Terwijl het drama Oekraïne verder loopt trachten we normaal te denken en te schrijven, weliswaar met een bitterheid op de achtergrond, een donkere wolk.

*

Ibn‘Arabi 1165-1240, een Arabische islamitische theoloog uit moslim-Spanje, theoreticus van het soefisme - toen de Islam nog filosofische kern telde - keek de Kosmos in, vele eeuwen vóór het Westen er toe kwam, en stelde dat de  mens het doel, de reden, het waarom was van het Universum.

Dit is, in de tijden van nu, een kolossale, ver dragende uitspraak, maar ik denk die te mogen onderlijnen, ik heb dit in de jaren dat je als lezer me kent al ettelijke malen geschreven, het is ook mijn vaste overtuiging dat zonder de denkende, de van een levend geheugen voorziene mens het gebeuren dat het Universum is, een gebeuren is zonder inhoud, zonder merg in de ruggengraat. Het is de observerende mens die hiervan een gebeuren maakt met inhoud: het Universum is een actief geheel, het is nog altijd wordende dus, ook de mens als deel ervan is wordend..

Ik kan het  niet genoeg zeggen en herhalen, omdat, als ik om me heen kijk, hier niets over hoor. In het gewone leven kijken we  niet zo  ver, heeft het niet de minste draagkracht. Je moet iemand zijn die elke morgen bedelt om iets te zeggen te hebben en zich dan beweegt in de Kosmos in plaats van op de enge aarde, om erover uit te weiden. Ik ken me dus een beetje.

En ik zegde het al, als ik ga schrijven stijg ik op, verlaat ik mijn veilige schelp en kom ik uit waar weinigen uit komen.

Ik ben een vreemde man als ik zeg dat het Universum groeit in de mens, dat het er aan het groeien is sedert het ontstaan ervan en dat deze groei nog altijd doorloopt, maar het groeit niet in elke mens in een gelijke mate omdat de levensomstandigheden verschillend zijn, daarom ook vertel ik hierover uitzonderlijk, enkel en alleen als ik me heb neergezet binnen in mezelf en Ik onderhevig ben aan een dubbele persoonlijkheid - een beeld van Joseph Brodsky - het ‘erzijn’, gewoonweg, en het ‘erzijn’ als eenzame en het is die eenzame die schrijft.

Ik blijf dan ook denken dat we als voornaamste reden van ons bestaan bestemd zijn  om het kosmisch gebeuren te ontcijferen, te zoeken naar de betekenis ervan, om te ontdekken dat het spirituele hierin centraal staat.

Fysisch zijn we, is de mens, een schakel zoals alle leven in plant en dier een schakel is; psychisch is hij een functie, een werktuig en draagt hij bij tot de spirituele evolutie  in de Kosmos – of Damien Hirst hiertoe bijdraagt met de schedel van ‘Adam’ te bekleven met diamanten is een andere zaak – maar al wat ik doe op het vlak van mijn schrijven is het uitoefenen van de functie die ik heb als mens, zijnde evolueren in de richting waarin het Universum evolueert, in de richting van een steeds dieper bewustzijn van mijn gebonden-zijn aan het ‘In-Universum’, aan ‘ le dedans de l’Univers’.

‘Conoscete a ti mismo’, ken je zelf en weet, weet dat het Universum er is opdat jij er zou kunnen zijn, en dat het kosmisch gebeuren er is omwille van jou en jij, mens, deelachtig aan dit gebeuren, omcirkeld door dit gebeuren. We zijn dus heel wat.

Zo, wat ben ik en ook wie ben ik, veel verschil is er niet.