In 1952 werd door de pas opgerichte FIQ (naamswijziging van de voorloper I.B.A.) het Europees kampioenschap toegewezen aan België. De organisatie vond plaats in Brussel en de Duitse 'heren en meesters' hadden hun voorwaarden gesteld :
- de banen moesten volledig nieuw zijn
- de banen mochten absoluut niet geboend of behandeld worden
- de banen mochten abslouut niet glad liggen
- er mochten geen trainingen vooraf georganiseerd worden
- er moest koud gestart worden, d.w.z. : geen proefballen

Resultaat van dit alles : geen enkele ploeg of stad (buiten Duitsland) kwam er aan te pas, en een golf van verontwaardiging en kritiek kwam er over de (Brusselse) organisatie.  Daarenboven kampte de organisatie met een tekort aan materiaal, officials en planters, en werden er meer boeren gemist dan er geraakt werden.

 Een troost voor de AKB : de Antwerpse ploeg plaatste zich voor de nationale Belgische A en B-ploeg.

De voorgaande organisatie gaf blijkbaar toch weer een impuls aan de kegelactiviteiten in en rondom het Antwerpse. Erop of Erover ging opnieuw van start te Mariaburg (lokaal La Chapelle) en Antwerpia werd als nieuwe ploeg opgestart in lokaal Gogo (met o.a. Jan Van Alsenoy, vader van..). Ook in Brussel verruimde de activiteit zich, want een nieuw tweebaans lokaal werd ingehuldigd.

In 1953 werd voor een goed doel gekegeld : het rampenfonds van de stad Antwerpen (grote overstromingen in de Scheldestad, daarbuiten en voornamelijk in Nederland) werd mede gesponsord door de kegelaars middels de inrichting van een groot tornooi. Datzelfde jaar kwam nog een nieuwe club aansluiten : De Poort (zoals iedereen weet, nog steeds actief binnen de rangen van de VKF). Bij de oprichters o.a. Mil Sanctorum en Leo Geernaert, onder de hoede van Jef Cloof (actief bij de club der XII sedert 1928). Datzelfde jaar maakte ook Gaston Van Ouytsel (Piétrain - Holderdebolder) zijn debuut bij de elite in het Antwerps kampioenschap.

Nog steeds werden de traditionele over- en weer wedstrijden tegen Düsseldorf georganiseerd en nog steeds werd er gehamerd op het niet overschrijden van de foutlijn (nothing new).

In Glenndale/Californië werd een jaar later de eerste revolutionaire automatische kegelbaan in gebruik genomen (nog steeds diezelfde die wij nu in aangepaste vorm kennen).  Het zou nog 14 jaar duren eer de Antwerpse kegelaars er kennis mee konden maken.

In 1955 mocht Charles Gelens zich Belgisch B-kampioen kronen, een jaar later waren het twee ex-aequo kampioenen, nl. J. Aerts en J. Kuypers.  De zopas voor 60 jaar actief kegelen gevierde Herman Cool (Raeren) trad toen reeds aan in het WK in Duitsland. Inmiddels was wel het aantal aangesloten clubs gezakt tot 14, een historisch dieptepunt !

Naast de twee lokalen (Kegelkluis en Gogo, goed voor samen 6 banen) werd in januari '56 een nieuw lokaal geopend te Schelle (het begin van de nog steeds voortdurende Schelse kegeltraditie) : 'Ravenstein' van Jules Dewispelaere opende zijn deuren met twee banen en onmiddellijk twee ploegen, nl. Rupel en Schelde en uiteraard Ravenstein. Blijkbaar mocht men in Antwerpen niet achterblijven, want ook daar mocht men twee nieuwe ploegen verwelkomen, nl. Royal Esso (met o.a. Stafke Van Campenhout - Rebellen) en Rüttli (de ploeg van de Zwitserse gemeenschap in Antwerpen).

Op internationaal gebied werd er een stedentornooi georganiseerd te Brussel met deelname van 12 ploegen ; in Egypte (jawel Egypte) werd onder de voogdij van Abdel Nasser een interland gespeeld tussen Frankrijk/Engeland en het thuisland, als bijna vanzelfsprekend gewonnen door het laatstgenoemde land, dankzij de welwillende scheidsrechters uit de USA en USSR.

De zomer van 1957 gaf iedereen die met het kegelen begaan was op zijn minst serieuze hartkloppingen : de Kredietbank had immers beslist dat de kelderverdieping van het torengebouw binnen de kortste keren zou omgevormd worden tot kluizenzaal : een ware doodsteek voor de kegelsport in Antwerpen. En zo geschiedde het ook : op 1 december 1957 gingen de deuren van de Kegelkkluis onherroepelijk dicht en werd een kegelbladzijde omgedraaid.

Doch dankzij de steun van een schare van kegelaars, onder leiding van Fred Van de Steen (Holderdebolder) werd een comité opgericht (omgevormd tot de NV Kegelkluis) dat eigenlijk een waar mirakel verrichtte : op driekoningendag 1958 (iets meer dan een maand na de sluiting van de oude kluis) konden Holderdebolder en Morgen Beter 's avonds reeds hun trainingen hervatten in de Kegelkluis aan de Leeuwenstraat (waar na 50 jaar nog steeds gelachen, gedronken en gevloekt wordt door de kegelaars).

De officiële opening greep plaats op 22 en 23 februari nadien, onder aanwezigheid van de TV (een unicum voor die tijd) en van tal van prominenten. Door AKB werd een stedentornooi georganiseerd met 8 ploegen uit drie steden.

Datzelfde jaar konden de kegelaars ook kennismaken met kegelbanen in het Zeemanshuis te Antwerpen en werd er in de zomer aan een tornooi deelgenomen in Damme, met Jules Verbeeck als overwinnaar(reeds vroeger was met ook nog John Lins de autowereld vertegenwoordigd in de kegel).

In september van dat jaar mochten de Antwerpse kampioenen van Alles Er Neven het opnemen tegen de Duitse kampioenenploeg van Rheingold, met zowaar een overwinning van de beenhouwers (3921-3833 met 8 man) : een uitslag die bij onze Oosterburen insloeg als een bom.

Ook nieuwe ploegen werden weerom opgestart : Never Nine (1957) en Zahringia (met o.a. Jos Beyts en Stan Van Winckel)  in Antwerpen en Ougrée Sportif (1957)  in Schelle. Het aantal ploegen was inmiddels van 14 terug gestegen naar 19, en dit op amper drie jaar tijd, mede dankzij de hulp van het nieuwe lokaal in Schelle uiteraard.  Datzelfde jaar werd het kampioenschap van de Rupelstreek voor de eerste maal georganiseerd, met als overwinnaar Charles Deekens (later nog actief bij Ivo's '85 en Scherpenstein). Ook de triplettes Van Sameliette (Brussel) en  Van den Steen (Antwerpen - Holderdebolder) gingen van start : weeral 50 seizoenen geleden.  Nog tijdens datzelfde jaar werd de uitgave van de Kegelkoerier door de AKB zelf in beheer genomen en als redacteur verving Jef Cloof de reeds jaren aan het roer staande Gus Aerts. Spijtig genoeg voor de voorzitter van De Poort, tevens penningmeester van AKB, oordeelde het lot dat hij reeds na minder dan één jaar het tijdelijke met het eeuwige diende te wisselen.
 
Het einde van de vijftiger jaren ging gepaard met het 50-jarig bestaan van de AKB, sinds dat ogenblik Koninklijk : op 19 oktober 1959 was het zover.  Met een groots tornooi (in plaats van een banket zoals 25 jaar ervoor) werd deze verjaardag gevierd.  Niet minder dan 15 stedenploegen kwamen naar de Scheldestad afgezakt om mee de viering luister bij te zetten. Datzelfde seizoen werd ook de interland België-Duitsland aan de Kegelkluis toevertrouwd, en zoals een jaar voordien, weer een uitslag die een krater in het Duitse zelfvertrouwen sloeg : de Belgisch ploeg met twee AKB-ers won met meer dan 100 punten voorsprong.

Op bestuurlijk vlak kende de AKB uiteraard ook enkele wijzigingen :
- Fé Augustus volgde Miel Ruelens op als voorzitter
- Luc Deleu bleef heel de tijd op post als ondervoorzitter
- Raymond De Jaeger werd de opvolger van Gus Van Aelst als secretaris
- Ward De Vries (ex-sportleider)  verving de overleden Henri Hermans op als penningmeester. Jef Cloof volgde eerstgenoemde op vanaf 1957 tot 1960
 - John Kuypers werd sportleider in opvolging van Ward De Vries

De overgang naar de jaren '60 doen wij met de ploeg van Holderdebolder die de uitstap naar hun vrienden van Sonnenschein Hamburg ondernamen, met in hun midden adjunkt-penningmeester dokter Walter Vervloet (reeds toen op de bres voor zijn ploeg, zoals nog steeds bij elke wedstrijd en training van de club).