Als we de uitdaging van de kathedralen en dan in het bijzonder deze van Amiens en Chartres hebben aangevoeld dan is dit te danken aan onze confrontatie, op één van de vele mistige morgens in november, met het labyrint in de collegiale van St.-Quentin en ook, hieraan voorafgaand, met het boek van Ouspensky: ‘In Search of the Miraculous’.[1] Beide elementen liggen aan de basis van een visie die jaren heeft gewacht om verwoord te worden en thans nog immer nood heeft aan aanpassing. Vooral in hetgeen we noemen, het herschrijven van de boodschap en het vertalen ervan naar de mens van nu, met onvermijdelijk sterk persoonlijke accenten, is een aanpassing en een herwerking voortdurend vereist willen we ons diep geloof in het creatieve en in het blijvend in beweging zijn van de geest gestand doen en, hoe herschrijven we deze boodschap?

In de eerste plaats wilde de meester-bouwer ons duidelijk maken dat de mens heel wat meer is dan een verzameling van moleculen en cellen, van weefsel en spieren, van intellectuele begaafdheden; dat hij over een dimensie in meer beschikt, een dimensie van de geest die hem in staat stelt, schoonheid te ervaren en te creëren, poëzie te benaderen en te genieten, een dimensie die de mens verbindt met het intuïtieve, met hetgeen aanwezig is aan de andere zijde van zijn horizon, zijnde de enige plaats waar de queeste van de mens zich situeren kan, het territorium van de waarheid waarvan alles nog moet bepaald worden.

En deze stap naar de overkant kan enkel gezet worden, en dit is zijn tweede boodschap, binnen in de mens, zelf omdat het enkel daar is dat de eeuwigheid, eigen aan het goddelijke, het allesomvattende dat sluimert in ons, te zoeken is. Zo kunnen we thans deze dubbele boodschap gaan herinterpreteren.

Wanneer we het hebben over de goddelijke, sacrale oorsprong van de mens, de mens geschapen naar de aard van God, hoe begrijpen we dit en dan vooral wij, westerlingen, die nog immer in de ban zijn van de beelden ons verteld in de Genesis, van een hemel en aarde die ‘af’ zijn, rustend en berustend in Gods hand. Terwijl wij allen, die wensen te begrijpen om te geloven, thans met zekerheid weten dat dit Genesis-verhaal een mythe is en dat hemel en aarde verloren liggen tussen de miljarden zonnen van onze galaxie, die op haar beurt verloren ligt tussen de miljarden galaxieën van het Universum en, dat het ontstaan van dat alles en ook van de mens, het product is van een evolutie die al miljarden jaren aan gang is.

We willen ons verleggen over de grenzen heen van de Genesis en geloven dat het intieme in ons, de geest in ons, geënt is op het Alfa van het Universum. Geloven dat we, vloeiend van generatie in generatie, zo stroomaf- als stroomopwaarts, in potentie aanwezig waren in het begin der tijden en dat ons leven van alle tijden is en van alle ruimtes en van alle eeuwigheid.

Dit is voor ons de betekenis van: ‘zijnde van sacrale oorsprong’. Zelfs indien we niet weten en waarschijnlijk nimmer weten zullen hoe dit Universum en vooral het leven in het Universum en hier op aarde is ontstaan, dan durven we toch vooropstellen dat we allen voortkomen uit deze tohou wabohou, deze chaos, of kosmische soep[2] zoals Hubert Reeves dit noemt.

En we geloven ook dat de Grote Geest waarop we gegrift werden, dat deze allesomvattende, alles schragende Geest in potentie aanwezig was in het Alfapunt van het Universum en dat Hij niet anders kan dan zich projecteren in de richting van hetgeen we het Omegapunt willen noemen, een punt dat hij in potentie reeds heeft bereikt.

Welk is dan deze fameuze waarheid die we ons voorstellen te zoeken; en nog, wat zou die waarheid ons wel leren kunnen?

[1] P. D. Ouspenski: ‘In search of the miraculous, Fragments of an unknown teaching’, Arkana books, 1965

[2] Hubert Reeves : ‘Patience dans l’Azur.’