Nilambe Buddhist Meditation Center : mijn volgende 'thuis' gedurende twee weken.
Bij aankomst ben ik direct verkocht aan het domein. Het ligt boven op een bergtop met fantastisch zicht op de vallei. Het is er mooi groen en heerlijk stil. Elektriciteit is er niet, dus ook geen internetverbinding en geen gsm-opladers. 's Avonds wordt alles verlicht met kaarsen. De kamers zijn voor 2 personen, 4 vierkante meter groot en met twee in beton gegoten platen waar een matrasje op ligt, vergelijkbaar met dat van een strandbedje (en niet van eentje in Knokke). Een vriendelijke plaatselijke monnik bezorgt ons gelukkig elk nog zo'n tweede matrasje.
Na de lunch installeren we ons zo goed en zo kwaad mogelijk en houd ik mijn gebruikelijke siësta.
Na ongeveer 24 uur onderweg te zijn geweest slaat de jetlag genadeloos toe en ik slaap als een roos.
Intussen komen er ook andere mensen aan, een bont allegaartje uit alle hoeken van de wereld. Zo hebben we een rondreizende Australiër, een grappig koppel Chinezen dat ontsnapt lijkt te zijn uit een komische film, een rasta-man uit Cuba, een Christina Yang look-alike (uit Seatle? ;-) ) en dan onze groep van 15 Belgen en Nederlanders.
Verder zijn er miljoenen beestjes in Nilambe : vogels, vlinders, hagedissen, kakkerlakken, schorpioenen, apen die je eten komen stelen en bloedzuigers die voor vestimentaire ravages zorgen. De dresscode is namelijk wit.
Doel van heel dit circus : de geest tot rust brengen door te mediteren. Volgens de Buddha is onze geest als een aap, hij slingert van hier naar daar en doet de hele dag door wat hij zelf wil. Denkt aan dingen waar we niet aan willen denken of denkt net niet aan de dingen waar we zouden aan moeten denken. Gedachten gaan meestal over het verleden of de toekomst, waardoor we te weinig aandacht hebben voor de dingen die we doen op het moment dat we ze doen en we te veel op de automatische piloot leven. Het doel van mediteren is dus 'the monkey mind' onder controle leren houden om zo het opperste geluk te bereiken. Want dat is toch wat we allemaal willen?
De geest stil maken lukt makkelijker als ook de mond stil is, dus er geldt een absoluut spreekverbod in Nilambe, 24/7.
Het dagprogramma start om 5 uur en eindigt om 21.30 uur. Er is ongeveer 6 uur meditatie, afgewisseld met yoga, tai-chi, klusjes op het domein, een uurtje platte rust, twee theepauzes en twee maaltijden.
Elke avond wordt er in groep gechant. De leer van de Buddha wordt dan in het Pali gezongen. Pali is voor Azië wat Latijn is voor Europa, dus buiten de non die voorzingt begrijpt niemand hier iets van. Het geeft me een beetje een sekte-gevoel, iedereen zit op de grond met een kaarsje en zingt mee, of probeert dat in ieder geval.
Toch is dit voor mij het leukste moment van de dag.
De eerste 4 dagen in Nilambe vallen me ontzettend zwaar.
Het mediteren lukt maar moeizaam en ik merk dat het slechte weer (het regent de eerste 4 dagen bijna constant) me neerslachtig maakt.
Wel opvallend vind ik toch hoe snel een mens zich aanpast, hoe snel je er aan went om zonder elektriciteit te leven bijvoorbeeld, en zelfs om niet te praten.
Je geniet ook van heel andere dingen : het eten van geroosterd brood met boter als je scheurt van de honger, de geur van de tropen na een zoveelste regenbui, het dragen van frisse, handgewassen kleren. Het zit 'm in de kleine dingen.
Wat ik wel echt mis is lachen. Observator als ik ben zie ik hier massa's kleine dingen die me binnenpretjes bezorgen en waar ik stiekem om moet glimlachen, maar zo eens echt hard en uitbundig lachen zou me deugd doen...
Vanaf dag 5 schijnt de zon en dan ziet alles er per definitie anders uit. Ik ga helemaal mee in de flow.
De aap in mijn hoofd zal wellicht nooit helemaal getemd geraken, maar ik voel me als herboren als ik na twee weken de berg afkom en ik hoop dat ik het kleine Buddha'tje in mij lang kan bewaren.
Tijd nu om nog twee weken te genieten van dit prachtige land en het weerzien met oude bekenden.
Sabe satta bhavantum sukkitatā <3
Île de N'gor, Saint Louis, desert de Loumpoul en Touba. Vier dagen vakantie in "eigen" land. Vrijdagavond halen we Sonja en Jean op aan de luchthaven voor een 4-daagse trip onder Africa-lovers We verblijven 2 nachten in een huisje op Île de N'gor, een piepklein eilandje naast Dakar dat volgens de toeristische gidsen tijdens het weekend overspoeld wordt door zowel Senegalezen als Europeanen die willen ontsnappen aan de drukte van de grote stad. Dit weekend werd het echter enkel overspoeld door donkere wolken, koude wind en zelfs een half uurtje regen. Daar bovenop : geen warm water in ons huisje, en jammer genoeg ook geen verwarming Fleece-truien en extra dekentjes houden ons toch warm en we maken er een gezellig winters weekendje van. Zondag vertrekken we richting Saint Louis. De oude hoofdstad van Senegal, vermeld op de werelderfgoedlijst van UNESCO. We maken een rondrit met paard en kar door de oude stad en zijn gecharmeerd door deze karaktervolle stad vol oude koloniale gebouwen die beetje bij beetje gerestaureerd worden. We komen ook langs de gigantisch grote vissershaven en genieten van de kleurrijke boten en de bedrijvigheid die daarbij hoort. 's Avonds brengt de chauffeur ons naar Cap St Louis, een prachtig hotel aan het strand. We maken nog een korte strandwandeling en genieten daarna van de kookkunsten van de plaatselijke chefkok. Maandag zijn de weergoden ons eindelijk wat gunstiger gezind en we installeren ons aan de rand van het zwembad, om wat te lezen en de gemiste siësta's van de voorbije dagen te compenseren. Na de middag pakken we onze valiezen weer in en rijden we richting Loumpoul, waar we een nacht in een tentenkamp in de woestijn zullen doorbrengen. Als we met de 4x4 ter plaatse aankomen vallen onze monden open. De weidsheid van de woestijn, de heerlijke warmte van het ultrafijne zand en de roodgekleurde avondzon zijn adembenemend. De tenten zijn heuse suites met elk een eigen "badkamer". We maken een avondwandeling per dromedaris en eten nadien allemaal samen couscous met rundsvlees. Dinsdagochtend, na het ontbijt, vertrekken we naar Touba. Hiervoor moeten we een lange rok, lange mouwen en een hoofddoek dragen. Touba is de tweede grootste stad van Senegal (na Dakar) en heeft de tweede grootste moskee van Afrika (na die van Casablanca). Het is zowat het Mekka van Afrika. Jaarlijks trekken ongeveer 5 miljoen pelgrims naar deze stad tijdens de 'Magal' om er gedurende 3 dagen te bidden. Opnieuw vallen onze monden open, zo mooi! De gids vertelt ons dat er van over de hele wereld giften komen om dit te financieren. Terwijl ik me bedenk dat men dit geld misschien beter anders zou besteden, bijvoorbeeld aan de mensen die honger lijden of geen medische zorgen kunnen betalen, besef ik dat dit iets is wat gelovigen overal ter wereld deden en doen. Op de terugweg stoppen we nog even bij de plaatselijke Mc Donalds voor een hamburger en om 16 uur arriveren we thuis. Of toch wat nog voor een weekje mijn thuis zal zijn. Nog 6 keer slapen en ik ruil het paradijselijke Senegal in voor het koude België, tijdelijk dan toch ;-)
Vandaag kregen we de andere kant te zien van het vrolijke, immer optimistische Senegalese volk. We namen afscheid van Amadou, 35 jaar, papa van 3 kinderen.
Sinds 3 jaar was hij ziek, met ups en downs maar zonder centen en dus ook zonder medische zorgen. Pas 2 weken geleden hoorden we over hem, zijn familie kwam Veerle en mij om hulp vragen omdat het erg slecht met hem ging en hij naar het ziekenhuis moest. We namen hem mee naar twee plaatselijke ziekenhuizen, een privé kliniek en zelfs naar een "universitair ziekenhuis" in Dakar. Hij had een nierziekte, maar voor een goede diagnose waren bijkomende onderzoeken nodig. De specialist in Dakar schreef extra medicijnen en nog wat bloedanalyses voor en zei dat hij Amadou over 14 dagen wou terug zien. Het feit dat men hem in Dakar, net als in de andere ziekenhuizen, niet wou hospitaliseren stemde ons voorzichtig optimistisch.
De medicijnen sloegen echter niet aan en Amadou ging snel achteruit. Ooit een boom van een kerel, nu amper nog een grasspriet. Hij kon bijna niet meer op zijn benen staan. Zijn handen en voeten hielden steeds meer vocht vast en hij kreeg moeilijkheden om te slikken. We sloegen een voorraad yoghurt, melk, pudding en gesuikerde dranken in en vonden bij de apotheek zelfs astronautenvoeding. Als hij dat binnen kreeg kon hij misschien toch wat aansterken. Zondag ging ik hem bezoeken en zag hij er beter uit. Hij zat rechtop en was aan het eten. We hebben gepraat en zelfs gelachen. Het ging de goeie kant op!
Maandag zou ik terug langsgaan om af te spreken wanneer we de volgende bloedonderzoeken zouden plannen. Aan de telefoon zei zijn broer me al dat het niet goed met hem ging, en toen ik in zijn kamer kwam en hem op zijn dunne matrasje op de grond zag liggen, wist ik direct hoe laat het was. Je moest geen dokter zijn om te zien dat Amadou de nacht niet meer zou doorkomen. Hij was erg kortademig en reageerde niet meer als je hem aansprak. Hij at en dronk niet meer en zijn ogen draaiden alle kanten op. Toch was de familie volop bezig met het plannen van de trip naar het ziekenhuis de volgende ochtend. Ik hield me afzijdig en zei dat voor mij alles goed was. Senegalezen blijven hopen tot de laatste adem, hopen dat 'le bon Dieu' hem nog wat tijd zou geven.
Ik ben naast hem op de grond gaan zitten en heb afscheid van hem genomen. Zonder woorden, want ik wou vooral geen paniek zaaien. Zijn blik zei echter meer dan wat woorden ooit kunnen vertellen. Amadou was stervende en hij wist het...
Dezelfde avond, gisteren, rond 21 uur kreeg ik telefoon van zijn broer. "Dieu a prit son �me, il se repose en paix maintenant".
Zijn lichaam werd naar de moskee gebracht waar het koel bewaard kan worden, en vanmorgen gingen de mannen van het dorp er voor hem bidden. Nadien zijn zij het die zijn lichaam naar de begraafplaats dragen en hem daar begraven. Zonder kist, in witte doeken gewikkeld en op zijn zij, met het gezicht naar Mekka. Intussen verzamelen de vrouwen zich in het ouderlijke huis. Ze vallen mekaar in de armen, huilen en schreeuwen... "hij was nog zo jong". Iets later komen ook de mannen toe en wordt er door "de ouden" van de moskee gebeden. Ik schat dat er tussen de 350 en 400 mensen aanwezig zijn die elk een kleine bijdrage geven aan de familie om het eten van vandaag voor iedereen te kunnen betalen. Ik maak me de bedenking dat we daar misschien niet met z'n allen hadden gezeten moest iedereen zijn kleine bijdrage 3 jaar geleden al hebben gegeven, zodat hij naar de dokter had kunnen gaan... "c'est dure, la vie en Afrique" vertellen de vrouwen me. Ieder van hen heeft in de nabije familie een gelijkaardig verhaal meegemaakt.
Wanneer ik achteraf naar huis wandel bedenk ik me dat ik er eigenlijk nooit echt heb bij stil gestaan hoe evident wij het vinden om verzorgd te worden als we ziek zijn. We stappen het dichtst bijzijnde hospitaal binnen, geven onze SIS- en in het beste geval ook DKV-kaart af en moeten vanaf dan eigenlijk zelf niet meer al te veel nadenken. Kan men ons daar niet helpen dan zal er een ziekenwagen klaar staan die ons brengt naar waar dat wel kan. En ook al hebben we geen geld, niemand zal ons laten sterven. Ik heb nooit een uitgesproken politieke voorkeur gehad voor een bepaalde partij, maar vandaag wil ik uit de grond van mijn hart en namens alle Amadou's ter wereld, de socialisten bedanken. Omdat zij het voor ons ondenkbaar hebben gemaakt dat je kan sterven omdat je arm bent.
Aan allen die ik nog niet hoorde of las dit jaar : een heel gelukkig nieuwjaar gewenst !!!
De eerste jaarwisseling die ik doorbracht op het strand, rond een kampvuur met jembé-geroffel en dansende Afrikanen! En met vuurwerk, ja ook vuurwerk hier, maar na een 5-tal "oooooh's" en "aaaaaaah's" is het al afgelopen. Toch heeft dit voor mij minstens even veel charme als het kijken naar de fantastische spektakels die we in Europa kennen. Overdaad schaadt...? En dan is er natuurlijk ook mijn familie... mijn echte familie dan, mijn bloedverwanten, wiens aanwezigheid het begin van het nieuwe jaar hier voor mij nog wat extra kleur geeft. Een week voordien arriveerden ze met valiezen vol cadeautjes en kaartjes van familie en vrienden (waarvoor dank, of nogmaals dank!!!) voor een verblijf van (amper) 2 weken. Ik was bijna vergeten hoe druk het leven kan zijn, zelfs hier in Afrika en mét vakantie! We brengen een bezoek aan de school en aan ons financieel geadopteerd 'broertje' Gabriel. We trekken naar het slaveneiland, het roze meer en het schelpeneiland, we volgen surfles en rijden met de quad door de woestijn. En tussendoor genieten we van wat rust langs de zee of het zwembad en maken mijn beide families kennis met elkaar...
Na de vakantie vertrekt de leraar van een van de dovenklasjes voor een maand op stage naar Dakar. Ik neem zijn klas over voor die tijd. Een Europese aanpak aan een Afrikaans tempo vanaf nu, mooie combinatie wat mij betreft. Na 3 weken kunnen 'mijn' 9 leerlingen de letters van A tot S lezen en schrijven en rekenen ze tot 6. We vorderen langzaam, maar als ik even terugblik naar het begin van het schooljaar ben ik zéér tevreden met de vooruitgang. De processie van Echternach nadert de basiliek... Hoera!
Ondertussen hakte ik ook wat knopen door in verband met het verdere verloop van mijn sabbatjaar. Zoals oorspronkelijk voorzien kom ik op 23 februari naar huis, met gemengde gevoelens... Blij om de pasgeboren Shahin eindelijk te kunnen knuffelen, en om familie en vrienden terug te zien. Maar ook wat triest om hier veel lieve mensen achter te laten, en ook de zon kan niet mee... Op 10 maart vertrek ik voor een maand naar Sri Lanka, waar ik eerst twee weken de boeddhist zal uithangen. Wat stilte zal deugd doen na 5 maanden in het lawaaierige Afrika. En dan, na de paasvakantie, kom ik terug om het schooljaar hier mee af te sluiten. En om plannen te smeden voor het volgend schooljaar... Wordt vervolgd !!
De eerste maand van het schooljaar zit erop! Ik ben de afgelopen jaren wel gewend geraakt aan chaotische opstarten en moeilijkheden met het maken van afspraken, maar dit... Nog voor het schooljaar goed en wel gestart is, wordt de eerste leerkracht ontslagen wegens een gebrek aan pedagogische vaardigheden. Niet helemaal onterecht, maar aangezien er geen leerkrachten staan aan te schuiven om haar plaats in te nemen is het misschien wel wat ondoordacht en impulsief... Gelukkig krijg ik bijstand van Patricia, een collega-vrijwilligster die een maand lang elke dag mee naar school zal gaan. We proberen samen met Rose, de ervaren leerkracht van de andere klas, de boel recht te houden en de kinderen intussen ook nog wat bij te leren. Het is niet evident... De nieuwe lading leerlingen is tussen 5 en 9 jaar oud en ging nooit eerder naar school. Door hun doofheid is er weinig of geen communicatie met de familie mogelijk, met als gevolg dat de enige vorm van "opvoeding" die de meeste van deze kinderen krijgen bestaat uit slaan als ze niet gehoorzamen. Andere vormen van "straffen" hebben nog maar weinig effect, waardoor ik me de eerste weken in een kooi vol ongetemde dieren voel. De kinderen schreeuwen, slaan mekaar, gooien met materiaal in het rond, stelen als wat niet te zwaar of te groot is en zijn agressief naar mekaar toe. Als je hen wil straffen kijken ze je uitdagend aan en lopen ze weg : "pak me dan als je kan". Verschillende keren kom ik met barstende hoofdpijn thuis en neem ik mezelf voor 'als het morgen niet beter gaat stop ik ermee'. Gelukkig ben ik getraind in het opmerken van de kleinste stapjes voorwaarts, en stilaan leken de kinderen toch te wennen aan de gewoontes op school, de regels en afspraken. Vandaag zijn we zover dat ze zonder al te veel kabaal in de rij gaan staan als de bel gaat, dat ze op hun plaats blijven zitten in de klas en naar het bord kijken als hen dat gevraagd wordt, dat ze de potloden aan mekaar geven in plaats van ze naar mekaars hoofd te gooien en dat ze 'merci' en 'pardon' zeggen op de momenten dat het nodig is. Na een tweede catastrofale meester hebben we sinds twee weken ook iemand gevonden die de klas onder controle kan houden en sindsdien wordt er dan ook echt les gegeven. Door de verschillende leeftijden en niveaus in de klas is het moeilijk om iedereen constant te boeien, maar de kinderen zijn rustig en gehoorzamen hun meester. Oef!
Los van de school gaat mijn inburgering in het Senegalese leven verder Op 3 november wordt mijn tweede petekind geboren. Hij heeft een weelderige bos kroezelhaar en het verbaast me dat zijn handen en voeten bij de geboorte bleker zijn dan de mijne. Elke dag zie je hem donkerder worden. Na een week wordt hij 'gedoopt', wat hier betekent dat het hoofd met een giletmesje wordt kaalgeschoren en dat de "wijzen" van de moskee hem komen zegenen en voor hem bidden. Hij krijgt dan ook zijn naam : Cheikh Mohamed Diallo. Nog een week later volgt dan het officiële geboortefeest. Het is een drukte van jewelste! Iedereen loopt binnen en buiten, mensen zitten op banken, stoelen of op de grond en eten van de 3 geslachte schapen. Voor de uitgenodigde toebabs (blanken) is er een eretafel voorzien. Ik vind het vooral fijn om op die manier even te kunnen ontsnappen aan het oorverdovende getater van de honderden Senegalese vrouwen. Het Wolof, de taal die hier gesproken wordt, klinkt altijd nogal hard. Maar deze vrouwen spannen echt de kroon. Er wordt luid door mekaar geroepen, beurt afwachten hoeft hier niet, ze praten allemaal op hetzelfde moment en ik vraag me af wie er eigenlijk naar wie luistert. Na het eten ontsnappen we even onder het mom van hoofdpijn en zoeken de heerlijke rust op in de B&B. Het is ook het moment waarop we ons moeten omkleden voor het avondfeest. Van de man van Diara kregen Patricia en ik elk een op maat gemaakt feestkleed en dat moeten we nu gaan showen. 's Avonds is het zo mogelijk nog erger dan in de namiddag. Nu zijn er alleen maar vrouwen, iedereen zit in een grote kring en roept wat in het rond (of zo lijkt het toch ). Er zijn 2 griotten aanwezig, dit zijn vrouwen die voor je komen zingen en dansen en je een zegen geven in ruil voor 500 franc (0,75 eurocent). Daar kunnen we niet voor sukkelen, denk ik dan maar... Soms springen er plots vrouwen recht en beginnen als bezetenen te dansen, het publiek is door het dollen heen. Wanneer de eerste vrouw van Cheikh's vader binnenkomt (Diara is namelijk zijn tweede vrouw) gaat het dak er helemaal af! Vrouwen applaudisseren en dansen voor haar en ze krijgt een ereplaats in de kring. Dan is het de gewoonte dat Diara, de moeder van Cheikh, cadeautjes en geld uitdeelt aan de familie van haar man. Het zijn voornamelijk lappen stof waarbij ze dan extra geld geeft om er een kleed van te laten maken. Het ziet er naar uit dat dit uuuuuuren gaat duren en eigenlijk heb ik het na een uurtje echt wel gezien. Mariem, mijn nieuwe Afrikaanse "zus", lijkt me al goed te kennen en stelt voor om te vertrekken. Ze begrijpt blijkbaar wel dat dit voor ons niet echt feest is Ik ben blij als we thuis zijn en geniet nog twee dagen na met barstende hoofdpijn.
En dan krijg ik alweer bezoek! Lieve komt een weekje meegenieten van de zon, de rust en de Senegalese teranga (gastvrijheid). Het wordt een leuke mix van rust, natuur, avontuur en cultuur. We maken een boottripje door het natuurreservaat in Somonne, genieten van een luie dag op het strand van Saly, rijden met quads een stukje van de route van Parijs-Dakar en bezoeken het slaveneiland. Dit had ik zelf nog niet eerder bezocht en aangezien het vermeld staat op de werelderfgoedlijst van Unesco leek het ons wel de moeite om dit te zien. Het eiland zelf is mooi en gezellig, het doet denken aan een oud dorpje in Zuid-Europa met duidelijke Portugese invloeden. Het waren immers de Portugezen die in 1444 het eiland ontdekten en inzagen hoe strategisch gelegen (tussen Afrika, Europa en Amerika) en hoe makkelijk verdedigbaar het was. Van op dit eiland vertrokken ongeveer 33.000 slaven voor hun 'voyage sans retour'. Als we het enige overgebleven en gerestaureerde slavenhuis binnenstappen krijg ik direct een benauwd gevoel. Nog voor de gids begint uit te leggen hoe de mensen hier behandeld werden voel ik een knoop in mijn maag en tranen in mijn ogen. Er zijn 4 afzonderlijke ruimtes : 1 voor de mannen, 1 voor de vrouwen, 1 voor de jonge meisjes (want die waren duurder dan vrouwen) en 1 voor de kinderen. De gids legt uit dat iedereen slechts 1 keer per dag uit het hok mocht om naar het toilet te gaan, enkel de jonge meisjes waren geprivilegieerd en hadden een toilet in hun hok dat ze de hele dag door konden gebruiken. Mannen die minder dan 60 kg wogen werden in een apart hok gestopt en kregen extra veel eten. Als ze hier niet voldoende bijkwamen werden ze in de zee geworpen, mannen van minder dan 60 kg konden immers niet verkocht worden. Ook wie ziek was of te veel last verkocht, eindigde met een metalen bol aan het been in de zee. Kinderen worden verkocht (of eigenlijk geruild) voor een spiegel, vrouwen voor een pakje tabak en sterke mannen voor een wapen. Tussen de verschillenden ruimtes door loopt een gang die leidt naar de 'door of no return'. Een deur die rechtstreeks uitgeeft op zee, waar de schepen aanlegden om slaven op te halen. 30% van de mensen stierf tijdens de overtocht, dus de boten werden systematisch met 30% overladen om toch een maximaal aantal slaven te kunnen afleveren in Amerika. Op de bovenverdieping bezoeken we de woonvertrekken van de blanke slavenhandelaars. Het contrast is enorm en ik voel me op een of andere manier schuldig omdat 'wij blanken' gedurende 350 jaar zoveel leed hebben veroorzaakt. Ik vind het ook moeilijk te vatten dat dit alles amper 200 jaar geleden tot een einde is gekomen, dat is toch nog niet zo verschrikkelijk lang geleden... Zwaar onder de indruk verlaten we het eiland en gaan we Lieve afzetten aan de luchthaven. Ik slaap de hele weg terug, heb immers mijn siësta gerateerd vandaag ;-)
Nu terug twee weken alleen, tijd om goed uit te rusten zodat de batterijen opgeladen zijn tegen 21 december. Want dan arriveert het bezoek waar ik toch het meest naar uitkijk... Spannend
Na drie weken opleiding gebarentaal kreeg ik afgelopen vrijdag officieel mijn "diploma" Het waren zware, zeer vermoeiende weken. Starten om 8 uur, maar voor we echt goed bezig waren was het vaak eerder 9 uur. Van 12 tot 15 uur siësta en dan terug les van 15 tot 19 uur. Lange dagen dus, maar vooral vermoeiend omwille van het verschrikkelijk trage tempo. Wat we hier op een volledige dag zien zou er in Europa op ongeveer 2 of 3 uur door gaan. Het eindeloze rond de pot gedraai en het niet to the point kunnen vertellen irriteren me bij momenten mateloos. Intussen zijn de kinderen in de voormiddag ook op school, maar er wordt geen vervanging voorzien voor de klassen van de leerkrachten die de opleiding volgen. Een 30-tal dove kinderen dus die zichzelf 4 uur lang moeten entertainen... Niet evident! Maar ze zijn fantastisch, stuk voor stuk kinderen met speciale talenten en een gouden hartje. Bij het horen van hun levensverhalen pink ik af en toe stiekem een traan weg en realiseer ik me heel goed wat een luxueus en zorgeloos leventje ik heb! Tijdens de laatste week van de opleiding krijg ik gezelschap van Lynn, collega en fantastische vriendin! Samen denken we verder na over het pedagogisch deel van het leerprogramma voor de doven en leggen we de leerkrachten uit hoe wij in België omgaan met kinderen met (leer)moeilijkheden. Sommige zijn direct mee, anderen horen het in Keulen donderen, maar we geven de moed niet op! Vanaf morgen gaat het gewone schoolritme van start, ik ben benieuwd...
Verder weinig concreets te vertellen eigenlijk... Of toch : - mijn eerste echte Senegalese kleed op maat laten maken, cadeautje van mama Africa! - nog steeds geen visum! Ik had wel alle nodige documenten en copies bij, maar ze waren me de vorige keer vergeten zeggen dat die copies op het politiebureau voor echt verklaard moeten worden. Daar moet ik dus nog eens voor terug... - samen met Lynn wafels gebakken voor onze Senegalese familie, er werd bijna voor gevochten! wat een succes - bezoekje gebracht aan het schelpeneiland Joal - lederen sleffers op maat laten maken! Bye bye Van Loock, vanaf nu schoenen op bestelling ;-)
En dan nog héél veel kleine dingen die ik hier meemaak en die mijn hart verwarmen, zoals de openheid en de eindeloze gastvrijheid van de mensen hier. De manier waarop ze je begroeten of je het beste stukje vis van de schotel doorgeven tijdens het eten bijvoorbeeld. Het zijn 101 kleine dingen die heel moeilijk te beschrijven zijn en die je pas écht kan vatten als je hier bent geweest en het zelf hebt meegemaakt. Dus wie zin heeft, hartelijk welkom, ik blijf hier nog een tijdje!
Langs deze weg nog een dikke merci aan iedereen die zich kandidaat stelde als peter of meter voor één van onze dove kinderen. Wordt echt enorm geapprecieerd, dank jullie wel! Nog nen dikke kus voor Lynn, een van mijn beste reismaatjes, voor het gezelschap, de hulp, het meedenken en de leuke vertrouwde babbeltjes tussendoor. En last but not least, voor mijn kleine broertje die stilaan toch wel groot wordt, 3 dikke verjaardagskussen vandaag. Hoewel ik elk jaar aan je bowlingfeestje probeer te ontsnappen had ik er deze keer graag bij geweest! Nog 47 keer slapen... )
Morgenavond vieren de moslims hier nieuwjaar, dat wordt weer feesten dus (in mijn nieuwe feestkleed ). Foto's volgen later op Facebook )
Wat een feestweek! Zondag Tabaski en gisteren mijn verjaardag, perfecte afsluiter van mijn intussen 4 maanden durende vakantie ;-)
Zondagochtend, nadat ze de moskee hebben bezocht, komen onze dorpsgenoten terug naar huis om elk hun schaap te slachten. Aangezien dat allemaal op ongeveer hetzelfde tijdstip gebeurt, trek ik me even terug op mijn kamer. Het gehuil van de stervende schapen maakt me niet vrolijk Om 11 uur belt Lamine me om te zeggen dat ik mag komen, het schaap is dood en alles is opgekuist. Ik word voorgesteld aan de rest van de familie en doe mijn best om hun namen en gezichten te onthouden. Dat dat niet mijn sterkste kant is mocht hier nog maar eens blijken. Tot 3 keer toe heb ik dezelfde tante een hand gegeven... 'trop gentille' vinden ze dat hier De vrouwen koken, de mannen praten, de kinderen spelen en dansen, er worden gezelschapsspelletjes gespeeld... De eerste schotel wordt geserveerd rond de middag, schapenbout met sla, tomaten en gebakken aardappelen. Iedereen eet uit dezelfde schotel, speciaal voor mij is er bestek voorzien vandaag. Enkele uren later komt de tweede schotel, een stoofpotje met rijst en groenten. Opnieuw echt lekker! Na de tweede ronde gaat iedereen zich plots wassen en omkleden. Het echte feest moet blijkbaar nog beginnen... Vooral de meisjes en de vrouwen maken er een erezaak van er spik en span uit te zien vanavond. De kinderen dragen typische Senegalese kleedjes en plastieken schoentjes met glitters en hakjes. Veel langer dan vandaag zullen die niet meegaan hier, maar dat hoeft ook niet. Als ze klaar zijn gaan ze van huis tot huis om zich te laten zien. Ze krijgen dan een cent, een snoepje of een schep rijst. Ook ik krijg de opdracht om me te gaan douchen en nadien krijg ik van Marieme een feestjurk te leen. Dat ik roze sandalen aanheb en het kleed paars is stoort hen niet, les goûts et les couleurs on ne discute pas Na de laatste schotel en het dessert wordt de muziek luider gezet en wordt er gedanst. Er loopt nu constant volk binnen en buiten, wie wie is weet ik al lang niet meer. Maar het is gezellig en ik geniet ervan naar de Afrikaanse vrouwen te kijken die dansen alsof hun leven ervan afhangt. Rond 11 uur ga ik naar huis, moe maar voldaan en met de lieve woorden van Lamine's moeder dat ik haar vanaf nu maar Mama Africa moet noemen
Maandag is een feestdag hier en er beweegt niet veel. Iedereen bekomt van het feest, de winkels zijn gesloten, er wordt niet gewerkt. Hier dus ook een dagje platte rust.
Woensdag ga ik met Lut naar Dakar om mijn visum in orde te brengen. We gaan voor de low budget/avontuurlijke manier. We nemen een taxi local, dat is eigenlijk gewoon wat wij liften noemen, maar dan tegen betaling. Je kan dus een stuk met iemand meerijden die dezelfde kant op moet (en aangezien er hier maar 1 echte straat is kan je in principe met iedereen mee). Tot aan het busstation in Mbour kost ons dat 200 franc of 30 eurocent. Daar gaan we op zoek naar een bus die richting Dakar rijdt. Het busstation kan je vergelijken met de Rooseveltplaats, maar dan zonder uurregelingen of perrons, en zonder vuilbakken . Het is er verschrikkelijk vuil en voor mij een totale chaos, maar gelukkig weet Lut hoe het hier werkt en na een half uurtje en wat ellebogenwerk zitten we in een minibusje. De rit verloopt vlot en anderhalf uur later arriveren we aan het busstation in Dakar. Dit is pas nieuw en heel netjes. Het ligt nog een stukje buiten het centrum dus we nemen nog een taxi tot aan het politiebureau waar ik mijn visum moet ophalen. We moeten niet lang wachten, en ook eens ik in het juiste bureau binnen ben gaat het snel : "Vous n'avez pas les bons papiers". Welke papieren ik dan wel nodig heb of wat ik precies moet doen wordt me niet verteld. Gelukkig kennen Wim en Veerle hier de juiste man op de juiste plaats en een half uurtje later zit ik bij de commissaris die me heel vriendelijk en beleefd uitlegt wat ik allemaal moet doen. Hij geeft me zijn telefoonnummer en zegt me dat als ik de volgende keer terugkom ik rechtstreeks naar hem moet bellen. We citytrippen nog wat, wandelen door het centrum van Dakar, eten iets in de lokale Mc Donalds en wat me vooral opvalt in deze stad zijn de enorme contrasten. De kloof tussen "arm" en "rijk" is hier gigantisch groot en duidelijk merkbaar. Straatkinderen lopen te bedelen tussen nette heren in pak, chique Mercedes garages verkopen dure auto's terwijl mensen met paard en kar voorbij de etalage rijden. Het herinnert me aan wat ik enkele jaren geleden in Tanger zag, maar dan nog extremer... Voor de terugrit vinden we snel een grote bus die "tout de suite" vertrekt. Dat "tout de suite" hier niet hetzelfde betekent als in Europa had ik uiteraard wel verwacht, maar als we na een klein uurtje wachten te horen krijgen dat het nog zo'n 3 uur zou duren voor we vertrekken besluiten we toch maar een andere oplossing te zoeken. We vinden snel een vrij comfortabele auto en anderhalf uur later zijn we terug in Mbour. Een ervaring rijker, maar dus nog steeds illegaal...
Donderdag is er in de voormiddag de startvergadering van de school en word ik voorgesteld aan mijn nieuwe collega's. Ik word warm verwelkomd en bezongen voor mijn verjaardag Nadien nemen Wim en Veerle me mee naar Obama Beach, een poepchique hotel in Saly, het Saint Tropez van Senegal. Mama en papa hebben hen gevraagd me eens goed in de watten te laten leggen. Dus er volgt een heerlijke lunch met champagne, een massage en zalig relaxt middagje op een strandbedje. 's Avonds eten we met z'n allen langoustines op de BBQ en ik bedenk me dat het levend grillen van die beestjes eigenlijk veel erger is dan het slachten van een schaap... Er zijn intussen 4 gasten in de B&B en ook Lamine en Gérard zijn cadeautjes komen brengen, dus de tafel zit vol en ik geniet van mijn verjaardagsdinertje Dank u mama en papa voor de sponsoring, en dank u Wim en Veerle voor de organisatie. Ik vond het zalig!
Vrijdagochtend ga ik op school helpen met het verdelen van het schoolmateriaal. Ik kijk met grote ogen toe hoe dat hier verloopt! Er zijn van een sponsor uit Frankrijk 40 bananendozen toegekomen met schriften, balpennen, boekentassen,... en de leerkrachten zijn in hun nopjes. Het grootste verschil met België is wellicht dat er hier gekeken wordt naar wat er beschikbaar is en dat leerkrachten het daarmee moeten stellen, terwijl wij in België elk een lange lijst mogen maken met materiaal dat dan aangekocht wordt. Materiaal dat bij ons al lang in de vuilbak zou zijn verdwenen wordt hier met veel enthousiasme mee naar de klas genomen. Wanneer alle leerkrachten een soort sorteerbakje krijgen voor op hun bureau dat ze zelf, Ikea-gewijs, nog in elkaar moeten vijzen staan ze met grote ogen te kijken. Ze begrijpen aanvankelijk niet dat heel dat bakje in zo'n platte doos kan zitten. Als ervaringsdeskundige geef ik hen het goede voorbeeld en ze gaan aan de slag. Na de middag installeer ik me naast het zwembad en houd een lange siësta. Drie dagen na mekaar vroeg opgestaan, ik begin het al te voelen! Vanavond eet ik couscous met kip en bij "de familie" en daarna ga ik genieten van mijn laatste weekend vakantie. Maandag vlieg ik erin, en ik heb er zin in!
Waar je ook kijkt : schapen, schapen, schapen... . Op straat om ze te verkopen, voor de deuren van mensen om te laten zien hoe groot hun offer is, in kofferbakken, op achterbanken, en op de daken van auto's om ze te transporteren... Verder : straatverkopers met slagersmessen en barbecues, vrouwen bij de kleermaker, meisjes die op straat mekaars haar invlechten. Senegal maakt zich op voor Tabaski (het offerfeest). Locals zijn wanhopig op zoek naar geld om een schaap te kopen, de timing is slecht want door het regenseizoen én de angst voor ebola zijn er zo goed als geen toeristen in het land. Ook omwille van Tabaski werd de start van het schooljaar met een week uitgesteld. Nog een extra weekje vakantie dus voor mij. Olé
Maandag na de vergadering de school bezocht. Na meer dan 3 maanden vakantie, ramen en deuren die niet echt goed sluiten, veel stof en regen zal de poetsploeg de handen meer dan vol hebben! We inventariseren de banken die de schrijnwerker nog moet herstellen, of op die maner beginnen we toch. Na een halve klas besluiten we de werkwijze om te keren en die banken te selecteren die NIET hersteld moeten worden, dat is veel minder werk. De nieuwe klassen voor de dove leerlingen zijn nog lang niet af. De ruwbouw staat er en er is bezet, het plaatsen van de ramen en deuren plus schilderwerken zullen nu allemaal op 1 week gebeuren. Ik ben benieuwd...
Dinsdag breng ik samen met Martine een bezoekje aan La Pouponnière, het plaatselijke weeshuis. Hier verblijven vooral heel jonge kinderen waarvan de moeder stierf tijdens of kort na de bevalling en waarvan de vader onbekend of ook overleden is. Alle kinderen staan onder toezicht van een jeugdrechter die zoekt naar (vaak verre) familie die voor het kind kan zorgen. Slechts heel uitzonderlijk blijven kinderen hier langer dan 2 jaar, de meeste zijn dus tussen 0 en 2 . Ze zijn opgedeeld per leeftijd, de eerste drie groepen (0-6 maanden, 6-12 maanden en 12-18 maanden) tellen elk ongeveer 25 bedjes. De zalen zijn warm en vergeven van de vliegen, maar ik troost me met de gedachte dat baby's die gewoon in het dorp worden geboren dat ook moeten doorstaan. Het materiaal is oud en versleten, maar proper. De kinderen zien er verzorgd uit en krijgen goed te eten. In elke ruimte zitten een 5-tal meisjes die de kinderen verzorgen, maar er wordt geen affectie getoond. Geen knuffel, geen kus, zelfs amper een glimlach. Nu vind ik ook dat nogal een algemene tendens hier, volwassenen zijn naar mijn gevoel altijd erg hard voor kinderen. Ik heb hier ook nog geen enkele ouder met zijn kind zien spelen of knuffelen... Tot de leeftijd van 1 jaar komen de weesjes enkel uit bed om gewassen, gevoed of verschoond te worden. De kinderen vanaf 1 jaar worden soms in het midden van hun zaal op een mat gezet, maar ook met hen wordt nooit naar buiten gegaan. En dat is toch wel een groot verschil met de baby's die in het dorp opgroeien. Nog voor ze goed en wel bekomen zijn van hun geboorte worden ze met doeken op hun moeders rug gebonden en gaan ze mee op weg. De groep kinderen vanaf 1,5 jaar zit wel buiten. Hier zo'n 20 kinderen met 4 verzorgsters, maar niemand die hen echt aandacht geeft of even met hen speelt. Martine en ik zetten ons tussen al deze schattigaardjes en worden omsingeld door uitgestoken armpjes, iedereen wil gepakt worden. Abdou Rama, de allerschattigste van de bende, wint de strijd en nestelt zich als eerste op mijn schoot. Maar er kunnen met gemak 2 en met wat minder gemak zelfs 3 kinderen op 1 schoot! Zo is er een constante circulatie, alleen Abdou Rama blijft zitten en wiegt zichzelf zachtjes in slaap. Misschien wel de eerste en enige keer dat hij op iemands schoot in slaap valt... Als we vertrekken leg ik hem in de armen van zijn verzorgster die zegt hem naar bed te brengen. Ik probeer me even voor te stellen hoe de levens van al deze onschuldige wezentjes verder zullen verlopen... Moge ze in een liefdevolle familie terecht komen, Inshallah!
Woensdag heb ik afgesproken met Anne, een boeddhistische française die zich bezig houdt met etherische oliën, thai chi en aquabiken. En het is dat laatste dat ik graag eens wilde proberen Voor de geïnteresseerden, ask mister Google. Het is leuk en je zweet er niet van (en dat is hier zéér uitzonderlijk). Dit wordt mijn wekelijkse sportmomentje Tijdens mijn dagelijkse strandwandeling passeer ik de worstelclub die elke avond traint op het strand. De mannen zien er ongelofelijk gevaarlijk uit, dus ik ben heel lief en lach de hele tijd De helft van hen is 'champion de l'Afrique', waarvoor ik hen stuk voor stuk uitvoerig feliciteer! Ik blijf even kijken want het is wel leuk om te zien, maar ik wil niet dat zich op een of andere manier geviseerd gaan voelen dus na 10 minuutjes wandel ik verder. Tot de zon onder gaat, want voor het donker wil ik thuis zijn
Donderdagochtend vertrek ik samen met Gérard naar La Somonne. Gérard is een 19-jarige student die ik hier vorige keer al ontmoette. Zijn beide ouders zijn gestorven toen hij 9 jaar jong was en sindsdien woont hij in bij familie hier in het dorp. Hij heeft zelf ook nog vakantie en vindt het leuk om me mee op sleeptouw te nemen. Ik apprecieer zijn gezelschap en zijn grapjes. La Somonne is een prachtige lagune waar meestal veel toeristen zijn, maar nu dus niet. Ik geniet van het mooie uitzicht, het bootje varen, het getsjilp van de vele vogels, de frisse zeebries en de rust. "La vie tranquille" went snel...
Vandaag een rustig dagje aan het zwembad met m'n boek en enkele telefoontjes met vriendinnen. Het is toch fijn om af en toe bekende stemmen te horen en gezichten te zien, om honderduit te kunnen bijbabbelen en te voelen dat er - ondanks de afstand - niets verandert. Ik heb dan ook de beste vrienden van de wereld ;-))
Morgen naar Mbour om inkopen te doen voor Tabaski en zondag schapen slachten! Ik ben uitgenodigd door de familie van Gérard en zijn neef Lamine. Het feit dat ik pas wil komen nadat het arme beestje dood is en het bloed is opgekuist vinden ze wat raar maar wel grappig. Zolang ik maar mee eet en feest is het allemaal prima Aan alle moslimvrienden in België : een fijn offerfeest gewenst dit weekend, het verslag van "mijn" offerfeest volgt volgende week
Na een weekje Senegal ben ik helemaal geïnstalleerd en klaar voor een eerste verslagje...
De heenreis sla ik over om ze zo snel mogelijk te vergeten. Buiten "wachten" valt daar eigenlijk ook niet veel over te vertellen. Eén ding misschien, voor de vlucht van Casablanca naar Dakar had ik me voorbereid op twee zwetende Afrikanen naast mij, maar het was zo mogelijk nog erger. Mijn blijdschap omwille van de plaats die ik ongevraagd en onverwacht kreeg aan de nooduitgang verdween als sneeuw voor de zon toen ik zag dat ik me tussen twee (blanke) mannen van samen ongeveer 300 kg moest persen. De ene had veel te veel aftershave aan, de andere veel te weinig. De stinkerd aan mijn linkerkant sliep al voor we opstegen en zakte telkens scheef, naar mijn kant natuurlijk. Een paar venijnige stompen konden hem niet wekken dus zag ik geen andere optie dan mijn tafeltje open te klappen om met mijn hoofd daarop toch een beetje te kunnen slapen. De aftershave man vroeg zich luidop af hoe lang het geleden moest zijn dat het volume van zijn buik zo'n houding nog toeliet...
Zo kwam ik dus, ongeveer 3 uur later dan voorzien, aan in Dakar. Vooraleer het luchthavengebouw binnen te mogen werd iedereen zijn koorts gemeten. Ebola maakt hier geen schijn van kans ;-) Na de nodige stempels, foto's en vingerafdrukken hoopte ik zonder probleem mijn visum voor 6 maanden te krijgen. De (toen nog) vriendelijke ambtenaar vertelde me dat je wel een visum voor 6 maanden kan aanvragen én betalen, maar dat hij dat niet in de luchthaven kon afleveren en dat ik naar een politiekantoor in het centrum van Dakar moest daarvoor. Het was intussen 4 uur 's ochtends dus over 5 uren zou het kantoor al opengaan en zouden ze me waarschijnlijk wel kunnen verder helpen. Mijn eerste Franse colère... Uiteindelijk mocht ik vertrekken als ik beloofde zo snel mogelijk alles in orde te maken, want nu verblijf ik dus officieel illegaal in het land. Beloofd!!
Gelukkig stond Latte nog steeds op me te wachten en na een uurtje goed doorrijden arriveerden we bij Wim en Veerle. Nog geen half uur later lag ik in wat voor de komende 5 maanden mijn bed zal zijn. Ik was intussen, op enkele korte dutjes na, meer dan 24 uur wakker. Dat samen met de slapeloze nachten de week voor vertrek zorgde ervoor dat ik een gat in de dag sliep. De rest van de dag bracht ik binnen de muren van de B&B door. Eten, drinken, uitpakken, wennen aan de temperatuur en vooral de luchtvochtigheid, muggen afslaan,... en 's avonds samen met Veerle iets gaan eten in een plaatselijk restaurantje. Scampi met frieten en een lekker sausje voor amper 5 euro. Hier mogen ze mij nog verwachten.
De volgende dagen : naar de supermarkt in Saly om mijn frigo te vullen en wat voorraad in te slaan, terrassen met Veerle en Lut (een fantastische jongedame die hier ook in de buurt woont), naar een verjaardagsfeestje, een avondwandeling in de brousse, kijken naar de zonsondergang op het strand, naar de markt in Mbour, supporteren tijdens de finale van het plaatselijk voetbaltoernooi, mensen (her)ontmoeten, luieren aan het zwembad, lezen onder de parasol, skypen met het thuisfront, lekker eten, maar vooral me ongelofelijk in de watten laten leggen door Wim en Veerle. Wat ben ik hier met mijn gat in de boter gevallen! Teranga Belge heeft zijn naam niet gestolen, ik voel mij hier meer dan welkom en al helemaal thuis...
Morgen voor het eerst naar school. Ik ben benieuwd om te zien hoe de nieuwe klaslokalen eruit zien en wie mijn collega's zullen zijn. Keep you posted :)
De geest stil maken lukt makkelijker als ook de mond stil is, dus er geldt een absoluut spreekverbod in Nilambe, 24/7.
Het dagprogramma start om 5 uur en eindigt om 21.30 uur. Er is ongeveer 6 uur meditatie, afgewisseld met yoga, tai-chi, klusjes op het domein, een uurtje platte rust, twee theepauzes en twee maaltijden.
Elke avond wordt er in groep gechant. De leer van de Buddha wordt dan in het Pali gezongen. Pali is voor Azië wat Latijn is voor Europa, dus buiten de non die voorzingt begrijpt niemand hier iets van. Het geeft me een beetje een sekte-gevoel, iedereen zit op de grond met een kaarsje en zingt mee, of probeert dat in ieder geval.
Toch is dit voor mij het leukste moment van de dag.
De eerste 4 dagen in Nilambe vallen me ontzettend zwaar.
Het mediteren lukt maar moeizaam en ik merk dat het slechte weer (het regent de eerste 4 dagen bijna constant) me neerslachtig maakt.
Wel opvallend vind ik toch hoe snel een mens zich aanpast, hoe snel je er aan went om zonder elektriciteit te leven bijvoorbeeld, en zelfs om niet te praten.
Je geniet ook van heel andere dingen : het eten van geroosterd brood met boter als je scheurt van de honger, de geur van de tropen na een zoveelste regenbui, het dragen van frisse, handgewassen kleren. Het zit 'm in de kleine dingen.
Wat ik wel echt mis is lachen. Observator als ik ben zie ik hier massa's kleine dingen die me binnenpretjes bezorgen en waar ik stiekem om moet glimlachen, maar zo eens echt hard en uitbundig lachen zou me deugd doen...
Vanaf dag 5 schijnt de zon en dan ziet alles er per definitie anders uit. Ik ga helemaal mee in de flow.
De aap in mijn hoofd zal wellicht nooit helemaal getemd geraken, maar ik voel me als herboren als ik na twee weken de berg afkom en ik hoop dat ik het kleine Buddha'tje in mij lang kan bewaren.
Tijd nu om nog twee weken te genieten van dit prachtige land en het weerzien met oude bekenden.
Sabe satta bhavantum sukkitatā <3
 "Very Happy"){kind=icon}
