Ik heb heel wat maanden tegengesputterd, immers, het lezen van  de exploten van een vriendin of kennis is nog wel leuk, maar vinden jullie, wildvreemden, hier iets aan? Heeft iemand die mij niet kent en de poezels waarmee ik samenleef nog niet heeft gestreeld, toch plezier aan de beschrijvingen van de soms hilarische, soms intrieste belevenissen van twee katten en een tweebenige onhandige nepkat? Eentje die wel probéért gedachten te lezen, zoals echte katten dat kunnen, maar daar vaak niet in slaagt. Eentje die de laatste maanden vaker dan haar lief was heeft wakker gelegen, want het waren de laatste maanden van Jozefien, mijn allereerste, allermooiste, allerslimste. Geknoei met eten, geknoei met medicatie, plassen en erger op ongepaste plekken, terwijl nieuwkomer Sir William zich achter de zetel verschanste, en vanuit zijn versterkte burcht stapje per stapje moedig zijn angst voor mensen (en vooral voeten) overwon.

De komst van Donna Elvira, die volstrekt geen angst voor mensen heeft, maar gromt en blaast naar die lieve Sir Wililam die zo snakt naar een kattenvriendje.

Exit Donna Elvira, entree van de mooie Helena.

En natuurlijk moet er iets in over Maurits, ingeslapen op 13 november 2013, zwarte kater, gestart als weggegooid katje, gevonden als een vaal zakje met botjes, uitgegroeid tot ordehandhaver van de buurt. Zwart, gezond, glimmend en blinkend, en toch plots die diagnose.

Maar het is niet al kommer en kwel, er zijn ook hilarische momenten, en als het me ooit lukt om foto's op dit ding te krijgen, zijn ook die de moeite. Een beeld vertelt vaak meer dan 1000 woorden.

Vooreerst zijn het verslagen, meestal met de nodige humor geschreven. 

Misschien hebt u er iets aan, op welke manier dan ook. In elk geval ben ik nu van de druk van de vriendinnen af :-). Ik heb namelijk eindelijk die blog opgestart.