26 april 2004, exact 4 jaar en 4 maanden geleden. Dat was de laatste dag dat ik, Karl X, de keuze had waar te slapen, wat te eten, wie te zien.Tot vandaag!
Mijn eerste keuze was een dubbel worstenbrood van bij bakkerij Lints. De kleine dingen, dat is hetgeen waar ik steeds heimelijk, de laatste maanden onhoudbaar naar gesnakt heb. De grote keuzes daarentegen ben ik steeds ontvlucht. Ik vraag me trouwens af ofdat ik die wel ooit gemaakt heb. Alles, met als orgelpunt, mijn opsluiting, lijkt eerder het ongewenste, lelijke kind van een opgedrongen huwelijk. Kan een kind verantwoordelijk gesteld worden voor zijn eigen geboorte? De rechter vond blijkbaar van wel
God, wat is er in Antwerpen veel veranderd. En zeker niet altijd ten goede. Het viel me al op terwijl ik terugwandelde in de richting van de Begijnstraat. Zo zijn ze vergeten een telefooncel te plaatsen op het Mechelse plein, waardoor ik helemaal moest rondlopen naar de Groenplaats. Ach, dat kon er nog wel bij.
Hetgeen nog niet veranderd is, is dat alles geld kost, veel geld. Het helpt natuurlijk niet dat die troela van een Julie me enkel haar GSM nummer had gegeven. Ik had net genoeg tijd om te zeggen dat ze me kon komen opppikken. Maar goed ook, want veel heb ik eigenlijk toch niet tegen haar te zeggen.
Ik verwacht me trouwens aan een hele hoop veranderingen. Waar ik de eerste jaren nog heb getracht up-to-date te blijven met al die nieuwe snufjes, heb ik het de laatste tijd serieus laten hangen. Ik heb me eigenlijk enkel nog ingelaten met zaken waar ik verstand van dacht te hebben. Alsof ik me wilde conserveren, wilde ontdoen van die klotetijd. Me klaarmaken voor de volgende spurt. Voor nu!
God, hoeveel tijd heb ik niet verder liggen verprutsen met het kijken naar die stomme TV, het fantaseren over die stomme grieten, met die domme sudoko spelletjes, die me dan ook nog eens moeilijker en moeilijker vielen. En dan te denken dat ik vroeger elke luttele seconde aangreep om mijn leeftijdsgenoten voor te zijn. Zo studeerde ik het best als ik wist dat de rest naar een WK match van de Belgen keken. Zo ging ik op mijn vrije avond bijtrainen in de fitness terwijl de anderen van bil probeerden te geraken. Zo zag ik mijn deel van de wereld als model terwijl de anderen joints zaten de paffen op een strand in Thailand...
De gedachte dat die schildpadden me inhaalden, opvraten en ver achterlieten, was op het einde misschien nog het ondraaglijkste geweest. Dat heeft nog het meest aan mij, aan mijn concurrentiedrift gevreten. Het heeft me doen terugkruipen in een ruimte waarin ik me als verlicht despoot naar boven kon tillen, als verrot despoot verder de grond in kon boren. Maar niet meer! Ik, Karl X, zal mijn respect terugkrijgen. Ik zal mijn rechtmatige plaats op de troon opeisen! Welke troon? Elke troon!
In het verleden heb ik teveel de toekomst gekoesterd. Mens sane in corpore sano. Grote onderscheidingen in de sport, in de studie, Steeds mezelf vooruitgestuwd. Creatief destructivisme noemde ik het. Het steeds op zoek gaan naar nieuwe opportuniteiten om mijn talenten te ontwikkelen (en ten toon te spreiden). Maar eigenlijk was ik eerder slaaf van mijn talenten, en was de zoektocht naar nieuwe horizonten meestal het gevolg van obstakels. Zo heb ik mijn jeugdjaren deels weggesmeten.
Maar niets meer van dat. Wat was, is niet meer, wat zal zijn, is nog niet! heb ik ergens gelezen. Populair vertaald is dit carpe diem. En dat is wat ik moet doen. Hoe? Geen idee. In ieder geval niet door dubbele worstenbroden te eten. De eerste hap valt mee, maar vanaf dan. Bwaak. Het zal me ook niet helpen om al dat vet rond mijn lijf kwijt te spelen. Doeme, had ik me daar maar wat meer mee beziggehouden.
Over vet gesproken. Nu zit ik hier aan de keukentafel van ons Julieke. Is er geen nijlpaard in de Zoo die zo heet? Dat ze maar niets in haar hoofd haalt! Dat ik maar maak dat ik hier zo snel mogelijk weg ben. Dat ze maar oppassen. I will show those fools!
