, die vriendelijk lacht en iets in het Mandarijns brabbelt. Dan stapt ze terug in en sluit ze de deur. Heel verbaast keken we rondom met duidelijk de vraag op ons gezicht : ‘Waarom mogen we niet instappen?’, maar iedereen stond daar met dezelfde nietszeggende gelaatsuitdrukking en zweeg. Paar minuutjes later kwam de lift weer aan en stapt hetzelfde madammetje weer uit. Weer brabbelt ze iets, maar nu stappen alle mensen wel in , dus volgden wij maar. Geen idee waar de logica is. Maar je moet dus lang wachten en aangezien ze elk verdiep stopte, weer uitstapte en steeds opnieuw dezelfde boodschap verkondigende, beseften we dat we beter de roltrappen terug naar beneden genomen hadden en zo geen 17 minuten verloren hadden; maar sinds ik al genoeg aan het klagen was over mijn rozijnenkoek, besloot ik mij niet te ergeren aan het tijdsverlies en blij te zijn want we waren weeral een typische Taiwanse ervaring rijker. Bovendien is het verlof en hebben we tijd  he ;-).  
Aan de overkant van de straat bevond er zich een ‘New Sogo’ , dat nog tien keer groter leek en aldus niet meer in ons tijdsschema paste. Maar we zijn hier nog een tijdje dus dat komt er zeker nog eens van.

Maandag was het weer te werken in het restaurant, maar niet zo prettig. Alle groenten waren vuil en hingen vol modder of waren gedretst enzovoort, te wijten aan de tyfoon. Veel konden we dus niet bereiden voor de klanten, maar ze hadden nog steeds een ruime keuze uit de basis gerechten die er altijd zijn. ’s Namiddags was veel leuker omdat we hadden afgesproken met de Professor. Geen idee hoe de man werkelijk noemt, maar we noemen hem dus ‘Professor’. Hij heeft een master degree in Engels behaald en doceert de taal nu op de grootste universiteit van het land: de National Taiwanese University(NTU). Hij praat bijgevolg tamelijk vlot engels en leert dit ook aan zijn kinderen. Zijn zoontje Andy nam vorige week deel aan het kamp hier in de kerk, en stak er toen al bovenuit met zijn kennis van de engelse taal. De Professor was ons vorige week komen opzoeken met de vraag of wij geïnteresseerd waren om Taiwan te ontdekken. Natuurlijk ! was ons antwoord. De man was zo vriendelijk om onze gsm nummer te vragen zodat hij ons later kon contacteren om ons eens mee op uitstap te nemen. En aldus hadden we maandag een afspraak gemaakt om Ping-Xi te bezoeken. Samen met Andy , bracht hij ons naar dit leuke dorpje, helemaal in het platteland gelegen, een uurtje van Taipei. Totaal verschillend landschap. Mooi in de bergen en niet vol met reclame, mensen en kabaal. Ping-Xi is beroemd voor zijn lantaarns. Een soort grote zakken, die worden aangestoken met een vlammetje binnenin, waarop je een wens kan neerschrijven zodat deze door de lucht heen over de hele wereld kan gezonden worden. In Januari is er zelfs een ‘Lantern Festival’, waarbij iedereen naar Ping-Xi komt om gezamenlijk zo’n lantaarn op te laten; schijnt heel mooi te zijn. Wijzelf hebben er geen gekocht, maar in de buurt van het dorpje zijn mooie watervallen te bezichtigen, waardoor we zeker nog eens terug gaan en dan onze wens de wereld in kunnen sturen.
Verder bezochten we er ook nog een oude steenkoolmijn, die ondertussen 30 jaar gesloten is wegens gevaar en dergelijke, maar daarvoor echt dé bron van welvaart en rijkdom voor Taiwan betekende. In het hele land bevinden er zich 3 , maar deze in Ping-Xi was de grootste en dus een enorme boost voor de rijkdom en economie van dit land. Uiteraard werd de gewone mens uitgebuit, aangezien dit de enige bron van energie in die tijd was, en de eigenaars van de mijnen ontzettend hoge prijzen dierven vragen. Toch was er hierdoor veel handel en kwam Taiwan op de wereldkaart. Later werd er uiteraard elektriciteit gedistribueerd, waardoor de mijnen van ondergeschikt belang waren en uiteindelijk sloten.
Na meer dan een uur vertraging kwam de bus dan toch aan (in de stad zijn ze redelijk oké qua tijdsschema, maar op het platteland komt dit geregeld voor), en konden we samen terugkeren naar huis. We zijn de professor heel dankbaar om zijn hulp, interesse en al zijn moeite om ons Taiwan te laten leren kennen en zijn tijd aan ons te besteden. Xie Xie Professor !! (= Dank u; uitgesproken als chjiè chjiè, maar dan nog met een andere klemtoon want afhankelijk van hoe je het zegt, waar de intonatie is, in welk deel van de zin je de woorden zegt enz, zeg je iets totaal anders : )  ).

Vandaag was het heel rustig, lang gewerkt in het restaurant wel. Maar daarna rustig in de buurt gebleven, foto’s geupload, blog bijgewerkt en genietst. En ook zelf gekookt. Althans dat was de bedoeling; de kookplaat leek niet te werken en toen we de oven openden, kropen er een stuk of 7 kakkerlakken uit. Dus besloten we simpel weg een paar eieren op te warmen in de microgolf , samen met wat rijst. Niet slecht maar, het crèmeglaske achteraf was toch smakelijker en werd zo ons hoofdgerecht van het avondeten.
Nu nog even voorbereiden voor de les die ik morgenmiddag moet geven aan de kindjes en dan bedje in ! (Alé, op mijn matras gaan liggen)

Slaapwel,

Kelly

PS: onderstaande link bevat enkele foto’s over het leven hier

Simpelweg op de link klikken, of selecteren/kopieren/plakken. Vervolgens kan je linksboven ergens ‘diavoorstelling’ vinden ,normaal gezien; je kan ook de eerste foto aanklikken en op eigen tempo door de beelden snuisteren, door op de pijl rechts van de foto te klikken. Bij sommige foto’s staat er een beschrijving bij. Veel kijkplezier !

https://picasaweb.google.com/111899991918931399153/GOTaiwan?authuser=0&authkey=Gv1sRgCIW955ecieCJ6gE&feat=directlink

16-07-2013 om 18:06 geschreven door Kelly  

Zoals gezegd, hier het vervolg van mijn verhalen over de voorbije dagen in Taiwan.

Maandag stond er aldus een trip gepland met de bende van het kamp. De organisatoren bestaan zelf uit een paar jong volwassenen en een hele hoop tieners, dus ideaal voor ons om mee op uitstap te gaan. Na de job in het restaurant, spraken we af om naar ‘Tamsui’ te gaan. Met de metro was het ongeveer een klein uurtje, aangezien het de verste stop was van het hele metro-netwerk. Gelukkig is het binnenin steeds zeer koel, tot zelfs ijskoud. Of zo voelt het toch aan als je al zwetend toekomt en er een uur in moet verblijven; geen wonder dat ik veel moet niezen. Wanneer je dan eindelijk terug uitstapt, komt het sauna-gevoel weer onmiddellijk op je af. Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat als je van binnen (metro, restaurant, huis, winkel,… = allen met airco) naar buiten stapt, je van koud naar heet gaat. Dat is zo tegendraads met België , waar ik het gewoon was om binnen lekker warm te zitten (maar dat was dan ook omdat het zo lang zo slecht weer was; ik ben blij voor jullie dat het daar eindelijk ook een beetje tropisch aanvoelt ;-) ).
In ieder geval vond ik de hitte niet zo erg, want we kwamen toe op een hele leuke, gezellige plek vlak aan de rivier, heel logisch genaamd : de Tamsui rivier. Er was meteen veel volk ter plaatse, het zonnetje scheen volop en overal stonden straatartiesten hun ding te doen. De bedoeling was een fiets te huren met de hele groep en zo richting de haven te fietsen waar je de zonsondergang kon zien.  Helaas was het al iets te laat om deze hele fietstocht nog te doorstaan, waardoor we besloten gewoon de boulevard af te lopen. Wat echt fun was ! Overal kraampjes en winkels met speciale gerechten, alsook vele winkeltjes die eigenlijk een soort kermiskramen waren.  Zo hebben we bijvoorbeeld ballonnetjes geschoten (maar dit was niet met van die lange geweren zoals hier , maar met gewoon pistolen in de losse hand), maar onder ons bevindt zich een jongen uit Zwitserland die nog legerdienst gedaan heeft, waardoor we alle 10 ballonnen op een rij geschoten hadden en zo een reuzeprijs konden kiezen. Ook werden er mij van alle gerechten in mijn handen gestopt, o.a. calamares. Hoewel ik dit zeer graag lust thuis, aangezien het van die gefrituurde ringen zijn, wist ik niet dat ik hetzelfde aan het eten was op die moment. Immers, het waren een soort gebakken inktvispoten op een stokje, licht behaard en volledig paars/bruin. Maar omdat de mensen van het kamp dit gekocht hadden voor ons, at ik het braafjes op en als ik eerlijk moet zijn, het smaakte me best wel dus de poten zijn misschien wel voor herhaling vatbaar.

Daarna smulden we van een ijsje, maar niet zomaar één ; een ‘giant ice cream’ ofwel een reuze softijs van 30 cm hoog. Bovendien kon je dit in vanalle kleuren en smaken krijgen, maar ik besloot me aan 1 smaak te houden: gele mango. Het ijsje was verfrissend, maar omdat het zo een hoge toren van softijs is, smolt het al vrij rap (logisch als je in de sauna zit). Bovendien was het echt wel véél ijs, waardoor ik het sowiso niet opkreeg. Niet zo erg als je het laatste stuk gewoon zou kunnen weggooien in een vuilbak,zou je denken. Echter, in  Taiwan zijn bijna geen vuilbakken te vinden. Ik weet niet hoe ze het doen maar, de straten en parken enzovoort zijn hier zo goed als kraaknet en tóch vind je na goed zoeken pas om het halfuur stappen een vuilbak. Ik heb geen idee wat ze met hun vuil doen, maar chapeau van hun steden zo te onderhouden.
In Tamsui bezochten we ook nog de ‘Damshuei ‘kerk, die heel belangrijk is voor alle mensen hier in Taiwan. De kerk werd opgericht door een Canadese tandarts in de jaren 1800 en bracht heel wat vernieuwingen met zich mee. Zowel qua medische zorg als qua educatie heeft de tandarts Taiwan op een heel ander niveau gebracht door tradities uit Canada over te brengen en door te geven aan de lokale bevolking. De tandarts, die later priester werd hier in de stad, wordt vandaag nog steeds ge-eerd voor al zijn geleverde prestaties en je vind zijn symbool overal terug, vooral in Tamsui.

Daarna liepen we weer door de drukke straten met overal winkels en eetplaatsen; de reclameborden hangen werkelijk overal, haast om zot van te worden . We probeerden chipjes, thee, vruchtencocktails, zwarte eieren, ananas-cake, mangokoekjes, enz. Vooral die zwarte eieren waren heel raar. Het smaakt zoals normale eieren, maar ze koken ze zodanig lang dat de buitenkant puur en puur zwart wordt, waarop ze vacuüm verpakt worden en weken houdbaar zijn.
Aangezien de avond viel, en de opzet nog steeds was de zonsondergang te zien, haastten we ons naar de ferry die ons naar de overkant van de Tamsui rivier bracht. Gedurende dit halfuur durende boottochtje, zagen we de zon mooi zakken. Een prachtige zonsondergang. Weer iets dat ik probeer te onthouden in mijn gedachten, want ondanks hele mooie foto’s, valt het toch niet te beschrijven hoe prachtig het er wel niet was.
Eens aangekomen aan de andere kant , bleek het er even druk te zijn. Maar toch weer helemaal anders. Dat ontdekte ik meteen toen we met zen allen een fiets huurden. Wat meteen ook weer een avontuur was. Meer dan de helft van de groep wist niet hoe ze een fiets moesten besturen, laat staan dat ze er dan goed in waren als ze hem uitprobeerden. Het was een gevaar om achter hen te rijden, dus besloot ik maar vanvoor te rijden bij de oudste jongen van de groep die gelukkig wel vaardig was met de fiets (en ook de weg kende). Lichten op de fiets kennen ze hier overigens ook niet. Wanneer ik vertelde over het feit dat je hier een PV krijgt als je licht niet werkt(laat staan dat je er geen hebt), keken ze me aan alsof ik chinees sprak. De vraag die zij mij daarop stelden, deed mij dan weer verbaasd staren. ‘Wat bedoel je met een licht op een fiets? Waar plaats je dat dan?’ Met andere woorden, ze hebben echt nog nooit van een fietslicht gehoord en gebruiken het langs geen kanten. En dat terwijl er zoveel fietsers zijn en de mensen hier veelal  ’s nachts leven.
In ieder geval genoot ik van het tochtje, aangezien we plots in een van de meest luxueuze gebieden terecht kwamen. Luxe hotels en restaurants met live bands, het was geen uitzondering. Maar na 20minuutjes op de trappers te hebben gestaan, was het plots gedaan met de welvaart. Grote stinkende fabrieken, waar arbeiders ‘s avonds laat nog steeds aan het werk waren en dit in minder prettige condities(zo zag het er althans uit met het ontbreken van airco, veiligheidsvoorzieningen en hygiëne).  Maar zo goed kon ik de fabrieken niet bestuderen aangezien ik op de weg moest letten. Overal, op straat en op het fietspad, lagen namelijk honden.  Rustig te slapen, maar echt wel midden op de weg. Zonder licht vroeg ik me natuurlijk af van ‘Wat is da? Wa ligt daar??’. Maar de luilakken bleven rustig liggen, dus de paniek was voor niets. Tegenwoordig ben ik er zelfs al aan gewend geraakt; ze liggen overal, in hopen van 10 ofzo, verspreid over elk mogelijk stukje grond.
Maar kortom, de fietstocht was leerrijk op verschillende gebieden. Na onze liters verloren zweet terug  te hebben opgenomen via vele flesjes water, was het tijd om te gaan eten. Geen idee wat ze mij gingen geven, maar ze kunnen het toch niet uitleggen in het engels dus gaf ik het op te willen weten wat al de gerechten waren en zei ik gewoon maar al ‘Oke,  geef mij maar gewoon iets’. Het geluk stond aan mijn kant want het waren noedels ! Hmmm. Dat smaakte achter de inspanning.
Op 5 minuten hadden al dieTaiwanezen gegeten. (Soms zijn het echt varkens; ze eten veel, alles en alles door elkaar. Bv soep, vlees, rijst en cremeglas: hapje van het ene, hapje van het andere.)
Maar ik als westerling doe er natuurlijk 10 keer langer over met die stokjes. Het begint te beteren, maar meestal laat ik het laatste in mijn kommetje liggen, omdat ik die restjes gewoonweg niet tussen de ‘chopsticks’ krijg gepropt. Kleine sliertjes glippen zo weg en vallen gegarandeerd terug in mijn kommetje vooraleer ze mijn mond bereiken. Maar aangezien het dikwijls rijst is, krijg ik toch nog voldoende voedsel binnen, geen zorgen. De rijst is dan misschien wel kleiner, maar plakt heel erg aan elkaar en valt dus vrij makkelijk te eten.
Nadat iedereen had gewacht tot ik klaar was met men noedels, konden we een bus pakken die ons naar de haven bracht. De plek waar je moet geweest zijn als je in Tamsui bent, naar het schijnt. En gelijk hadden ze. Want de haven was mega gezellig en had bovendien een prachtig verlichte brug, waar ik opnieuw mooie foto’s van heb (het zal je vast niet verbazen dat ik na een week reeds een 800 foto’s heb).
Maar lang bleven we niet, het was immers al 23u en we hadden nog een trip van een klein anderhalf uur voor de boeg. Bovendien werd er dinsdag weer een uitstap gepland met dezelfde mensen , waarvoor we onze wekker om 7u dienden te zetten, dus elke minuut vroeger thuis in ons bed was welkom.

Dinsdag 7.00u : opstaan. Eikes. Dat piekt. Maar zoals ik de Taiwanezen nu ken, ga ik mijn alarm nooit meer zo op tijd zetten. Elke keer als we afspreken, wordt er een uur gezegd waarop we zogezegd zeker dienen te vertrekken. Maar elke keer opnieuw, zitten we nog een klein uur te wachten, wordt er niets ondernomen en hadden we bijgevolg echt wel een uur langer kunnen slapen ! Vreselijk. Wat het toppunt is, is dat ze dan uiteindelijk (na dat uur te zitten nietsen) een hels kabaal beginnen maken en allen door elkaar roepen in het chinees alsof er brand is uitgebroken. Als wij als vrijwilligers met deze oorverdovende situatie geconfronteerd worden, weten we ondertussen dat dit duidt op het feit dat we ons ontzettend moeten haasten en lopen in een stikhete omgeving  om een bus te halen. (Een tweede mogelijkheid is ook dat dit ook kan duiden op het feit dat er absoluut,heel dringend, minstens ! een 10-tal groepsfoto’s moet worden genomen.) In ieder geval heel frustrerend om én niet te kunnen uitslapen, én dan niets te zitten doen, én dan nog eens te moeten lopen. Jongens toch. Het is werkelijk een speciaal volkske hier ze. Maar ze zijn altijd echt wel heel vriendelijk en genereus, dus vergeef ik hen hun gebrek aan planning zonder enig probleem.

Maar bon, uiteindelijk dan toch na 2 minuutjes hardlopen de bus gehaald , die letterlijk op diezelfde seconde toekwam. De rit duurde een kleine twee uur waardoor we ons buiten Taipei-city bevonden, richting platteland. Het is een rustige omgeving, waar velen naartoe trekken om een ontspannende binnenlandse vakantie te doorbrengen. Yi lan is de streek genaamd. Wij bezochten er het ‘National Center for Traditional Arts’. Een groot thema park dat 3D-movie zalen bevatte alsook een groot museum binnenin, waar we met audio machientjes alles in het engels beluisteren. Heel het museum vertelde over hoe de Taiwanese cultuur ontstaan is, alsook de typische tradities, gebruiken en gehanteerde materialen hier. Ook heel veel kleine shops, waar typische Taiwanese producten verkocht werden; zowel speelgoed als bijvoorveeld snoepjes enz.
De bedoeling was om het meer in het park over te steken en dan in een waterpretpark de rest van de dag te vebrengen, maar aangezien de inkom nogal kostelijk was voor enkel 2uurtjes er te kunnen verblijven vooraleer sluitingstijd, besloten we dit niet te doen. In plaats daarvan bezochten we een typsiche ‘Nightmarket’  in Yi lan. Deze openen rond 18u en sluiten pas na middernacht. Sommige van deze markten hebben vooral winkeltjes met kleren en schoenen , maar de meeste nachtmarkten staan erom bekend om voornamelijk veel eetkraampjes te bevatten. Het is een wirwar van straatjes, waar overal volk staat en loopt, en waar meestal een wachtrij van hier tot in Timboektoe staat voor elk populair kraam. Het is onmogelijk om alle gerechten die er bereid worden te beschrijven, maar later op de foto’s zal je je deze typische markten iets beter kunnen voorstellen en kunnen beamen dat het werkelijk een drukte van jewelste is. Gelukkig is één van de andere vrijwilligers een vrij lange jongen van een kleine 2 meter, waardoor ik de groep niet kwijt geraak omdat hij altijd in het zicht loopt tussen deze kleine mensjes hier.
Uiteindelijk was het weeral heeeeel laat, en was ik blij een dutje te kunnen doen op de lange busrit terug naar Wanfang ( onze kerk).

Woensdag was het weer te arbeiten in het restaurant. Maar ’s middags stond er de kookles voor de kindjes op het programma, dus hadden we weer iets voor naar uit te kijken. De kindjes waren echt heel schattig, sommigen onder hen waren wat stil, maar anderen deden volop mee om de engelse woordjes te oefenen. We leerden hoe sushi te maken en kregen ook een presentatie te zien van een jongen uit Indonesië die zijn cultuur en land voorstelde.  
Hierna konden we een dutje doen(wat nodig was na al die vermoeiende dagen), maar tegen 18u bezochten we samen met één van de mensen van onze organisatie AIESEC een restaurant in de stad en aten we een soort soep gemaakt van het sap van het vlees van de koe(dus zoals biefstuk ), met daarin noedels. De pikante versie. Dit aangezien de normale versie meestal niet erg afsmaakt en we met een pikante versie een voor ons ‘gewone’ soep voorgeschoteld krijgen. Meestal toch. Deze keer hadden we er ons ferm aan mispakt en bleek de pikante soep wel degelijk pikant te zijn. Helaas voor ons verkoopt bijna geen enkel restaurant hier drank bij de maaltijd. Met een brandende keel , maar wel lekker gegeten te hebben , liep ik na de maaltijd snel naar de dichtstbijzijnde shop voor een Fanta (of een look-alike tenminste). Eens thuisgekomen had ik eindelijk tijd voor m’n blog en konden jullie al een eerste stukje lezen J (zie hierboven)

Volgende morgen was het opnieuw werken geblazen, maar voor  ’s namiddags hadden we weeral plannen. Helaas was ik na de lunch (met lekker chocolade ijs als afsluiter) in slaap gevallen, waardoor het te laat was om de geplande uitstap nog te maken. Bovendien waren de anderen nog bezig met vanalles en nog wat , waardoor we sowiso niet op tijd hadden kunnen vertrekken. Rond 17u vertrokken we dan wel richting Taipei city, om daar een andere nachtmarkt te bezoeken. Ditmaal één met vooral veel kledingswinkels. Maar tussen al deze speciale kledingtrends hier in Taiwan, was ik toch in staat een geweldig westers eetkraampje te vinden met ‘fried wedges’, een soort gefrituurde patatjes. Hmmm en zelfs met ketchup enal erbij. Zo goed als het eerste Europese kraampje dat ik hier vind. Geen wonder dat er in de wachtrij (oh ja, alweer) enkel blanken stonden. Vooral van Groot-Brittannië aan hun accent te horen. En blijkbaar kunnen zij zich niet zo makkelijk aanpassen aan de lokale eetgewoontes, want ze hadden duidelijk in geen tijden veel gegeten wanneer ik de ober hun ellelange bestelling van pita’s, hamburgers, patatjes enz , zag noteren.
Maar om in lijn te zijn met de hele opzet van deze reis, en dus de Taiwanese cultuur te ontdekken, at ik later op de avond toch ook nog een typische lokale lekkernij : ‘chocolate bun’. Een soort deegbol, met een heel lichte chocoladesmaak, maar heel ‘sjiekerig’ en het-buikje-vullend. Echter, de Aziaten onder ons zijn , zoals eerder gezegd, echte reuze-eters en hadden nog steeds niet genoeg.  Bijgevolg hebben we nog een klein uurtje op restaurant gezeten, waar het weer ijskoud binnen was. En buiten terug stikheet. Ik ga echt nog ziek worden.  Immers, het grootste deel van de tijd loop je buiten rond, en dus doe je een topje en shortje aan, maar eens in een winkel of eetgelegenheid, bevries je van de kou. Geen wonder dat ik voorbije nacht alle airo afgezet heb en mijn dikke gillet aandeed. Bibberend met kiekevel lag ik in mijn bed om 02.00u, en dat terwijl het buiten nog steeds 28° was.  Wennen. Dat is het sleutelwoord hier.

Vandaag had ik me er in ieder geval al wat op voorzien. Aangezien voor vandaag, deze nacht en morgen een tyfoon voorspeld wordt, wist ik dat we vooral binnen gingen zitten. En dus met vollen bak airco. Dus een langere broek en een t-shirt waren aan te raden. Ondanks het dan snikheet is elke minuut je buiten loopt, denk ik toch dat ik er goed aan gedaan heb. We zijn deze namiddag namelijk met de priester en zijn vrouw (het is hier eigelijk een pastoor en die mag een vrouw hebben, ‘Che –mu’ genaamd) op uitstap gegaan , terug richting Taipei 101; de 3^e hoogste wolkenkrabber in de wereld. Deze keer gingen we er wel niet naartoe om de toren zelf te bezoeken, maar eerder het reuzachtige shoppingcenter dat zich in het onderste gedeelte van de wolkenkrabber bevindt. Naast de luxueuze merken, vindt je er ook een enorm grote ‘food area’ terug. Vooral vele internationale restaurants, wat dus veel toeristen lokt. Aangezien het werkelijk honderden vierkante meters groot was , kan ik niet echt opnoemen wat er allemaal te eten viel. Maar de Belgische bieren (zoals liefmans, timmermans, grimbergen, hoegaarden, westmalle, ..) en de Belgische pralinen heb ik uiteraard opgemerkt ! Tot hiertoe de enigste plaats waar ik iets typisch Belgisch vond. En ook even verder tussen Dior en Gucci, vond ik nog een hele winkel vol met luxe chocolade pralinetjes, waar op de voorgevel in grote letters vermeld stond ‘Belgian chocolates’. We zijn dus echt wel beroemd voor onze chocolade hier in Taiwan ! Daarna reden we in ferme buien nog wat rond door de stad om iets van avondeten te zoeken, aangezien we na  20u niet meer buiten mochten, omwille van het gevaar van de tyfoon. Hij schijnt van een hoge graad te zijn, dus de ramen zijn met tape vastgeplakt om het springen te voorkomen en ook de deuren zijn rondom rond toegestopt om eventuele waterlast tegen te houden. Dat wordt een spannende nacht.. Maar gemiddeld hebben ze hier een 23-tal van deze windhozen per jaar, dus ik denk dat ze er best gewoon aan zijn en dat het meestal al bij al wel meevalt.
Maar misschien is het goed om eens binnen te zijn ’s avonds en rustig op ons gemakje te zijn. Zo kan ik eindelijk mijn blog bijwerken ;-). Maar eens diep in mezelf nadenken over de zaken die hier gebeuren, is ook nodig.
Immers, voor we op shopping-trip gingen, bezochten enkelen van ons de kliniek waarin de dochter van de priester en ‘Che-mu’ werkt. De rest van ons bleef in het restaurant om daar de shift te draaien.  Ik ging mee met Che-mu richting stad.
Deze kliniek focust zich op mensen die hier in Taipei serieuze brandwonden hebben opgelopen. De meeste gevallen zijn verbrand en/of verlamd door een poging tot zelfmoord. Sommigen zijn ook in deze toestand verzeild geraakt door arbeidsongevallen door de slechte veiligheidsomstandigheden.
Slechts enkelen hebben een gewone verbrande huid, maar de meesten zijn volledig in een soort stof gewikkeld omdat ze van kop tot teen verbrand zijn. Enkel de vingers , lippen en mond kan je zien. Maar zelfs dan merk je dat ze volledig verminkt zijn. Ze komen elke dag naar de kliniek om verzorgd te worden en de uiteindelijke bedoeling is een volledig herstel te beoogen. Echter, dit duurt jaren en jaren. Maar sommigen onder hen hebben al een hele vooruitgang geboekt. Door elke dag de wonden  met veel aandacht te verzorgen en ook verscheidene oefeningen van fysiotherapie aan te bieden, helpen de mensen van de kliniek de zwaarverbrande gevallen. Oefeningen om terug soepel met de vingers te kunnen werken zijn vooral belangrijk voor het kleine jongetje ‘Yent –u’ , aangezien hij recent een operatie heeft ondergaan waarbij 2 van zijn teentjes zijn afgezet om zo opnieuw aan te naaien, maar aan zijn hand als vingertjes. Hij moet hier nu mee leren werken en dingen vastnemen enz. Yent-u is ook volledig verminkt, maar is toch nog steeds een levendig jongetje. Voor alles wat hij heeft meegemaakt, vind ik het echt heel fijn om te zien dat hij steeds nog de levenslust heeft zoals het hoort bij een 8-jarig oud jongetje. Hij was vorige week ook op ons kamp in de kerk en houdt werkelijk van dansen en zingen. Ondanks zijn situatie, heel fijn om te zien.
De specifieke verhalen van deze mensen waren werkelijk heel erg om aan te horen deze morgen. Met de kerk proberen we in ieder geval deze mensen zoveel mogelijk te helpen met de kleine dingen. De kliniek probeert voor het fysische herstel te zorgen, maar moreel hebben deze mensen ook veel steun nodig (want zoals eerder gezegd zijn er veel gevallen van zelfmoord met gas gecombineerd met een aansteker ofzo, waardoor ze letterlijk ontploffen. Of waarbij zowel man en vrouw beslissen uit het leven te stappen en elkaar in brand steken.) Daarom geven we niet alleen ‘cadeautjes’ aan de mensen (zoals meeste liefdadigheidsinstellingen doen, en dan meestal enkel maar op dagen zoals Kerstmis). De Wanfang kerk en vooral Che-mu bezoekt de kliniek wekelijks en brengt altijd lekkernijen mee , maar geeft ook heel veel liefde aan de mensen. Af en toe een knuffel, behandelt worden zoals ‘normale mensen’ en veel warmte; dat is wat ze nodig hebben. En dat zijn de kleine dingen die gewone mensen zoals jij en ik kunnen doen , maar tegelijkertijd heel veel betekenen voor hen.  Ik was blij deze mensen te ontmoeten, en vooral omdat ik merkte dat zij blij waren dat ik gewoon bij hen kwam zitten en hielp of ermee babbelde. Of gewoon een glimlach was genoeg om hen blij te maken had ik het gevoel..
Daarna gingen we lunchen met Che-mu (ze heeft ons getrakteerd op de meest lekkere, dure dingen hier, hmmm; zo genereus zoals gezegd !) en praatten we nog wat na over wat we gezien en gehoord hadden. Daar had ik wel even een dipje omdat je toch merkt dat er veel mensen zijn die een heel ander, minder gelukkig levensverloop hebben dan mij. Misschien zijn er in België ook wel veel erge verbrande mensen , maar het is het verhaal erachter. Gewoon door het feit dat ze hier wonen of werken of weet ik veel, raken ze in zo een situatie terecht. Echt wel triest. Maar na dat het er allemaal even uit was, kijk ik al positief uit naar het volgende bezoek. Volgende week gaan we immers terug en krijgen we de tijd om een beetje onze cultuur en ons land voor te stellen, zodat deze mensen ook eens iets van de wereld te zien/horen krijgenJ Bovendien kan je zo meer in contact met hen komen en leren ze je kennen. Wat belangrijk is als je in de komende weken hier écht iets wil doen dat van belang is. Een band opbouwen, en enkel en alleen al door er voor hen te zijn, een enorme steun voor hen te zijn.
Het was een dag vol afwisseling, maar ik ben blij deze dag te hebben meegemaakt.
Tenzij straks de tyfoon onze kerk omver blaast natuurlijk ;-) Maar laat ons hopen dat het gebouw stevig genoeg is.
In alle geval is het weeral na middernacht en dus hoog tijd om te gaan slapen. Al wordt het een onrustige nacht , niet zozeer omwille van de tyfoon, maar wel om het feit dat we daarjuist een dikke(zo groot als een kleine kat) , rode (?!) RAT gespot hebben aan de meisjeskamer ! Eikes pfff.
En aangezien de kamer gewoon afgesloten is met gordijnen, zit de schrik er toch wel dik in…
Aan de kakkerlakken ben ik ondertussen al gewoon geraakt. Het is wel verschieten als je ze in de badkamer ziet ( het zijn er van zo een 10 cm lang) , maar oke. Dan klop je ze gewoon weg/dood.
In de keuken vind je ze ook meestal terug ; meestal zie je er een stuk of 5 rondkruipen. Maar in deze warmte , en waar eten te vinden is, is dat normaal.  Spijtig genoeg.
De rat daarentegen pff. Die kan toch vermeden worden vind ik. Maar de mensen hier hebben het niet zo nauw met hygiëne. De koelkasten zitten vol met eten dat ofwel al heel lang geopend is, ofwel rot is, ofwel ja.. er gewoon ingepropt is. Dus zo netjes ziet het er niet uit. Gelukkig krijgen de klanten veel groenten, en die zijn wel vers elke dag (door ons propertjes gewassen enz). Maar soms kunnen ze vis kiezen, en als ze natuurlijk na 2dagen plots zo een vis vanonder de frigo halen vanop de grond, en deze dan gewoon bij de rest smijten in de koelkast.. is het niet verwonderlijk dat de ratten hier rond lopen.
Ach, laat ons hopen dat ze niet onder onze gordijnen kruipt & dat de wind niet door de ramen breekt & dat er morgenvroeg ergens eten in huis te vinden is.  Dat is al veel. En ook dat de tyfoon niet te lang aanhoudt, zodat we tegen de avond terug buiten kunnen om eten in te kopen !

Voila,

Dit was de blog weeral voor vandaag.

Hopelijk snel tot een volgende keer. En allen bedankt om geïnteresseerd te zijn in wat ik te vertellen heb en voor de steun J

Vele groetjes

Kelly

12-07-2013 om 18:32 geschreven door Kelly  

Hallo daar !

Het is een tijdje geleden, maar naarmate je de hieropvolgende leesvoer verorberd zal je merken dat het inderdaad een drukke week  geweest is.
Na het schrijven van vorig bericht in Shanghai, heb ik nog enkele uurtjes op een bank geslapen tot ik wakker werd door het helse getetter van ongeveer 200 Chinezen/Taiwanezen. Gelukkig waren zij niet allen passagiers van mijn vlucht. Ongeveer de helft van hen had  een vlucht net voor de mijne en dit met dezelfde vliegtuigmaatschappij alsook aan dezelfde gate,  wat dus vrij verwarrend was voor mij. Uiteindelijk klonk mijn vluchtnummer dan toch door de luidsprekers en na een dubbelcheck bij omstanders , was ik er zeker van dat ik het juiste vliegtuig betrad. Echter, veel heb ik niet gemerkt van de hele vlucht.  Nog voor we opstegen (wat  nog een hele tijd duurde aangezien we een halfuur vertraging hadden, zo bleek achteraf) viel ik in slaap en pas wanneer ik het voelde daveren onder mij doordat het landingsgestel de grond raakte, ontwaakte ik.  Dit met een halfuur vertraging dus. In ieder geval was ik blij met dit schoonheidsslaapje, aangezien de man naast mij echt letterlijk naar ajuinen stonk. Geen idee hoe iemands  hele lijf zo naar ui kan rieken, maar ik ben allezins content dat ik zijn geurtje niet hoefde op te snuiven. Maar terug naar de landing.
Na de slapers uit mijn ogen gewreven te hebben, kon ik uitstijgen en de 34°C meteen rondom me voelen. Enkel de aanduidingen in het engels miste ik rondom me. Gelukkig is de afbeelding van een koffer overal dezelfde en kon ik me richting bagage begeven. Tot plots het koffer-symbool verdween van de borden. De eerste Taiwanees  in men hele leven die ik aansprak en het was meteen duidelijk: engels is niét hun favoriete taal. Hij stuurde me van de gang naar het toilet naar de gang naar uiteindelijk een ‘immigration area’ , waar ik dan via gebarentaal kreeg te verstaan dat de baggageband zich op de benedenverdieping bevond. Maar eerst diende ik de ‘koortsmeter’ te passeren (dit om te checken of ik geen gevaarlijke hogekoorts-ziekten het land inbracht)  alsook de immigratie zone. Dit laatste zorgde wel voor een lange wachtrij achter mij, aangezien de man mij vroeg allerlei papieren in te vullen over een visum dat ik niet had, over medereizigers die ik niet had en over een job die ik niet heb. Hoewel ik dit meerder malen herhaalde, kwam de boodschap niet over en zei ik dus uiteindelijk maar ‘yes yes, I have a job and I have family here’ . Wat blijkbaar plotseling in orde bleek te zijn, waardoor hij eindelijk mijn paspoort wou bekijken. Opnieuw 10 minuten wachten en opnieuw 10 vragen; maar na 100? keer van mijn foto naar mij naar mijn foto te kijken, besloot hij het op te geven en gewoonweg aan te nemen dat de persoon op mijn paspoort wel degelijk de persoon was die voor hem stond.

Het was een hele opluchting toen ik merkte dat de enigste 2 valiezen die nog op de band rondtoerden, de mijne waren. Eindelijk met al mijn gerief in Taiwan. Nu nog de contactpersoon van de organisatie vinden. Een beetje paniek wanneer ik niemand zag, maar na halfuurtje wachten werd men naam afgeroepen en vonden we elkaar. Met de bus werd ik naar een metrostation gebracht (mensen liepen kris-kras door elkaar, echt overal; nog nooit zo een hectische drukte gezien in een metrostation) en vandaaruit reden we naar het dichtstbijzijnde station bij men verblijfplaats. Van daaruit was het nog even bergop wandelen met al de baggage, maar ik had twee vriendelijke jongens bij me die me hielpen.
Volledig bezweet kwam ik aan in de kerk( waar ik werk en slaap) met een 10-tal mensen die me vriendelijk begroetten. Meteen werd ik mee uitgenodigd aan tafel en voor ik het wist werd er een kommetjes vol paarse rijst en rare groenten in men handen gestopt. Uit respect heb ik dit braaf opgegeten, maar sommige dingen sla ik in de toekomst toch liever over..
In ieder geval waren ze allemaal vriendelijk, maar slechts enkelen (andere jongeren, vrijwilligers zoals mij) spraken engels , en dit slechts op een laag niveau.  Communicatie was bijgevolg heel moeilijk, waardoor ik niet wist wat te doen. Uiteindelijk kreeg ik toch een matras toegewezen, mocht ik een douche nemen en kon ik, na nog enkele mensen ontmoet te hebben,  eindelijk onder de lakens  kruipen. Het was een vermoeiende trip dus viel ik, ondanks de hitte ( je kan het vergelijken met een sauna; alsof er dag en nacht stoom wordt geproduceerd) en de muggen, in een diepe slaap tot wanneer de wekker afliep om 8u.

Eerste keer ontbijt in Taiwan. Schok 1. Heel de winkel ligt vol met warme maaltijden, zoals hamburgers, rijst met stoofvlees enz.  Wat dus het ‘normale’ ontbijt is voor de mensen hier. Mijn maag keerde meteen om. Uiteindelijk vond ik toch een klein schapje waar een soort cake-jes op lagen,  dit met vanille pudding of een soort choco in. Vanaf dan mijn favoriete schap in elke winkel. De drankjes die je erbij krijgt zijn meestal brikjes die soyamelk of thee bevatten. Tegenwoordig is een soort citroendrankje mijn favoriet geworden. Maar zelfs al vind je Fanta of Nestea(+/- Ice Tea) , het smaakt echt totaal verschillend van hier. Alles eigenlijk. Maar je went eraan.

Om 9.00-9.30u start de werkdag hier in de kerk (die er overigens niet uitziet als bij ons; het is een gewoon, simpel gebouw, onderaan een appartementsblok, met een kamer ingericht met een podium en muziekinstrumenten voor de mis op zondag).  In de kerk bevindt zich ook een restaurant, waar we elke dag de lunch moeten voorbereiden en de klanten bedienen tussen 11.30 en 13.00u. De mensen die hier komen, wonen in deze wijk en hebben meestal een klein inkomen. In de kerk kunnen zij dan een deftige maaltijd voor weinig geld krijgen. Naast alle vrijwilligers van onze organisatie AIESEC, zijn er ook nog enkele oude vrouwtjes die komen helpen. Zij zitten bijvoorbeeld aan de kassa.
Wijzelf bereiden de groenten en het fruit voor; bv. het schillen, snijden en wassen van bamboe, mango en tal van andere lokale producten waarvan ik de naam niet ken of niet kan onthouden wegens enkel een Chinese naam.  De dames van de kerk bereiden de groenten alsook het vlees, de vis en de rijst.  Alles wordt dan tegen 11.30u op een soort van buffet geplaatst en de klanten kunnen dan kiezen wat ze op hun bord willen.”   ‘Tze mi fan’ or ‘pay fan’  “  moeten  we dan zeggen, waarbij we vragen of ze respectievelijk paarse rijst of witte rijst willen. De paarse rijst is witte met één of ander zaad gemengd waarvan ik de smaak niet meteen kan thuis brengen.  De klanten wijzen dan enkele groenten aan die ze willen en kiezen ook een hoofdgerecht. Meestal kip, maar soms ook  vis (met kop en al). Daarnaast drinken ze ook nog een soort erwtensoepje, gemaakt van het vocht van de gekookte rijst, wat gezond blijkt te zijn voor de weerstand.
Wij met AIESEC hebben ook een cocktail uit de grond gestampt, die de kerk kan verkopen. Zo maken zij meer winst, die naar allerlei projecten gaat waarmee de kerk behoeftigen helpt of kinderen opvoedt.

Achter de shift in het restaurant, mogen we de restjes opeten als lunch en hebben we even vrij. Rond 13.30u dienen we dan deel te nemen aan een activiteit die opnieuw verband houdt met de liefdadigheidsprojecten. De ene keer houdt dit in koken met kindjes, een andere keer is dit zingen met de bejaarden enz. Voorlopig heb ik enkel gekookt met de kindjes (+/- 5 jaar) , stuk voor stuk schatjes.  Tijdens de kookles leren ze ook engelse woordjes, bv. de ingrediënten. Op woensdagnamiddag moeten we ook onze eigen cultuur delen met hen, zoals typische tradities en de lokale keuken. Volgende week is het aan mij om België te vertegenwoordigen dus chocolade en bier gaan alvast vernoemd worden.

Bovenstaande schets van de job, is het normale verloop hier voor de weekdagen. Maar voorbije weekend werd er een speciaal zomerkamp georganiseerd door de mensen hier voor de kinderen uit het dorp. Het was een 3dagen-durend kamp waarin spelletjes werden gespeeld, toneeltjes werden opgevoerd maar ook veel werd gezongen, voornamelijk religieuze liederen aangezien het een christelijk kamp was. Deze liedjes zijn niet zoals het typische kerkkoor ze bij ons zou zingen, maar zijn best vrolijk en melodieus waardoor ze, zelfs in het chinees, heel aanstekelijk waren en ik na de 20^ste herhaling al wat mee kon brabbelen. De eerste dag van het kamp was nogal vermoeiend, aangezien we van 9-22u moesten deelnemen en de activiteiten enkel in het chinees waren. Het is nogal uitputtend om elke keer te vragen wat ze bedoelen en met veel moeite een paar zinnen vertaald te krijgen in het engels, maar de tweede dag hielden de organisatoren van het kamp meer rekening met ons en konden we een fijne bijdrage leveren , onder het mom van ‘ Kelly Lao Chi’ oftewel ‘Juf Kelly’.

De derde dag van het kamp, zaterdag, werd afgesloten met veel foto’s en dansjes etc om 17.00u waardoor we nog een hele avond voor ons hadden om eindelijk een deel van de stad te ontdekken. Nr.1 van de ‘to do’-lijst was Taipei 101; een 508meter hoge toren, die je in een 37-tal seconden naar de 89^ste verdieping brengt. Als je niet tijdig slikt, zitten je oren helemaal vast.  Eens met de metro aangekomen, waren we helemaal in de ban van het uitzicht van de stad ’s nachts: overal lichtjes en overal torenhoge gebouwen. Van casino’s tot banken tot businessgebouwen tot winkelcentra. Maar Tapei 101 stak er bovenuit, een reus van een toren en binnen in een van de meest luxueuze shoppingcenters ooit gezien. Louis Vuitton, Chanel,Dior, Gucci, .. echt elk luxe merk had er zijn plekje.
En met zijn 5 verdiepen en roltrappen overal, was het een doolhof om in het shopping gedeelte de ingang te vinden van het werkelijke toeristische deel : de lift in het midden van de toren.
Propvol toeristen, maar ook Taiwanese inwoners werden we tegen 60.4 km per uur naar boven getransporteerd. Een beetje klagend over de duizeligheid stapte ik uit, maar al gauw werd ik sprakeloos toen ik doorheen de ramen uitkeek over het prachtige ‘Taipei at night’. Je had een mijlenver uitzicht, 360° en overal prachtige verlichte gebouwen.  Taipei is zijn naam als hoofdstad waardig. Op foto is het zicht altijd iets minder, dus ik hoop dat ik de beelden goed in mijn hoofd heb opgeslaan, zodat ik dit uitzicht nooit vergeet aangezien het echt wel prachtig  was om te zien.

Na de toerist te hebben uitgehangen, gingen we een hapje eten met een Japanse jongen die we hadden ontmoet en brachten samen een bezoekje aan de grootste boekenwinkel in Taiwan. Helaas enkel Chinese boeken.  Ondertussen was het alweer 23.00u en besloten we terug huiswaarts te keren, aangezien we zeer moe waren van de 3 lange dagen kamp.
Uitslapen zat er echter niet in, aangezien de priester van de kerk ons graag had verwelkomd in zijn mis op zondagmorgen. Het misboekje was in het Chinees dus wist ik niet echt wat er gezegd werd, maar dat het anders was dan bij ons, daar was ik zeker van. Ze zingen heel veel , lachen allen en vertellen verhalen alsof ze topacteurs zijn.  Brood word ook letterlijk verdeeld en iedereen krijgt een klein glasje wijn. Na de mis geeft iedereen elkaar ook een hand en wensen ze elkaar veel geluk toe. Het is eigenlijk een vrij vrolijke bedoening, waardoor je echt graag naar de mis zou gaan. Een tip voor België ;-)
Veel ouderen maar ook net wat kinderen woonden de mis bij en gingen vooraan op het podium elk hun ding doen, zoals bv. een eigen gebedje meedelen met daarin vooral wensen alsook uitingen van dankbaarheid voor wat ze die week allemaal hebben mogen beleven. Veel mensen halen hier echt veel steun uit, omdat het veelal personen zijn met een zware ziekte of verlammingen of gehandicapten, alsook kindjes die van kop tot teen verminkt zijn door een brand of psychische stoornissen hebben doordat ze gebeurtenissen zoals de zelfmoord van hun ouders enz hebben meegemaakt. Je ziet ze dan echt heropleven als ze kunnen zingen en bidden tot God, waardoor ik echt wel veel respect opbreng voor de mensen die deze mis en al deze projecten in de kerk mogelijk maken.  Na de mis ontmoette ik ook een vrouw die zei dat ze een matras geschonken had aan de kerk, wat uiteindelijk de matras bleek te zijn waarop ik elke nacht slaap. Dus gaf ik haar een hand en dankte haar heel hard (aangezien dit de enige matras is voor de 8 mensen die hier verblijven),waardoor zij voor mij een heel gebedje deed om me heel veel geluk toe te wensen alsook moed en hoop en liefde. Ze heeft me zelfs al beloofd een zitje vrij te houden naast haar volgende week zondag, hihi.

In de mis werden ook alle jarigen van juli gevierd met als afsluiter een heuse taart na de dienst. Achter dit toetje waren we voor de rest van de dag vrij. We besloten de zoo van Taipei te bezoeken, maar na een dikke 6 uur er verbracht te hebben, waren onze voetjes moe en lieten we een derde van het park voor wat het was. De typische taiwanese dieren hadden we gezien en ook het bewonderen van de panda’s was een deel van deze fauna&flora ervaring. Bovendien moesten we ons haasten wouden we de zonsondergang nog zien vanuit de bergen. Immers, naast de zoo bevindt zich de ‘Gondola’, wat een soort ‘gondelbahn’ is, net zoals in Oosterijk bv. Een kabellift brengt je in een 30-tal minuutjes naar ‘Maokong’, wat letterlijk ‘geen kat’ betekent.  In Maokong bevinden zich enkel een paar toeristische eetplaatsen en een paar tempels om te bezichtigen. Daarbuiten vind je er zo goed als geen mensen, enkel een bepaald  soort kleine gemeenschap die boven in de bergen thee-plantjes kweken op de velden.  Je kan deze rustgevende omgeving bezoeken en er thee kopen, wat veel wordt gedaan omwille van zijn uniekheid. Ik ken niet veel van thee, maar als je in Taiwan bent en een thee-fan bent, moét je deze thee, die nergens anders te verkrijgen is, geprobeerd hebben naar het schijnt.  Wij zagen enkel de zonsondergang terwijl we met de kabinetjes omhoog tussen de bergen werden gebracht, dus misschien gaan we later nog eens terug om de velden te bezoeken overdag.
Aangezien het al laat was, konden we niet meer met de kabellift terugkeren en dienden we een bus te nemen.  Misschien heb ik het nog niet vermeld, maar Taiwanezen zijn werkelijk zot van wachtrijen, echt overal staan ze mooi in de rij en zijn er speciale voorzieningen om een wachtrij te volgen. En dit was niet anders toen we verteld werden de bus te nemen om terug te keren. Echter, een rij zoals deze had ik niet verwacht : zonder te overdrijven, minstens 150 mensen stonden aan te schuiven voor de bus. Je kon een 50-tal meter wandelen vooraleer je aan het einde van de rij kon aanschuiven. Dus na een 5-tal bussen en een uur later, konden we eindelijk plaats nemen in een overvolle bus die doorheen de bergen naar de stad beneden raasde. Opnieuw was het rond middernacht vooraleer we in de kerk toekwamen en nadat iedereen gedouchet had (want elke dag opnieuw is iedereen kletsnat en moeten we 1 douche delen) , konden we een paar uurtjes slapen vooraleer we weer moesten beginnen aan de shift in het restaurant.  Zucht. Maar goed nieuws, in de namiddag stond er een leuke uitstap gepland met de organisatoren van het kamp dat do-vrij-zat had plaatsgevonden. Leuke mensen die de stad kennen, waardoor we vast en zeker niet verloren konden lopen en toch mooie plekjes konden ontdekken.
Meer hierover morgen, want het was een lange brief en alweer 01.30u hier,

Dus slaapwel iedereen,     oftewel  Wan an 晚安

Kelly

10-07-2013 om 19:46 geschreven door Kelly  

De wekker een laatste keer snoozen om 3.32u om dan toch maar op te staan voor de allerlaatste dingen in de rugzak te proppen. Maar voorbereid zoals altijd, was dit op 5 minuten gefixt en waren we ready to go !

Onderweg ontbeten alsook een welverdiend dutje gedaan (ik althans; geen zorgen, dit geldt niet voor de chauffeur) en zo , na een vlotte rit, toegekomen in ‘Frankfurt Airport’.  Zaventem is er niets tegen.  Na wat zuchten en zoeken toch overal eens rond kunnen kijken, een laatste keer kunnen genieten van de Belgische (Mc Donalds) frietjes en ook de check-in gevonden. Dat laatste had iedereen gekund: simpelweg de langste rij vol Chinezen zoeken in de hal. Het gekwetter stak mij al volop tegen; hopelijk zijn de Taiwanezen iets minder ‘welbespraakt’ ( al is dat hoogstwaarschijnlijk valse hoop).

Na wat gedoe over mijn visa en afscheid genomen te hebben van papa , kon ik vlot door de douane en naar mijn gate om daar nog een laatste uurtje op Europees vasteland te vertoeven.
Gelukkig zag ik hier en daar enkele niet-Chinezen en hoopte dan maar dat ik daar naast terecht ging komen. En hoop doet leven:  ik had een plaatsje naast een Franse jongeman: rustig, vriendelijk en bovendien best aantrekkelijk (wat het toch net iets aangenamer maakt, geef toe )

Ondanks van links veel getater (een hele familie, druk in de weer met wisselen van plaatsen en dit gedurende, jawel, heel de vlucht), kon ik in het hoekje toch miniem in stilte genieten, samen met mijn Frans model: van het uitzicht (door het raampje he), een filmpje of m’n Ipod. Aldus lag ik gauw  weer in dromenland.
Bijgevolg ‘vloog’ de  10uur en 25 minuten durende vlucht voorbij en ben ik uiteindelijk,  na  twee keer een maaltijd voorgeschoteld gekregen te hebben (waardoor mijn darmen nu eerlijk gezegd toch wel rare geluiden beginnen te maken ; god mag weten wat ze in die omelet gestoken hebben), aangekomen in Shanghai Airport. Ditmaal is Frankfurt er niets tegen. En dat geldt niet enkel voor de grootte, maar ook voor de controle. In de transferzone werd er meteen een ‘zware madam’ op mij afgestuurd, zwaar beladen met allerlei toestellen om mij, letterlijk, van kop tot teen te onderzoeken.

Uiteindelijk geen probleem, maar China is niet het meest hartelijk-verwelkomend-land, laat dat duidelijk zijn. Maar dan kunnen ze nog zo streng zijn, ik heb het toch maar mooi voor elkaar gekregen dat ik stiekem mijn fruitsapje heb meegesmokkeld ;-) Wat  zich op de eigenste moment zonder mijn medeweten in mijn rugzak bevond en dus pas achteraf bleek, uiteraard. Maar aangezien ik hier nog 5 uur moet zitten nietsen zonder Chinees geld, en ik dus anders noodgedwongen dorst zou moeten lijden, leek me dat best gerechtvaardigd.

Nu nog de jetlag overleven, mijn vlucht naar Taipei halen, mijn valiezen daar terug te zien krijgen, er iemand van AIESEC tegenkomen, naar mijn accommodatie vervoerd worden en alles komt in orde ! (Lijken jullie dit ook nog ontelbaar veel voorwaarden? L ) Ik hou er alvast de moed in en kijk uit naar een schitterende ervaring !  Alvast een goeiemorgen over een uur of 6 voor jullie allen.

& Oh ja : gelukkige 93^ste  verjaardag voor oma ! !

Tot snel,
Kelly

03-07-2013 om 15:22 geschreven door Kelly  

Taiwan is een eiland in Oost-Azië, een soevereine staat die zich formeel de Republiek China noemt. Als politieke entiteit bestaat de Republiek China vooral uit het eiland, maar ze heeft ook de eilanden  die vlak voor de kust van het Chinese vasteland liggen onder controle.Tot het einde van de Tweede Wereldoorlog werd Taiwan internationaal vooral als Formosa aangeduid en was het een Japanse kolonie.

                                

04-06-2013 om 01:02 geschreven door Kelly  

04-06-2013 om 00:35 geschreven door Kelly