Ik ben pitschon peter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam keegan.
Ik ben een man en woon in leuven (belgië) en mijn beroep is kok( desserten).
Ik ben geboren op 19/05/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: squash, lezen, schrijven, koken, uitgaan feesten, amuseren met vrienden ,films.
welkom op men blog, ik tracht zoveel mogelijk van de dingen die ik schrijf er op te zetten, alle commentaren zijn welko
keegan's schrijfhoekje
verhalen, boeken, gedichten.
01-01-2008
slot deel 2
Jonan legde al zijn verdriet, haat, liefde, wanhoop, en leegte in zijn zwaard toen hij met een machtige zwaai zijn drie belagers van zich afsmeet de diepte in. Hij zag in hun ogen nog voor hij zijn slag leverde dat ze al beseften dat de dood hen toelachte. De spanning en enorme kracht van zijn emoties die zijn zwaard een onmenselijke kracht gaf was als een ijskoude gloed te voelen en Jonan stond er midden in Hij voelde iets knappen in hem toen hij ?? van de muur zach vallen samen met zijn twee wachten. Hij was de laatste. Jonan viel op zijn knieën neer. Hij wist dat die laatste krachtinspanning hem teveel was geweest. Argutha had hem hier nog voor gewaarschuwd. Als hij zijn emoties tot hun uiterste zou drijven zouden die hem fataal worden. Jonan had alles wat nog in hem reste van gevoelens in die slag gestoken. Ondanks de pijn die in hem opwelde voelde Jonan zich rustig. Het besef dat de dood hem had gevonden aanvaarde hij. Hij was al lang geleden gestorven. zijn lichaam wist het gewoon nog niet. vermoeid liet hij het zwaard uit zijn hande vallen. Overal voelde hij warm bloed plakken. Een deel van hem, een deel van anderen. Hij sloot zijn ogen en legde zijn hoofd in zijn nek. Bashmer was verdwenen. Nu op het einde begreep hij was Argutha bedoelde over Bashmer. Hij was niet echt. Rook van allerlei branden die waren ontstaan in het heetst van de strijd prikte in zijn ogen en de geur van dood verdween maar niet uit zijn neus. Jonan hoorde mensen schreeuwen, wanhopige schreeuwen van pijn en verdriet. Ze kwamen van ver. wat was hij geworden? dit was wraak niet waard. Jonan keek rond zich terwijl hij steeds moeilijker ademde. Het hele paleis stond in brand, chaos overheerste alles. Het hele land was ontwricht. Jonan voelde medelijden met het volk die nu zonder regering kwam te zitten. Anarchie zou het land overspoelen. Maar beter anarchie dan een dictatuur van dood en verderf. "Elena vergeef me" prevelde Jonan bij zich zelf. Hij hoorde dat iemand zijn naam roepte. Het maakte niets uit, het was voorbij. Jonan voelde zijn laatste levenskrachten door zijn vingers glippen. Met het laatste beetje kracht dat hem nog reste trok Jonan zich op aan de kantelen en keek naar beneden. Twintig meter lager lagen de drie lijken op de harde grond. Weer riep iemand zijn naam. Hij negeerde het terwijl hij voelde hoe de magie in hem zijn weg baanden door al zijn organen. Jonan voelde hoe zijn lichaam de schok van die intense gevoelens niet kon verwerken. Al zijn organen lieten het weten. De smaak van bloed vulde zijn mond. Jonan leunde naar voor en liet zich van de muur vallen. Hij voelde hoe de wind langs hem gierde terwijl de grond steeds dichter bij kwam. het laatste wat hij dacht was "Elena,... ik kom naar huis."
--------------------------------------------------------------------------------
Boek: een gebroken ziel: passage 4 ( weeral een stukje uit het boek dat ik aan shcrijven ben, (dit is het eind van het eerste grote deel, het gaat uit twee grote delen en half bestaan.) let niet op schrijffouten:p wan het is onverbeterd. en als de spaties soms niet kloppen is dat omdat men spatiebalk wa blokkeerd)
Jonan duwde voorzichtig de deur open en liet zijn blik de donkere kamer doorgaan.
De duisternis verblinde hem even waardoor hij moeilijk kon zien.
Voorzichtig ging hij enkele stappen vooruit. De laatse keer dat hij in de kamer van Argutha was geweest baadde de kamer in het zonlicht. Maar nu waren de gordijnen toegetrokken. Jonan trok de gordijnen open en draaide zich om. Zijn adem stokte hem in zijn keel." Argutha..."Prevelde hij ongelovig. Snel liep hij naar Argutha toe die doodstil in zijn bed lag. Hij voelde ijskoud aan. Hij was te laat. Een traan liep langs zijn wang naar benden. Had ik maar wat sneller geweest dacht Jonan machteloos. Wat stond er in die brief dat ze hem zo nodig dood wouden. Argutha had hem nog gewaarschuwd om op te passen.Had hij maar zelf naar zijn raad geluisterd. Hij had overal rondgevraagd en blijkbaar had Argutha net iets teveel aandacht op zijn eigen gevestigd. Jonan liet zich op zijn knieen zakken en keek de kamer rond. Snel stond Jonan op en ging naar de hoek van de kamer waar Argutha de brief de vorige keer had weggestopt, Snel stak hij zijn hand in de smalel luchtschact die verborgen zat achter de grote plant, Eerst volde hij niets maar vond toen wat hij zocht. Snel trok Jonan het bundeltje papieren er uit stak ze weg en verliet snel de kamer. In zijn haast zag Jonan de spiedende ogen niet die hem gadesloegen. die zich snel uit de voete maakten toen Jonan de kamer verliet. Jonan sloot de deur van zijn kamer achter zich en ging op zijn bed zitten. Voorzichtig legde hij de bundel papieren open. Jonan zag dat Argutha overal aantekeningen had gemaakt op de papiere. veel kon hij er niet uit opmaken maar toen zag hij een papier dat een ander kleur had. Die zat er eerst niet bij. Jonan nam het papier en begon te lezen. Het was een brief aan hem gericht. Naarmate hij de brief verder las werden zijn ogen groter en groter van ongeloof.met bevende hand legde hij de brief terug neer. Geen wonder dat Argutha hem had aangemaand om voorzichtig te zijn, hij moest deze brief direct naar de Diomides brengen. De Doma's, Diomides eigene geheime elite zaten achter had verraad, de brief was blijkbaar een boodschap om te zeggen dat de laatste voorbereidingen om Koning Diomides onderuit te halen. Jonan snelde zijn kamer uit en ging zo snel als hij kon naar de vertrekken van de koning, hij zorgde ervoor dat hij langs de personeels gangen ging om zo weinig mogelijk paleis wacht tegen te komen. Hij had namen gelezen waarvan hij ze nooit zou verdenken, maar blijkbaar was hun criminele netwerk zo uitgebreid. Hij wist niet meer wie hij kon vertrouwen.-In zijn haast merkte hij haast niet dat iemand zijn naam riep. Jonan draaide zich en twee ogen keken recht in de zijne.Jonan voelde al zijn verdediging neervallen toen hij in die prachtige ogen verdwaalde. Verbaasd streek hij een traan weg die langs haar wang een weg naar beneden zocht. "wat scheel er El?". Elena had moeite om haar tranen te stoppen. Jonan nam haar vast en wiegde haar zachtjes tot ze minder snikte. "Jonan, ik... ik moet je iets zeggen." Jonan nam Elena bij de hand en leide haar naar een bankje dat in de gang gezet was. "Je weetdat je alles tegen mij kan zeggen."." Dat weet ik Jonan" Zei Elena die de knoop rond haar hart nog harder voelde strakken. " Jonan, ik, ... je ouders." Wat is er met mijn ouders? vroeg Jonan niet begrijpend?" Men vader, hij ... hij was erbij.." Jonan voelde zijn hand spannen " Wat bedoel je" zijn stem klonk wat onvast. Hij, hij is de reden dat je ouders dood zijn, de koning heeft samen met nog een man alles in de doofpot gestopt en het op een ongeluk laten lijken. Elena zei het zo snel dat Jonan moeite had om te kunnen volgen. Jonan zakte in elkaar, de angstwekkende kreet van zijn moeder weergalmde in zijn hoofd die ze hadgeslaakt de dag van de brand. "Jonan?" Zei Elena die terug in tranen uitbarste. Ik had je het vroeger moetten zeggen ik weet het, maar ik had zo een schrik dat je niet meer naar me zou kijken, terwijl ik..., Jonan, ik ... ik hou van je." Zei Elena die haar hart voelde breken toe n ze Jonan zag zitten, verdwaasd door wat hij hoorde. "Jonan wist niet goed wat te zeggen, Eindelijk zei ze dat ze van hem houd. Jonan voelde de woede overhand krijgen " Diomides" Zei Jonan met een schorre stem vaningehoude woede. " Hij wist hier van?" Jonan stond bruusk recht. Elena verschootdoor zijn reactie. " Jonan wat ga je doen?" Jonan trilde van ingehoude woede en ging naar de vertrekken van Diomides. De hele weg liep Elena achter hem aan smekend dat hij geen domme dingen moest doen. Twee wachters hielden hem tegen, Jonan kende ze niet. "Laat me door." Één van de twee wachters lachte." Soory knul, dat kunnen we niet doen. Deman probeerd Jonan opzi te duwen en hem aan te manen verder te lopen. Jonan hield de man tegen draaide zijn arm achter zijn rug en lichte hem een voetje. De man viel met een harde dreun neer. De tweede wachter had zijn zwaard getrokken maar jonan was hem voor. Snel legde hij zijn hand op hetgevestvan het zwaard dat de wachter hemniet uit zijn schede kon krijgen. met een harde dreun viel de man bewusteloos neer. Elena had zich aan zijn voeten geworpen en smeekte hem te stoppen. Jonan voelde zijn hart breken bij het zien wat Elena voor hem deed. Maar dit was te belangrijk, zijn ouders. Eindelijk kon hij afrekenen met een van hun moordenaars. De grote deur die toegang geef tot Diomides zijn vertrekken waren op slot. Met een harde dreun van zijn schouder liet Jonan de deuren opengaan onder eenluid gekraak. Elena keek ongelovig hoe Jonan de massief eiken deur met één klap uitzijn hangels had geslagen en een grote barst in het hout had geslagen. Verbaasd draaide Diomides zich om. Jonan keek de man aan met ogen die vuur choten. Je wist het en je zei mij niets, ik vertrouwde je, en nu hoor ik dit? Jonan beefde over zijn hele lichaam. hij voelde zijn gevoelens op het randje van een uitbarsting zinderen. Hoe kon je?" Diomides zette zich kalm neer op zijn steol achter zijn bureau. "Dus je weet het?" zei de koning met een stem vol pijn."Maar wat weet je?" Jonan wist niet goed hoe te reageren, wat bedoelde hij met wat weet je, en waarom waren Diomides zijn ogen vochtig." Ja ik weet van je ouders dood, nee ik had er geen hand in, en net zomin je vader Elena,al weet hij dat zelf niet. Bargus, een man, had een opzet gedaan om je ouders van de kant te maken, je moest weten dat je ouders geen obekende voor mij zijn. Ze waren er achter gekomen dat Bargus van plan was het paleis van zijn schatten te plunderen, maar ze zijn moeten vluhcten. Ik ging ze opzoeken die dag. Ik wist zelf op dat moment nog niets van Bargus zijn tweede agenda.Bargus had de pijl afgeschoten die de dood van je vader betekende. maar liet je vader denken dat hij het was geweest Elena. Bargus ging alles wel regelen, , Bargus zei tegen mij dat hij je moeder niet kon vinden en dathij het huis had afgebrand met je vader erin. Hij zei mij dat hij een berichthad achtergelaten voor je moeder om naar het plaeis te gaan. De dwaas die ik was geloofde hem, hij was als een broer voor mij." Diomides zijn stem viel even weg." We wisten niet dat jij bestond, dat zal de reden zijn dat je nog leeft." "En hoe ben je dit allemaal te weten gekomen?" Vroeg Jonan die met zijn gevoelens worstelde. bargus heeft zijn mond in een taverne voorbij gepraat en dat is mij ter oren gekomen. Ik heb de man direct laten doden. "WAarom zei je dan nietstegen mijn vader?" Zei Elena die het verhaal ongelovig aanhoorde." Tot mijn schaamte had ik dat moeten doen, maar er waren dringerende dingen, ik heb een land te regeren. Het klinkt misschien een koud en egoistisch antwoord, maar ik had iemand nodig om bepaalde mensen te overtuigen die niette overtuigen zijn. Zo had ik je vader in mijn macht. Ik heb je vader heel graag, maar geen mens zou doe wat hij voor mij gedaan heeft zonder dwang. Voor dat heb ik vaker mijn eigen verwenst. mAr ik heb zoveel levens in mijn handen. Er is geen victorie zonder opofferingen." Zowel Elena als Jonan wiste niet wat te zeggen. Elena keek naar Jonan die zich terug in zijn eigen begon te keren. Het terrein dat ze had gewonnen verdween in de koude lege blik die zijn ogen zo vaak ontsierden. Elena haar ogen werden groot toen ze achter Jonan zich ites zach manifesteren, het was eerst wat wazig maar ze zag het nu duidelijk, Bashmer was terug. Argutha had gelijk besefte ze, Bashmer was een hersenspinsel van Jonan. Ze had hem al een week niet meer gezien, maar het jachtluipaard was terug. Zou Arguta gelijk hebben dat Bashmer Jonan zijn troost en grootste verdriet was,een wezen van gemis, verdriet en liefde die echt is geworden door Jonan zijn ongewone krachten?. Afwezig krapte Jonan achter het oor van Bashmer, hij had het nog altijd niet door dat Bashmer niet echt was.Was hij wel niet echt? Elena wist het niet, Bashmer was een levend wezen met een eigen persoonlijkheid.maar ontstaan uit het onderbewuste van Jonan.Diomides had het wonder blijkbaar ook gezien en keek verbaasd naar het dier niet in staat een woord uit te brengen."ik...ik.."hakkelde jonan" ik moet ervandoor" zei hij. Jonan verliet de kamer zonder iets te zeggen. Elena had wel een vermoeden waar hij naar toe zou gaan." Elena, ik... Ik heb geen exuus voor wat ik je vader heb aangedaan, het spijt me." Elena keekwoest naar de koning. "Jou heb ik niets te zeggen." zei ze kil en verliet de vertrekken.
Elen strompelde in gedachten verzonken door de gangen van het paleis. ze zou bericht moeten naar haar vader over wat ze net ontdekt had, maar tegelijkertijd had ze de drang om Jonan achterna te gaan. Zonder te bessefen was ze naar de vertrekkken van Jonan gegaan. Er was niemand. ze duwde de deur wat verderopen liep de kamer in waar ze zich op zijn bed zette. ze wreef met haar hand over de indruk, die Jonan had achtergelaten. wat hield ze van die man Ze vroeg zich af naar waar hij zou zijn, maar diep vanbinnen had ze wel een idee. Hij zou terug naar de bossen van Djarr gaan, naar het graf van zijn ouders dat hij zelf gemaakt had. Zekon haar kans wagen en daar naar toe gaan, en als hij er niet was kon naar haar ouders om tegen haar vader te zeggen dat hij niet meer moest doen wat de koning hem zei.Elena liet zich achteruitvallen en lag lang uitop het bed, De geur van Jonan opsnuivend terwijl ze hunkerde naar een omhelzing.. Er lag iets hard onder het kussen merkte ze. Nieuwschierig kee ze en zag ze dat er een zwart boekje onder zijn kussen lag, voorzicgtig opende ze het. Het was een soort van dagboek besefte ze. Ze schaamde zcih dat ze zijn privacy schende maar ze kon haar eigen niet tggenhouden. Ze zag dat het een verzameling van korte tekstjes was. Ze besloot het laatse te lezen.
Ik ben het zo beu.
Ik wil er niet over denken.
Ik wil er niet over praten.
Ik voel me zo verward.
Ik wandel met al men vrienden om me heen.
En toch ben ik alleen.
Zonder doel.
Zonder gevoel.
Leegte zit in men hart.
Hoop, liefde, geluk mij onbekend.
Een lach van leugen siert men gezicht.
Binnenin alleen zonder doel.
Een huid van steen.
Vol met barsten.
Geen weerstand meer.
Door leegte opgeëist .
Elena kon haar tranen niet tegenhouden, ze wist dat Jonan ongelukkig was, maar ze dacht dat het beter ging met hem, dat al was blijkbaar maar een facade.
Ze draaide enkele pagina's terug en las nog een stukje.
Ik kan niet zonder je.
Ik val op mijn knieën neer, niet instaat me op te richten.
Vol verdriet en woede slaag ik met men vuist op de grond.
Tranen lopen over mijn wangen naar beneden.
De druk is te sterk. Het houd me neer.
Ik wil vliegen, vrij zijn.
Maar mijn ziel is geboeid.
Ik ben niet vrij zonder jouw.
Dus zeg dat je van me houd.
Vergeet al de rest.
Enkel jij en ik.
De rest is niet belangrijk.
Ik wil bij je zijn.
Maar we zijn gescheiden.
Gescheiden door beter weten.
Wij samen, perfect,verboden.
Ik hou van je.
Luister naar je hart, en kom terug.
Ik kijk naar de hemel.
Regen drupt op mijn gezicht.
Een schreeuw ontsnapt uit mijn keel.
Ik vervloek alles wat leeft.
Ik hou van je tot in de dood.
Kijk in men ogen en je zal het zien.
Ik zou alles voor je doen.
Zeg niet dat je het niet waard bent.
Als jij het niet waard bent, wie dan wel?
Ik wil voor je vechten.
Onze liefde zal winnen.
Laat ze maar komen.
Met jouw aan men zijde kan ik zweven.
Vergeet al het andere.
Neem me gewoon vast.
Want zo kan ik niet meer leven.
Kom naar me terug,we trotseren de wereld en meer.
Onze liefde zal winnen.
Ook al is het verboden.
Vergeet alles wat je hart bezwaard.
vergeet je verstand,
je vrienden en familie.
Luister naar je hart.
Ik hou van je El .
Elena liet het boekje uit haar handen vallen, ze probeerde te omvatten wat ze las, Ze las het laaste zinnetje keer op keer, ik hou van je El. Ze wist dat ze wat afzeidig deed tegen over Jonan om haar eigen te beschermen tegen haar gevoelens. Maar ze had nooit gedacht dat ze daarmee Jonan zoveel leed aandeed. Ze moest naar hem toe, en wel nu direct.
De maan stond helder aan de hemel maar het leek wel een eeuwige duisternis waar Jonan zich bevond. Hij was direct opzijn paard gesprongen en had zijn paard in volle gallop laten lopen, niet wetende waar naar toe. Pas nu merkte hij dat hij zijn weg naar huis aan het zoeken was. het was zolang geleden dat hij zijn eer was gaan betuigen aan zijn ouders. tranen had hij niet meer, wat maakte het uit hoe zijn ouders gestorven zijn, dood is dood. Jonan voelde zijn hart in een bad vol ijs gedompeld worden. Hij had zich te lang onder mensen begeven, hij was zwak geworden. De lessen van de wildernis vergeten, vertrouwniemand, val alleen aan,wacht niet af, verdediging is de dood.Hij was al twee dagen dag en nacht aan het rijden,zijn paard tot het uiterste van zijn kunnen aan het drijven. pAs toen hij de bossen van Djarr zag minderde hij vaart. Hij liet zijn paard stapvoets verder gaan, hem de kans gevend wat te geven even te rusten en tekalmeren. Jonan wist als hij nog meer van zijn paard zou vragen hij het dier de dood zou in rijden. Het was koud, Jonan voelde de koude zijn huid strelen,herrineringen dwarrelde op van koude winters dicht tegen BAshmer aanliggend elkaar warm houden. hij dachtdat hetd ier was weggegaan, maar bashmer was terug en had hem gevolgd. Zijn enigste linkmet de wildernis in het paleis. Zijn laatste troost. Hij besefte dat hij de brief van het verraad tegen de koning nog in zijn zakken zat. De drang omde koning te gaan helpen was bijna gedoofd. Hij konmaar niet begrijpen waarom hij nooit iets tegen hem had gezegd. Hij dacht dat ze vrienden waren. bedrog en leugens isniet ver te zoeken bij mensen bedacht hij mistroostig. Hij frommelde de brief op in depalm van zijn hand en keek er naar. Uiteindelijk stak hij het terug weg,zorgen voor later dacht hij. Jonan wou eerst zijn ouders zien. Het begon alweer licht te worden toen Jonan eindelijk aankwam. Verbasdzag hij dat het alaartje goed onderhouden was en dat er verse bloemen stonden. Jonan voelde een warme gloed door zich verspreiden,hij besefte dat het de ouders van Elena moeten geweest zijn. De warmegloed verdween even snel als hij gekomen was. Jonan ging voor het altaartje zitten.Hij nam het spiegeltje van zijn moeder dat hijhad meegenomen naar het paleis en zette het terug op zijn vertrouwde plaats. zuchten liet hij zijn hoofd hangen en sloot zijn ogen terwijl hij de geur van de bossen in zich opnam. Het begon lichtjes te regenen, maar Jonan was te vermoeid door al de gebeurtenissen in zijn leven om er zich iets van aan te trekken. Hij voelde de eerste druppels in zijn nek vallen. Bashmer kwam naast hem zitten ne keek hem aan. Jonan voelde zich leeg, alleen,verloren. Met zijn ogen toe richtte hij zijn hoofd omhoog terwijl de regen zijn hele gezicht omhelsde als een koude mantel. Jonan wist niet hoe lang hij daar zat, maarde ochtend begon zijn opmars te maken. Bashmer had zich tegen hem opgerold en lag rustig te slapen. Jonan voelde al zij kleren aan hem plakken terwijl een koud windje zijn helme lichaam liet trillen van de kou. Een vaag bekende geur waaide zijn richting uit. het was zo kort dat hij dacht dat hij het zich verbeelde. Maar bij het volgende briesje kwam de geur terug en sterker. "Elena" prevelde hij tegen zich zelf en draaide zich om." Hoe wist je dat ik het was?" " Ik herkende je geur, je liep met de wind mee." Zei Jonan." Elena wist niet of hij nu een grapje maakte of niet. "El ,ik...." ."Ik weet het" Zei Elena. " Je was dit vergeten." Ze gaf het dagboekje aan Jonan. Die het blozen aanpakte." Heb je er in gelezen?"Vroeg hij zacht." Ja, je kent me. Ik ben nieuwschierig. Al had ik er wel spijt van na dat ik het las." Jonan nam het boekje en stak het weg onder zijn hemd.Elena zette zich naast Jonan neer. Jonan wist niet goed wat te zeggen. Jonan kon zijn blik maar niet van haar zachte lippen afhalen die zo dicht bij waren. "Jonan, het spijt me." Jonan keek op en werd bedwelmd door haar zachte ogen die vol spijt stonden. "Ik hou van je."Zei Elena verlegen die verwachtingsvol naar Jonan keek. Jonan voelde zijn keel dichtslippen. Hij wou iets zeggen, wat dan ook maar het was net alsof hij een te dikke tong had en geen woord kon uitbrengen." zeg dan toch iets." Zei Elena die een traan van haar oog wegpinkte. Jonan deed het enigste wat hij kon bedenken en nam haar vast en drukte lippen op die van haar. Elena liet een kleine zucht van opluchting en vreugde ontsnappen en nam Jonan zo stevig vast als ze kon. Jonan verloor zijn eigen in de warmte van haar omhelsing terwijl hun ademhaling als één begon te werken. Na een eeuwigheid die maar een seconde leek te duren verbrak het contact tussen hun lippen." Ik hou ook van jou El" Jonan had zo lang van die zachte lippen gedroomd dat het een klein beetje als een schok aankwam toen hij ze daadwerkelijk voelde. Elena had haar ogen nog niet geopend en was aan het nagenieten van de tintelende sensatie toen de brut verbroken werd door een verblinde pijn in haar rug. De pijn was zo intens dat ze geen enkel geluid over haar lippen kreeg. De pijn versprijde zich doorheen haar lichaam als vuur door haar aderen, dat zich verankerde in haar hart met een ijskoude priem die haar deed rillen. "El? Wat scheelt er." Zei Jonan ongerust. De pijn moest van haar gezicht af te lezen zijn dacht Elena."El? zeg iets" Zei Jonan die de grip van elena haar armen rond zich voelde verslappen. De kou had zich nu doorheen heel haar lichaam verspreid Terwijl er gestaag een warme vloeistof over haar rug vloeide. Jonan zijn ogen werden groot toen hij bloed opzijnhanden zag. Paniek welde in hem op toen Elena levenloos in één zakte. Een pijl zat tot de helft in Elena haar rug ter hoogt van haar hart. Tranen verblinde Jonan zij ogen toen Elena haar lichaam dood in zijn armen lag. Een tweede pijl vloog uit het niets richting Jonan die hem maar net kon ontwijken toen er vijf gewapende mannen de open plek binnen stormde met getrokken zwaard. Jonan herkende ze als leden van de Doma's Jonan wist als hij hen wou verslagen hij zijn gevoelens goed in de hand moest kunnen houden.. Maar het verdriet en de woede zaten nog te diep in zijn hart zodat hij geen beheersing had over zijn eigen. Jonan voelde de wildernis zijn hart en emoties overwinnen toen hij dierlijk begon te schreeuwen zoals hij had gehoopt nooit meer te doen. Jonan besefte dat de wildernis zich maar net onder het oppervlak had verstopt en zich nu weer liet gelden. De mannen kwamen doelgericht op hem af, zonder twijfel, zonder angst. Bashmer stond naast hem te grommen en als één kromde ze beiden hun rug, klaar voor de aanval. jonan ging snel met zijn hand achter zijn rug en nam zijn ijzere klauw terwijl hij met zijn andere hand zijn zwaard pakte. Ze zouden boeten voor wat ze Elena hadden aangedaan. Jonan zijn ogen spoten vuur toen hij met dierlijke finesse de Doma's tegemoet ging. De vijf Doma's hadden hem omsingeld, allen de kleinste beweging van Jonan en bashmer opnemend wachtend op de fout. Jonan wist hoe ze werken, denken. Hij had met die verraders geleefd, getraind, afgezien en geluk gekend. Maar niets kon hen vergeven voor wat ze Elena hadden aangedaan. Hij zou die kennis tegen hen gebruiken. Jonan deed een schijnbeweging naar rechts, maar de Doma's hadden dat al verwacht. Jonan moest inwendig lachen, een lach vol bloeddortst. Hij onderbrak zijn schijnbeweging en ging direct over op een aanval met zijn klauw. Jonan voelde de drie messen van de klauw zich vast zetten in de borst van de man terwijl bashmer naar voor sprong en de man zijn strot doorbeet. Jonan wist dat hij nu snel moest reageren. Zonder te kijken bracht hij zwaard boven zijn hoofd die een zwaard van een andere doma afschampte waardoor het zwaard enkele centimeters naast hm land. Met een tweede uithaal van zijn klauw stak hij in het been van de man die kermde van de pijn. Voor de man kon reageren had hij zijn zwaard in zijn borst gepland terwijl Bashmer zijn rug verdedigde door uit te halen naar de over gebleven drie mannen. Jonan voelde het warme bloed van zijn zwaard over zijn handen druipen. Het maakte het handvat glibberig, moeilijker te hanteren. de overgebleven drie Doma's bleven niet stilzitten, met twee teglijk deden ze een hoge aanval terwijl de derde met zijn zwaard naar de benen van Jonan uithaalde als één geoliede machine. Meer geluk dan kunnen, raakte Jonan zijn evenwicht kwijt waardoor op de man viel die naar zijn benen uithaalde. Door de val was de man op de grond geplofd en was de uithaal naar zijn benen op enekele milimeters van zijn enkel af verijdeld. Snel draaide Jonan zich weg toen twee zwaarden zich in hun kameraad zijn lichaam neerploften. Jonan zag bashmer opspringen en beet in de hand van de grootste Doma die was overgebleven. De man was gedwongen om zijn zwaard te lossen. Jonan wist dat hij zich nu eerst op de andere moest focusen de ander was nu even afgeleid door de pijn. Al wist hij dat een Doma' zich daar in enkele seconden kon overzetten. Daarvoor was hun lichaam getraind geweest de grootse pijnen te negeren. De andere Doma worstelde nog met zijn zwaard maar liet dat liggen toen hij zag dat jonan naar hem uithaalde. De man konhem net ontwijken waardoor Jonan alleen maar lucht raakte en te ver doorzwaaide. De man nam die kans te baat en ramde zijn vuist in zijn gezicht. De klap was zo hard dat Jonan enkele stappen achteruit wankelde. Nu moest Jonan de verdediging in. De man had zijn zwaard genomen en was met de dans van de dood met Jonan begonnen. Jonan wierp nog een blik op de andere man, hij lach dood neer op de grond, zijn keel was opengereten door Bashmer. Bashmer cirkelde rond de twee manne die samen een kluwen van vlees, zweet en staal vormde. elkaar kleine wondjes toebrengen maar geen enkel dodelijk. jonan had de grootste moeite met de man. tevergeefs probeerde hij zijn gevoelens in de hand te krijgen om hun krachten te kunnen gebruiken. Maar hoe harder hij probeerde hoe meer hij zijn grip over hen verloor. Jonan bleef die blik vol pijn van Elena voor zijn ogen zien. Takjes braken onder hun voeten en de aarde vloog in het rond terwijl de twee mannen een muzikaale dans maakten. Gevormd door de geluiden van ijzer op ijzer die de dood lieten weerklinken, dat wachte tot één van de twee een teken van zwakte zou maken en het gevecht zou verliezen. Jonan volgde behoedzaam elke beweging van de man , inschattend wat zijn volgende zet zou zijn en tegelijkertijd hield hij een oog op Bashmer. bashmer die wachte op een opening, een opening die Jonan tevergeefs trachte te vinden. Jonan besefte dat de man beter was als hem en dat alleen Jonan zijn jongere leeftijd hem van de dood weerhield. Jonan was fitter en sneller, maar de man zijn techniek was fijlloos. Jonan probeerde het gevecht naar de bomen te brengn weg van de open plek om het voordeel van de man te ontnemen en zijn eigen sterke punt te laten gelden. tussen de bomen was hij de baas. Met de grootste moeite kwam Edan stapje voor stapje dichter bij de bomen. De man besefte wat Jonan van plan was en wierp een snelle blik achteruit toen hij met een stevige slag Jonan van zich afsloeg. Eindelijk de fout dacht Jonan kil bij zijn eigen. Bashmer sprong van opzij op de man zijn rug. De man wist bashmer van zich afte werpen maar zijn ogen sperde zich open terwijl zijn kleren nat werden van bloed. De man liet zijn zwaard vallen en keek met verbaasde omlaag waar hij de klauw van Jonan zag. Met één snelle haal schijde Jonan het hoofd van de man zijn romp. Het lichaam zakte inelkaar terwijl de man zijn ogen nog een laatste keer verbaas knipperde voor ze het levenslicht verloren. Jonan liet zijn zwaard vallen en liep naar Elena toe. Ze begon al kouder aan te voelen. Bashmer likte de hand van Elena maar geen reactie. Jonan ging met zijn hand over haar gezicht en haalde de pijnlijke uitdrukking van haar gezicht. Hij sloot haar opengesprede ogen en herleide haar grimas tot gewone gesloten lippen. Hij nam haar op en keek neer op haar gezicht. Wat was ze mooi. Met een gebroken hart dat een leegte door heen zijn lichaam verspreidde,nog harder als daarvoor ging hij opweg. Met elke stap dat hij zette voelde hij zijn hart zwaarder worden hij had gefaald. Hij had zijn belofte gefaald. Hoe moest hij ooit Alia en Gillian onder ogen komen. Hij had hen beloofd over hun dochter te letten. En lug ze dood in zijn armen, Hij had de liefde eindelijk gevoeld, het had zijn hart verwarmd om dan gewoon uit zijn leven gerukt te worden. maar het zat nog in zijn ziel en het bleef er vurig branden dt het hem pijn deed om het besef te laten doorkomen dat ze dood in zijn armen lag. Het huis schitterde in de zon toen hij fysiek en mentaal vermoeid de laatste stappen zetten. Alia en Argutha zaten in de tuin bij de viver toen hij hen benaderde. Alia liet haar breiwerk vallen en keek ongelovig naar Jonan die aan de rand van het bos was blijven staan. Ze stond recht maar zakte driect door haar knieën terwijl tranen rijkelijk over haar wangen vloeide. "Elena. " Prevelde ze. Gillian draaide zich om en keek machteloos naar zijn dochter en toen naar Jonan. Hij liep op hem af en riep iets. Maar jonan hoorde niet wat hij zei. Jonan hoerde een pijl afgevuurd worden en diretc daarna nog éé Beiden troffe doel. Gillian voelde ongelovig aan de pijl in zijn nek voor hij neerviel en Alia had geen enkel geluid gemaakt toen de pijl haar hart doorboorde. Bashmer draaide zich en gromde naar iemand achtter hem.Maar voor Jonan kon reageren werdt het zwart voor zijn ogen en zakte hij in elkaar met Elena in zijn armen. De twee geliefde lagen naast één, doodstil.
boek: een gebroken ziel.passage 1 : (niet op schrijffouten lette is maar het onverbeterde ruwe versie)
Zo soepel mogelijk, zover zijn spieren het nog toelieten. Boog Gillian lichtjes door zijn knieën en spande zijn boog op. Hij voelde de pees van de pijl en boog tegen zijn wang rusten, terwijl hij met zijn oog de schacht van zijn pijl volgde tot aan de punt en dan zijn baan trachtte in te schatten die de pijl zou volgen als die éénmaal de pees zou verlaten. Voorzichtig haalde hij adem en probeerde zijn hand zo vast mogelijk te houden. Het hert voelde de spanning in de lucht en spitste zijn oren. Geen tijd meer besefte Gillian en loste zijn pijl. Hij hoorde de pees langs zijn oor zoeven en zag de pijl wegvliegen, recht op zijn doel af. Het hert wou nog wegspringen maar hij was te traag. De pijl boorde zijn weg in de nek van het hert. Levenloos zeeg het hert neer terwijl zijn bloed uit de wond in de grond sijpelde. Gillian slaakte een kreet van voldoening. Maar die werd overstemd door een angstkreet die hij uit duizenden herkende. Gillian en Argutha draaide zich allebei razend snel om met een nieuwe pijl al in de aanslag. Gillian keek recht in de angstige ogen van zijn vrouw die vergeefs wild gebarend naar haar dochter schreeuwde. Elena had haar moeder nog nooit zo angstig horen gillen. De seconden leken wel uren te duren terwijl ze zich omdraaide. Nog geen twee meter van haar vandaan doemde er een volwassen beer op met een rauwe kreet van razernij. Elena haar ogen werden groot terwijl ze de klauwen van de beer dichter bij zag komen. Gillian en Argutha stonden machteloos, vergeefs trachtte ze een baan te vinden voor hun pijl door de bossen maar de bomen stonden in weg. Gillian voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Met een overslaande stem riep hij de naam van zijn enige dochter. Elena voelde warm urine langs haar benen omlaag sijpelen toen ze de dood in de ogen keek. Ze zag de klauwen vertraagd op zich afkomen maar wat ze ook deed, ze leek ze niet te kunnen ontwijken. Angstig wierp ze haar armen beschermend voor haar gezicht. Een woeste schreeuw weerklonk toen er een vreemdeling voor Elena sprong gevolgd door een jachtluipaard die uithaalde naar de knieën van de beer. Elena zag een klauw van de beer de jongeman zijn borst openhalen. De jongeman liet een kreet van pijn weerklinken die de vogels van hun takken deed wegvliegen terwijl hij zijn handen op borst van de beer zette. Het leek alsof ze zo even bleven staan. Twee pijlen zoefden door de lucht en troffen de beer pijnlijk in zijn zij maar die leek er niets van te merken. Met een tweede woeste kreet die meer dierlijk dan menselijk klonk wist de jongeman de beer met een onmenselijke kracht van zich af te duwen. De beer wankelde achteruit terwijl het jachtluipaard omhoog sprong en naar keel van de beer hapte. De beer wist het jachtluipaard nog net te ontwijken en sloeg hem neer op de grond. De jonge man zag de jachtluipaard tegen de vlakte gaan en ging woest de aanval in. Waar hij maar kon sloeg de jongeman op de beer in. Nog twee pijlen vlogen richting de beer die hem beide in zijn schouder troffen. De jongeman trok één van de pijlen uit de beer zijn zei en gebruikte het om meerdere steek wonden uit te delen aan de beer. De beer ging onderuit en de jongeman bleef zoals een wilde aanvallen, de beer geen seconde rust gunnend. De beer wist nog een tweede keer zijn klauwen in de jonge man te zetten, deze keer moest zijn dij er aan geloven. Met tranen in zijn ogen beet hij op zijn tanden terwijl hij van de beer afrolde. Nog twee pijlen zoefden door de lucht richting de beer. De jongeman nam deze kans te baat en nam een zware steen die naast hem lag. Niet meer in staat om recht te staan deed de jonge man nog een laatste uithaal met de steen naar de keel van de beer. De beer bleef levenloos liggen, de steen had de luchtpijp verbrijzeld. Hevig bloeden probeerde de jonge man naar het jachtluipaard te kruipen. Met een laatste inspanning wist hij tot bij het jachtluipaard te komen. Hij leeft nog was het laatste wat de jongeman dacht voor hij bewusteloos bleef liggen. Alia liep naar haar dochter toe en nam haar in haar armen terwijl ze angstig rondkeek om te zien of dat al het gevaar geweken was. Gillian liep op zijn beurt naar zijn dochter toe en ging beschermend bij haar staan terwijl Argutha naar de beer ging. Hij stak met een pijl in beer. Er kwam geen reactie De beer is dood. Is Elena in orde?. vroeg hij. Alia knikte. Dankzij die jongeman. Argutha ging op de jongen af die er meer dood dan levend bijlag. Een grote plas bloed had zich verspreid rond de jongeman. Als we snel niets doen overleefd hij het niet. Zei Argutha die de jongeman nieuwsgierig bestudeerde.
Waarom wordt het zo donker? Hij voelde zich wegglippen in een pijnlijke droom. Een warm brandend gevoel verspreidde zich over zijn borstkas en zijn dij. Bashmer lag enkele meters verderop op de grond. Hij bewoog niet. Met veel moeite wist hij zich om te draaien. Het enige wat nu nog door zijn gedachten ging was om tot bij Bashmer te geraken. Met grootse moeite wist hij zich vooruit te slepen met behulp van zijn armen. Een pijnscheut benam hem de adem toen hij probeerde met zijn voeten zich verder te duwen. Hij voelde de pijn langs zijn been omhoog kruipen tot in de puntjes van zijn haren. Hij proefde een koperachtige smaak in zijn mond toen hij wat speeksel weg spuwde, bloed besefte hij met een wrang gevoel. Hij voelde zijn warme bloed uit de wond van zijn borstkast druipen die de grond onder hem drassig begon te maken. Centimeter per centimeter, de pijn verbijtend, wist hij zich eindelijk tot bij Bashmer te krijgen. Met de laatste krachten in zijn lichaam wist hij zijn arm over Bashmer te leggen. Hij ademt nog besefte hij. Als we snel niets doen overleefd hij het niet. Hoorde hij een stem boven hem zeggen. De woorden klonken hem hol toe. Bashmer leefde nog en hij had de jonge vrouw gered. Hij wist niet waarom hij had gehandeld. Het was tegen zijn instincten in. Normaal zou hij de natuur zijn gang hebben laten gaan. Maar het was zijn schuld dat de beer hen had gevonden. Had hij beter opgelet en ervoor gezorgd had dat de beer hem niet had gevolgd zou dit alles nooit gebeurd zijn. Hij hoorde nog een andere stem iets zeggen. Hij kon niet achterhalen wat er gezegd werd. Pijn benam hem zijn bewustzijn. Alles was donker. Hij voelde zijn leven uit zijn lichaam vloeien met elke druppel bloed die hij verloor. Het laatste wat hij nog merkte was dat men hem aan het op heffen was.
boek: een gebroken ziel passage 2 ( let niet op schrjffouten dit is nog de ruwe onverbeterde versie)
Ik word een echte oude man grinnikte hij bij zich zelf. Argutha steeg van zijn paard af om wat water in zijn gezicht te plenzen. Het koele water voelde verfrissend aan. Traag liet hij zijn handen terug van zijn gezicht glijden en nam een goede teug adem. Hij hoorde voetstappen. Langzaam rechte Argutha zich om de vreemdeling vriendelijk te groeten. Het was een dame, Argutha gokte rond een dertig jaar. Haar lange bruine haren waren stijlvol opgestoken alsof ze juist van een groot bal kwam. De dame had licht bruine ogen die je overal volgde. Argutha voelde zich wat onwennig door die ogen. De dame stak iets weg in haar lange zwarte jurk. Toen Argutha de jurk wat beter zag, zag hij dat de onderkant aan het rafelen was. Alsof ze al even onderweg was en alleen maar die jurk mee had. Argutha besefte dat ze geen bagage mee had. Misschien was ze beroofd opperde Argutha tegen zijn eigen terwijl de dame steeds dichterbij kwam. Er was iets aan de manier van stappen van de dame, dat Argutha dat idee naast zich neerlegde. Dit was geen dame dat zich zou laten beroven. Voorzichtig betaste hij zijn dolk dat in zijn mouw zat. Hij was nog niet zeker of de dame problemen zou veroorzaken. Maar hij had al vroeg in zijn leven geleerd dat je nooit voorzichtig genoeg kunt zijn. Hij dood niet graag vrouwen, maar soms was er nu éénmaal geen keus. Argutha wist dat sommige van de beste huurmoordenaars vrouwen waren. Stijl volle, uitzonderlijke knappe dames, maar altijd met een dodelijke afloop. De dame stopte op een kleine meter van Argutha en nam hem op. Goede dag Mevrouw. Zo alleen op pad, dat is niet veilig voor een dame. U bent toch niet beroofd, hoop ik? Waarom denkt u dat Heer? Zei de dame met een zacht fluwelen stem die haar schoonheid nog een beetje benadrukte. Ook al was hij op zijn hoede Argutha kon zich niet weerhouden toen de dame juist iets te veel voor onbedoeld te zijn met haar borsten pronkte. Dit was zeker geen gewone dame. Dit was een dame die gewoon was alles voor elkaar te krijgen, een dame die daar ook alles voor zou gebruiken. Toen hij zijn ogen van haar borsten kon halen die door de lage snit van de jurk zich mooi lieten ontvallen zag hij een klein tevreden lachje rond haar lippen hangen. Hier had ze haar eerste fout gemaakt bedacht Argutha bik zich zelf. De lach verraadde dat ze inderdaad expres met haar borsten pronkte. Omdat u geen bagage bij u hebt buiten wat u draagt. Dat heb je goed gezien Heer, ik ben inderdaad beroofd. Ze hebben alles van mij afgenomen buiten de kleren die ik draag. U bent de eerste persoon die ik tegen kom. Hebt u niets om te drinken voor mij, Heer, ik ben uitgedroogd. Het water van de rivier heeft een raar bijsmaakje dat mij niet bevalt. Dat heb ik zeker mijn vrouwe, ik zal het even nemen. De dame volgde hem op de voet naar het paard. Argutha voelde zich niet op zijn gemak en hield gespannen zijn dolk in aanslag, wachtend op het moment dat de dame zou toeslaan.
Hij had haar dolk gezien die ze mooi had verstopt aan de zijkant van haar jurk. De dolk zou normaal geen reden zijn tot ongerustheid, iedereen heeft een wapen opzak als ze weggaan. Maar als ze echt beroofd zou geweest zijn, hadden ze de dolk zeker gevonden en afgenomen. Dus de dame had gelogen over het feit dat ze beroofd was. Zou iemand weten wie hij echt was? Nee, dat kon niet, enkel de koning en zijn mannen wisten wie hij echt was. En dat waren allemaal zijn vrienden. Hij moest gevolgd geweest zijn op één van zijn missies. Maar waarom? En door wie? Zou u mij willen vereren met u naam mooie dame. Zei Argutha gladjes om zijn vermoedens over de dame niet te laten opvallen. Haar te laten denken dat hij betoverd was door haar charmes. Argutha reikte de flacon met water aan. De naam is Selene. Zei de dame terwijl ze met beide handen Argutha zijn handen vast nam om de flacon aan te nemen, terwijl ze doordringen met haar ogen zijn ogen opzocht. De aanraking van haar handen was net weer iets te lang om gewoon te noemen. De dame wist hoe ze haar charmes moest gebruiken. Dat moest hij haar meegeven. De dame nam de flacon aan en dronk hem praktisch leeg. Dank je. Zei ze na een korte pauze. En wat is jouw naam Heer? Mijn naam is Yvan. Zei Argutha met een innemende glimlach. Hij gebruikte die naam altijd als hij zich incognito wil houden. Yvan? Selene liet de naam over haar tong rollen. Dat is niet een naam van hier. Waar bent u van? Ik kom van achter de bossen van Djarr. Ah, het land van Koning Mhenli, meen ik? Dat heeft u goed. Bent u bekend met het land? Niet veel mensen kennen de naam van mijn koning. Argutha probeerde het zinloze gesprek aan de gang te houden om zijn tegenstander wat beter in te schatten. Hij besefte dat ze goed was, maar niet goed genoeg. Niet voor iemand als hem, ook al was hij op zijn oude dag en bijna met pensioen. Hebt u toevallig een doekje? Dat ik me wat kan opfrissen met het water van de rivier, ik voel me een beetje vuil. door de overval? Vroeg Argutha door de overval. Beaamde Selene. Ik zal eens zien wat ik voor je kan doen. Argutha draaide zich terug naar zijn paard, half verwachten dat ze nu zou toeslaan. Maar ze deed niets. Zou hij mis kunnen zijn? Nee, zijn intuïtie heeft hem nog nooit in de steek gelaten, Ze wacht gewoon haar kans af. Ze stond nu vlak voor hem, bijna net zo dicht als een geliefde zou doen. Argutha reikte het blauwe doekje aan dat hij had gevonden toen de dame plots de dolk in haar hand had en uithaalde naar zijn buik. In een razendsnelle reflex draai Argutha zich en nam haar hand vast die hij omdraaide. Een luide krak en Selene liet de dolk vallen terwijl ze schreeuwde van de pijn.
Hoe durf je riep ze woedend terwijl ze nog een dolk greep die hij niet had zien zitten. Ze probeerde hem met haar andere hand te steken maar Argutha bleef het mes handig ontwijken. Bij elke uithaal die ze miste werd Selene nog kwader. Haar tweede fout, altijd je kalmte bewaren, hoe slecht de situatie ook is. Tenzij je die kwaadheid kunt kanaliseren, maar zo zijn er niet veel mensen. Haar schoonheid verdween als sneeuw voor de wind door de woedende uitdrukking op haar gezicht. Als je nu niet stop zal ik genoodzaakt zijn je te doden. Ik heb je pols al gebroken, denk niet omdat je een dame bent dat ik je niet zal doden. Argutha wist dat hij voor dovemans oren preekte. Selene was zo opgegaan in haar furie dat al het andere er niet toe doet voor haar. Gevaarlijke gevoelens in de juiste handen, maar even gevaarlijke gevoelens in de hand van een dwaas. Al hebben beide een andere uitwerking. Argutha bleef Selene ontwijken met snel voeten werk. Met een halve draai ontweek hij een lange uithaal van Selene en duwde haar uit balans met zijn voet. Selene viel neer. Ze probeerde met haar handen haar val te breken. Maar de gebroken pols belette haar en met en harde smak viel ze op de grond. Selene bleef doodstil liggen. Argutha keek bevreemd naar Selene. Die val was nooit genoeg geweest om haar bewusteloos te maken, laat staan doden. Een rode plas bloed begon zich te ontwikkelen onder het lichaam van Selene. Voorzichtig draaide Argutha Selene om. Haar eigen dolk stak tot aan het heft in haar borst. Haar ogen wijd open gesperd. Het was zo snel gegaan, dat ze niet eens de kans had om een geluid te maken
Als het lied uit je hart is verdwenen. Maar de herinnering nog zoet op je tong ligt. Is er dan nog een manier om deze terug te krijgen. Als de traan en de lach strijden om geuit te worden. Beiden diep in je hart geworteld. Verborgen onder een laagje onverschilligheid. Nog dunner dan het dunste laagje ijs, dat bij de minste druk breekt. Welk zal dan de overhand eisen?
Eindelijk, eindelijk zei je ja, een traan liep over men wang. Bezorgd vroeg je me wat er scheelde. Ik kon geen woord uitbrengen. Voorzichtig veegde je men traan weg en gaf me een zoen.
Ik nam je in mijn armen, voorzichtig keek ik naar je. ik raakte verloren in je ogen. Mijn hart klopte traag en snel tegelijk in mij keel.
je glimachte naar me, je stelde me kalm. Nog steeds geen woord dat over mijn lippen kwam. Geluk en vreugde raasde door men aderen. Het voelde net alsof ik zweefde.
voorzichtig legde je je hoofd tegen me aan. met bevende hand streelde ik je haren. Ik sloot men ogen, terwijl tranen weer begonnen te vloeien. ik nam je steviger vast, men lippen trilden.
Je legde je vinger tegen men mond. en streelde mijn gezicht. ik wou het uitschreeuwen dat ik van je hield. Maar vreugde benam me de adem. "Ik begrijp het", was het engiste wat je zei. Stilte sprak voor me.
ik wil het uitschreeuwen, maar tranen houden me tegen. men schouders schokken van verdriet. Wat is er mis met mij? Alsjeblieft help me, het is zo donker.
verdriet vloeit door men aderen, als een woeste oceaan tegen kliffen... oneindig Liefde, het breekt me af. keer op keer. Wat is er mis met mij?
duisternis voor mijn ogen. men hande beven, ik voel me leeg Men hart sterft stil aan af liefde, zo vluchtig. is er dan niemand die om me geeft.
Ik ben het al gewoon. er komt steeds een eind aan. Ik vraag me af waarom ik nog probeer. leegte is het enigste dat me nog rest. leegte die me verslind.
Ik kijk in de spiegel, niets speciaals. Ik sluit men ogen, ik zie een traan. ik zoek men hart, ik vind scherven. gebarsten door gemis. het lijkt of de leegte lijmt het allemaal. verdriet, ach het verdwijnt, maar niet helemaal.
Ik geef het gewoon op, het is het me allemaal niet meer waard. Mijn hart ligt naast me in een doos, ik sluit hem op. leegte , toch nog iets dat me rest.
Zou het niet fantastisch zijn, als we hand in hand konden lopen. dan zou ik willen gaan, dan zou ik willen gaan met jouw in mijn armen naar een plek voor ons twee alleen.
Met je hoofd tegen mijn borst. Je lichaam in mijn armen. Opgaan in elkanders warmte. Daar droom ik van
De droom vervaagd, gedachten worden een zachte illusie. De nieuwe dag breekt aan. De liefde wordt een verre stem.
Mijn hart drijft in gevoelens. Verborgen tranen lopen over mijn wangen.
Zou het niet heerlijk zijn als ik je in mijn armen had. Dat ik je gezicht even kon aanraken. Voor het wegsmelt in de realiteit van de nieuwe dag. Dat is mijn droom
De wind blaasde mijn traan weg terwijl ik naar de hemel kijk. Sterren ver boven mij. Ben je daar?
Elke dag wordt ik geconfronteerd met je gemis. Waarom moest je gaan? Waarom doet God mij dit aan? Ze zeggen dat je tot rust bent gekomen. Maar wat moet ik dan?
De sterren ver boven mij. Zo dicht en toch zo ver. Mijn traan raakt de grond en spletst uiteen. Net als de dam tussen kalmte en gevoelens die de vrije loop krijgen.
Het is niet eerlijk. Ik wil je hier bij mij. Ben ik zelfzuchtig? Het maakt me niet uit. Niets maakt me nog uit.
je bent weg. Je komt nooit meer terug. Ben je daar? tussen de sterren? Vraag ik me af als ik naar boven kijk.
Het begint te regenen. Het verdoezeld mijn tranen. Ik wil je terug, Ik wil je nu!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
welkom op mijn blog. zoals je wel zult zien zet ik zo veel mogelijk verhalen en gedichten op mijn blog die uit mijn vingers en fantasie vloeien. ik hoop dat jullie er wat aan hebben, alle commentaren zijn welkom, ook excuseer ik mij voor de vele schrijffoute die ongetwijfeld in mijn blogs staan, ik schrijf graag maar ik ben nu eenmaal slecht in spelling. Al hoop ik dat het gevoel, de ziel dat achter het verhaal of gedicht zit , u genoeg kan inspireren en roeren dat u over de schrijffoutjes heen kijkt en verder kijkt dan het ruwe omhulsel, om zo het verhaal of gevoel dat achter een van men schrijfstukjes zit goed tot u kan doordringen en dat u kan zien wat ik probeer te tonen met men woorden
