2 Belgische vrouwen met een passie voor het mountainbiken verenigen hun krachten en nemen deel aan de Absa Cape Epic 2011. Katja Cauwenbergh en Sara Mertens vertellen hier hun verhaal.
09-11-2010
WELKOM
Katja Cauwenbergh en Sara Mertens, 2 vrouwen met een passie voor het mountainbiken heten je welkom op deze blog. Samen bereiden wij ons voor om deel te nemen aan de meest ultieme MTB race: The Absa Cape Epic. Vanaf 27/3/2011 tem 04/04/2011 maken wij South-Africa onveilig op onze MTB. En hier kan je al onze stappen volgen. Van training over organisatie, je komt hier alles te weten.
De dag begint opnieuw met een klimmetje. Het gevloek aan de start van de klim van mannen wie dit net iets minder ligt zijn we ondertussen gewoon. Gelukkig komen we vandaag in aangenamer gezelschap terecht en kunnen we het grootste deel van deze geweldige klim tussen de vele stappers door rijden (alhoewel het soms eerder op surplassen lijkt). In ieder geval, het is plezant ! Boven gekomen volgt eerst een snel stuk en deze keer is het mijn buurt om tegen de vlakte te gaan wanneer er voor mij plots gestopt wordt. Fietsers ontwijken, geen probleem, maar het dramatisch naar rechts uitgestoken been was er net iets te veel aan. Nog tot aan bevoorrading 2 zal ik mogen antwoorden op de vragen van mederijders of het allemaal ok is na mijn val. Daarna mispak ik mij in een afdaling ook nog aan een paar overhangende twijgjes (waarin een tak verborgen bleek te zijn). Gelukkig blijft het bij een blauw-rood geschaafde schouder. De rivier die we vervolgens te voet door moeten zorgt ervoor dat niet alleen de voetjes, maar ook het hoofd terug koel is. Nog een dikke 90 kilometer te gaan ! Wie er zoals ons op had gerekend dat vandaag iets minder zwaar zou zijn kwam bedrogen uit : zware zandstroken, rotspartijen, gladde kiezelklimmetjes.. het hield niet op.. gelukkig konden we de fun er inhouden en bolden we hongerig maar tevreden een half uurtje later dan ingeschat toch over de finishlijn om daar te vernemen dat de tijdslimiet voor alle rijders met een uur zal worden opgetrokken. Er wordt gesproken van de zwaarste etappe ooit in de geschiedenis van de Cape Epic.
Met Ken & Tjeerd vergaat het minder goed. Tjeerd draait na 5 kilometer terug als blijkt dat zelf vlak rijden niet meer gaat. Ken wacht op Michiel & Alexis die in de start hun versnellingskabel breken. Samen beginnen ze aan een helse achtervolging, waarbij ook nog het Belgische masterteam van Wim Tollenaere en Franky Taelman hun wagonnetje zullen aanhaken. Allemaal geraken ze nog in de top 50!
Resultaat voor de dames : opnieuw 8e en 189e algemeen.
Ondertussen zijn wij dames opgeschoven naar startbox C. Ook in deze box, de 5 damesduo's voor ons in het algemeen klassement. Benieuwd of we ze onderweg ook gaan tegenkomen! De start is snel, tot aan het eerste obstakel van de dag, een lange stenige klim, waarna we onmiddellijk al 1000 van de 2300 hm zullen overbrugd hebben. Op het einde van de dag dalen we langs deze weg ook terug af. Voor we de klim opdraaien springt er nog een ander team voor ons. Helaas blijft een van de 2 fietsers ongeveer aan elke steen hangen en er liggen nogal veel stenen op de klim. Als ik vriendelijk vraag of we voorbij kunnen - ik fiets immers nog - krijg ik een hele scheldtirade over mij waarvan de hoofdboodschap blijkt te zijn dat ik vooral niet moet aandringen, we zijn hier allemaal om plezier te maken (euh ja, ik toch ook ?!) Blijkbaar zijn we in een box met iets meer testosteron terecht gekomen. En ik die dacht dat de "spirit" van het MTBen was: fietsen (waar mogelijk) en zoveel mogelijk laten fietsen (als het zelf niet meer gaat). Hier blijkbaar niet dus.. (omgekeerd aarzelen diezelfde mannen niet om voorbij te wringen als wij als vrouwen ook maar een kleine aarzeling durven vertonen.. begrijpen wie begrijpen kan..)
Gelukkig zullen we dit duo - nadat we een groot deel van de klim noodgedwongen te voet gedaan hebben - snel achterlaten. Wel maak ik mij toch een beetje zorgen hoe we hier op het einde van de dag heelhuids beneden zullen geraken.. Het terrein van de lus op het plateau is vrij gevarieerd. Op een van de snellere stukken slagen we erin een groepje te vormen met een paar andere teams en de snelheid gaat onmiddellijk de hoogte in. Even hebben we het gevoel echt aan het racen te zijn. Dit tempo is iets te hoog om lang vol te houden en beetje bij beetje valt het groepje uit elkaar. Ondertussen zijn we in een van de snelle afdalingen wel een ander damesteam voorbijgeflitst. Leuk !!! Dan is het al terug klimmen geblazen, eerst naar het laatste waterpunt en dan de top over om terug af te dalen wat we vanmorgen geklommen hebben. In de omgekeerde richting blijkt de afdaling veel beter te doen dan vanmorgen gevreesd. Sara smijt zich naar beneden. Ik probeer te volgen zo goed en zo kwaad als ik kan. We halen nog een damesteam in, maar worden helaas op onze beurt terug ingehaald door de 2 Amerikaanse dames. Beneden gekomen voel ik iets raars aan mijn achterrem. Ik roep naar Sara om even te stoppen en als we stilstaan valt de remhendel er gewoon af ! Blijkt dat de vijs waarmee deze vast zat losgetrild en er gewoon uitgevallen is. Er resten ons nog 10 snelle kilometers met alleen een voorrem, maar vooral met iets minder vertrouwen. De eerstvolgende afdaling verloopt heel traag. Beetje bij beetje lukt het om terug wat snelheid op te pikken en het damesteam "Aspen" dat ons ondertussen terug op de hielen zit voor te blijven tot aan de finish.
Resultaat van dit eventvol dagje : 8e bij de dames en 198 overall. We gaan vooruit ! Tjeerd hoest zich in het wiel van Ken naar een 120e plaats
89 km, een korte etappe naar Cape Epic normen, maar dat zegt niets over hoe zwaar het zal zijn. In de eerste 48 km werd al onmiddellijk het "kaf" van het "koren" gescheiden met steile rotshellingen en stoffige "blinde" afdalingen. Een eerste kennismaking met de creativiteit van dokter Evil, de parkoersbouwer (die volgens José Hermida google earth gebruikt om zijn parkoers samen te stellen ;-) )Vanaf kilometer 60 werd het binnenbollen. Sara kleurde de rit met enkele rolpartijen in het mulle zand, zelf dacht ik de laatste 10 km vooral aan water.
Ken zijn partner Tjeerd voelt zich na de inspanning van de proloog van gisteren niet echt beter, maar wil toch proberen er het beste an te maken. Als snel blijkt dat een goede plaats er deze Cape niet meer in zal zitten. Tjeerd hoest zijn longen uit zijn lijf. Finishen zal al een prestatie op zich zijn. Ken zijn gemiddelde hartslag na deze etappe spreekt voor zich : "slechts" 138
Dat finishen op zich al niet evident is blijkt ook uit andere verhalen hier in het kamp. Daniel Evrard raakte zelf niet aan de start van deze eerste etappe. Een kleine mistrap in een putje in de eettent bij het ontbijt zorgde ervoor dat er veel sneller dan verwacht een einde kwam aan het avontuur (en dat na een lange zware trainingswinter)
Resultaat voor ons dames : nog steeds 11de en 207 overall. Het hele vrouwenveld schoof maar lieftst 80 plaatsen naar voren. Er is nog steeds de stille wens om Top 10 te halen, dat klinkt gewoon zo veel beter Dezelfde vrouwen dan gisteren lieten we achter ons en dezelfde bleven voor ons.
Een schitterende omloop in Tokai forest. Gelukkig waren we vrijdag de singletracks al eens gaan verkennen, dus wisten we al een beetje wat ons te wachten stond. Het stukje waar ik vrijdag nog over kop was gegaan zat er helaas niet in. Jammer, want ik had nog een rekening te vereffenen met een rotsblokje op dat stuk. Als team klikt het ook wel - is toch ook altijd even afwachten - en de Scott Spark gedraagt zich voorbeeldig op dit terrein. Ik begin zelfs te genieten van de rotsige afdalingen (zeker als je aangemoedigd wordt door het toch wel talrijk - en enthousiaste - opgekomen publiek).
Ken en Tjeerd vergaat het iets minder. Van zodra Tjeerd voluit gaat moet hij hoesten. UIteindelijk zullen ze 56e eindingen in een tijd van 1u19.
Resultaat voor ons dames: 11e van de 20 vrouwenteams en 290 van de 608 teams aan de start. Onze doelstelling was de dag veilig doorkomen en daar zijn we meer dan in geslaagd. En een aantal straffe madammen hebben we achter ons gelaten. Voor de kenners : Andrea Huser, recordhoudster op de Crristalp en Tracy Mosley, huidig wereldkampioene downhill. Maar we maken ons geen illusies, dit is misschien maar een toevalstreffer. Op naar morgen en de eerste "echte" etappe.
We maakten een goeie start: 11 van 20 vrouwenteams en 290 out of 608! Onze doelstelling was deze dag veilig doorkomen en daar zijn we meer dan in geslaagd, we hebben er zelfs van genoten! EN een aantal straffe madammen achter ons gelaten. Voor de kenners: Andrea Huser, recordhoudster op de CristAlp en Tracy Moseley, wereldkampioene downhill. Maar we maken ons geen illusies, dit is misschien maar een toevalstreffer
Vanaf morgen begint de échte race, een etappe van net geen 90km geschatte inrijtijd is 5h45.
Op km 60, beloven ze ons een van de mooiste en zwaarste afdalingen en is oppassen geen overbodige raadgeving.
De zon schijnt hier overdadig, ze wil waarschijnlijk de eerste dagen goedmaken! Gedaan met de champagne vanaf vandaag staan we op een Trisport Pharma Hydra Max dieet!
Vakantiestemming tijdens de verkenningsronde in Tokai
De KaSa Chicks drukken stilaan hun stempel op het gebeuren. Waar we opduiken draaien mensen hun hoofden, het lijkt alsof we aangekondigd zijn. Dat is natuurlijk een beetje zo, onze verslagen in O2Bikers opende hier enkele deuren en we zouden haast vergeten dat er nog geracet "moet" worden.
Heen en weer worden we gehost van hot naar her en overal is er champagne en foooooood lots of foooooooood!!
Vandaag vonden we wel de tijd om het proloog parcours te verkennen. Op 30min van Cape Town ligt TOKAI.
Met een gearrangeerde minibus kregen we 8bikes en evenveel renners op het parcours en we troffen daar de mooooooiiiste singletracks ever aan.
Sorry guys we worden weer verwacht op een of ander leuk etentje Enkele beelden om in de sfeer te komen!
KaSa Cape Epic zette deze ochtend voet aan grond in Cape Town: We kunnen het amper geloven!
Na een vlekkeloze, vlotte reis ( Brussel - Londen, Londen - Cape Town ), hebben we "rust" gevonden in onze hotelkamer. Stilte voor de storm, want vanaf morgen worden we op sleeptouw genomen door de organisatie van The Absa Cape Epic. Als we het programma bekijken, zullen we zelfs moeten puzzelen om nog de nodige trainingsuren in te lassen.
Maar zover zijn we nog niet. Tijdens wat ik daarboven aanduidde als "rust" werden de fietsjes weer in elkaar gesleuteld, werd er een planning gemaakt en werd er natuurlijk gepraat over de race en alles er rond. Veel tijd om met elkaar te praten was er niet de laatste weken en die tijd haalden we op deze paar uurtjes al met gemak in! Vrouwen hé!
Beste supporters aan het thuisfront, we hebben al een reeks aan indrukken vastgelegd op de gevoelige plaat. Nu is het kwestie van die prentjes van onze camera op onze blog te krijgen, maar das voor morgen. We wilden jullie alvast melden dat we veilig en wel zijn aangekomen en dat we met volle teugen genieten!
Enige minpuntje: het weer! Hadden we gedacht van terraskes te doen aan The Waterfront of van het zwembad boven op het dak van het hotel te profiteren? Neen hoor, dat zit er vandaag niet in: bewolking, wind en koud. Dit zou het ideale weer zijn om te racen en die begint pas zondag, gun ons toch nog een paar dagen smeltend zomerweer en laat de bewolking vanaf zondag maar weer de kop op steken, daar zouden we voor tekenen !
Wanneer jullie dit lezen, rollen,
kruipen of slepen wij ons over de eindstreep en trekken wij ook letterlijk een
streep achter ditfantastische avontuur.
In mei komen we zeker terug met
een uitgebreid verslag van onze belevenissen, ondertussen zijn er een aantal
dingen die we nog met jullie willen delen.
We werkten uitgebreid aan onszelf door te trainen, te fietsen en
te trainen.
We werkten uitgebreid aan ons team door samen te trainen, samen
te fietsen en elkaar van peptalk te voorzien.
Een derde minstens even
belangrijke factor kwam nog niet aan bod.....
Lees verder in het nummer van O2BIkers dat uitkomt op 2april!!!
KaSa Cape Epic zette deze ochtend voet aan grond in Cape Town: We kunnen het amper geloven!
