Ik ben er eindelijk nog eens toe gekomen om een berichtje te posten maar ik vrees dat het een van de laatste zal zijn dit jaar. Met de examens voor de deur wordt het alsmaar drukker en nu ook de piano-examens dichterbij komen, zit er niet veel vrije tijd meer in voor mij. En als ik toch ergens een gaatje vind, vul ik dat met literatuur want er liggen nog enkele boeken te wachten op mij!
Maar alles op zijn tijd, eerst moet ik Gloed van Sándor Márai nog uitlezen. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik als derde boek voor mijn leesportfolio Geschiedenis maken van Stephen Fry las, maar ik heb dat op het laatste nippertje nog veranderd. Niet omdat ik het geen goed boek vond, maar wel om praktische redenen. Ik was van plan om hetmee te nemen op onze Griekenlandreis (die trouwens geweldig was), maar toen ik het in de bib zag staan, leek dat me geen goed idee meer! Geschiedenis maken is namelijk een zeer lijvig boek (ongeveer 500 paginas) en ik zag het niet zitten om daar een hele vakantie mee te sleuren, want hoe lichter de bagage, hoe beter!
Gelukkig vertelde een vriendin me over Gloed, een boek dat ze onlangs gelezen had en wel goed vond. Ze vatte het verhaal kort samen, zodat ik wist waar het over ging. Mijn eerste indruk was echter dat het helemaal nergens over ging. Uit haar korte samenvatting kon ik opmaken dat er slechts één iets gebeurde, wat me niet echt interessant leek en uit eigen beweging zou ik het boek dan ook nooit gelezen hebben.
Op haar aanraden ben ik er toch in begonnen en ik moet het toegeven, het is echt wel een goed verhaal. Ik verwachtte er niet veel van, want ik dacht dat een boek voor mij vooral spannend moest zijn en dat dit dus zou tegenvallen, maar ik besef nu dat een rustig verhaal waar niet meteen veel in gebeurd me ook kan bevallen, zolang het goed geschreven is en het iets heeft dat me aantrekt.
En dat is Gloed, een goed geschreven verhaal dat omhuld is door een waas, een geheimzinnige gloed die je nieuwsgierigheid aanwakkert. Je wil weten wat, hoe en vooral, waarom en misschien is dat wel het geheim van dit boek
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog eens een bericht heb achtergelaten, maar beter laat dan nooit! Mijn leesactiviteiten hebben dan ook op een laag pitje te staan wegens: TE DRUK! Ik heb toch nog ergens een gaatje gevonden om in een nieuw boek te beginnen, zij het onder lichte dwang want de stapel boeken die ik nog moet lezen wordt er zonder inspanning zeker niet kleiner op! Zo komt het dus dat ik een week of twee geleden in About A Boy van Nick Hornby begonnen ben, een boek dat we voor het vak Engels moeten lezen. En ik moet zeggen dat het me zeker niet tegenvalt! Ondanks het feit dat het een Engels boek is, is het zeer vlot leesbaar. Het verhaal op zich heeft niet veel om het lijf, maar voor een keer vind ik dat niet zo erg. Het gaat over de tiener Marcus, die al veel te volwassen is voor zijn leeftijd en bevriend wordt met Will, een man die niet wil opgroeien. Dit zorgt voor allerlei problemen, onder andere tussen Marcus en zijn moeder, die niet akkoord gaat met de vriendschap tussen Will en haar zoon. Hoe het verhaal afloopt kan ik echter nog niet vertellen, want ik moet het zelf ook nog ontdekken! En als je het toch wil weten houdt niets of niemand je tegen om het verhaal ook te lezen J.
Nog even een kleine bemerking: tijdens het lezen van dit boek kon ik meer dan eens een lach niet onderdrukken. Een voorbeeld hiervan is wanneer Will aan Marcus uitlegt waarom hij een vrouw liet geloven dat hij een zoon heeft (wat echter niet waar is!). Hij verklaart dit door het te vergelijken met wanneer je iemand ontmoet die je naam denkt te kennen. Zo zegt hij: stel je voor dat die persoon je Mark noemt in plaats van Marcus en je dat misverstand niet meteen kan rechtzetten. Als je hem later nog eens tegenkomt en hij blijft je Mark noemen, zal je hem ook niet meer onderbreken om die vergissing recht te zetten! En wat vind ik daar nu zo grappig aan? Wel, ik heb dat onlangs nog eens gelezen in een boekje dat wij in onze klas de laatste weken helemaal binnenstebuiten gekeerd hebben. Ik heb het dan over Het Dwaallicht van Willem Elsschot. Wanneer het hoofdpersonage Laarmans naar een krantenwinkel gaat om een krant te kopen, noemt de vrouw achter de toonbank hem zoals altijd Meneer Verbruggen. Op dat moment maakt hij net dezelfde bedenking als Will uit About a Boy: omdat zij hem al jarenlang zo noemt, vindt hij het de moeite niet meer om haar erop te wijzen dat hij eigenlijk Laarmans heet!
De vermoedens van Mr Whicher of De moord in Road Hill House: het is een lijvig boek maar desalniettemin ben ik er toch aan begonnen. De samenvatting op de achterflap zag er dan ook veelbelovend uit. Spijtig genoeg geldt het spreekwoord schijn bedriegt ook voor dit verhaal. Hoewel ik vooral lovende recensies gelezen heb, is het voor mij eerder een tegenvaller. Ik bedoel hiermee niet dat het verhaal op niets trekt, maar in mijn ogen is de schrijfster, Kate Summerscale, er niet in geslaagd een echte pageturner te schrijven, wat ik toch verwacht had van deze thriller.
Het verhaal, dat zich rond 1860 afspeelt en waarin de moord op een peuter onoplosbaar lijkt, wordt echter te vaak onderbroken. Om de haverklap wordt er verwezen naar andere, oude verhalen die gelijkenissen vertonen met de verwikkelingen van de moord in Road Hill House, wat ervoor zorgt dat je als lezer niet steeds bij de zaak blijft. Ik had zelfs de neiging om regels over te slaan, aangezien de vermelde verhalen voor mij onbekend en daardoor ook overbodig waren. Het viel me evenzeer tegen dat in het midden van het boek plots een achttal paginas vol afbeeldingen opdoken, die daar naar mijn mening volledig misplaatst waren. Hierdoor werd het verhaal nogmaals abrupt onderbroken, wat er toe leidde dat ik -nadat ik de afbeeldingen bekeken had- terug moest bladeren en een deel opnieuw moest lezen omdat ik de draad helemaal kwijt was. Dit is natuurlijk niet echt aangenaam en zorgde bij mij dan ook eerder voor ergernis dan voor leesplezier.
Ik vind dit alles eigenlijk een spijtige zaak, want ik ben er zeker van dat het moordverhaal op zich een zeer goed onderwerp zou zijn voor een echte thriller, een echt goed boek dat me beter zou bevallen. Of waarom zelfs geen aflevering van Witse?! Whicher, Witse, het ligt helemaal niet zo ver uiteen! In dat geval zou ik iedereen zeker aanraden naar de misdaadserie te kijken, want zoals ik al vermeldde, het boek was spijtig genoeg niet wat ik ervan verwachtte.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens iets gepost heb, maar je moet het me vergeven, het waren drukke tijden! Ik ben echter terug wakker geschoten door een bezoekje te brengen aan de literatuurblogs van anderen en toen besefte ik dat ik van mijn blog ook wel zoiets mooi wil maken. Ik betwijfel echter of het me zal lukken, maar wie niet waagt, niet wint!
Dus hier is mijn eerste nieuwe literatuurbericht!
Momenteel ben ik me aan het verdiepen in een nieuwe soort literatuur. Er is een hele nieuwe wereld voor me opengegaan sinds ik in het zesde zit! De wereld van de subtiele reclamefolder! Want ja, je kan het al raden, langs alle kanten smijt men ons tegenwoordig informatieboekjes voor universiteiten en hogescholen naar het hoofd! Het is dan de bedoeling dat wij al die promotieblaadjes doornemen om ons uiteindelijk aan één bepaalde richting over te geven, maar voor mij heeft dat alleen maar averechts gewerkt! Op papier (in die boekjes) leken voor mij alle richtingen geweldig interessant, wat er dus voor zorgde dat ik alleen harder begon te twijfelen! En we moeten eerlijk zijn, je studiekeuze is en blijft een belangrijke beslissing waar je je goed over moeten informeren en waar je goed over moet nadenken! En daarom lees ik - een beetje tegen mijn zin - momenteel enkel de betere reclamefolders, die van de KUL! Hopelijk wordt ik er snel wat wijzer uit!
Vanaf nu zal ik ook mijn best doen om jullie op regelmatigere basis op de hoogte te houden van mijn leeservaringen, je moest op die manier maar eens een leuk boek ontdekken dat jij ook graag zou lezen!
'Verwante stemmen' van Seth Vikram is het eerste boek dat ik lees voor mijn leesportfolio. Nadat ik het in de bibliotheek van Leuven gevonden had, ben ik er direct in beginnen te lezen, en daar heb ik zeker geen spijt van.
Het verhaal gaat over Michael, een jongeman die in Londen woont. Jaren geleden is hij de liefde van zijn leven kwijtgeraakt maar wanneer zij plots terug opduikt in Londen, doet hij er alles aan om 'zijn' Julia terug te krijgen. Verwante stemmen is echter geen gewoon liefdesverhaal zoals er zoveel zijn. Michael is niet alleen verliefd op Julia zelf, maar ook op haar muziek. Hij leerde haar kennen toen zij hem als pianiste begeleidde en was meteen betoverd door de klanken die zij uit een piano kon voortbrengen. Hij is sinds hun breuk steeds blijven zoeken naar die klank, naar die manier van spelen, naar zijn Julia, en nu hij dat alles eindelijk teruggevonden heeft, wil hij het niet zomaar terug loslaten. Zo worden in dit verhaal liefde en muziek op een prachtige wijze één.
Ik zit ongeveer in de helft van het verhaal, en ik vindt het echt een leuk boek. Seth Vikram kan muziekstukken op een prachtige manier beschrijven, hij laat ze als het ware horen op papier. Ik heb ook nog maar zelden zo een mooi verhaal gelezen, dat ook zo herkenbaar is voor mij. Aangezien ik zelf al 9 jaar piano speel zijn de muziektermen en zelfs bepaalde stukken die in het boek voorkomen niet vreemd voor mij. En ook het samenspel tussen viool en piano en al de problemen die daarbij te pas komen zijn niet vreemd voor mij, omdat ik mijn zus Elke, een violiste, ook al begeleid heb. Het is dan ook eens zo leuk om het boek te lezen aangezien ik me in een aantal situaties perfect kan inleven.
Volgens mij is dit boek een echte aanrader, maar wanneer klassieke muziek niet echt je ding is, denk ik dat je toch best iets anders leest.
Dit weekend zijn we een dagje naar Maastricht gegaan, en daar heb ik een kaartje gevonden waarop reclame gemaakt wordt voor het oorlogsmuseum in Overloon (ergens in Nederland!). Maar het was niet zomaar een kaartje, het was een kaartje met een boodschap. En wat voor een! Het is een prachtige oneliner die zo simpel en tegelijkertijd ook zo onwerkelijk is dat je niet anders kan dan er stil van worden! Zeker als je pas de documentaire 'Dear America' gezien hebt, en je beseft dat die militairen in Vietnam, en nog vele anderen, gevochten hebben voor alles en voor niets. Ze riskeerden hun eigen leven zonder er zeker van te zijn dat er ook maar iemand voordeel zou halen uit 'hun'oorlog. Was het de moeite waard? Ik weet het niet, maar het is gebeurd, en als we willen dat dit voltooid verleden tijd wordt, moeten we beginnen te denken zoals de schrijver van deze zin. Hier komt 'ie':
Oorlogsmuseum Liberty Park: "Oorlog hoort in het museum" ...
Ik heb een héél mooi gedichtje gevonden, dat op ons CM-kamp naar Spanje is voorgelezen. Het is van Floor Bertels, en echt super, zeker omdat zij het helemaal zelf geschreven heeft!
Stop de tijd, die gaat te snel. Stop de tijd, voor heel even maar ...
dan heb ik wat meer tijd, om alles te beleven. eens even stil te staan, eens terug te kijken, en vooruit te blikken
Stop de tijd, zodat ik kan proberen mijn fouten goed te maken. Stop de tijd,
Ik ben volop bezig met mijn 2 andere boeken te kiezen! Ik vindt het alleen spijtig dat 'Geschiedenis schrijven' helemaal niet bestaat in het Nederlands, en dat ik dus een ander boek zal moeten zoeken... Maar ja, de lijst is lang genoeg . En ik begin er ook aan te twijfelen of ik 'De eenzaamheid van de priemgetallen' van P. Giordano wel zou meerekenen in mijn leesverslag, het is dan wel een prachtig boek, maar tegen het einde van het jaar weet ik er waarschijnlijk niets meer van! Spijtig, maar nog eens: de lijst is nog lang genoeg ... Karen
. En ik begin er ook aan te twijfelen of ik 'De eenzaamheid van de priemgetallen' van P. Giordano wel zou meerekenen in mijn leesverslag, het is dan wel een prachtig boek, maar tegen het einde van het jaar weet ik er waarschijnlijk niets meer van! Spijtig, maar nog eens: de lijst is nog lang genoeg ... 
