Toen ik al een tijdje mijn grote kippenveren had, merkte ik voor het eerst dat ik niet zoals de andere kippen was.

De hele dag zochten zij kakelend naar eten op het erf. 

Kruimels en graantjes op de grond en vieze glibberige wormen in de grond.

Ik had andere dingen te doen. Het was me opgevallen dat niet alle stukken stro in mijn nest dezelfde zijn. De lange dikke stukken zorgden voor de meeste warmte en kriebelden het minst. En daarom begon ik ijverig alle korte dikke, lange dunne en korte dunne er uit te pikken. Papa Pienter zat op een tak tevreden toe te kijken. En de andere kippen begrepen er niets van. Zij pikten verder.

Enkele uren later had ik het beste kippennest ooit! Maar toen had ik wel honger. Op het hele erf was niets meer te vinden. En de andere kippen zaten dik te slapen. Gelukkig had Pienter gezien dat ik een probleem had. Hij kwam plots aangevlogen met maïskolf in zijn snavel. Dat had ik nog nooit gezien. Hij vertelde me dat ik de gele bolletjes kon opeten. Wat een lekkernij! Wat een smakelijke ontdekking! Vanaf toen at ik niets anders meer. Geen kruimels of graantjes. En zeker geen wormen. Dat was vanaf nu allemaal voor de dikke slaapkippen!