De regen, je weet het, past bij mij, hij kleeft aan mij zoals hij kleeft aan het raam, hij is mijn gezel in deze dagen, in deze roekeloze dagen van het er zijn en het er soms niet zijn want bij momenten verschrompelt zich wat van de dag is in onbegrip als in tederheid om wat was en niet meer keren zal.

Dit is wat me beneveld, wat me vervreemd van de realiteit die me omgeeft en die ik als dusdanig over het hoofd zie als zijnde irreëel, vervalst, overschaduwd met wat meer van de dood is dan van het leven.

Nochtans al wat ik schrijf wil zijn waarde hebben, wil hoogstaand zijn, zelfs als het niet hoogstaand is, het is het in mijn gedachten omdat het uit mij geperst wordt door iets dat me overstijgt, dat me altijd heeft overstegen, overmoedig dat ik altijd geweest ben in wat ik schreef en het is nu niet dat ik nog veranderen zal of zou willen veranderen.

Ik ben een gezel van al diegenen die er naar streven het maximum uit henzelf te halen, telkens opnieuw in de bres te staan als het op schrijven aankomt, en wat mij betreft, te bereiken de kwaliteit van woorden die Mahler in zijn klankenwereld bereikt, o.m. in zijn Lieder en zijn symfonieën. Hoog gegrepen dus, waanzinnig hoog, want niet te bereiken  en toch streef ik ernaar, wil ik het niet doen voor minder.

Er is niets verkeerd aan dit ‘willen’, zelfs al bereik ik Mahlers niveau niet, wat maar normaal is, ik tracht toch, naar hem opkijkend, het te benaderen, wat me een regel geeft voor het verwerken van mijn woorden dag na dag.

Deze opstelling kan hoogmoedig lijken, ik weet het, maar ik verkies nu eenmaal Mahler omdat ik hem de meest kosmische – Bach de meest sacrale – vind onder de componisten die ik ken. Dit neemt niets van de waarde van Ravel, of Janacek of Beethoven of  Mozart, of wie ook, tot Robert Herberigs van Oudenaarde die al lang vergeten is. Allen kennen ze de wilskracht het hoogste te bereiken, het uiterste wat ze bij machte zijn te presteren. Met mij is het niet anders, kan het niet anders zijn, ware het niet zo ik zou er elke morgen niet staan met wat ik wil zien als een morgengebed om de dag mee te beginnen.

'Klara’ gesloten, helpt me de stilte, wind en regen een zegen zijnde voor wat ik te zeggen heb, meer nog dan voor wat ik verzwijgen wil als het komt, en het komt, tot in mijn ogen voel ik het komen en weer verdwijnen voor een tijd of tijdje, al let ik er soms niet op, het is er onderhuids en grijpt zich vast in en aan de woorden die ik achterlaat vooraleer verder te gaan.

Zo opent zich de zoveelste dag die ik binnen ga, de leden stram geslapen, opent zich de geest bij zijn ontwaken.