Ik keek gisteren naar het programma schuldig op canvas, en het deed me er terug aan denken. 

Zoveel mensen die in de shit zitten met hun financiën. Er zijn zoveel boekhouders maar dat is dan voor de zelfstandigen. Er bestaat niet zoiets voor de gewone mens. Er is het OCMW maar voor veel mensen is dit een brug te ver, uit schaamte, omdat ze denken dat het nog zo erg niet is en dat ze het wel zullen kunnen oplossen enzovoort.

Ik dacht er eigenlijk over om zo'n dienst te beginnen voor de particulieren. Geen ocmw natuurlijk maar met financiële begeleiding en ondersteuning.

De mogelijkheid bieden aan mensen om afstand te doen van hun administratie. Ik zie dat dan voor me dat ze wekelijks al hun rekeningen, briefwisseling enzovoort in een grote envelop steken en ze bij mij deponeren. Ik zorg dan voor de opvolging, zoals dringende telefoons, zorgen voor een afbetaalplan, enzovoort. Zoals bij budgetbegeleiding hen ook leefgeld geven zodat de rekeningen betaald worden. Ik weet uit ervaring als je zelfdiscipline moet hebben om toe te komen met bijvoorbeeld 50 euro per week per persoon dit heel moeilijk is, er komt altijd wel iets tussen. Als dit van buitenaf opgelegd wordt, gaat het al een stuk makkelijker.

Ik zorg dan ook voor een correcte betaling van de overeengekomen betaaltermijnen, zodat de schulden afgelost worden, de rekeningen verdwijnen en de mensen met een gerust vooruit kunnen.

De vraag is natuurlijk wat moet je dan rekenen voor je diensten want het zijn mensen die het al moeilijk hebben, ik dacht aan een 50 euro per maand, per dossier wat redelijk is, als je eens bekijkt wat een boekhouder durft vragen voor zijn diensten.

Misschien lukt het me ooit om dit op poten te zetten, zou me grote voldoening geven. Maar er bestaat nog zo'n grote taboe rond de mensen hun portemonee dat het moeilijk wordt om ze te bereiken en ze zover te krijgen dat ze zich laten helpen.

Tips en adviezen zijn natuurlijk altijd welkom 

Ik heb morgenochtend een gesprek voor een administratieve functie, ik hoop dat het meevalt en kijk er naar uit.

Het is al moeilijk om aan vrijwilligerswerk te raken, laat staan aan een gewone job.

Ik wil terug de draad opnemen in de administratie want das al te lang geleden om nu te gaan solliciteren voor zo'n functie, ik ben te onzeker geworden.

Ik help graag mensen en denk dat dit de ideale manier is om dat te doen. Ze gaan tenslotte niet zelf aan mijn deur komen om mijn hulp te vragen hé. 

Dus ik hou jullie morgen op de hoogte hoe het liep, ik vul daarbij dit blogje aan. Tot morgen, wish me luck !!

Ik heb geen echte vrienden denk ik, ik kan ook nooit lang vriendschappen onderhouden, meestal is het mijn schuld hoor, ik ben moeilijk in contact blijven houden. Dan werk je soms met iemand samen en klikt het heel goed, of iemand waar je mee een opleiding volgt, en dan beloof je aan elkaar dat je zeker contact zal blijven houden, maar in de kortste tijd hoor je niks meer van die persoon en dan durf je op den duur zelf ook niets meer te laten weten omdat je te lang gewacht hebt, das ik.

Een tijdje geleden zat ik heel erg diep in de problemen op financieel vlak, ik was zo diep gezonken dat ik iedereen die ik kende of kon bedenken vroeg om me alstublieft een lening te geven, het ging om een 2000 euro, die had ik dringend nodig om rekeningen te betalen, ik beloofde om terug te betalen, wou zelfs iets meer teruggeven dan moest. Niemand reageerde, en diegenen die het konden beloofden vanalles waardoor ik even weer moed had, maar daarna zagen ze het toch niet zitten, leuk hé. Ik heb er wel iets uit geleerd, je vrienden zijn er als jij iets voor hen kan doen, niet omgekeerd. 

Ik kreeg net de vraag van een zogenaamde vriend of ik hem 300 euro kan lenen. Het was er eentje van, eentje die toen ik de lening vroeg nog zei dat hij net een ontslagpremie gekregen had, zo'n 7000 euro en dat zeker geen probleem kon zijn, dat hij me graag wou helpen.

Ik was zo blij, ik zag het al voor me dat ik effen was met mijn schuld en ik wat ademruimte had om hem netjes per maand terug te betalen. Kort erna kreeg ik te horen dat hij het toch niet zag zitten, ik moest het maar begrijpen.

Wel die lieve vriend weet nu eens hoe het voelt, echt in nood zitten en op niemand kunnen rekenen. Het is niet mooi van me maar heb er een beetje mijn deugd in. Dat zijn geen vrienden in mijn ogen. Je kan al raden wat mijn antwoord op zijn vraag was, een dikke neen.

Ik schrijf dan alles netjes op wat er nog moet betaald worden en wat het dringendste is. Das iedere keer weer puzzelen en doen. Beetje bij beetje schuift het wel op, maar dan komen er weer nieuwe dingen bij.

Och wat zou het leuk zijn om eens een grote som van ergens te ontvangen en eens alles in 1 keer te kunnen betalen, ik zou nog een beetje goed slapen die nacht. 

Maar het zal wel hier alleen niet zijn zeker, de maanden liggen zo dicht op elkaar, ik benijd de gasten die thuis nog veilig bij hun ouders wonen en zich enkel zorgen moeten maken om hun gsm-rekening. Veilig onder moeders vleugels. En ze weten en  beseffen het niet eens.

Ze willen allemaal rap volwassen zijn en op eigen benen staan, maar daar denken ze niet aan, de maandelijkse zorgen, de verantwoordelijkheid.

Ik wil hier zeker niet zitten zagen hoor want ik weet dat er zijn die het nog slechter hebben dan ikzelf. Maar verdorie het zijn toch kopzorgen.

1 keer mijn brievenbus opendoen en een cheque vinden met een bedrag met 5 nullen, zou zalig zijn, ik zou nog nooit zo rap in de bank gestaan hebben en dan met plezier rekening voor rekening betalen tot het hele hoopje weggewerkt is en mijn bakje te betalen leeg.

Dromen mag toch hé.

Maar voorlopig liggen ze netjes op een hoopje, gesorteerd, de enveloppes bij het oud papier. Ze liggen te wachten tot ... , ja, tot wanneer ?

Tot ik een verwittiging krijg, een dwangbevel, post van het deurwaarderskantoor, Niet moeilijk dat ik schrik iedere keer als er iemand op mijn bel duwt of als mijn telefoon rinkelt. Je zou voor minder.

Ik voel me veilig in mijn eentje en moet aan niemand verantwoording afleggen. Ik moet ook niet met een ander zijn mening rekening houden, lekker gemakkelijk. Dat is het denk ik, gemakkelijk om alleen te wonen, alleen te eten, in mijn bed te kruipen als ik dat wil, een tukje doen als het mij uitkomt. Nergens gaan als ik dat wil, ergens gaan als ik dat wil. 

Ik kan het me ook niet meer voorstellen, iedere dag een partner om me heen. Iemand die het goed bedoeld met me, iemand die denkt dat hij me gelukkig kan maken. Het lijkt zo raar, ik ga ervan uit dat je enkel zelf je geluk kan maken, dat geluk van binnen komt niet van een ander.

Wat kan een partner dan voor me betekenen ? Veiligheid, heb ik al. Geborgenheid, ik zorg voor mezelf. Gezelschap, ik heb mijn dochter bij me. Het enige wat ik kan bedenken is dat het financieel makkelijker is met twee, je kan ruimer wonen en je kan je met twee zorgen maken over de rekeningen die nog moeten betaald worden, je kan het ook op de ander steken als er geen geld genoeg is of er problemen komen, nu kan ik enkel mezelf voor de kop stoten. Dus is een relatie eerder problemen delen, zodat ze niet zo zwaar wegen op jezelf. Als je je slecht voelt kan je het de ander verwijten. Je goed voelen komt toch uit jezelf. Ik probeerde het wel, echt, maar ik kan het niet. Voor de duidelijkheid, een lat-relatie is ook niets voor mij, want voor mij is een lat-relatie elkaar enkel zien in het weekend, tijdens de week niets van elkaar horen. Door ondervinding weet ik dat niemand zich houdt aan de regel enkel in het weekend, iedere dag sms-en of bellen lijkt wel noodzakelijk en dat betekent ook geen enkel weekend meer om lekker alleen te zijn.

Ik voel me eigenlijk wel gelukkig als single, ik heb niet het gevoel dat ik iets mis in mijn leven, ik heb niets te kort. 

Wat me wel leuk lijkt is de maitresse te zijn van een getrouwde man, haha, dat zou ik nog zien zitten. Liefst een rijke dan natuurlijk, die zorgt voor een huis voor me, die me een auto geeft en heel veel cadeautjes, die me trakteert op etentjes en reisjes, die af en toe eens langskomt en daarna gewoon weer voor een tijdje verdwijnt. Dat zou ik zien zitten ja, geen zorgen, geen beslommeringen, geen zware gesprekken, geen discussies, gewoon iemand die je verzorgt, versus alles betaald uiteraard, zijn probleem maar ook zijn luxe. Een suikernonkel, maar ben daar nu te oud voor geworden zeker, das weggelegd voor de mooie, jonge poppemiekes.

Wel lief van de mannen die willen een relatie met me aangaan, ze denken dat ze me wel kunnen doen inzien dat ik dat nodig heb, dat ze voor me willen zorgen, het vreemde is dat ik eigenlijk niet wil dat iemand voor me zorgt, ik wil vooral voor mezelf zorgen, maar dat maitresse idee zie ik wel zitten haha, moest er zich iemand geroepen voelen, wie weet.

Een nadeel van bij mijn grootouders op te groeien is dat ik teveel verwend was, te weinig discipline en nooit streng behandeld werd.

Ook de oude stempels slopen erin, bij slecht gedrag was het altijd van wat zullen de mensen wel niet zeggen en sex was vies en slecht.

Maar voor de rest was het gewoon goed om meme te hebben, om te weten dat ze er was, ik had dan ook een beeld dat ze er gewoon altijd zou zijn, nooit zou verdwijnen. Maar ze verdween, stilletjes aan ging het slechter, ze viel al eens en kon niet langer thuis wonen. Ik ging niet zo vaak meer op bezoek, ze hoorde niet meer goed en het werd eigenlijk ambetant om met haar te praten, zo lelijk van me. Maar ik hield nog steeds van haar, heel veel. Maar wat moest ik daar gaan vertellen, hoe mijn leven een zootje was, hoe het me maar niet lukte om een normaal, gelukkig leven op te bouwen, ik had niets om trots op te zijn of trots over te vertellen, dus bleef ik maar zoveel mogelijk weg, zodat ze mijn pijn en mijn mislukkingen niet hoefde te zien of te horen. Na een tijd ging ze naar het rusthuis, ik weet nog dat ze altijd zei dat ze daar nooit naartoe wilde gaan, maar ze had geen keuze meer, ze had wel een keuze. Ik had haar voorgesteld om bij haar in te trekken en voor haar te zorgen, ze had dit besproken met haar dochter en ze zei me dat ze het niet zag zitten omwille van mijn kinderen, dat ze niet tegen de drukte in huis zou kunnen. Voor mij betekende dit dat ik het niet meer kon goedmaken, dat ik haar niet meer kon bedanken voor alles wat ze voor me deed, ik had zo graag bij haar geweest in haar laatste levensfase. Die kans werd afgepakt, plots was mijn tante op de voorgrond, regelde alles, zelfs mijn vader kwam eraan te pas om haar kamer in het rusthuis in te richten. Niemand zei me iets of betrok me erin. Voor mij was het vreemd, ik was mijn enige thuis kwijt, ik had nog een sleutel van haar huisje maar toen ik binnenging was alles al leeggehaald, het kon niet rap genoeg gaan. 

Het deed pijn om meme te bezoeken in het rusthuis, ze hoorde daar niet en was er doodongelukkig, ze had nog maar enkel de wens om te sterven, ze wou niet deelnemen aan activiteiten en iemand die haar in bad deed vond ze vernederend. Dit was mijn sterke meme niet meer, het had zo anders kunnen eindigen. Het deed me zo'n pijn haar zo te zien en ik kon haar niet helpen, wat maakte het nog uit om haar te bezoeken, ze herkende me zelfs na een tijdje niet meer, ze moest steeds vragen wie ik was en sprak over de kinderen in het verleden. Het mensje ocharme. Ze heeft er gelukkig niet te lang moeten verblijven en is een zachte dood gestorven. 

Ik was er niet bij op de begrafenis, ik kon geen afscheid nemen. Niet omdat ik niet wou, ik wist het gewoon niet. Ik hoorde van mijn moeder enkele dagen later dat meme gestorven was, ik was zo boos, eerder razend. Ze was altijd een moeder voor me geweest en die stomme familie deed zelfs de moeite niet om me te contacteren, dit vergeef ik nooit meer. Ze hadden geen adres was het excuus, mijn vader heeft mijn gsm-nummer toch ? Het is nog altijd hetzelfde nummer als in mijn eerste gsm ooit. Flauwe excuses, maar voor mij blijft het een leegte, een gat. Er is geen graf, het was een crematie, er waren maar 5 mensen aanwezig, ze is uitgestrooid, er blijft niets over.

Ik zal voor de rest van mijn leven met een schuldgevoel zitten dat ik geen afscheid nam voor ze deze wereld verliet, om ze een laatste keer te zeggen dat ik haar graag zag en haar voor een laatste keer bedanken voor alles wat ze voor me deed, voor alle momenten dat zij er was toen de rest me in de steek liet. Bedankt meme, vooral dat je mijn meme was, je vroeg me vaak hoe ik zo sterk kon zijn met al die tegenslagen, je zei dan waar haal jij toch dat doorzettingsvermogen, wel meme, dat kwam omdat jij me leerde dat je niet mag opgeven, dat jij me als enige zei dat ik een goed mensje was en de moeite waard was, ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten hebben doen.

Ik zie je graag meme, ook al ben je er niet meer, het ga je goed 

Ik denk dat het voor mij net als voor iedereen redelijk normaal startte, rond mijn 15de een eerste kus, een voorzichtige aanraking maar nog niets meer. De eerste keer intiem was ik ongeveer 16-17, wat in die tijd nog redelijk vroeg was. Ik trouwde op 20-jarige leeftijd, meer in het teken van voordelig belastingstelsel voor het kopen van een huis, maar we waren ook wel echt verliefd. Ik zag mijn man graag, maar ik was vooral alleen thuis door zijn werk. Ik was vaak alleen thuis, maar ik vond dat gewoon en had er geen problemen mee, hij verdiende goed en dat kwam goed uit met de verbouwingen. We gingen in die tijd ook nog vaak uit, ieder weekend waren we wel ergens te vinden, dat was leuk en normaal voor die leeftijd denk ik. Toen werd onze dochter geboren en blijkbaar had hij problemen met een normaal gezinsleven, ik weet het niet, maar toen ze ongeveer 1 jaar was, bedroog hij me en dat betekende het einde van de relatie. En ik die altijd gezegd had dat dit mij nooit zou overkomen, ik zou wel even het perfecte huwelijk hebben, nooit scheiden en samen oud worden. Mijn droom was voorbij, ik weet niet waar het mis liep, het zal ook wel aan mij gelegen hebben, ik weet het niet. Na een periode van alleen zijn, de periode die ik bij mijn vader inwoonde leerde ik opnieuw iemand kennen, weer iemand met een speciale job, altijd de nachten werken. Dus voor mij weer ruimte genoeg voor mezelf, ik was iedere avond en nacht alleen, en vond het goed. We besloten na een tijdje dat we een huis wilden bouwen, niet trouwen, gewoon een huis samen was voldoende. We bouwden, we woonden er. Tussen mijn dochter en hij ging het wel maar niet van harte, daar had ik het moeilijk mee en de eerste scheurtjes kwamen erin. Zijn ouders waren fantastisch met de kleine en dat maakte voor mij enorm veel goed. Maar ook hieraan kwam een einde, na een relatie van ongeveer 7 jaar vertelde hij me op een kerstavond dan nog dat hij iemand anders had leren kennen. Ik wist hoe laat het was, het was nog eens voorbij. De meeste pijn kwam door het huis, ik had alles helpen kiezen, de tegels, de stenen, de deuren, de kleuren, alles. En dat terug kwijt raken, Ik was ook weer een stuk ouder, met een schoolgaand kind. Ik had met hem een uithoek uitgezocht om te gaan bouwen, vooral voor de goedkope boouwgrond daar, maar op dit moment betekende dat dat ik alleen op de wereld was, niemand dicht om me heen, minstens 3 kwartier rijden voor een beetje troost. Daarna ging het bergaf wat betreft mijn relaties. Mijn vertrouwen was en is geschonden, ik geloof niet meer in het sprookje van voor altijd samen blijven en samen oud worden, ik heb vooral geleerd voor jezelf te zorgen. Ik probeerde nog wat relaties, maar meestal duurden deze heel kort, ik voelde me er niet meer goed in, ik voelde me gevangen en misschien zat ik onbewust gewoon te wachten tot het weer gedaan zou zijn, als dit toch langer duurde dan verwacht zorgde ik wel zelf dat het afgelopen was, niet door te bedriegen want dat wil ik niemand aandoen omdat ik weet hoe het voelt, maar voor mij was dat eerder door me af te sluiten, in mijn eigen wereld te kruipen en vooral ook door teveel te drinken. Ik moet zeggen chapeau voor de mannen die het toch een poosje met me uithielden en wil hen geruststellen, er was niets mis met jullie, eerder met mijn beeld wat een relatie eigenlijk is.

Ik had toen mijn woelige jaren, mijn puberjaren, die gingen voorbij. Ik trouwde en kreeg een dochter, mijn vader nooit gezien in het moederhuis, geen geboortecadeau, niks. Het kon hem niets schelen denk ik dat een dochter had of misschien wist hij niet wat zeggen, ik ga ervan uit dat hij mijn echtgenoot niet goed vond vandaar, met de schoonfamilie had hij ook geen zaken. Hij was wel op mijn trouw, samen met zijn vriendin, hij was dronken, uiteraard, hoe had hij anders die dag doorgekomen. Maar hij was er toch, waar ik wel blij om was, hij deed zijn best.

Toen mijn oudste 1 jaar oud was kreeg hij gelijk, mijn man bedroog me en ik was weer bij af, deze keer met een kind erbij. Mijn meme besprak voor me om bij hem in te trekken, zelf durfde ik toen al niets meer aan hem vragen uit schaamte dat hij weer eens gelijk had. Het mocht, ik trok in bij mijn vader. Ik woonde er een klein jaar, de spanning was er te snijden. De kleine bekeek hij nauwelijks, hij was nog steeds een eenzaat. Ik voelde me gevangen en besloot zelf in het geniep te vertrekken, ik verhuisde toen hij naar zijn werk was, vals van me maar ik zou nooit durven zeggen dat ik vertrok tegen hem, dus moest het zo. Daarna werd het contact helemaal verbroken, ik had hem weeral verraden. Maar het blijft mijn vader, ik ben nu 43 en denk iedere dag wel eens aan hem. Ik ben trots op wie hij is, ik vind hem een knappe man, slim ook, hij is in mijn ogen heel sterk en heel wijs. Jammer dat ik het nooit heb kunnen zeggen, Ik vind het idee om dat nu nog te doen een beetje belachelijk en wat maakt het nog uit. Hij is gelukkig nu, denk ik, hoop ik. Ik ga ervan uit dat hij me niet mist in zijn leven, ook zijn kleinkinderen niet, hij kent ze niet.Ik wens hem een gelukkige oude dag toe en soms, heel soms hoop ik dat het toch nog goedkomt tussen ons, maar wat maakt het nu nog uit, hij had me zo vaak kunnen helpen, zo vaak kunnen bijstaan en raad geven en wie weet had ik ook leren luisteren naar hem want dat deed ik te weinig, mijn fout, maar ben ook maar een mens. Dus bij deze pa, nog een welgemeende sorry voor al mijn fouten, verkeerde eigenzinnige beslissingen, mijn gedrag, mijn keuzes,alles eigenlijk

Het is geen excuus om later zelf ook te drinken dat weet ik, maar ik geloof toch wel dat het ergens in mijn genen zit.

Ik heb jaren alles onder controle gehad, functioneerde normaal en overdreef maar af en toe, maar bij tegenslagen greep ik steeds vaker naar de fles. Tot het eigenlijk de laatste jaren een gewoonte geworden was, drinken om te ontspannen, drinken bij donkere gedachten, drinken om iets te vieren of gewoon drinken omdat ik me goed voelde. Door alleen te zijn was er ook niemand die me erop aansprak of me op de vingers tikte, soms spraken mijn dochters me erover aan maar ik had altijd wel een excuus klaar waarom en dat het niet meer zou gebeuren enzovoort. Tot ik eigenlijk zelf ook wel wist dat dit te ver aan het gaan was, maar ik kon het niet omkeren. Dus door een drastisch voorval eind december, ik vertel er later wel meer over, werd ik gedwongen om onder toezicht antabuse in te nemen. Dus nu komt er dagelijks, sinds begin februari een verpleegster langs die bij me staat als ik mijn pil inneem. Ik vind het soms belachelijk van mezelf dat er daarvoor iemand speciaal moet komen maar ik weet ook wel als ik zelf het karakter moet hebben om deze iedere dag te nemen, ik na een week weer bij af ben. Ik heb weinig karakter om door te zetten. Het is voorlopig voor een jaar en ik ben zeker van plan om dit te verlengen, voor mijn part direct voor 10 jaar. Ik voel me beter zonder drank, kraam geen onnozelheden meer uit, beledig niet zomaar iemand meer, ik schaam me voor de dingen die gebeurd zijn tijdens mijn dronken momenten maar ik kan deze niet meer omkeren. De mensen die ik beledigd heb zullen me misschien nooit meer vergeven, das jammer maar ik kan daar niets aan veranderen.

Ik ben ook veel geld kwijtgeraakt door domme beslissingen in dronken toestand terwijl ik dacht dat ik goed bezig was, dom, echt dom, maar het is gebeurd, wat kan ik zeggen ? Ik doe daar nu boete voor, das boete genoeg zonder commentaren van anderen, ik weet het zelf ook wel. Het hoeft er niet ingesmeerd te worden, het is nu zo. Er zijn mensen die niets met me te maken willen hebben, zelfs mijn eigen vader. Spijtig, jammer dat hij me niet gewoon kan zien als mens, een mens die ook zwak kan zijn, niet zijn droommens zoals hij me had willen zien. 

Ik ben altijd al een dromer geweest, een wenser. Mijn leven is niet gelopen zoals ik het wou maar eigenlijk heb ik van weinig spijt.Er zijn dingen die ik met de kennis die ik nu heb anders zou doen, maar je kan het verleden niet veranderen.

Ik ben grote fan van alles om en rond The Secret, ik pas het eigenlijk zeer vaak toe, maar in het boek stellen ze het toch mooier voor dan het is hoor. Het is echt niet zo gemakkelijk om enkel met je gedachten de dingen aan te trekken die je wil.

Vooral financieel zou ik het wat beter willen hebben, niet enkel voor mezelf maar omdat ik zoveel zou willen doen voor anderen, grootse en kleinere projecten.

Ik heb me al zot gedacht over hoe ik aan meer centen zou kunnen komen, ik geloof niet in de snel geld verdien methodes die je vaak op internet vindt, das te mooi om waar te zijn volgens mij. Ik begrijp heel goed dat je er wel tijd of moeite voor moet doen.

Ik koop af en toe eens kraslotjes, het gevoel voordat je krabt is groots, je hoopt in stilte dat het deze keer lukt, spijtig dat er zo weinig grote bedragen inzitten, haha, ik had nog nooit het geluk om iets te winnen, jawel, de waarde van mijn lotje terug, beter dan niks.

Ik was een tijd geleden eens bezig met een idee over de lotto. Moesten ze bij de lotto eens 1 keer, zonder vooraf te verwittigen natuurlijk, zodat hetzelfde aantal mensen deelneemt en dezelfde inzet, geen groot bedrag uitkeren maar de inzet verdelen over alle deelnemers. Dan zou iedereen bij deze trekking eens in de prijzen vallen. Maar tot nog toe deden ze nog nooit zo'n actie, ze zouden er meer spelers mee aantrekken wat voor hen zelf goed zou zijn. Best wel geen trekking van de balletjes dan, want als er eentje tussen zit die op dat moment 6 juiste cijfers heeft komt het niet goed, die zou alles opeisen voor zichzelf.

Er zijn zoveel voorbeelden van kleine beetjes verdelen over iedereen, zo had ik ook eens het idee om een groep op facebook op te richten, neem nu dat je daar met 200 leden bent, iedereen van die leden heeft het niet breed dus allen eensgezind. Wat kan een mens missen per maand die iedere cent moet omdraaien ? 1 euro, misschien wel 2 euro of maximum 5 euro.

Laten we uitgaan van 3 euro wat haalbaar moet zijn. we zijn met 200 leden en geven per maand 3 euro af, dat is samen 600 euro, als dit nu eens via eerlijke trekking gegeven wordt per maand aan 1 lid van de groep, zou toch fantastisch zijn voor die mens ?

Tja het zal wel bij dromen blijven voorlopig, ik startte ooit eens zoiets op voor mezelf omdat ik op dat moment heel diep zat, het enige wat ik vroeg was een beetje hulp en om 1 euro te storten, ik bereikte daarmee groepen met duizenden leden, niet 1 iemand reageerde, tja het kost wel wat moeite om het rekeningnummer in te typen in je self-banking maar het betekent zoveel voor die mens aan de andere kant. Zo zouden veel mensen uit de shit kunnen geholpen worden, ook al is het maar tot ze weer mee zijn met hun rekeningen betalen, of een grote tegenslag overbruggen en wat betekent 1 euro voor een mondaal gezin, niets toch. 

Ik splits het graag op, hoe meer erop staat, hoe liever ik het heb, dan kan ik veel afvinken en heb ik het gevoel dat ik veel gedaan heb.

Soms blijft het bij het lijstje, soms werk ik het ook echt af.

Ook voor boodschappen is dat fijn, maar als ik dan naar de winkel ga, heb ik het ofwel niet mee, mijn lijstje, ofwel heb ik veel meer mee dan voorzien.

Het zijn niet alleen lijstjes, ik schrijf gewoon graag alles op.

1 van mijn favorieten vond ik ooit eens in een boekje. Het gaat als volgt. Je moet opschrijven wat je zou doen of kopen met 100 euro. Zoveel mogelijk ideetjes. De dag erna wordt dit 200 euro en je doet hetzelfde, de dag erna 400, dan 800, dan 1600 enzovoort. Iedere keer verdubbelen. Zalig is dat, dan kan je even nadenken over wat je allemaal graag zou willen, graag zou doen. Het geeft me gewoon een goed gevoel.

Ik weet wel dat dit voor sommige mensen zal belachelijk klinken maar ieder zijn ding zeker, als je alleen woont praat je 's morgens tegen niemand dus praat ik op papier, met mezelf. Het is een vorm van ontspanning, misschien kan je het wel een hobby noemen, maar zou raar klinken zeker als iemand me vraagt wat zijn je hobby's.

Andere hobby's heb ik niet echt, ik hou nooit iets lang genoeg vol om van een hobby te spreken. Meestal is het een goed voornemen zo van en nu ga ik iedere dag ..., maar dat blijft meestal bij 1 keer of enkele keren