Zij kwam ter wereld in Tienen, hij sleet zijn jeugd in Denderleeuw en omstreken.
Ze leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend in januari 2002.
Na een moeilijk begin begon een sprookje dat nog altijd blijft duren... Op vrijdag 23 mei 2008 zijn we (eindelijk!) in het huwelijksbootje gestapt. En voorlopig vlot het nog steeds ;-)
29-01-2006
"Pijn"
Gisteren naar de tentoonstelling "Pijn" geweest... over fysieke en mentale pijn, in alle vormen. Knap, heel knap gedaan. Mooie opbouw, goed gevarieerd, boeiend. Niet te langdurig ook, want dan wordt het vervelend. Maar vervelend is het dus zeker niet. De moeite om eens te gaan kijken...
27-01-2006
achter de rug...
Voila,
het is voorbij. En voorlopig blijft alles draaien zoals het nu draait. Geen politie-opleiding dus. Oké, ik ben teleurgesteld, zoals je teleurgesteld bent voor om het even welk examen je doet. Als je een examen meedoet, wil je er door zijn, anders doe je niet mee. Maar aan de andere kant ben ik ook opgelucht. Het gevoel van twijfel dat ik had, onderhuids of bovendrijvend, was min of meer constant aanwezig. Sta ik sterk genoeg voor een hoofd-inspecteur? Heb ik voldoende ervaring? Ben ik zeker genoeg van mezelf? Al die vragen spookten door mijn hoofd, en nu ik er niet door ben, en ze mij tijdens het jurygesprek hebben duidelijk gemaakt dat ik echt wel sterk moet staan om te slagen, ben ik eerder opgelucht dan teleurgesteld. Ik ben er gewoon nog niet klaar voor. Laat mij maar meedoen aan het examen voor het basiskader, stilletjes aan groeiend. Wat me ook tegenviel, was de engheid van het takenpakket van een gespecialiseerd hoofdinspecteur. Wat mij net aantrekt bij de politie, is de variatie in de jobinhoud. Als gespecialiseerd hoofd-inspecteur is de jobinhoud heel eng en heel afgebakend. Conclusie: laat ik maar blij zijn dat ik er niet door ben geraakt, want het was me te eng geweest. Ik wil meer afwisseling, en die ga ik eerder vinden als inspecteur dan als gespecialiseerd hoofd-inspecteur. En, daarbovenop komt nog dat de opleiding voor inspecteur in Gent doorgaat, niet in Brussel.
Ach, nee, ik zit er al niet meer mee. Ik geloof er vast in dat als ik zeker van mezelf was geweest dat ik die job aankon, ik er dan wel door was geweest. Maar ik was niet zeker van mezelf, en voila. Een ding heb ik geleerd: voor het jury-examen van het basiskader zal ik me beter voorbereiden, want daar wil ik écht door geraken. Dit was eerder een testje: hoever zou ik geraken. En eigenlijk mag ik best wel trots zijn op mezelf: van de 120 deelnemers na de eerste test, ben ik tot het einde geraakt, en dat is zeker niet iedereen gegeven...
Life goes on! Enjoy!!!!
26-01-2006
Stressy
Het blijft stressen hoor...
Al enkele weken lang voel ik dat de stress omtrent heel dat flikkengedoe stijgt en blijft stijgen... In die voorbije weken heeft de twijfel me slapeloze nachten bezorgd. Kan ik het aan, kan ik het niet aan? Want hoe meer testen ik doorspartelde, hoe meer ik aan mezelf begon te twijfelen. Ik zat daar als ergotherapeute tussen de universitaire sociologen, en vooral criminologen. Wat zat ik daar in godsnaam te doen? Tot ze me enkele dagen geleden lieten weten dat ik toch "alsnog medisch goedgekeurd" was voor dienst bij de politie... om de één of andere reden heeft dat me een klk gegeven, en begon ik echt in mezelf te geloven. Aan de telefoon lieten ze me weten dat als ik zou slagen voor de jury, ik op de 5de plaats zou eindigen, en dus de opleiding zou mogen starten. De 5de plaats!! Op 120 deelnemers na de 1ste proef. Hoe ben ik daar in godsnaam beland? Maar ook het gesprek met Katrien in Barcelona heeft me deugd gedaan. En natuurlijk de steun van mijn vrienden en mijnen Dave! En nu, op de vooravond van het jurygesprek, hoop ik echt dat ik erdoor ben. Ik zal heel teleurgesteld zijn als ik er niet door geraak. Denk dat ik me dan een week verlof pak om te bekomen van de spanning en teleurstelling. Al blijft het een dubbel gevoel. Ik laat een job achter die ik graag doe, voor een sprong in het halfduister. Maar ik denk dat de politie mij biedt wat ik nodig heb: afwisseling, uitdaging, actie, variatie, samenwerking,...
25-01-2006
Barcelona
Om af te sluiten, voor vandaag toch, want ik wacht op nog idiotere foto's van Katrien, nog een onnozele foto...
Barcelona
Wat onnozel doen hoort erbij...
En dat harnas dat er in lag, miljaar... ik hoop dat een flikkenoutfit minder weegt...
Barcelona
Sagrada Familias
Volgens mij is er nog niet al te veel aan veranderd sinds mijn vorig bezoek aan Barcelona een goeie 12 jaar geleden... Maar bon, mijn geheugen kan wat vertroebeld zijn, want ik was toen ook nog maar 12 of 13 jaar oud...
In de toren zijn we helaas niet geraakt, de hoogte was net iets te veel voor Dave zijn zenuwen... (hij heeft hoogtevrees)
Barcelona
Romantiek in het park van Gaudi...
Barcelona
Het lijkt alweer eeuwen geleden, dat zaaalige tripje naar Barcelona. Enkele nachten geleden echter zaten we nog op resto, café,... in Barcelona.
Maar er is ondertussen al zoveel gebeurd, dat de herinnering snel vervlogen geraakt... Toch nog enkele foto's...
24-01-2006
Overpeinzingen bij de flikken...
Het is eindelijk geweten. Ik kan eindelijk schrijven over de aankomende grote verandering in mijn leven, mijn loopbaanherziening. Weg bij het OCMW, weg bij mijn collega's die me toch wel heel dierbaar zijn geworden de laatste jaren, weg bij mijn vrijwilligers die me soms de oren van m'n hoofd zagen maar toch ook zo geweldig tof kunnen zijn, weg van mijn ergotherapie aan huis, geen hulpmiddelen meer testen, geen advies geven in verband met woninginrichting,... Het zal een hele verandering zijn. Als ik vrijdag slaag in de laatste proef...
Vandaag gaan biechten bij Anne-Marie. Dat ik deelgenomen heb aan de examens voor de politie, dat ik nooit had verwacht zo ver te geraken, but hey, sowehow here I am. Op de rand van een leven bij de flikken. Is het wel iets voor mij? Ben ik wel gemaakt voor nachtshiften en verdomd vroege ochtenden? Heb ik genoeg lef om mijn vrouwtje te staan in die toch wel stoere mannenwereld. Soms ben ik er zeker van, dat dat wel gaat lukken, andere momenten zie ik mezelf er niet in functioneren en heb ik schrik om de verkeerde keuze te maken. Anne-Marie reageerde fantastisch. Ze viel van haar stoel van het verschieten, en toch bleef ze er cool onder. Gaf me de raad om verlof zonder wedde aan te vragen, zodat als het tegenviel, ik toch nog kon terugkomen. De aanvraag is binnen, ik hoop op een goede reactie vanwege het bestuur. Ze wil me niet tegenhouden, wil me geen duimbreed in de weg leggen, ook al zal mijn vertrek het hele centrum doen daveren op zijn grondvesten. Ze duimt niet voor mijn laatste gesprek vrijdag, maar ze duimt ook niet tegen. Ze is geweldig. Ze houdt het spel wel recht.
En mijn andere collega's... hoe zullen zij reageren? Ook zij zullen verschieten. Behalve voor Dirk, komt het voor hun allemaal compleet onverwacht. Geen van hen wist er van. Enkel Dirk heb ik mijn plannen laten meevolgen. Het had ook geen zin om iedereen in te lichten, ik zou toch niet slagen... Dacht ik. Ik ga hen missen, stuk voor stuk. Hopelijk krijg ik geen spijt van mijn sprong in het duister, want ik laat een groep geweldige collega's achter. Ik heb altijd gezegd dat ik niet tot aan mijn pensioen zou blijven werken in de Vlaschaard. Dat wisten ze. Maar ook ik had niet verwacht dat het plots zo snel zou gaan. Dat ik nu vlug vlug op een week tijd alles moet achterlaten. Aan de ene kant is het spijtig, aan de andere kant ... de korte pijn is misschien wel het beste. Anderhalve maand opzeg moeten doen zou veel te emotioneel worden. En een vervanger vinden ze toch niet op 1-2-3...
Maar goed, we zijn zover nog niet. Eerst vrijdag nog mijn gesprek met de jury. Misschien achten ze me uiteindelijk toch niet capabel genoeg, niet assertief genoeg... Het zullen nog enkele spannende dagen worden...
23-01-2006
Guess... where we've been...
Drie dagen eruit, en wat deed dat deugd!!!
Drie dagen, afin, eigenlijk 2,5 als je de vlucht eraf trekt, ergens anders, weg van de dagelijkse beslommeringen, en dan nog in het gezelschap van goede vrienden. Wat moet een mens meer hebben?
We hebben dus ongelofelijk genoten van ons tripje naar Barcelona, zoals wel duidelijk is op de foto. Al was het al maar omdat het daar zo'n 19 graden warmer is dan hier... bijna een klimaatschok toen we gisteren uit het vliegtuig stapten...
18-01-2006
Koeikes op de wc
Ik ben er eindelijk in geslaagd om de ellendige verroeste vijzen van de oude WCbril te verwijderen. Dat ging gepaard met heel wat frustratie en gevloek, maar het is me uiteindelijk toch wel gelukt. Ik heb erop gezeten met een "dremel" van collega Dirk (een soort klein multifunctioneel boormachientje, dat helaas nog te groot was om aan de vijs te geraken) en toen dat niet lukte met de metaalzaag die ik van onze klusjesvrijwilliger van de Vlaschaard had meegekregen. Ik heb er een half uur op staan zagen, dus pijnlijke pols, pijnlijke elleboog en pijnlijke knieën, en toen het spel er eindelijk uit lag, heb ik gegild en gekrijst van blijdschap. En nu ligt er dus een schone bril met koeienprint op mijne pispot. Zalig!!!!
17-01-2006
Zie ze stralen!!!!
Ze zijn eindelijk volledig afgewerkt, mijn kiekens! Mijn haantje heeft een week of drie moeten opdrogen, het was een hele operatie om hem te laten rechtstaan. Het gips wordt er dan ingegoten want hij moet schuingehouden worden en is veel vloeibaarder dan bij de andere kiekens, zodat hij wat meer recuperatietijd nodig had. Maar nu staat hij toch schoon recht... den baas van het kiekenkot! Gisteren hebben ze allevier dan een likje vernis gekregen, en zie ze nu eens stralen!!!
Namen heb ik nog niet... Dave en Katrien misschien?
Mijn volgende papier-maché project wordt een konijn. Dat staat al vast. De datum van de werken nog niet, want voorlopig is het wat druk om daar aan te beginnen. Ik heb wel alvast papier-maché gekocht, kwestie van meteen te kunnen beginnen als mijne kop er naar staat en alles ervoor moet wijken...
Eigenlijk zou ik er beter meteen mee beginnen, want een mens stelt toch maar alles uit.. Tijd heb je nooit genoeg!
16-01-2006
Burenparty
Gisteren onze opwachting gemaakt op de Midwinterreceptie van de buren. Afin, van een deel van de buren uit onze kant van de straat. De linkerkant van de "profi" als je met je neus naar de Profi staat. Héél gezellig en zo kregen we eindelijk de kans om onze buren eens te leren kennen. En zij ons. Want de vraag : "Hoe lang wonen jullie hier nu? Drie maanden?" is wel vijf keer gesteld. Terwijl we dus eigenlijk al bijna een jaar in ons huis wonen. Onze voorgangers - huurders moeten zeer bizarre en niet-communicatieve mensen geweest zijn, want onze buren deden niet eens meer de moeite om nieuwe bewonders te leren kennen, gezien die na enkele maanden meestal andere horizonten opzochten. Nou ja, dankzij de receptie weten ze dus dat wij blijvertjes (hopen te) zijn. Dat was voor enkelen al duidelijk geworden toen we enkele maanden geleden nieuwe vensters lieten steken. Een huurder zou nooit zo'n zotte kosten laten doen...
Anyway, het blijft fijn om de buren te kennen, en er goed mee overweg te kunnen. Zeker gezien onze vrienden meestal vrij ver wonen... Beter een goede buur, dan een verre vriend!
09-01-2006
F** jeeps...
Ik erger me soms dood aan jeeprijders. Ik kan perfect begrijpen dat sommige mensen een jeep nodig hebben - om opmetingen te gaan doen in de Waalse gebergten, om de zandstormen te trotseren aan de Vlaamse kust,... - maar ik durf ervoor wedden dat 3/4 van de jeeprijders hun jeep NIET nodig hebben, maar gewoon kicken op het machtsgevoel dat je waarschijnlijk zal krijgen als je in een jeep rijdt. Oh ja, het zal wel veilig zijn, zo'n monster, hetzij enkel voor de inzittenden. Want de fietser of voetganger die tegen de bumper van zo'n gigant wordt geslagen, zal er minder goed aan toe zijn. Maar goed, de machtsgeile bestuurder van de jeep zit veilig, en dat is toch wel het allerbelangrijkste nietwaar?
Vanmorgen, op weg naar mijn werk, nog twee kennismakingen met jeeprijders. De eerste was een vrouw in een gigantisch grote en brede jeep. Ik vertraag zodat ze kan doorrijden - want ja, ik ben nu éénmaal hoffelijk in het verkeer - zelfs tegen jeeprijders, het zijn immers ook maar mensen - maar als je denkt dat je dan een opgestoken hand te zien krijgt, of toch iets in dat genre dat voor een reactie kan doorgaan, nee hoor. Oké, ik kan er nog mee leven, uiteindelijk zijn ook niet alle bestuurders van pakweg een ford fiesta zo attent. Maar nadat ik haar had voorgelaten, wurmde ze zich op de andere rijstrook, waardoor de aankomende auto stevig op zijn rem moest gaan staan. En mevrouw jeeprijder reed parmantig door... goh, waarom zou ze ook stoppen? Wat zou dat kleine mormel van een Fiat Punto haar kunnen doen hebben, behalve een schrammetje op de bumper?
Het tweede jeepgeval was hilarisch. Een vrij oud model, misschien dat de eigenaar recht uit de jungle kwam - dacht ik bij mezelf. Bleek de bestuurder een oudere heer te zijn - ruwe schatting: 75jaar - met een hippe klak op én drie letters in zijn nummerplaat. Nu ben ik door mijn vader altijd gewaarschuwd geweest voor auto's met slechts één of twee letters in de nummerplaat. Want dat zijn oude nummerplaten, en meestal zijn de bestuurders dus ook al op een zekere leeftijd gekomen en zijn ze minder alert in het verkeer. In dit geval was het dus een oudere man die zijn leeftijd trachtte te verstoppen door 1) met een jeep te rijden, en 2) een hippe klak op te hebben in plaats van zo'n typische oude mannen-klak... Verraden door zijn nummerplaat... Ik ben dan maar zo snel als mogelijk is op de Gentse ring in volle spits, voorbijgetuft, kwestie van onszelf in veiligheid te brengen.
Katrien
08-01-2006
CDrekjes
EINDELIJK zijn we in de Ikea geraakt gisteren... Na de verhuis bij Sam, stonden we daar maar wat rond te drentelen en vooral in de weg te lopen van Sam haar Nonkel Handige Harry en besloten we te vertrekken. Een buitenkansje om eens te passeren in Ikea Nossegem, gezien we richting Tienen reden. En daar hebben we dus mijn reeds lang gegeerde CDrekjes gevonden. Joepie!!!
Ondertussen zijn ze geschilderd en momenteel ook aan het drogen, zodat ik ze hopelijk morgen aan de muur kan hangen. Dan kan de schouw wat vrijgemaakt worden, want die ligt vol CD's. Dave vindt dat een tof zicht, maar ik niet dus vandaar ook de rekjes...
Morgen kan ik dan ook voor het eerst mijn Black&Decker boormachine gebruiken!! Hip hip hoi!!!
04-01-2006
Champagne in de voortuin
Na de opruim van het Nieuwjaarsfeestje, bleven we zitten met een x - aantal flessen (het exacte aantal blijft binnenskamers) die leeggezopen waren. De lege flessen werden zoals het betaamd in de glasbak gedeponeerd. Met als resultaat dat iedere voorbijganger jaloers kan zijn op de champagne die we in ons kas gegoten hebben.
Leve Piper- Heidsieck!!!!
02-01-2006
PS
De foto's staan een beetje in chronologische volgorde, te beginnen bij de onderste foto van 2 januari 2006. Eerst wat naar beneden scrollen dus!!
Katrien
de volgende ochtend...
Helaas... deze foto's zijn gecensureerd door de webmaster... Geen compromitterende foto's op deze weblog, en zéker niet van mijzelf!
Het lijkt alweer eeuwen geleden, dat zaaalige tripje naar Barcelona. 
