www.bloggen.be/karellmortier werd geblokkeerd. Ik kan nergens nog binnen, niet om er iets te lezen, niets om er aan toe te voegen en dit van gisteren 3 augustus af. Ik heb dus twee mogelijkheden, ofwel stoppen met het schrijven van blogs, ofwel verder gaan. Voor mezelf is het een kwestie van niet stil te vallen, niet te vergaan in het niets van het niets, te vergaan in het ‘ nietsdoen’.

Mijn keuze is gemakkelijk, verder schrijven ongeacht blog of niet. In feite verandert er niets, elke morgen ken ik hetzelfde probleem, 500 woorden schrijven over om het even wat, alleen moet ik oppassen dat ik me niet laat verleiden een dag over te slaan nu er geen controle meer is.

Zo, wat heb ik te schrijven voor de dag van 5 augustus, na de vele ongemakken die ik gisteren gekend heb. Het kan dat er een oorlog losbreekt in Taiwan door het stupide optreden van een bejaarde, in het roze geklede Nancy Pelosi, voorzitter van de Kamer van Afgevaardigden, het kan, en dan wat, een oorlog zoals in Oekraïne?

Ik wil er niet aan denken. Ik wil me opsluiten in mijn schelp en wat converseren met mezelf bij gebrek aan een ander iemand die ineens zou opduiken, zoals Serge opduikt in het bos.

Wat gemaakt vindt men, niet strokend met de realiteit van de dingen, maar wat weet men af van de realiteit van de ontmoetingen die zich vormen in het totaal onbekende en plots opduiken, wat weet men ervan als die zich voordoen, totaal onverwacht, zoals het gebeurt in een leven.

Normaal kun je velen ontmoeten in een bos, niet normaal is dat je er achteraf gaat over schrijven, niet normaal is dat hij een vriend wordt, maar anders hoe maakt men vrienden?

Toeval bestaat als een onverwacht samenkomen van omstandigheden die je kent, dan toch voor een deel, en andere die je niet kent, meer is toeval niet, maar ook niet minder. Altijd is er een aanleiding, een innerlijke voorbereiding opdat iets bijzonders gebeuren zou en het is het gebeuren zelf dat alle aandacht opeist, de vraag naar het waarom.

Waarvan het antwoord ver te zoeken is, heel ver soms, de beslissing van te gaan schrijven met inkt ‘lie de thé’  dat vele jaren verder, een storm in meer dan in een glas water veroorzaakt.

Het lijkt onwaarschijnlijk, maar het is niet omdat het onwaarschijnlijk lijkt dat het zo is, want het onwaarschijnlijke is van de realiteit, is van het ware.

Ik zeg zo maar iets, maar ik weet dat het onwaarschijnlijke dagelijks gebeurt, dat we het vaststellen en dat we erover spreken of schrijven. Zeg het indien ik verkeerd zou zijn, zelfs dingen die overkomen als gewild, zijn gewild als onwaarschijnlijk en zijn het.

PS

De webmaster van Bloggen, Joost van den Bogaerd, is heel mild geweest voor mij, hij heeft mijn bloggenadres weer vrijgegeven. Het is een grote opluchting voor mij en ik dank hem, een oud man zoals ik te hebben gered, ja van wat? Van niets eigenlijk maar hij hield me toch in leven.