Wat een heerlijk weer, hoe goed voelt dat in elke cel van je llichaam, dat zonnetje dat op je rug schijnt.  De poezels voelen het ook in elke cel van hun lijfjes, en ze worden er helemaal zottekes van. En dat leidt tot hilarische taferelen. Wilde spurten van het uiteinde van de tuin helemaal door tuin-veranda-keuken-living, en dan weer in de andere richting. Want de deuren staan even open, en ik heb zelfs mijn broodje gegeten op mijn terras, in het zonnetje.

Toen ik terug in de keuken stond om water te koken voor een tas koffie, schoot ik nog bijna hardop in de lach van een uitschuiver van Sir William, hij kwam zo woest aangestormd dat bij de overgang van veranda naar terras zijn achterste uit de bocht vloog. Zijn achterpootjes  schoven, zijn poep vloog opzij de lucht in terwijl zijn voorpoten bleven galopperen.  Was dat al redelijk hilarisch, de rest van het tafereel mocht er ook weer zijn. Hij spurtte haastig verder tot in het gras, draaide zich om en legde zich, met wiebelend achterwerk en kronkelende staart op de loer, klaar om aan te vallen. Kwam daar lustig aangewandeld, eens links kijkend en rechts snuffelend, juffrouw Helena.  Toen ze hem daar zal liggen, klaar voor de aanval, ging ze helemaal mee in zijn spel, zette zich op de vermolmde houten dorpel van de krakkemikkige veranda in dezelfde houding, bijna liggend, wiebelend achterwerkje, kronkelend staartpuntje, het was nog een kwestie van enkele seconden en dan zou de strijd in volle hevigheid losbarsten.

Tot haar aandacht plots en volledig werd getrokken door…

Tja, door wàt eigenlijk?

Ze vergat Sir William, vergat alle woeste aanvalsplannen en ging totaal op in een losgekomen houtsplintertje (of een imaginaire muis) en ze draaide, uithalend met haar voorpootjes, rondjes in het deurgat, gebiologeerd door iets onooglijks dat haar aandacht volledig opslokte.  Zij ging helemaal op in haar solospel, en ondertussen lag Sir William beteuterd in het gras.  Hij hief zijn kopje vragend, probeerde nog haar aandacht weer te trekken, maar het mocht niet baten, de juffrouw was met Zeer Belangrijke Zaken bezig die voor onbepaalde tijd haar Volledige en Onverdeelde Aandacht opeisten.

Hij ligt nu onder de perzikboom, met één achterpoot recht omhoog,  ongegeneerd zijn achterste onderdelen te likken, en zij, tja, haar zie ik momenteel niet vanuit mijn raam.  Gelukkig is het rustig, voor het eerst sedert donderdag.  Blijkbaar heeft iemand iets ondernomen voor het Arme Krolse Poesje dat hier sedert vrijdag rondhing.  Mijn hart is verschillende keren gebroken, maar ik kon haar helaas niet lokken en dus ook niet troosten. Het is een klein meisje, ze is vast nog geen jaar. Zwart-wit, maar uiteraard anders getekend dan mijn aristocraat.  En ze riep zich schor op zoek naar een kater die nog al zijn onderdelen heeft.  Helaas voor haar zijn die in dit huizenblok niet aanwezig. Dat maakte haar leed natuurlijk alleen maar groter. Dag en nacht liep ze te kermen, ik ben er een paar keer van wakkere geworden, en had zo met haar te doen. Tegelijk vreesde ik ook dat iemand het op zijn zenuwen zou  krijgen en haar iets zou proberen aan te doen, want haar gekrijs was echt hemeltergend.  En ik vreesde daar bovenop nog dat iemand die weinig van poezen kent per vergissing Sir William, ook een zwart-witte katachtige, iets zou doen.

Ik hoop dus maar dat haar eigenaars het licht hebben gezien en haar naar de dierenarts hebben gebracht voor sterilisatie, zodat ze vanaf morgen rustig mee van het zonnetje kan genieten.