Telkens een verslag vanuit een nieuw land... Jullie worden echt verwend!
Bogota hebben we overgeslagen. Al genoeg grote steden gezien, genoeg busverplaatsingen over slechte wegen gedaan, genoeg terrorverhalen van andere toeristen gehoord en negatieve dingen gelezen over de stad opdat ze ons nog aantrok.
In plaats daarvan kwamen er dan enkele dagen vrij om een stad uit ´de koffiedriehoek´ te bezoeken, wat gevormd wordt door Pereira, Manizales en Armenia.
Na een bezoek aan het museum van Botero in de stad Medellin die bekend is om zijn volumineuze beelden en schilderijen, een uitzicht over deze stad vanuit een kabelbaan, die volgens de Colombianen het evenbeeld is van een stad uit Zwitserland, maar waar volgens Tom en ik de vergelijking bij het verkopen van Nestleproducten en deze kabelbaan in kwestie al ophield, het lekker zelf koken in ons hostel en een bezoek aan de botanische tuinen, kozen we Armenia uit om naartoe te reizen.
Een heel gezellig stadje, en een walhalla aan straatkraampjes waar je de zoetste vruchten, sappigste vleessate´s en lekkerste jugos kan kopen! Ik huppelde daar bijna door de straten!
Dag twee zijn we Parque nacional de cafe gaan bezoeken, waar je niet enkel meer te weten kan komen over het koffiebonenverwerkproces en alles, heerlijke colombiaanse koffie kan drinken en kopen, maar waar ze ook nog een half avonturenpark hebben aangeplakt! Dus na een intelligente en hoogculturele voormiddag konden we ons helemaal uitleven in enkele attracties wat -moeten we toegeven- meer ons ding is
Bootjes die veel te snel naar beneden zoefen, een railway die door de palmbomen raast, een vijver met zoiets als botsautootjes maar dan op het water, waar het de bedoeling is andere mensen richting fontein te duwen en zelf droog te blijven, en een treintje om je het park rond te rijden. Supertoffe dag beleefd, en wij supertevreden terug naar ons hostel, om die avond door te trekken met de laatste nachtbus richting Ipiales. Meteen onze laatste bestemming in Colombia.
Althans, dat was het plan. Onze avond verliep als volgt. Onze bus zou vertrekken om 24u. Even later toch niet, 19.30u dit keer. Of we ook iets vroeger aanwezig konden zijn indien de bus iets vroeger zou vertrekken. Wij dus rond 18u richting busterminal, en daar wachten tot onze bus aankwam. Een uur wachten, twee uur en uiteraard werd dat drie uur, waarna de vrouw achter de balie zich verontschuldigend even kwam meedelen dat onze bus die avond dan toch niet meer zou doorkomen. De bus uit Bogota stond in panne. Ook al zou je het willen, je kan haar dan niet slaan natuurlijk, niet haar fout..
Tegen dan was het al te laat om nog op een andere bus te stappen, maar la empresa boliviariano had een vervangbusje voorzien tot in Cali -een drie uur rijden- waar we met 10 man inkonden. Door alle zakken in de koffer kon deze niet helemaal dicht waardoor wij vanachter een constante trek hadden in onze nek, maar dat was allemaal niet erg, we zouden op zijn minst toch al onderweg zijn.
Verliep dat even anders. Eventjes na een politiecontrole om 1u snachts, waarbij je dan allemaal uit het busje moet en heel je zak wordt uitgeladen en gecontroleerd op drugs, wapens of andere stoute dingen, verloor onze chauffeur in een bocht de controle over het stuur, begonnen we te slippen en gingen we enkele keren over kop.
We wisten niet wat er gebeurde. De ene moment lag ik op Tom zijn schouder te slapen, de volgende waren we koprol aan het doen met het busje en landden we op onze zijkant, Tom op mij, ik op de papa met het kindje op zijn schoot waar we onze slaapzak nog over hadden gelegd een uurtje eerder. Vooraan een mama hysterisch aan het wenen ´mi niña, mi hija!´ over het babytje in haar armen. Alle ramen waren eruit, dus we konden een voor een rustig uit het autowrak klauteren. Als bij wonder was er niemand ernstig gewond! Tom had glas in zijn arm en moest genaaid worden, ik kwam er met een whiplash vanaf. De kindjes waren oke, en buiten ons moesten en twee mannen naar het ziekenhuis voor hun schouder.
Na een nachtje ziekenhuis namen we rechtstreeks een dagbus tot in Ipiales, waar we dan ´s avonds helemaal uitgeput, maar gelukkig beseffend dat het allemaal erger had kunnen zijn in slaap vielen. Ondertussen geneest Tom zijn arm goed en behalve nog steeds mijn schrik in elke bocht in eenders welke bus maken we het helemaal goed!
Ipiales was de moeite! Een prachtige kerk in een vallei, wat vooral voor de Colombianen zelf een toeristische trekpleister is.
Vanuit Ipiales is het tien minuten tot aan de grens met Ecuador, waar Otavalo onze eerste bestemming was. Bekend voor zijn crioolse marktjes waar ze alles, maar dan ook alles verkopen wat een toerist zich maar kan wensen! Van macrameebandjes, tot incabroeken, dikke alpacatruien met nog wat keuteltjes aan zo vers, schilderijtjes, tekeningen, enz... We hebben ook een fruit- en groentenmarkt aangedaan, waar ze ons bekeken van kop tot teen (en dat is vermoeiend voor hen want die zijn veel kleiner dan ons) omdat ze daar normaal gezien iedereen kennen.
En toen brak het grote moment aan (vooral voor mij dan): We zagen Sandy terug in Quito!! Zij heeft daar ondertussen al een hele vriendengroep opgebouwd, flink wat cursussen spaans en jungletrips achter de rug en is daar wat blijven plakken Heerlijk om met haar een restaurantje te doen op 8000km van huis, want zij wist al welke dingen we zeker eens moesten proberen en wat zeker niet. En hoe leuk om bij te praten! Maar na enkele dagen trokken we verder, en trok zij opnieuw de jungle in.
De volgende stad voor ons was Baños, gekend in heel Ecuador voor zijn warmwaterbronnen en helende baden. Ook voor de vulkaan die boven het stadje uittoornt en die zes jaar geleden nog een uitbarsting had en heel wat dorpen met lava heeft bedolven. Daar hebben we een van onze prachtigste dagen beleefd! We vonden een frans, ietwat duurder hostel, maar we hadden een dubbele verdieping, een eigen balkonnetje, tv en vooral -tromgeroffel graag- een eigen openhaardje! Aaaaaaaaaah...
Dus onze perfecte dag bestond uit - een heerlijk ontbijt met croissant - het ontspannen in een warmwaterbron tussen allemaal oude, grappig verlebde ecuadoriaantjes - het huren van mountainbikes en steeeevige beklimmingen doen richting Bellavista -uitzicht over Baños vanuit de bergen- - het ontdekken van een coole kabelbaan onderweg die lijkt op een deathride en voor enkele dollars naar beneden zoefen - het genieten van een warme douche met aansluitend een hot stone massage die we geboekt hadden - een kaasfondue (opnieuw in de franse herberg) met een fles witte wijn en gezellig afsluiten met een boek in ons ´matrimonial´ bed, genietend van onze openhaard.
Af en toe mag het er eens lekker over gaan
En nu zitten we in Cuenca, wat, ja, opnieuw een mooie stad is.
Dit was meteen ons laatste blogverslag, want van hieruit plannen we nog enkele dagen kust (om goed bruin terug te kunnen keren naar België) en nadien gaan we nog langs Guayaquil voor we terug naar Quito trekken.
Over anderhalve week zijn we al terug, veel te snel natuurlijk Groetjes vanop de evenaar! -x-
Een verslag vanuit Colombia dit keer! We hebben besloten rustig door Colombia af te zakken naar Ecuador in plaats van een vlucht te nemen vanuit Caracas naar Quito, wat het oorspronkelijke plan was.
Eerst vertellen hoe het nog in Venezuela was. We hadden een vierdaagse tour gepland naar Los Llanos, iets ten oosten van Merida van waaruit we vertrokken.
Het was super! Tony (toeristisch voor Antonio), de man die ons de tour verkocht bleek eveneens onze gids te zijn. Hij komt van die streek, dus iemand die meer wilde dieren spot konden we ons niet wensen.
We reden rond in -of op het dak van- een jeep, huppelden wat op paarden door de vlaktes, voeren in een bootje en zelfs te voet zijn we op beestenjacht gegaan. Het ging dan ongeveer zo; plots roept Tony stop, wij geen idee waarom we stoppen, we zien hem ergens naartoe sluipen, wijzen of ergens op springen en pas zien wij, aaaaaaaaaaah, een prachtig dier gespot!
Dan ben je de volgende vijf minuten volop gecontreerd, helemaal vastberaden zelf een dier te spotten, wat nooit lukt waardoor we elke keer blij waren als Tony de jeep/het paard/de boot/ons halt toeriep, betekende dat we iets te zien zouden krijgen
Op je eentje zou je nog niet de helft van al die dieren zien.
Een greep uit de dieren die we zagen: tapirs, toekans, papegaaien, kaaimannen, boomboa´s, capibaras, leguanen, piranhas, schildpadden, apen...
Ik kan er uren over schrijven, ga ik dus niet doen, is het te mooi weer voor buiten, maar volgend verhaal ga ik jullie toch niet onthouden;
Derde avond, met een grote spot op het dak van de jeep, iedereen goed ingesmeerd tegen de mosquitos, zijn we helemaal klaar voor het grote avontuur nachtelijk dierspotten. Na nog geen vijf minuten zegt Tony stop. Joepie! Want dat betekent een dier te zien krijgen.
Hij sluipt richting prikkeldraad (want er staan heel veel koeien en paarden verspreid over die gigantische weien) en stapt op zijn blote voeten (dat is al zot, want daar zit dus menig vies dier verstopt dat graag ´s nachts op zoek gaat naar een maaltijd) heel voorzichtig het veld in.
Op dit moment ging mijn hart al tekeer tegen 170 per minuut. Ik vind dat dan allemaal overdreven spannend.
Tony stapt in een halve cirkel, wanneer hij plots stilstaat, zijn armen heft, zich in een korte concentratieperiode lijkt te bevinden, om daarna razendsnel het water in te duiken en met een krokodil boven te komen.
Te gek om mee te maken! Echt ongelofelijk hoe onbevreesd die junglemannen zijn!
Hij komt richting prikkeldraad om ons zijn trofee te laten zien, bek van het beest goed dichtnijpend, en met zijn zaklamp in zijn mond maakt hij duidelijk dat iemand moet helpen om die prikkeldraad op te heffen zodat hij er onderdoor kan. Tom onderweg naar de prikkeldraad, wanneer onze allergids plots begint te roepen. Ik dacht: how jong, tranquila, Tom is onderweg... Had die krokodil zich losgerukt toen Tony zich alvast neerhurkte en had hij zich in Tony zijn knie vastgebeten!! Aaaaaaahh!! De chauffeur die we bijhadden kwam snel ter hulp en Tom moest het koordje van zijn zakmes rond de bek van dat beest draaien. Echt gruwelijk!
Wij hadden zoiets van, diertje loslaten, terug in de jeep naar onze campamiento en maken dat we die wonde verzorgen en naar het ziekenhuis, maar het ging eerder zo; stoer de krokodil komen laten zien, iedereen de tijd geven foto´s te nemen, en achteraf wat uitspoelen met water. Een pijnstiller was niet nodig en hij was eigenlijk wel blij achteraf want hij had nog geen litteken van een krokodil. Owkeeeeey!
Om maar aan te geven dat Los Llanos de moeite was.
Nadien reisden we naar onze laatste bestemming in het land van Chavez, Choroni.
Een paradijs! Een prachtig strand, mooie wandelingen om te maken in de buurt, een posada met een eigen keukentje...
Daar zijn we vier dagen gebleven. Lekker ontspannen, niets doen, zwemmen in de woeste golven, kleren eens deftig laten wassen in plaats van wipp in een lavabootje, zelf verse langoustines kopen in het plaatselijke viswinkeltje en ´s avonds klaarmaken met een pasta...
Prachtige afsluiter en helemaal opgeladen om met de bus richting Colombia te vertrekken.
We hoorden op voorhand verschrikkelijke verhalen van andere toeristen die de grens hadden overgestoken, dat de politie je tegenhoudt als je geen geld geeft en dat ze dan je zakken uren aan een stuk controleren, tot je toch zwicht en gauw wat geld geeft, dus we hielden ons hart vast toen we vertrokken.
De eerste bus tot in Maracaibo verliep vlot, met slechts twee keer controle op de bus. Vandaar konden we een por puesto nemen, een gedeelde taxi met twee Colombiaanse vrouwen. Vijftien controles en twee autopannes later kwamen we aan de grens met Colombia. Soms staan de controleposten slechts 200 meter uit elkaar, ronduit absurd! Maar al bij al verliep het vrij vlot. Een van die colombiaanse vrouwen sprak Engels en heeft ons vlot overal doorgeloodst.
Elke auto wordt zo grondig onderzocht, omdat er naast drugs en wapens ook veel benzine wordt gesmokkeld. Een volle benzinebak in Venezuela kost je ongeveer een euro, terwijl je in Colombia -20 km verder- meer betaalt dan in België. Hele auto´s worden omgebouwd om te smokkelen, je zou voor minder!
Onze eerste bestemming in Colombia was Santa Marta. De mooie kuststad gaf ons meteen een heel warme indruk. De mensen zijn hier erg vriendelijk, er zijn hier overal heerlijke mango-, papaya-, ananas- en passievruchtenjugos te koop en het is hier heet! De tropische regenbuien moeten we erbij nemen, want in november is het regenseizoen hier volop op gang.
Een aanrader daar is het Parque nacional Tayrona, waar we een dagje hebben rondgewandeld en zelf kokosnoten hebben geopend die uit de palmbomen vielen. Oke, eerlijk is eerlijk, Tom heeft ze geopend, ik heb foto´s getrokken en geproefd.
We hebben er ook een kroegentocht op Colombiaans bier gehouden met een vroegere scoutsvriend van Tom, die een kindje heeft met een Colombiaanse en daar woont. Leuk om enkele ´insidestories´ te horen, en nogmaals te beseffen hoe goed we het in België hebben.
Ik wil ook graag even vermelden dat ik een pedicure heb laten doen voor 9000 colombiaanse pesos, wat nog geen vier euro is, en ik nu prachtige nagels met bloemetjes heb! Die vrouw heeft zich twee uur volledig aan mijn voeten toegewijd, tot wanhoop van Tom die ondertussen dan maar pintjes is gaan drinken Maar check de foto, het was het waard!
Nu verblijven we in Cartagena, een stad met veel geschiedenis en dan ook een toeristische trekpleister. Kuddes amerikanen en chinezen, die fotograferend achter hun gids aanhollen Maar ieder reist op zijn manier natuurlijk.
De dagen dat we hier zijn is het net feest, waardoor je in elke straat aangevallen kan worden met spuitbussen, verf of schuim, wat me doet denken aan het Holyfestival in India. Heel leuk, zolang ze geen schuim in je blikje bier kappen, moeten ze afblijven.
Erg leuke, ontspannen sfeer die hier hangt. Gisterenavond in een klein barretje tussen wat Colombianen de voetbalmatch tegen Venezuela gezien (nu zijn we dan supporters van Colombia) met een fris pintje en een bakje pollo frito voor onze neus.
Morgenavond vertrekken we richting Medellin, een stad ongeveer in het midden van het land, waar we beslissen of we richting Bogota reizen of meteen zuidelijker gaan richting Ecuador. Het is regenseizoen, vele wegen liggen er slecht bij en zijn onderhevig aan wegverzakkingen, dus veel op voorhand plannen heeft weinig zin.
Maar we zijn alvast blij dat we beslisten om door dit land te reizen! We genieten volop.
Hier
zijn we met een nieuwe update vanuit Venezuela.
Het is al even geleden, maar dan hebben we nu lekker veel te vertellen.
Ongelooflijk veel gedaan de voorbije dagen!
Rio Caribe mochten we van onze Caracasvrienden Victor en Mariana niet links
laten liggen, dus wij met onze rugzakken de ene bus in, de volgende por puesto
(gedeelde taxi) uit, opnieuw een bus in, nog snel even een stukje taxi, om dan
met een boot tot op de stranden te geraken. Venezuela is niet zo voorzien op
toeristen, en al helemaal niet voor verdere verplaatsingen. Zo hebben we
ondertussen al meermaals onze plannen moeten wijzigen, omdat we ergens gewoon
niet geraken, of omdat het vliegveld van eender welke stad toch al enkele jaren
niet meer in gebruik is of omdat een busrit van 20u niet altijd een aangename
optie is.
Het bleek de moeite! Echt de prachtigste stranden die je je kan voorstellen,
zoals we ze kennen uit Bounty reclame
Op
de stranden heerlijke vis gegeten, kokosmelk gedronken en verse rauwe mosselen
gegeten die ze ter plekke voor ons opensneden zoals een oester en besprenkelden
met limoensap. We werden verwend tot achter onze oren, want zoals overal in
Venezuela waren we ook daar de enige toeristen. Het water was heerlijk warm, en
de golven verschillen naargelang het strand. Op playa puy puy waren het hevige
golven, en op playa medina hadden we precies een rustig 1000meter bad voor ons
alleen.
Eventjes bekomen van alle drukte was nodig, de stranden waren een goede
beslissing!
Je mag in eender welk stadje of dorpje zijn, overal schalt muziek uit de
boxen van huizen, winkeltjes, auto´s, en overal is getoeter. Wij vragen
ons ondertussen ook af waarom er in België rijstroken voorzien zijn,
terwijl we zien dat links en rechts eigenlijk niet zoveel uitmaakt en je
je beter gewoon in het verkeer kan gooien. De regel geldt, wie het
meeste lef toont wint, en heeft voorrang.
Na Rio Caribe hebben we een nachtje doorgebracht in Carupano, in een hotel waar je ook per uur kon betalen...
De volgende dag de ergste busrit ever ondergaan! Zeven uur op een bus met beweeglijke stoeltjes en rugleuningen, zonder airco (en even vermelden dat het hier overdag gemiddeld een plakkerige 40C is), stinkende mensen everywhere, kotsende kindjes, elke 50 meter een bocht van minstens 120 graden en telkens als we een dorpje of een schooltje passeerden over een verkeersdrempel botsten waarvan je 20cm vanuit je dan nog harder bewegende stoeltje wipt.
Anyway. Aangekomen in Ciudad Bolivar via Ciudad Guyana konden we bekomen in een posada van een tourorganisator. Van daaruit twee uitstappen geregeld, eentje naar Canaima en eentje naar de Orinocodelta.
In de eerste tour vlogen vanuit Bolivar naar Canaima, om van daaruit met een bootje richting de hoogste watervallen ter wereld te varen. Dit is een toeristisch ontwikkelder gebied, waardoor we ook een eerste leuk koppel tegenkwamen, Donne en Kieran uit Ierland. Drie dagen goed gelachen. We sliepen in een hangmat, stonden om 4u op om van de zonsopgang te kunnen genieten tijdens de wandeling naar de Salto Angel, en konden bij aankomst zwemmen onderaan de waterval. ´s Avonds werden voor ons kippen gebraden, wat enorm smaakte en uiteraard wachtten er ons vettige arepas als ontbijt.
De dag nadien gingen we naar de Salto Sapo, waar we 100 meter achter de waterval probeerden ons evenwicht te bewaren op glibberige stenen terwijl het water langs onze zijkant op ons inbeukte. Een ijskoude, maar prachtige ervaring!
Onze tweede tour was richting de Orinocodelta, waar vooral de inheemse stammen ons konden bekoren. We sliepen in een plaatselijke hut in een hangmat -we zijn ondertussen echte hangmatprofessionals- en bezochten van daaruit enkele dorpjes op de oevers aan de Orinoco. Verschrikkelijk onderontwikkelde huisjes, paalwoningen, waar zelden toeristen komen omdat het toch bijna vier uur in een bootje ernaar toe is, en dan ook vier uur terug, met als enige doel zien hoe die mensen daar leven. We voeren tot aan de grens met Trinidad, en keerden daarna terug naar onze ´lodge´.
In onze toeristische tour zat ook piranhas vangen en ´s nachts krokodillen kijken, maar we hebben geen enkele piranha gezien en de enige dieren die we ´s nachts zagen waren lastige mosquitos. Een verdwaalde sardien sprong vanzelf in onze boot, maar dat was per ongeluk.
Toch tevreden dat we de delta bezochten, namen we eergisteren een nachtbus van 24u richting Merida, helemaal naar het westen van het land, waar we ons nu bevinden.
Morgen vertrekken we voor vier dagen naar los llanos, waar ze ons ook allerlei wilde dieren beloven. Het lastige is dat Venezuela zo weinig op toerisme is voorzien dat alles hier erg veel moeite kost en je alles via een touroperator moet regelen om de hot spots te zien te krijgen...
De venezolanen blijven ons wel goed bevallen! In het begin lijken ze allemaal een beetje stuurs en kijken ze je een beetje boos en stuurs aan, maar vanaf je ´Hola!´zegt, verandert hun gezicht op slag in een grote glimlach en zeggen ze vriendelijk ´Buen dia´ terug.
Ook hebben we al heel wat grenzen verlegd; Tom heeft al bananenchips gegeten en ik heb op nog geen meter van een gigaspin geslapen. Weliswaar onder een muskietennet, maar toch En het was echt een vieze!
Even tijd gevonden voor verslag nummer twee. Met foto´s dit keer!
We hadden jullie nog enkele sfeerbeelden van Caracas tegoed.
Overal in Caracas (en de rest van Venezuela eigenlijk) zijn de muren van straten, huizen, officiële gebouwen beschilderd met ´socialistische´ teksten, tekeningen, afbeeldingen van vrijheidsstrijders enz.
Jardin Botanico
Uitzicht over de hoofdstad vanop de berg El Avila
Cocktail met Victor en Mariana
Eerste tropische regenbui, nat tot op ons ondergoed
Hotdog, met verschillende salsas. Muy rico!
Caracas by night
Ik dicht tegen Tom aangeklampt, want het was koud op de Avila en onze kleren waren nog vochtig van de regenbui
De tweede grootste slums van Zuid-Amerika, na Rio
Na het afscheid van Victor en Mariana in Caracas zijn we enkele dagen geleden naar Cumana getrokken, een gezellige kuststad aan de caraïbische kust. We vonden in een hostel een appartementje met een eigen badkamer, keukentje en terras. Heerlijk rustig na het chaotische Caracas! Jammer dat er in ons keukentje geen kookpotten aanwezig waren, want we hadden graag eens zelf gekookt!
Van ´s morgens vroeg tot ´s avonds laat eten de Venezolanen zware arepas, gefrituurde empanadas of hotdogs. Allemaal lekker, maar ongelooflijk vettig. We proberen dan ook vaak ergens een sandwich en wat jamon of queso op de kop te tikken om ons eigen ontbijt te voorzien. ´s Avonds lekker eten vinden is hier gelukkig niet moeilijk! Ze verkopen hier overal heerlijke vis, en elke avond proberen we een andere
Zonsondergang
Vanuit Cumana zijn we met de bus verder richting Mochima gereisd, waar we het parque nacional Mochima hebben bezocht. De prachtigste dag tot nu toe! Met een bootje zijn we tussen de eilandjes op zoek gegaan naar dolfijnen en hebben we gesnorkeld tussen duizenden minivisjes. Ik ben er zeker van dat zelfs Liesje ervan zou genoten hebben Nadien werden we op een eilandje gedropt voor enkele uren, waar we nog wat gezwommen, gelezen en gezond hebben. En uiteraard de dag weer afgesloten met een lekkere vis!
Nu zijn we in Rio Caribe, waaruit we morgen het playa puy puy gaan bezoeken.
Daarna is het gedaan met het luie strandleventje en trekken we richting het zuiden voor meer avontuur!
Vooral voor de mensen die erachter vroegen, maar ook een beetje voor onszelf. Af en toe achter een rustpauze inlassen en neerschrijven wat je allemaal hebt beleefd, helpt om het je daarna allemaal te herinneren. Al wie al een verre reis achter de rug heeft weet hoeveel je meemaakt en hoeveel indrukken het bij je achterlaat. Vandaar onze beslissing om toch maar eem blog te maken. Plus het is leuk voor jullie om wat foto`s te zien he?
Dus welkom op ons blog! En we zijn weg (hebbescommercial):
Eerst vanuit baarchem station de Thalys richting Parijs genomen. Dat we eerste klas mochten reizen was een heerlijkheid, want Studio 28 was nog niet helemaal uit mijn bloed.
Wat rondgeslenterd door de Parijse rues en avenues, een stokbrood met meegebrachte jamon gegeten op het pleintje voor het Louvre, `s avonds Quartier Latin verkend en een lekker restaurantje uitgekozen, het kan allemaal slechter. We hadden een gezellig hostel in het centrum van Parijs, waaruit we dinsdag vertrokken richting luchthaven, om een bijna tien uur durende vlucht naar Venezuela uit te zitten.
Vlot aangekomen in Caracas. Opdracht was zonder kleerscheuren bij Victor en Mariana aan te komen, een koppel die we via couchsurfing hebben leren kennen en die ons een dubbele couch ter beschikking stelden. Caracas behoort tot de gevaarlijkste hoofdsteden ter wereld, waar per weekend een 40tal moorden wordt gepleegd. Dat lukte vlot, hoewel we meteen wisten wat rush hour inhield in de metro!
Bij de ouders van Victor hebben we onze eerste avond mee de kwalificatiewedstrijd Venezuela-Argentinie gezien (1-0 voor de geinteresseerden). Als overwinningsmaaltijd kregen we arepas voorgeschoteld -een soort maiskoek dat lijkt op een pitabroodje- waarna we eindelijk naar het huis van Victor en Mariana reden. Hun appartement ligt in Rosaleda Sur, een wijk in San Antonio de los Altos.
Momenteel verblijven we dus bij hen, en hebben we ons eigen kamertje met dubbel bed, op een uurtje rijden van het centrum. Ze zijn superlief voor ons, maken elke mogelijke venezolaanse specialiteit, proberen ons zoveel mogelijk uitleg te geven over de stad, Chavez, de slums, en nemen ons overal mee naartoe. Een beter couchsurfkoppel hadden we ons niet kunnen wensen!
Gisteren zijn we met twee wat gaan rondwandelen in de botanische tuinen, de universiteitsstad en hebben we het museum van schone kunsten bezocht. We weten ondertussen wat een tropische regenbui inhoudt, en dat je klets, maar echt kletsnat wordt als je niet binnen de 5 seconden een schuilplaats vindt.
s`Avonds zijn we gaan eten met Victor en Mariana, en hebben we met z`n vieren de Avilaberg beklommen met de kabelbaan. Bovenaan heb je een prachtig zicht over de gigantische stad! Caracas heeft evenveel inwoners als Belgie
Leuk om terug te zijn in Zuid-Amerika! Evenveel getoeter, zotte taxi`s -die er een sport van lijken te maken zoveel mogelijk achillespezen van voetgangers te raken-, drukte en warmte als in Bolivia, waar ik nog altijd met enige nostalgie aan terugdenk. De auto is hier nog steeds de zwakke weggebruiker.
Wat ons al is opgevallen is de vriendelijkheid van de Venezolanen. Als we iemand aanspreken helpen ze ons graag, wisselen zonder probleem onze net geldbriefjes in muntstukken voor de metro en laten ons hun gsm gebruiken als we Victor moeten bereiken en weigeren hiervoor geld te aanvaarden. Hierdoor voelen we ons al goed op ons gemak in Venezuela.
Vandaag is onze laatste dag in de hoofdstad. We gaan de kathedraal bezoeken, nadien het grootste shoppingcenter van Zuid-Amerika onveilig maken, lekkere hotdogs eten (ze kappen er 20 sausjes op), en vanavond gaan we voor de laatste avond met Victor en Mariana naar een live salsabandje una copa drinken!
Volgend verslag vanuit Cumana, of parque nacional Mochima! Dikke zoen
