13-04-2009 om 12:58 geschreven door Kathleen  

Beste,

Vandaag zijn we donderdag 2 april. Over wel geteld 1 week stap ik hier rond 8 uur terug de vlieger op richting België.

In deze laatste week staan er mij nog 4 seminarie dagen te wachten. Waarvan wij op 1 daarvan zelf ook een presentatie moeten doen. Gelukkig mogen wij dit in het Engels doen. Wanneer we dit in het Frans moesten doen.. Tja.. ik vermoed dat dit eigenlijk niet goed zou zijn overgekomen. Dit zou vanbuiten geleerd zijn en deels afgelezen worden. Waardoor de spontaniteit volledig weg is.

Momenteel zit ik in mijn kamertje op het appartement met een regenbui buiten. De laatste dagen regent het dagelijks. Het regenseizoen is dus begonnen.. Wat wil zeggen dat de Rwandese ook last hebben van Maartse buien en Aprilse grillen.. J

Gisteren was het onze laatste stagedag en onze evaluatie.. In de voormiddag hebben we nog gewerkt aan papierwerk.. (tja hier moet dat jammer genoeg ook gebeuren, het lijkt soms zelfs meer dan het werk dat je in België moet doen voor stage..)

Waarna we naar het ziekenhuis zijn vertrokken om onze laatste spelnamiddag met de kinderen voor te bereiden en ook onze evaluatie.

Ik kan zeer kort zijn over de evaluatie.. Deze was GOED!! JEEJ.. Kathleen is geslaagd voor haar stages.. WIIEEEEE!!!

De laatste keer spelen met de kinderen. Het was fijn, alleen wat jammer dat er veel grote bij kwamen deze keer en die lachten voortdurend waardoor het voor ons niet zo fijn was. Wij wisten niet waarom ze lachten en ze brachten zo soms de kinderen in de war..

Maar toch was het ergens moeilijk om afscheid te nemen van de kindjes die er van bij het begin al bij waren. Zawadi vooral en ook de Louis (we kennen zijne naam niet, en hij is véél te moeilijk om te onthouden.)

Maandag was onze laatste therapiedag. Het afscheid was niet zwaar vermits dit nog moet komen. Op het seminarie worden enkele kinderen gediagnosticeerd en behandeld door Eddy. Dit zijn toevallig ook onze kinderen. Dus zaterdag en zondag ga ik het zeer moeilijk hebben.. Om afscheid te moeten nemen van hen.. Voor Gizel en Pascal ga ik zeker wenen. En als Gentil begint dan ga ik het ook moeilijk hebben.

Maar Gizel heeft mijn hartje gestolen. Als je me in België over haar zult horen vertellen zal je direct merken waarom..

De laatste dagen is het zeer moeilijk om op internet te geraken. Vandaar dat dit waarschijnlijk mijn laatste blog-bericht zal zijn. Geniet nog van het weekje dat ik hier zit. Want daarna ga ik je bestormen met al mijn verhalen.. J

Groetjes

Vanuit het regenachtige en koude Kigali (18°C)

Kathleen

Ps.: blij dat het einde in zicht is want ik mis echt veel mensen..

Maar als ik thuis ben ga ik Rwanda missen.. Raar zulk dubbel gevoel..

02-04-2009 om 17:29 geschreven door Kathleen  

Ieps,

T’is weer een tijdje geleden dat ik tijd heb gevonden om iets op mijn blog te schrijven..

Jef is nu terug in België, dus je zou denken dat ik dan meer tijd heb om iets op mijn blog te schrijven. Wel eerlijk gezegd is het druk druk.. Het is onze laatste volle werk week, het eindwerk vraagt veel werk, de afronding van onze stage, een verhuis naar ons appartement,…

Maar even iets vertellen over de laatste dagen..

Vrijdag hebben we onze eerste Engelse les gegeven. Dit was moeilijk.. De kinderen bij ons horen regelmatig Engels, in liedjes, op televisie, … Ze hebben dus de klank al mee.

Maar deze kinderen helemaal niet. Wat het soms wel grappig maakt bij hun uitspraken.

In het weekend zijn we naar het Akagerapark geweest. (op safari). Dit was geweldig mooi. Al heeft het wel geregend tijdens onze trip en zijn er vele aapjes in de bomen gaan schuilen.

Maar de zebra’s, de giraffen, de antilopen en de buffels waren prachtig. En zo dicht bij dat je kon.. Niet te geloven.

We hebben zelf op 7tal meter gestaan van de nijlpaarden. Deze lagen relaxt in het water, en af en toe ging er eens ene recht staan en zich ergens anders leggen.

Jef heeft ook op een 6 tal meter van een krokodil gestaan.. We zegen enkel haar ogen en een topje van de snuit.

Het was een mooie ervaring..

Gisteren heb ik Jef terug op het vliegtuig gezet. Dit was opnieuw afscheid nemen. Maar deze keer heb ik niet geweend. Flink hé..

En nu gaat het pas snel gaan. Zaterdag komen de eerste docenten aan, dan dinsdag de volgende en donderdag de laatste. Vrijdag start het seminarie. (waar ook wij iets gaan moeten vertellen.. STRESS)

En dan de donderdag erop vliegen we terug naar België..

Toch snel..

Groetjes daar in het Koude België..

Katarina

26-03-2009 om 07:45 geschreven door Kathleen  

Hey

Jef hier die even tot jullie het woord neemt. Ik heb wat blogspace van kathleen overgekocht zodat ik ook even mijn indrukken aan jullie kan overmaken.

We zullen beginnen bij het begin.

Jeeeeeeeeeej ik ben aangekomen ;)

…en zelf al mijn bagage was er!. Buiten dan zowat de halve inhoud van mijn toiletzak omdat de mensen van de Brussels Airport Security mij er technisch toe in staat zagen om met wat douchegel en deo een vernuftig springtuig in een te flansen. Van een kleine overschatting gesproken, maarja ik zal het maar als een compliment aanzien hè.
(En ja ik weet dat ik waarschijnlijk één van de eerste ben die zou moeten weten wat eigelijk wel en niet mee aan boord van vliegtuig mag, maar dit was mij dus toch even ontgaan.)

Tijdens de vlucht heb ik toch nog misbruik gemaakt van mijn “privileges” door even plaats te nemen op de jumpseat in de cockpit (dit echter niet voor eerst grondig door één van de cabine bemanningsleden te zijn gefouilleerd) alwaar ik van mijn eerste Afrikaanse zonsondergang kon genieten.

De rest van de vlucht verliep quasi rimpelloos en in Kigali wachtte mij een warm onthaal (dit slaat zowel op de mensen als op de temperaturen ;))

De volgende dag vertrokken we reeds richting Kiningi (een goede 120km van Kigali) tegen de Congolese grens voor onze afspraak met de Gorilla’s.

Deze rit -eerst met de bus, later in een kleiner busje en vervolgens achter op de brommer- was mijn eerste kennismaking met het echte Afrika.

En dit was toch wel een cultuurshock voor mij. Vooral enigste blanke in de zwarte massa zijn voelde echt raar aan.

Ik was dan ook zeer blij dat ik vergezeld was van 2 Afrika ervaringsdeskundige (Geertrui en Kathleen dus) die daar geweldig hun plan trekken.

Ik zou zelfs durven zeggen dat ik een andere Kathleen ben tegengekomen dan die 2 maanden geleden vertrokken is: vele mondiger (in het Engels, Frans en zelfs enkele woorden Kiyarwanda!) en met meer durf. (nu moet ze zich niets in haren bol gaan halen hoor, ik heb nog steeds het laatste woord in onze relatie hè ;))

Ik was dus maar al te blij dat we na deze voor mij toch wel bewogen dag aankwamen in het guesthouse. Waar we vroeg gingen slapen, want wie gorilla’s wil zien moet vroeg opstaan!

Dat vroeg opstaan weinig heeft te maken met het dagritme van die apen zelf maar eerder met het opportunisme van ons de toeristen. Iedereen wil namelijk de “Suza” groep zien (waarom juist weet ik niet helemaal, waarschijnlijk omdat dit moeilijkst berijkbare groep is en de mens over de sadistiche eigenschap beschikt om nu net het meest onberijkbare het allerliefste te willen verwezlijken) en er worden slechts 8 personen per dag voor deze groep toegelaten (voor héél het park 32/dag)

Om een lang verhaal kort te maken zijn we er na overgeslagen onbijten,kop/munt duels, en een Zwitser die helemaal tegen de geest van z’n nationaliteit in voor één keer eens niet aan de eeuwige neutraliteit bleef vasthouden toch in geslaagd een groep van 7 + gids te vormen die als eerste in 2 weken de Suza’s zouden mochten bezoeken.

Na nog een rit van ongeveer 3 kwartier per 4x4 kwamen we aan bij de voet van de vulkaan. Hier voegden zich nog 2 Rwandese militairen bij de groep die ons tijdens de toch zouden beschermen (vraag me nu niet waar tegen ze ons moesten beschermen, gorilla’s met een ochtendhumeur ofzo??)
Van hier uit klommen we te voet verder naar de ingang van het park…onze verdere tocht naar de gorilla’s ga ik hier niet meer uitgebreid aan bod laten komen daarvoor verwijs ik naar kathleen haar bericht hieronder of Geertrui haar blog: http://geertrui.aroundtheglobe.be .

Ik kan alleen maar zeggen dat ik dit een geweldige en unieke ervaring vond en dit waarschijnlijk de enigste keer in mijn leven zal zijn dat ik zo dicht en oog in oog met een wild dier van dat kaliber kon komen.

De dag daarna was een rustig dagje ronddwalen in Kigali waarbij vooral “Kamp Kigali” (hier is een memorial opgericht op de plaats waar in ’94 10 Belgische Blauwhelmen vermoord werden) een diepe indruk na liet.

Woensdag vertrokken we richting Kibuyé voor om enkele dagen aan het Kivu meer te verblijven (dit meer vormt in het zuid-Oosten de grens met Congo)

En ook hiervoor verwijs ik voor het volledige verhaal naar hierboven reeds vermeldde blogs. Het opmerkelijkste dat ik hiervan onthoud is dat reizen in Afrika toch steeds weer een belevenis is.

Dit weekend heb ik het vooral heel rustig gedaan… (beetje ziek/moe)

En voor morgen en volgende zien we wel wat het verder.

Voor het vervolg gewoon Kathleen en Geertrui hun blog blijven volgen hè

Groeten

Jef

15-03-2009 om 20:11 geschreven door Kathleen  

Hoi hoi,

Op zaterdag is Jef toegekomen JEEEEEEEJ!!!

Zondag hebben we 3uurtjes een half in het busje gezeten richting ons guesthouse.. En ja maandag zijn we om half 6 opgestaan. Ik heb snel snel ontbeten en ben dan samen met Till (nen Zwitster) richting het verzamelpunt voor de Gorila's. Dit ligt op 100m van ons guesthouse. We wilden het meeste van ons geld eruit halen. Waardoor we de verste groep gorillas wilde zien. Maar dit wilt eigenlijk iedereen die goed te been is en niet te oud is.. Vandaar dat we er vroeg voor iedereen moeten zijn zodat wij deze groep kunnen zien. En ja we waren er als eerste daar en we konden naar de groep Susa gaan. Dit zou 4 uur heen wandelen zijn..
De tocht heeft uiteindelijk maar een 2 uur heen geduurd. Al een geluk want de tocht tot aan het park was zwaar.. Geertrui heeft hier een beetje afgezien. Op het einde had ze het zo zwaar dat ze bijna begon te hyperventileren.. In het park heeft onze gids haar bij hem vooraan genomen. Bij elke stop vertelde hij me met zijn duim hoe het met haar ging. Gelukkig ging de duim meestal omhoog en soms een beetje schuin maar wel nog boven het midden..

Eigenlijk in het park zelf wandelde we echt in een jungle. Gewoon tussen het groen door, over de boomstammen, tussen de struiken, … Er was een klein weggetje en soms zag je jou voorganger niet meer lopen. Wel vies..

Nog geen 20min in het park gewandeld te hebben waren we al bij de Gorilla’s. De groep was aan het dalen en we hadden dus een beetje geluk dat we niet te ver moesten.

Bij de gorilla’s was het geweldig. Ze passeerden ons op nog geen 10cm. Ze deden gewoon verder met hun dagelijkse bezigheden: eten, spelen, vlooien vangen van elkaar, proberden de liefde te bedrijven als den grote baas het niet ziet of hoort, in de bomen klimmen, …

Het was een bangelijke ervaring. Op een gegeven moment was ik de tweeling aan het filmen en hoorde ik van alles in de struik voor mij.. Ja der passeerde nen Gorilla.. Wel even verschieten hoor..

Deze 9^de maart ga ik niet snel vergeten..

De rest van de week hebben we nog een 3dagen doorgebracht in Kibuye aan het Kivu meer. Mooi dat het daar is.. We zijn met een bootje naar één van de eilandjes gevaren. Daar zaten we helemaal alleen. We konden er dus zwemmen, we kregen er ’s middags nen vis met frietjes en we hebben er ananassen gezien. Dit waren echt 3 relax dagen.

Hoewel de 3^de dag vandaag dus de terugreis eigenlijk niet zo geweldig was.. Onze heen reis was al niet geweldig. We zijn heen gereden in een busje van 3 op 1,5m.. Wij zaten op de achterbank met 4 mensen. En dit voor 3 uur lang..

Voor onze terugreis hadden we besloten een andere busmaatschappij te nemen. We zaten op een grotere bus. We zaten achteraan met 4 op de achterbank van een grote bus.

Maar na nog geen half uur stopte de bus en moesten er nog mensen bij. Blijkbaar een foutje gemaakt bij de telling want er moesten meer mensen op dan er plaatsen waren dus we zaten plots met 6 (+ een kindje op de schoot van haar mama) op de achterbank.

Dit was nog niet alles. De vrouw voor Geertrui was aan het overgeven. En dit was al een hele tijd, ze had een kindje op haar schoot en ze zag er echt niet goed uit. Ik heb haar een grotere plastiek zak gegeven en haar kindje op mijn schoot genomen. Nu kon zij slapen en er een beetje boven op komen. Dus we zaten plots met 8 op de achterbank waar je met 5 normaal opzit.

De vrouw naast de zieke vrouw was ook regelmatig aan het overgeven, maar zij deed dit uit de raam. En de vrouw die bij ons op de achterbank zat gebruikte haar handtas. Ik had geen extra plastiek zak bij anders had ze die wel gekregen hoor..

Ik was al blij dat ik die ene dame heb kunnen helpen. Haar kindje vond het in het begin niet echt fijn, maar hij viel al snel in slaap. En tegen het einde van de bus rit heeft hij met een ballon kunnen spelen.

Vandaag verjaard Jojo, het kindje van Bati (nen bewaker van Manu en Rita). En we geven een verjaardagsfeestje.. Leuk hé

Senne ik feest nu ook al wat mee voor jou verjaardag hé (Nonkel Willy voor de jouwe ook hoor)..

Veronik en Larisa: Ik denk toch dat jullie zwakke darmpjes hebben want diaree zie ik hier toch niet zo vaak hoor..

Morgen nog naar de markt en uit eten en dan begint maandag de stage weer hé..

Groetjes Kathleen

13-03-2009 om 19:26 geschreven door Kathleen