Hier nog eens een blogbericht. Vorige keer gingen we net vertrekken naar Mole om olifanten te zien. Hebben elk ander beest dat er leeft gezien, maar geen olifanten haha! Smorgends vroeg een wandelsafari gedaan, wat echt de moeite was. In de late namiddag een jeepsafari, plezant! Hebben hier in Tamale ook nog andere Belgen leren kennen. Zij hebben klaslokalen gebouwen en we zijn die dan in't weekend mee helpen gaan schilderen met een hele hoop andere vrijwilligers, toffe bende! Uiteraard waren op het einde van de dag niet alleen de lokalen geschilderd, maar ook wij zagen er lief uit, amai :) Het weekend daarna zijn we met dezelfde belgen (Tom, Wannes, Sandie, Stef, Annelien en ik) op een platform gaan slapen, vlak aan de zwarte volta. Beetje een bomhut maar dan zonder dak. Moesten ons eten opvoorhand klaar maken en mee nemen in de kano'tjes om zo tot aan het platform te geraken, want eens op het platform is er niets meer. Allemaal echt gezellig! Eerst samen gegeten en dan genieten van een supermooie sterrenhemel, wat wil een mens nog meer? ;) Tot tegen een uur of 11! Het begon ineens zooo hard te regenen! Alles kletsnat in 2 minuten, zaten we daar op ons platform in the middle of nowhere. Met allemaal onder de boom gaan staan schuilen, wat niet echt zo verstandig was met al die bliksems. De moment dat we daar allemaal stonden, dicht tegen elkaar in een kringetje onder die boomhut, ga ik niet snel vergeten! Ah zo grappig! Na een tijdje, geen idee hoe lang het was, zijn de mensen die de boomhut verhuren ons komen ophalen en hebben ze ons een droge slaapplaats gegeven in 1 van hun hutten. Smorgends zijn we dan met de kano's de rivier opgegaan om nijlpaarden te zoeken. Hebben er effectief ook veel gezien en zijn nog redelijk dicht kunnen komen met de bootjes! En als we de rivier overstaken, waren we in Burkina Faso :) Was een vermoeiend maar fijn weekend. Na de kanosafari zijn we aan onze lange toch terug naar huis begonnen. Tegen dan was er niet veel tijd meer over voor ons bij Baba en in een van de laatste weekends zijn we met de verplegers van het hospital in Savelugu mee poliovaccinaties gaan geven in kleine dorpjes rond Tamale. Smorgends vroeg vertrokken we, annelien met haar verpleger naar het ene dorp, ik met mijn verpleger naar het dorp daarnaast. Heb veel kinderen doen wenen die dag haha! Veel jonge kindjes in van die kleine dorpkes hebben nog nooit een blanke gezien :) Veel werk gehad die dag, maar het was een dankbare job! Al de ouders zijn je dankbaar dat je hun kinderen komt helpen. Ze moesten er ook niets voor betalen, is een vrijwillige gift van Savelugu hospital en ze doen dit 2x per jaar. Mooi initiatief! De dag daarna hebben Annelien en ik afscheid genomen van Baba en de hele familie. Ik beloofde hen nog terug te komen, want ik voel me in het noorden op m'n best. Annelien moest voor echt afscheid nemen. Na de nodige traantjes zijn we aan onze tocht naar mama Evelyn in het zuiden begonnen. De bedoeling was om daar nog een week ons educatieplan te promoten en les te geven. Daar aangekomen waren we aangenaam verrast dat er al een nieuwe vrijwilliger was, Alice. Kon niet beter zijn! Hebben die week Alice alles uitgelegd over ons plan en ze mee op sleeptouw genomen naar verschillende scholen. Zij gaat voor de komende 3 maanden ons werk verder zetten dus Annelien en ik waren heel content. Hebben ons plan ook kunnen afdrukken voor alle scholen in de regio, wat 4 uur heeft geduurd!! Ook hadden Annelien en ik flyers gemaakt om bij ons plan te gebruiken. Deze zijn 20 000 keer afgedrukt in Belgie en onderweg naar Ghana. Na die week moesten we ook afscheid nemen van ons gezin hier want we gingen nog naar de volta regio en naar accra want Annelien had haar vlucht al bijna!
In de volta regio wilden we zeker de Wli waterfalls zien, want we hadden al gehoord dat deze de moeite waren! De Wli waterfalls zijn 2 watervallen; de upperfalls en de lowerfalls. De lowerfalls zijn gemakkelijk te bereiken, voor de upperfalls moet je een hele toch maken door de jungle. Waren daar aangekomen tegen een uur of 11 en hadden nog geen middag eten gegeten. Ons plan was om dit te doen nadat we de watervallen gezien hadden. We wilden graag zowel de upper als lowerfaterfalls zien. Onze gids raadde ons sterk af om in de middagzon tot aan de upperfalls te gaan. Annelien en ik dachten alle, wij zijn wij de warmte ondertussen al wel gewoon zenne! Hebben uiteindelijk toch ons goesting gekregen en de gids ging met ons tot aan de upperfalls gaan. Voor we vertrokken hebben we snel nog een grote fles water gekocht voor ons 2 en dan zijn we vertrokken. Hadden beter geluisterd naar onze gids. Na een tijdje gelopen te hebben op het gewone pad stopte hij, wees hij omhoog naar een berg en gaf ons een wandelstok. Dit was de grootste berg in West Afrika en die moesten we eerst beklimmen als we de waterval wilden zien. We hebben afgezien! Alle 2 op ons slefferkes gelijk echt toeristen, met maar 1 fles water voor ons 2 en niets gegeten. Was fysiek enorm uitputtend en had ik het opvoorhand geweten, dan had ik er waarschijnlijk niet aan begonnen. Mijn gezicht was precies zelf een waterval! Het zweet stroomde van mijn hele lijf. Op het hoogste punt van de berg hadden we een ongeloofelijk mooi uitzicht! In de verte zag je Togo liggen. Na uren wandelen waren we dan uiteindelijk bij de upperfalls aangekomen. Was zeker al de moeite waard! Zo rustig dat da daar was! Enkel wij en de waterval. Zijn dan natuurlijk direct in het water gesprongen om te bekomen. Na een half uur bekomen zei onze gids dat we beter terug gingen dat we voor de dondere zouden aankomen. Hup, weeral heel de klim terug! Nu zonder water, want dat hadden we ondertussen allemaal al opgedronken. Ook op blote voeten deze keer, want op sleffers ging te traag. Nog harder afgezien dan in het heen komen haha :) Toen we terug waren was het inderdaad al donder aan het worden. Zijn dan nog naar de lowerfalls gewandeld, weet niet waar ik die kracht nog vandaag haalde. Ben in al die tijd hier nog nooit zo blij geweest dat ik savonds in mijn bed lag! Wat een avontuur haha!
De dag daarna kon ik bijna niet meer wandelen en hebben we het maar kalm gehouden. Zijn naar een vissersdorpke gegaan en hebben ons daar een visser gezocht die met ons op het voltameer wou. Zo'n mooi meer! Overal eilandjes, sommige onbewoond op andere staan er dan een stuk of 10 hutjes. De mensen die op de eilandjes wonen drinken gewoon water uit het meer en als ze honger hebben moeten ze wel efkes met hun bootjes naar de oevers van het meer varen voor eten te kopen. De eilandjes lieten me denken aan expeditie robinson! Onbewoond en overal aapjes. Alleen is dit die mensen hun echte leven en geen spel zoals expeditie robinson. Werd er stil van toen ik al die schoonheid zag.
De dag daarna zijn we vertrokken naar Accra. Daar hebben we enkele marktjes gedaan, veel rond gewandeld en een dag op het strand gezeten. Toen we Accra binnen reden met de bus was ik echt verbaasd. Het was niet zoals ik mij Accra herrinnerde van in de 1ste week. Precies ergens in Europa beland. Ghana is een land van vele contrasten! Na 3 dagen moest Annelien vertrekken naar huis, dus zijn naar de luchthaven gegaan en hebben daar afscheid genomen. Ook hier met de nodige traantjes :) De morgen daarna heb ik de bus genomen terug naar Tamale. Een busrit van 13 uur, de moeite dus. Savonds laat bij Baba aangekomen, was blij dat ik weer 'thuis' was.
Ik ga hier nog 2 weken blijven en dan ga ik met Tom, Wannes en Nele voor de tijd dat mij nog rest (3 weken) terug naar de volte regio om daar rond te trekken. Want Annelien en ik hebben daar maar een heel klein stukje van gezien.
Vanuit Belgie is er een pallet met gerief onderweg met DHL bedoeld voor de verschillende weeshuizen hier in de regio rond Tamale. Lieve, die bij DHL werkt, had mij voor ik vertrok een grote doos kado gegeven dat ik mocht vullen met allemaal speelgoed voor de weeskinderen in het Zuiden van Ghana. Uiteraard waren die kinderen ENORM gelukkig! Lieve had de foto's gezien en heeft besloten dat ze meer wou doen. Zij, al haar collega's en de bazen van DHL gaan een pallet opsturen naar Tamale, nogmaals gevuld met dingen die weeshuizen enorm nodig hebben! Kledij, medische materiaal,... Noem maar op! Die pallet zal hier vrijdag arriveren. Dan is het mijn taak om al het materiaal te verdelen over al de weeshuizen rond Tamale. Langs deze weg wil ik Lieve en iedereen die bij DHL werkt enrom enrom hard bedanken! Ook in de kinderen hun naam. Foto's hiervan volgen snel :)
Was gisteren langs een weeshuis geweest in Savelugu om eens te gaan kijken, het is een weeshuis en school tesamen. De headteacher was mij aan het rondleiden en we liepen voorbij een klas waar geen leraar was. De kinderen zaten daar gewoon wat te zitten en te wachten. Hun leraar was niet komen opdagen, wat geen uitzondering is hier in de scholen! Had nog wat tijd over en heb de kinderen zelf les gegeven. Niet over HIV deze keer, wel wiskunde meerbepaald breuken. Heel bizar, dat kan je je toch bij ons niet voorstellen? Vond het wel echt fijn, was een brave klas :)
Zo, nu heeft iedereen weer een gedacht van wat ik hier allemaal uitspook ;) X
Lang geleden dat ik nog eens een bericht heb geschreven, het gaat een lang worden want ik heb veel te vertellen! :) Ongeveer 3 weken geleden zijn Annelien en ik naar Lake Bosumtwe geweest, schoon meer amai! Daarna hadden we een probleem met ons project. Nu hadden we een heel educatieplan uitgewerkt maar we zijn er even niets mee want de scholen sluiten allemaal een maand voor het paasverlof. Dan hadden we 2 opties: een maand rondtrekken of een ander project zoeken. Aangezien dat we binnenkort al een paar weken gaan rondtrekken zijn we gaan zoeken achter iets anders om te doen. Annelien is een verpleegster en wou graag eens zien hoe het er aan toe gaat in de ziekenhuizen. Vond dit geen slecht gedacht! Hebben dan besloten om naar het noorden van ghana te trekken en daar voor een maand in een hospital te gaan werken en na deze maand terug te komen om verder les te geven over HIV.
Voor dat we vertrokken is er eerst nog een meeting geweest in de tuin van ons eerste gezin voor alle HIV/AIDS patienten. Zo leren ze nog mensen kennen in dezelfde situatie en kunnen ze ervaringen uitwisselen. Allemaal heel goed tot dat er op een gegeven moment een priester langs kwam om hen 'verlichting te schenken'. Ik denk dat ik de hele tijd met mijn mond open heb staan kijken. Hij nam iedereen een voor een apart en deed een soort duivelsuitdrijving. Want 'de mensen zijn behekst met de ziekte'. Ja seg, dat was net NIET de boodschap van de hele bijeenkomst! Het was de bedoeling om de mensen ervan te overtuigen dat HIV geen vloek is, geen straf van god. Terwijl hij de uitdrijving deed begonnen de meesten ook de wenen en sommige zakten zelfs door hun benen. Na heel deze bijeenkomst was ik een beetje gefrustreerd. Ook omdat Evelyn iedereen eten mee gaf, wat goed is natuurlijk, maar geen lange termijnoplossing ookal denken zij van wel. Het is zo dat bijna alle patienten heel arm zijn en het geld dat ze al hebben, gebruiken voor hun medicatie en daardoor geen eten meer kunnen kopen. Door elke keer eten mee te geven worden ze volledig afhankelijk. We zouden ze beter zelfs iets leren telen of kippen geven of eenders wat! Uiterst moeilijk om dit aan hun verstand te brengen! Ook zijn we voor we naar het noorden vertrokken nog naar een weeshuis in de buurt geweest met al het speelgoed dat ik had. Kindjes waren zo blij, hun gezichtjes waren goud waard!!
Dan zijn we op de bus gestapt en tot hier gekomen. We verblijven bij mister Baba en zijn 2 vrouwen; Zeina en Jamilla. Ik wist eerst niet goed wat te verwachten! Het is ook een moslim gezin en moet eerlijk toegeven dat ik onbewust toch moest denken aan onderdrukte vrouwen, hoofddoekproblemen enzovoort. Gigantisch vooroordelen, blijkt later!! De islam wordt hier anders beleefd dan in belgie. Op zijn afrikaans zeg maar haha :) ze bidden op vaste tijdstippen per dag, maar als je toevallig druk bezig bent op dat moment dan bid je toch gewoon wat later wanneer het u uitkomt, bijvoorbeeld. Het is hier ook zo dat mannen apart eten, de vrouwen eten samen en de kindjes eten ook allemaal samen. Wij mogen samen eten met Baba, een hele eer ;) Mister Baba is een ongeloofelijk sypathiek man die zorg draagt voor al zijn kinderen en zijn vrouwen. Ze zijn met 5; Woompini, Shafahu, Saha, Razak en Beninya. Wat voor namen trouwens! Ze hebben een huis met een grote binnenplaats waar de vrouwen om de beurt koken en waar de kindjes spelen. Elke vrouw heeft haar eigen kamer, de kinderen slapen samen op een kamer en Baba heeft een eigen kamer. Totaal anders dan in het 1ste gezin. De regel voor de mannen is: je mag met max 4 vrouwen trouwen als je ze allemaal kan onderhouden. Dus ook de kinderen. De man geeft hen alles. Onze ghanese mama's gaan alle 2 werken en de centen die ze verdienen geven ze uit aan eenders wat ze willen. Als je een chief bent (baas van een paar dorpen) dan mag je met veel meer vrouwen trouwen. Baba zijn grootvader was chief en had er meer dan 15. Stel u eens voor jong :D Totaal andere cultuur hier dus, maar ik was op een paar dagen volledig aangepast. Deze mensen hier in Savalugu zijn zo warm en ongeloofelijk vriendelijk! Hier in het noorden roepen ze u niet na omdat je blank bent, alles is hier gemoedelijker. Hier in het noorden heeft ook iedereen een fiets of moto, terwijl dat dit in het zuiden amper te zien is. Baba heeft natuurlijk ook een moto, net zoals de eerste vrouw. Hij heeft ons eens mee genomen naar een begrafenis van een chief, hoe geweldig! Hij in zijn traditioneel kleed op de moto, wij achterop, aan't rijden in the middle of nowhere met de zon op ons gezicht! Momentje om te onthouden :) Hier is ook geen stromend water, dus als we ons willen wassen moeten we ons emmerke gaan vullen. Het is hier veel primitiever, veel warmer (45 graden) en veel droger. Ik vind het hier zo geweldig! Ik ben een stukje van mijn hart hier verloren!! :) Het landschap is anders dan in het zuiden, hier staan overal van die hutjes met een dakske van stro! Hoe mooi! We werken hier dus in het ziekenhuis en doen wat we kunnen. Maar zo anders dan bij ons, dat kun je je niet voorstellen! Primitief is het goede woord. Ze hebben hier grote zalen met van die bedden in die bijna uiteen gaan vallen, qua hygiene is het hier verschrikkelijk. Als ze hier een infuus willen steken bij iemand, zitten de vliegen op het infuus,.. Heb er geen woorden voor! Hadden in het begin enkele problemen voor we bevallingen mochten bijwonen. De directeur dacht dat de vrouwen het niet zo fijn gingen vinden als wij er bij gingen zijn omdat we blank waren. Ben toen wel efkes heel boos geworden en Annelien en ik zijn blijven aandringen tot hij niet anders meer kon dan ons ons goesting geven. Zo voelt het om gedriscrimineerd te worden, maar hebben ons er verder niets meer van aangetrokken. De verpleegster daarintegen zijn wel geweldig! Bevallingen zijn hier ook anders, ze geven geen pijnmedicatie want de vrouwen moeten van de bevalling 'genieten'. Kan vertellen dat ze dit niet doen :) Ze nogen ook niet wenen of roepen! Heel bizar allemaal! En als ze niet snel genoeg bevallen of ze duwen niet hard genoeg naar de vroedvrouw haar zin dan krijgt ze een pets tegen haar billen. Tgoh! Ze bevallen en gaan dan meteen met de baby naar huis. Dezelfde dag nog! Ik heb hier enorm veel respect voor de afrikaanse vrouwen, zo sterk dat ze zijn! Eergisteren was niet zo'n leuke dag. Er kwam een kindje binnen met ademhalingsproblemen dus de dokter (ze hebben er maar 1 in heel het ziekenhuis!) probeerde een infuus te prikken maar dit ging niet. Ze probeerden een maagsonde te steken maar het kindje hield geen voeding binnen,.. Veel problemen dus. Als het kindje bij ons in het ziekenhuis terecht was gekomen had het meteen een scan of weet ik veel gekregen, hier hebben ze gewoon het materiaal niet! Niks scan, niks monitor,.. Het jongetje was 6 maanden oud. Nadat ze hier alles geprobeerd hadden is het kindje uiteindelijk gestorven. Machteloos hebben we moeten kijken. Zo oneerlijk, gewoon omdat ze hier het materiaal niet hebben. Annelien en ik zijn uiteraard beginnen wenen en zijn toen naar huis gegaan. Had het gehad voor die dag. Gelukkig zijn niet alle dagen zo :)
Hebben hier ook al veel andere toffe vrijwilligers tegen gekomen. Ook belgen en veel hollanders :) zijn op paasmaandag naar een super grote paaspicnic geweest met allemaal en savonds naar een optreden in hte stadion van zone bekende zanger hier gaan kijken. Hebben ons goed geamuseerd! Een heel stadion afgehuurd en er stond er zo'n klein modiumeke, hilarisch! Zijn ondertussen ook naar de Kintampo waterfalls geweest, mooooi! En morgen vertrekken we naar Mole national park, olifanten spotten :D
Volgende week gaan we al terug naar het zuiden, ga spijt hebben! Denk dat ik terug naar hier kom als Annelien vertrekt naar huis. Mijn laatste maand hier doorbrengen, maar dit zijn natuurlijk nog maar vage plannen :)
Tgoh wat gaat de tijd snel. Ik ben hier ondertussen al zo goed als een maand! Vorige keer vertelde ik dat we met ons hiv/aids project vooral huisbezoeken gingen doen en les gingen geven. De huisbezoeken zijn geweldig voor de mensen zelf, want als je aids hebt hier in Ghana dan komt er niemand meer met je praten. De discriminatie is immens groot! Ze zijn dus altijd enorm blij als we eraan komen. Ook omdat we blank zijn, want blanken op bezoek hebben is hier een hele eer, vreemd genoeg. :) Het helpt ook wel, want de andere mensen van het dorp verschieten dan dat blanken wel nog met de hiv patient willen praten. Maar langs de andere kant zijn de huisbezoeken heel erg frustrerend omdat ze helemaal geen lange termijnoplossing biedt. Met de educatie waren Annelien en ik het helemaal niet eens. Als ze dan al informatie geven, dan is ze verouderd en gemaakt om iedereen bang te maken. Niet moeilijk dat er een gigantische discriminatie ontstaat! Daarom hebben we besloten hieraan iets te doen. We gaan een soort van educatieplan maken voor de leraren met daarin correcte informatie over hiv/aids en met daarin ook uitelegd hoe ze dit moeten aanbrengen bij de kinderen zonder te shockeren. Dit gaan we zelf een keer voor doen in de klas en zo kan de leraar dit elk jaar terug opnieuzw gebruiken. Eind deze week zal dit af zijn. We hebben ondertussen ook al iemand gevonden die de drukkosten van de flyers/posters op zich wil nemen, dus dat is geweldig! :) Ook organiseren we elke maand een bijeenkomst voor de mensen met hiv, zodat ze elkaar allemaal eens zien en zodat ze ook eens met mensen in dezelfde situatie kunnen praten. Zo komen ze een beetje uit hun sociaal isolement. De eerstvolgende bijeenkomst is al 5 april! Heb er al zin in! We zijn ondertussen ook al naar een hiv/aids meeting geweest in Bekwai waar alle belangrijke coordinatoren van de Ashati Region (waar ik zit)aanwezig waren en ook zij vonden het een goed initiatief, wat wel fijn is natuurlijk :) Ik ben ook al helemaal gewend geraakt aan de afrikaanse manier van leven. Ik kan mij echt niet meer haasten, zelfs al zou ik dat willen haha! Gelukkig zijn mijn maag en darmen ondertussen ook stilaan gewend aan het eten. De eerste week hier in Ghana heb ik wel wat vlees moeten eten, omdat er gewoon niets anders was. (protesterende maag uiteraard) Nu hoeft dit niet meer, ons gezin eet amper vlees en weet dat we er niet zo zot van zijn en ze vinden dit niet erg, oef! :D In Afrika is het positief als je gewicht bijkomt. Het betekend dat je welgesteld bent omdat je veel eten kan kopen. Dus mama Evelyn probeerd ons constant vol te proppen met eten omdat dit laat zien dat ze goed voor ons zorgt. Geweldig toch? :) Vorig weekend zijn we naar Cape Coast geweest, wauw! Ik dacht dat het strand in Accra al mooi was, maar dit was prachtig! Deed goed, zo'n paar dagen ontspannen (terwijl de meeste in Belgie blok hebben, ocharme ;)) Zijn dan ook nog naar Kukum national park geweest, regenwoud op z'n best, onbeschrijfelijk!! Annelien had haar even geleden van die vlechtjes laten aansmeren, dus wij naar de 'kapper'. Ze hebben er zeker de volle 3 dagen ingezeten. Haar hoofd helemaal rood en jeuken, waarschijnlijk allergisch aan het nephaar, haha! Een hele voormiddag aan gezeten om ze er terug uit te krijgen. Er zijn ook nog enkele dingen die hier helemaal anders zijn dan bij ons. Hier heeft elke school een uniform en moet iedereen zijn haar kort knippenm zowel de jongens als de meisjes, omdat het een deel is van het uniform. En de meisjes moeten allemaal gouden oorbellekes inhebben. Ghanezen zijn ook echt bijgelovig. Ze geloven in een soort van heks/voodoo. En elke keer als het hier begint te onweren dan hebben ze schrik van de bliksem. Want de heks/voodoo kan jou en jouw familie vervloeken met de bliksem en dan sterf je. Ben ik tenminste niet meer als enige bang van de bliksem, haha! :) Ergens vorige week waren we met Gifty en Alfreda gaan zwemmen, wat ook plezant was. Gifty is 17 en kan niet zwemmen dus gaan we dit weekend terug om het haar te leren. Alfreda heeft 'gezwommen' op mijn rug, vond ze natuurlijk fijn! Heb nog leuk nieuws! Mijn postpakket is aangekomen dus een van de dagen gaan we naar onze wezekindjes, kijk er al zo hard naar uit om hun gezichtjes te zien! Ook de zussen zullen blij zijn met het snoep en ballonnen en speelgoed en... Dank u mama, papa en Lieve om er voor te zorgen dat dit zo snel hier is geraakt en dank u iedereen die dingen heeft meegegeven! Nog even iets grappigs om af te ronden: zaten gisteren in de trotro, doodop van de terugreis van Cape Coast. Springt daar ineens een priester in de trotro en steekt daar een preek af van da kan ni meer zodat Annelien en ik gewoon onze oordoppen hebben ingestoken omdat hij zo hard aan het schreeuwen was. Voor een half uur, haha!
Ik heb op een korte tijd weer heel veel meegemaakt! Toen we nog in Accra waren zijn we naar de allerarmste sloppenwijken getrokken. Daar was ik toch niet goed van, ik kon beginnen wenen. Die hebben geen huis of niks, hun huis is bijvoorbeeld een golfplaat tegen een boom en daar slapen, eten,.. ze. Yoa, iemand dat bij de organistie werkt, heeft daar heel zijn leven gewoond en hij heeft ons zijn huis laten zien. Hij heeft ons dingen laten zien waar je als westers persoon gewoon niet bij kan. Ongeloofelijk. Toen we terug op weg waren naar ons hostel was iedereen opvallend stil. De volgende morgen was het de bedoeling dat we om 5 uur vertrokken met de bus naar Kumasi. 5 uur werd al snel 7 uur (african time haha) Die rit duurde 6 uur. Van Accra naar Kumasi is helemaal niet zo ver, in Belgie zouden we er 2 uur over doen. Maar omdat de wegen tussen de 2 steden gewoon zandwegen zijn, duurt het langer. Ah zo'n plezante rit, heel de weg zingende ghanezen haha :) Daar aangekomen is iemand ons van syto komen ophalen en ons wegwijs gemaakt in Kumasi, de plekken getoond waar alle vrijzilligers samenkomen en waar en snel internet is enz. Toffe stad! Daarna kwam er iemand van ons gastgezin ons ophalen. Mijn ghanese moeder is echt een toffe! En er is nog een vrijzilligster van west vlaanderen (Annelien) in het gezin dus das zalig! Dan is het met de trotro 40 minuten rijden naar Ofoeasi kokoben, ons stadje. Mijn oudste broer studeerd in Kumai dus die heb ik nog niet gezien, mijn jongste zus van 7 is een schatje, net als de middelste en oudste! De vader is wat stiller maar wel vriendelijk. Louis woont er ook, hij is een beetje kind aan huis. Sympathieke mensen :) Ze wonen super mooi, in de jungle haha, ongeloofelijk mooi daar!! Ze koken buiten op een vuurtje, precies camperen ;) Gisteren heeft Evelyn (de mama) ons mee genomen naar een begrafenis. Totaal anders als bij ons. Zij maken er een feest van. In dat kleine stadje zijn we eerst op bezoek geweest bij Evelyns zus die ons een lokale drank heeft leren drinken: pitto. Straf spul ;) daarna hebben we mee gedanst met al de vrouwen, zo leuk! Heel het dorp op zijn kop omdat er 2 blanken bij waren. Al die kindjes konden hun ogen niet geloven, er waren bij die nog nooit een blanke hadden gezien dus het was met momenten hilarisch :) Vandaag zijn Annelien en ik even naar Kumasi getrokken en hebben we voor de 1ste keer zelf de trotro genomen, spannend want het systeem is erg chaotisch. Volgend weekend trekken we met de vrijwilligers uit noorwegen en engeland naar Mole national park, helemaal int noorden. Daar verblijven we dan 3 of 4 dagen. Morgen is ook mijn 1ste 'werkdag'. Evelyn heeft het HIV project zelf opgericht! We gaan vooral huisbezoeken doen en lessen geven in scholen en communes. Ben super bienieuwd :) xxxxxxx
Het is geweldig hier! Ik ben hier nog maar een paar dagen en ik weet nu al dat ik hier niet ga weg willen ;) De vlucht naar Accra was echt een hel. Eerst 3 uur en half naar Istanbul waar ik superlang heb moeten zoeken naar mijn gate want het is echt een grote luchthaven. 3 uur gewacht en dan 10 uur gevlogen naar Lagos. Daar ook nog eens een uur gewacht en dan nog een uurtje naar Accra. Was een wrak wanneer ik aankwam :) Ik ben verschoten hoe streng ze alles controleren op de erg kleine luchthaven in Accra! De mensen van de organisatie (SYTO) zijn ons dan komen ophalen snachts in een buske met de muziek vollebak, haha! Werden naar ons hotel gebracht, moet u er niet te veel bij voorstellen ;) Dag erna zijn we naar het strand geweest, ongeloofelijk! Ik heb nog NOOIT zo'n stand gezien! Super mooi en zo veel mensen, want ze vierden hun 'indipendance day'. Overal reggae en dansende mensen die absoluut geen complexen hebben, zalig gewoon :) Heb al veel andere vrijwilligers leren kennen van over de hele wereld! Zijn allemaal gezellig iets gaan eten op het dak van ons hotelletje met zicht op heel Accra. Genieten met een glas afrikaanse wijn en geweldige muziek. Hebben deze week al veel info gekregen over ons gastgezin en hoe ze leven. Ze hebben echt andere gewoonten en denken erg verschillend. Ik vertrek vrijdag om 5 uur smorgends (wanneer het licht begint te worden) naar Bekwai waar mijn familie woont. Ben super benieuwd! Zijn gisteren halsoverkop van hotel moeten verhuizen, zitten nu in een hostel met bijna enkel en alleen vrijwilligers. Er zijn veel cultuurverschillen, iedereen wil met u praten want je bent een obruni (blank persoon) en ze vinden dit allemaal supermooi. Geen idee waarom! Iedereen wil vrienden met je zijn, u aanraken,.. Ze denken ook allemaal dat je rijk bent dus ze verdubbelen de prijs van alles! Ondertussen ben ik het al wat gewoon en begin ik te weten hoe ik hier allemaal mee moet omgaan. Net fufu gaan eten bij de lokale bevolking, mijn maag weet er al van! Heb ook al kip enz gegeten en eigenlijk ging dit nog vrij vlot binnen, haha ;) Heb al veel dingen gezien waar je over gaat nadenken, mensen zijn verschrikkelijk arm maar toch is iedereen aan het lachen en zijn ze naar eigen zeggen gelukkig. Niet gemakkelijk om bijvoorbeeld kleine kindjes in sloppenwijken te zien spelen met geimproviseerd speelgoed. Ghanezen zijn een trots volk en ze lijken altijd goedgezind, ongeloofelijk :) Ik ga proberen om zo snel mogelijk foto's online te zetten zodat jullie kunnen zien hoe het hier is! Het is hier onbeschrijfelijk, maar ik mis iedereen wel echt! :) Ik laat zo snel mogelijk nog iets weten, maar na deze week is het echt back to basic en is het enorm ver rijden voor internet dus kdoe mijn best!
Ik heb eindelijk wat meer informatie gekregen over wat ik daar in het verre Ghana nu eigenlijk ga doen en hoe mijn "nieuwe gezin" er uitziet. Meneer en mevrouw Annadie hebben 3 dochters en 2 zonen die mijn broers en zussen zullen worden, haha :) Ze zijn naar de ghanese normen een welgesteld gezin en wonen in een klein huisje. Ik ga ginder vooral bezig zijn met AIDS slachtoffers en weeskindjes. Ik kijk er enorm naar uit en wou dat het al zo ver was! Spannend :)
