|
Eerst en vooral hartelijk dank aan kamelen Peter ( voor de logistieke steun ) Evert en Nick ( voor de morele steun ). En ook Peter voor de morele steun natuurlijk.
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De wedstrijd zelf dan.
Zondagmorgen. Bijtend koud. Ik word wakker en besef meteen dat het raceday is. Ik ben licht verkouden, wat fluimen en wat snot en een korrel op de stembanden maar hierdoor laat ik me niet van de wijs brengen. Als het dat maar is !
Ontbijten en tig wedstrijdscenarios aflopen in het hoofd. Vandaag is het de dag. Hier heb ik weken zoniet maanden naar uitgekeken. Na een lange afwezigheid zal ik me vandaag eindelijk weer in de schuimende bek van het jakkerende beachracepeloton begeven.
Vlotte verbinding naar De Panne in de stationwagen van de regerende kameel.
Aangekomen ter plaatse, vlot ingeschreven, alles op punt gezet en weg voor een verkenningsronde ( die achterafgezien zeer nuttig bleek te zijn ). Aan de start dan een onverklaarbare maar aangename verassing gekregen : ik mocht plaats nemen in box 2, Pete moest genoegen nemen met box 3. Dis is echt niet te verklaren maar grote zorgen heb ik me daar niet over gemaakt J
Toen alles samenschoof stond ik uiteindelijk rechts vooraan ergens op de 3e 4e rij. Een gunstige positie. Voor mij knalden ze weg en ik had zo goed als onmiddellijk vrij baan.
Al na 250 meter moest ik het grootste verzet bovenhalen. De snelheid was enorm. Tot in Bray-Dunes was het aanklampen bij de kopgroep. Het was toch wel gevaarlijk met snelheden die kilometers lang boven de 45 per uur draaiden. Met hier en daar een kel of een bult waren er al enkelen die zwaar tegen de vlakte gingen. Zelf bleef ik gelukkig recht. In het opdraaien zag ik dat het een plek of 30 achter me al gebroken was, ik was dus net mee met de kopgroep van ongeveer 180 man denk ik want toen ik bovenkwam hoorde ik dat ik ongeveer 150e zat. Shit dacht ik, veel te hard van stapel gelopen, want ik zal al serieus naar adem te happen ook. Maar ook goed nieuws : aan die snelheid zou het me, ondanks zijn demonstratie vorige week, toch straf lijken moest Pete me al gepasseerd zijn. Op het bochtige stuk behield ik goed positie en bij het afrijden van de dijk in Bray-Dunes stoof ik al een aantal mensen voorbij die te voet stonden. Op de beklimming in de camping stond ik echter zelf bijna te voet. Stond veel te zwaar en raakte amper boven. Toen ik de lus in de camping gemaakt had zag ik in de verte nog net Pete de helling opdraaien. Yes dacht ik , ik zit nog voor hem, straks komt hij en zal ik kost wat kost aanklampen. Ik schatte dat het gat toen een kleine 2 minuten was. ( en gezien de tussentijden die ik nu zie, lijkt me dat het inderdaad zoiets moest geweest zijn.
Zoals voorspeld waren er toen nog niet echt pelotons, het was eigenlijk 1 lang lint, slechts hier en daar onderbroken. Ik voelde me verdorie toch wel sterk. Op de dijk in De Panne, na de gladde gevaarlijke passage maakte ik een aantal plaatsen goed ( allichtgeholpen door de relatief harde banden waarmee ik reed ). Op de kunstmatige heuvel was het ogen dicht, naar beneden en trappen maar, in de hoop erdoor te raken. En het lukte me nog vrij vlot ook. Hoorde ik daar mij naam roepen ?!
Met deze passage won ik heel wat plaatsen, en in de duinen aan de andere kant hetzelfde scenario in beide zandstroken. Terug langs de finish zag ik tot mijn verbazing Evert staan. Hij riep me toe dat ik 140e reed . Wow, dat gaat echt wel lekker. Waar is Pete ?! 200 plekken achter je! !
Wat ?! Dat kon toch niet !! Maar goed, we zijn hier niet om te rekenen maar wel om te racen. Ronddraaien dus aan 34 36 in een mooi groepje van een man of 12, dat aandikte tot een ferme bende van dik 25 man. Halverwege het lange stuk verstopte ik me dan ook in de buik van deze groep het was nog ver. De rest van de race hetzelfde scenario, groepjes hier en daar, en op het lange stuk een grotere bende. Halverwege ronde 2 kreeg ik plots een dipje, wat me een aantal plaatsen kostte. Bovendien verlies ik hier ook nog mijn drinkfles, verdorie, een tegenvaller.
Bij het begin van de 3e ronde krijg ik plots het gezelschap van Sterke Jan. Hij kende een slechte start, en was al de ganse dag aan het inhalen. Onder zijn impuls dikte onze groep aan tot 30 man en ik hield me goed vooraan en draaide mee, inderdaad Evert, maar niet aan 100 %. Het was gewoon zaak om vooraan te blijven. En dat lukte ook. Ik kwam als een van de eerste boven in Bray-Dunes en kon wat recuperen op het stukje asfalt. Bij het afrijden maakte ik helaas een stuurfout en kustte het zand voor het eerst. Opeens voelde ik de vermoeidheid toeslaan op een halve ronde van het einde. Ik zag Jan wegflitsen op zijn 53 * 11 of zoiets . Die zie ik niet meer terug, besefte ik meteen. De ganse groep spatte uit elkaar.
Nu zat ik er echt wel door. Fietsen in de zandstroken was er nu niet meer bij, dat kostte te veel krachten ik won er niet echt veel plaatsen meer mee. Voor de ogen van Evert, die zich de keel schor schreeuwde maakte ik dan nog een soort van knieval bij het oprijden van het dijkje, en kon ik een valpartij net vermijden bij het er weer afrijden. Ai ai ai, wat doet dit toch pijn allemaal.
Niet trunten, dacht ik bij mezelf, vorig jaar, en het jaar daarvoor, toen deed het pijn. Nu is het fun. Nu is het leuk. Dus kromde ik opnieuw de rug, schakelde bij, en trachtte het gaatje te dichten dat door mijn sukkelen was ontstaan.
Maar het lukte net niet. Ik liet me opnieuw bijhalen, probeerde nog wat te recupereren en haalde diep adem voor de finale. Ik ging naar de kop vlak voor de gevaarlijke passage in de zeilclub, nam enkele meters en ging nu lukte het weer wel erg vlot door de laatste zandstrook naar beneden. Ik gaf alles wat ik nog had en kon warempel terug aansluiten bij het groepje, zeg maar de groep, want ze was behoorlijk omvangrijk , die voor me reed. Achter me was er niets. Ik kon nog enkele mensen bijhalen, en toen was het overleven in de superzware loopstrook naar boven. Ik kon niet verder opschuiven, en gaf integendeel nog 2 plaatsen prijs.
Behoorlijk uitgeput maar erg tevreden overschreed ik de meet in 1.5235, goed voor een 110e stek scratch. Door de vermoeidheid, het gelukzalige gevoel om terug gezond te zijn, er terug bij te zijn en een uitstekend resultaat te hebben gehaald kreeg ik eventjes een krop in de keel. Eventjes rond de blok rijden, beentjes laten malen in het ijle op de kleine plateau en enkele minuten alles laten bezinken. Dat deed goed.
Over tot de orde van de dag : chip inruilen, bikewash en ineens beseffen van shit, ik heb het echt wel koud. Ik zag Pete finishen en dan richting auto, droge kleren aan en naar huis. Geen mens meer voor de rest van de dag. Uitgeteld in de zetel en spelen met de baby. Damn, wat een zalige dag.
29-11-2010 om 10:16
geschreven door Rutger
|
