George was achttien jaar toen Gauvain: de zoon van boeren, haar buurjongen tijdens de vakanties naar Bretagne, nu een aantrekkelijke zeeman en iemand die eigenlijk ver van haar afligt... een plaats veroverde in haar hart. Zonder het te beseffen was dit een cruciaal moment want een leven zonder Gauvain zou geen leven zijn geweest.
Op een zomeravond aan het kampvuur, na het harde dorsen dat elk jaar plaatsvond bij de buren, merkte ze hem voor het eerst weer op. Hij was namelijk niet meer die irritante, oudere buurjongen die steeds haar fietsbanden lek stak en haar naam George (zonder s) in het belachelijke trok. Nee, Gauvain was opgegroeid tot een bevallige zeeman en bracht haar in verlegenheid . Er werden die avond niet veel woorden gewisseld maar de aantrekkingskracht tussen beiden was sterk aanwezig.
Wat later vluchtten ze samen weg, namen de route langs de kust en besloten te gaan zwemmen. George kleedde zich (voor het eerst in het bijzijn van een jongen) uit en liep richting de zee. Die nacht mocht voor haar eeuwig duren maar bij dageraad, bracht hij haar naar huis. Naarmate de tijd verstreek, nam ook ieder romantisch gevoel af en dit betreurde ze sterk.
George schreef die avond nog een gedicht, haar eerste liefdesgedicht, en hield het voor een lange tijd bij zich. Gauvain was namelijk terug op zee en het gedicht was een herinnering die het verlangen naar de Bretonse jongen levende hield.
Het eerste weerzien tussen Gauvain en George was tijdens de bruiloft van zijn zus, Yvonne. Hij was inmiddels verloofd met ene Marie-José maar dit liet George niet van haar stuk brengen. Ze was vastbesloten om Gauvain deze keer helemaal de hare te maken.
Hij leek haar te vermijden... Toen ze besloot te vertrekken kwam hij haar nog snel en uiterst voorzichtig tegemoet. " Wacht me vannacht op bij de helling, ik kom zo snel mogelijk".
Hij hield zicht aan z'n woord en veel was er niet nodig. George en Gauvain vreeën de hele nacht door. Het was zo'n nacht die zeldzaam is in het leven maar als het van haar afhing zou het niet de laatste zijn.
Toen Gauvain weer eens aan land was (wat zelden zo was bij een zeeman) zocht hij haar op in Parijs. Ze bezochten de toeristische trekpleisters, gingen uit eten maar beleefden vooral de beste nachten met elkaar. Ze zijn op alle vlakken zeer verschillend maar versmelten op seksueel vlak. Op deze momenten voelen ze zich thuis.
Ondanks het lichamelijke verlangen naar elkaar kon George zich niet vinden in hoe Gauvain dacht en zijn kennis beperkt was tot de zee. Wanneer hij dan ook voorstelt om iets nieuw aan te leren en bijvoorbeeld schilder te worden om zo samen te kunnen zijn, trekt George zicht terug.
In de volgende tien jaar is Gauvain getrouwd met Marie-José, kreeg kinderen en was hij zo goed als altijd op zee.
George trouwde en scheidde weer, kreeg ook een zoon genaamd Loïc en verhuisde naar Amerika.
Het Amerikaanse leven beviel haar goed, ze ontmoette Syndey met wie ze veel gemeen had maar nooit zo gelukkig was als bij Gauvain.
Tijdens een vakantie met haar zus kwam er een onverwachte wending op George's pad. Ze liep Gauvain tegen het lijf. Het voorval in Parijs leek nog niet vergeten maar er was een (lichamelijk) gemis dat van beide kanten kwam en zo groot was dat een nieuwe ontmoeting zonder twijfel vaststond.
Ze vaarden beiden af naar de Indische Oceaan, de Seychellen om precies te zijn. Daar beleefden ze 10 fantastische dagen, anders dan die in Parijs. Ze genoten van elkaar en voor het eerst stelde Gauvain zicht helemaal open, iets wat voor hem totaal nieuw en ontlastend was.
Deze keer was er geen koud afscheid maar een hereniging zou pas 3 jaar later plaatsvinden.
In die drie jaar tussen hun volgende weerzien, kwamen Gauvains vrouw en zoon in een ongeluk terecht. De zoon zou voor het leven beperkt zijn en ook Marie-José moest het voortaan rustig aan doen. Het schuldgevoel bij Gauvain was groot en buiten een paar brieven was het contact beperkt.
De relatie met Sydney verliep stroef, z'n carrière was geen groot succes en hij behandelde George zoals vele mannen dat zouden doen, oppervlakkig en zonder weinig interesse in haar te tonen.
George en Gauvain zagen elkaar terug in Frankrijk en niet veel later vertrokken ze opnieuw samen. Deze keer zouden ze na Gauvains tocht in Afrika ,om daar goedkoop tonijn te vangen, een reis door Amerika maken. Deze verliep niet zo vlekkeloos als de eersten. George begon zich stevig te ergeren aan de verhalen over de visvangst en zijn ongeïnteresseerde houden tegenover dingen waar zij van hield. Het vrijen liet haar alles vergeten, dit herinnerde haar eraan toe teder en warm hij kon zijn en zo vergat ze de verschillen die tussen hen instonden.
Het afscheid viel George deze keer zwaarder dan gewoonlijk, tranen vloeiden en voor het komende jaar lag er weer een zee aan afstand tussen hen in.
George ging in steeds grotere passen op haar 50 af en voelde haar lichaam langzaam aan aftakelen. Volgens Sydney zag ze er nog goed uit maar de enige waar ze onvoorwaardelijke liefde van kreeg, ondanks haar uiterlijk, was Gauvain. Hij zat afgesloten van de wereld, ergens in het midden van de Atlantische Oceaan, om tonijn te vangen.
Wanneer George's moeder overleed, kon ze maar aan één persoon denken die haar kon dienen als steun en toeverlaat. Het verlangen wakkerde weer aan en zo kwam er opnieuw een ontmoeting, één die ze niet snel zou vergeten.
Ze verbleef samen met Gauvain op een appartement en leidde voor de komende tijd een rustig bestaan. Ze hoefden enkel en alleen aan zichzelf te denken en ten volle van elkaar te genieten. Dit geluk bleef echter niet lang duren... Gauvain biechtte op geopereerd te moeten worden bij zijn terugkomst in Frankrijk. Hij zwoor te schrijven en was nog niet van plan om ten onder te gaan.
In de nacht van 7 november stierf Gauvain op de intensive care.
Een moeder verloor een zoon, een vrouw haar man en George verloor de liefde van haar leven.
