Ik schreef dit jaar al 231691 woorden, zegt me mijn PC. Woorden over mezelf denk ik dan, over wie ik ben, over wat ik te vertellen heb maar, zelden over andere dan ik, wat mijn zwakte is, wat mijn onwetendheid over de wereld aantoont, Ik sta erin en geraak er niet meer uit en, als ik terugblik vandaag, wat weet ik nog wat ik al allemaal geschreven heb, vooral dan als ik er de vorige jaren aan toevoeg. Je hebt er geen idee van wat het kan geweest zijn, een lang innerlijk verhaal over mijn ‘peinzingen’, waar Sipke van der Woude een boek over schreef:

‘Gedachten, herinneringen zijn vluchtig. Maar we zijn gelukkig vrij in onze gedachten. Ze kunnen ons overal heenvoeren. In deze bundel neem ik u mee naar het resultaat van mijn vrije, onbeholpen, poëtische gedachten. En uiteraard heeft u, net zo als ik, de vrijheid om daar van te denken wat u wilt.’

Ik zou dit ook willen zeggen over mijn ‘peinzingen’ en jullie zeggen dat je erover denken moogt wat je wilt. Ze staan er en voor mij staan ze er goed, zelfs al wou ik van sommige ervan dat ze er niet stonden, ik kan er niet meer op terugkomen want ze behoren tot het verleden van het erzijn.

Zo wat geweest is, eens geschreven behoort tot het zijnde en van het zijnde neem je niets terug, je kunt er enkel aan toevoegen. Wat ik doe elke dag of, elke dag een nieuw gebed dat ik uitspreek, een verzoek om toch niet te sterven vooraleer al mijn gebeden geschreven staan.

Een ongewoon verzoek, ik beken het, maar toch houd ik het staande, toch beklemtoon ik het met alle krachten me eigen. Ik zeg het in het bijzonder aan mijn oudste dochter, Patricia, die me leest, maar ik zeg het ook aan jullie die me lezen daarom misschien niet elke dag, maar die me toch regelmatig een bezoek brengen om te zien of ik er nog ben en hoe ik er nog ben. Of het voor hen een verademing is als ze me nog vinden weet ik niet, maar ik hoop het. Ik hoop dat ik die verademing ben, wat die ook moge betekenen voor hen.

Nu ik hierover begonnen ben wil ik jullie zeggen - maar nieuw is dit niet - dat een blog schrijven voor mij nog altijd een groot iets is, een stille onuitgesproken vreugde is als de tekst ervan af is, zelfs al weet ik dat hij nimmer af is, dat er geen einde komt aan het ‘af-zijn’.

En het is juist dit, het niet ‘af-zijn’ dat het zo kernachtig maakt, zo enig waardevol. Het is precies hierin dat de vreugde verscholen ligt voor mij, het weten dat de bron ne se tarissera pas, dat zo lang ik er ben, mijn blog er zal zijn, trouw als een gezel(lin) van mij.  

Je hoort het nu tot hoever mijn ‘peinzingen’ me vanmorgen hebben gebracht. Ik sluit ze hier af, om ze de volgende morgen terug te openen.

Het ga je heel goed, vriend(in) lezer(es), het ga je altijd heel goed.