Helen Vreeswijk heeft vroeger gewerkt bij de politie maar daar is ze nu mee gestopt. Op haar zeventiende is ze boeken gaan schrijven, toch was dat het allerminst vanzelfsprekend. Ze heeft dyslexie en dat zorgt voor de nodige hobbels op de weg. Ze werkte bij de Centrale Recherche Informatiedienst  als vingerafdrukdeskundige. Vreeswijk is getrouwd en heeft twee dochters. Naast haar werk bij de politie geeft ze ook lezingen op scholen. Haar inspiratie haalt ze uit haar werk bij de politie:´Elke dag maakte ik wel iets spannends mee en dat verwerk ik in mijn verhalen.´

De boeken van Helen Vreeswijk zijn enorm vlot om te lezen, de schrijfster baseert zich vooral op de jongeren. Ze gebruikt geen moeilijke taal waardoor het gemakkelijk te lezen is. Haar boeken zijn meestal waargebeurde verhalen, ze gebruikt haar vroegere job als basis om de verhalen te schrijven. Ze is erg gesteld op de privacy van de personen in kwestie, hierbij veranderd ze de namen van de personages om de zaak niet bekend te maken. Doordat ze bij de recherche heeft gewerkt geeft het dus leuke thrillers waar je haast geen genoeg van kan krijgen. Je wordt als het ware bijna letterlijk de boeken ingesleurd! Zonder dat je het weet ben je al aan het einde en je zou nog verder willen lezen. Ik ben ervan overtuigd dat haar boeken voor iedereen bestemd zijn.