Mijn twijfel over mijn kunnen is duidelijk neergezet. Iemand zegde hierover dat zelftwijfel geen oplossing is, je schrijft en blijft schrijven twijfelend of je woorden ooit het daglicht zullen zien, zegge ooit beoordeeld zullen worden. Dit is dan wat ons beschoren is en dit geldt voor elke vorm van creativiteit die wordt uitgebracht.

Elke blog is aldus een twijfeling, een in mezelf aftasten hoe hij gaat ontvangen worden, hoe gelezen en hoe begrepen. Zelfs als ik meen te weten dat hij goed geschreven is is er twijfel, zelfs al is er nog altijd: ‘doe wel en zie niet om’, zelfs al is er nog altijd: ‘for us there is only the  trying’ van T.S. Eliot die het oppikte uit de Hindoegeschriften.

Het is eigen aan ons bestaan, alleen mannen zoals Donald Trump kennen geen twijfel of willen geen twijfel kennen maar ik, ik ken die twijfel maar al te goed.

Vooral als ik afdwaal, als ik wandelen ga in het landschap van het onbekende op zoek naar een deeltje van de waarheid waarin we gewikkeld zijn, maar er is geen waarheid zonder de twijfel eraan vastgekleefd, er is geen antwoord dat geen nieuwe vraag oproept.

Zo is, om het over een andere boeg te gooien, ontzettend de vlugheid vast te stellen waarmee de dagen zich opvolgen. Ontzettend als begrip en tegelijkertijd een geruststelling omwille van de regelmaat waarmede de aarde zich wentelt om de zon, een zon in de greep van haar sterrenstelsel, op hun beurt meegezogen in de massa sterrenstelsels. Het is het holistisch beeld van het hoog levend Universum, waar de mens in ‘optreedt’.

We beelden ons dit nimmer in - zo denk ik toch - we doen zelfs geen poging om het beeld op te roepen, maar als we het doen dan zijn we nogmaals ontsteld over de macht die ons gegeven is te begrijpen dat het feitelijk zo is en dat het ons geen zier kan schelen, terwijl het ons wel zou moeten schelen als we hieruit gaan opmaken wie we zijn, wat we zijn en hoe we er zijn.

Maar ook die vragen stellen we niet, want het zijn vragen die eens beantwoord nieuwe vragen oproepen, vragen tot in het oneindige lijk de aarde rustend op schildpadden tot in het oneindige de ene rustend op de andere, het beeld opgeroepen door een bejaarde dame in een boek van Fred Hoyle.

Uiteindelijk, realist zijnde, ben ik een van de 61.000 – zie mijn blog van gisteren - die voor het ogenblik aan het schrijven zijn, een van wie het dakvenster al verlicht is voor het licht opkomt of laat in de nacht nog met maan of een of ander planeet als getuige.

Wat al niet min is, rekening houdend met de golven die er van uit gaan en die ons bij het schrijven mogelijks als inspiratie kunnen bereiken.

Gelukkig zij die deze golven opvangen kunnen, voor hen is het rijk van glorie binnen bereik.