Om 9u50 de deur achter me toe getrokken en in gestrekte looppas richting de dichtste tramhalte. Dju, winter, zondag : 1 tram per uur. T valt mee : 20 minuten wachten later, om 10u22 stipt, is de tram daar. Bijna 40 haltes verder en een kwartier te laat om de start nog bij te wonen zijn we eindelijk aan de Esplanade van De Panne. Het openbaar vervoer : me frak. Vlug naar het strand. Door de speakers halmt het dat VanHoovels aan een duivels tempo de kopgroep uit elkaar probeert te geselen bij het buitenkomen van de camping. Mijn plan om de koers te zien passeren daar waar de renners het dijkje verlaten en het duinenpadje indraaien, lijkt plots wat onzinnig. Vlug rechtsomkeer en in looppas richting de afzink van het kunstmatig heuveltje aan het einde van de zeedijk. Het geraas van helikopterschoepen die snel luider wordt, zet me aan om nog harder te beginnen lopen. Pff, met de fiets lijkt het stukje op de zeedijk niet erg lang maar al lopend valt het toch tegen. Net op tijd. Ik sta er met moeite 10 seconden en de eerste 10 razen in een hels temp voorbij. Zoeken naar bekende gezichten. Valt niet mee, de groepjes zijn nog compact, iedereen blijft op de fiets waardoor het vrij rap gaat en de meesten zijn goed ingeduffeld. Plots een flits van een kamelentrui. Rutger ? Hij is me net voorbij. Blond haar, tja er rijden ook niet zoveel mensen met een kamelentrui rond. Amai, zeker top150. "Komaan Rutger". Zou hij me gehoord hebben ? De renners schuiven voorbij en plots, rond plaats 300 schat ik, merk ik Pete op. Ditmaal ben ik zeker, vlug mijn camera. Waarom wil die verdomde camera nu niet trekken. Ja, eindelijk. Een kamelenrug : waardeloze foto. Vlug naar beneden naar het harde zand en intussen meelopen in de rijrichting. Daar is Rutger alweer, hij ziet er nog fris uit. "Goe bezig, ik schat top150." "Waar zit Pete ?" "200 plekken verder". Ik zie kort een trotse grijns op zijn gezicht verschijnen. Omdat er een knalprestatie inzit of omdat hij een eerste kamelen plaats bijna niet meer kan ontlopen ? Wie zal het zeggen. Even wachten en dan is Pete daar. "Komaan Pete". Direct dezelfde vraag (of toch bijna) "Waar zit Rutger?". "150ste, jij zit 250ste" lieg ik een 50-tal plaatsen om hem zeker niet te ontmoedigen (ik heb tenslotte niet echt geteld en misschien geeft dit Pete wat moed). Ik loop door naar het dijkje. Zou ik nog het begin van de dijk halen. Allez weer op een loopje en zowaar ik heb nog wat tijd over tot de eersten er naar boven vliegen. Rutger draait aan de binnenkant de dijk op, dus een foto zit er weer niet in. Ik kan hem nog zijn plaats toeroepen. Dit keer heb ik redelijk nauwkeurig kunnen tellen : "120ste, goed bezig !" De manier waarop hij vooraan in zijn groepje de loopstrook aansnijdt doet me vermoeden dat hij nog niet op het einde van zijn latijn zit. Pete passeert 290ste. Hij lijkt me ook nog goed te zitten en is naar mijn gevoel wat aan het opschuiven. Ik besluit mijn weg door te zetten richting camping omdat ik ze daar met een beetje geluk 3 keer kan zien. Dit keer kan ik het op mijn gemak doen. Voor het eerst kan ik eventjes van een rustige standwandeling genieten. Voor ik het harde zandstrook verlaat om richting camping te gaan, zie ik nog net hoe Rutger samen met Jan VDV een omvangrijke groep van een kleine 30 man op sleeptouw neemt. Straf ! en straf ook van Jan want die was 160ste toen ik hem de dijk zag oprijden en is toch nog bij Rutger geraakt. Op dat moment zijn nog maar 94 renners gepasseerd. Hopelijk is dit geen overmoed van Rutger, flitst het door mijn hoofd. Er zit welliswaar nog een omvangrijke groep van een kleine 20 man "kort" (300m) voor, maar ik betwijfel toch sterk dat ze die nog kunnen inhalen. Dus misschien beter krachten sparen (want nog veel volk in het wiel) ? Aan de camping is het door al de gedubbelde renners moeilijk de posities in te schatten. Bovendien komt iedereen er in verspreide slagorde voorbij. Rutger ziet er voor het eerst niet meer lucide uit. Bij het afspringen struikelt hij bijna maar blijft toch nog overeind. "Allez, laatste bult aanspreken !". Bij het buitenrijden van de camping zie ik dat hij zich ondanks een pijnlijke grijns toch nog eens krachtig relanceert. Dit ziet er goed uit. Nu Pete opwachten. Mijn vingers zijn van de koude zodanig verkrampt dat ik bijna mijn camera niet meer aangeklikt krijg. Alweer ziet Pete er nog sterk uit. Waar in Rutgers omtrek iedereen de zandstrook aan de uitgang van de camping nog al fietsend neemt, is het nu al een tijdje een spectakel van vallen, rollen, tuimelen,... Pete rijdt als een van de enigste vlot door het zand. Qua zandtechniek is hij duidelijk veel beter dan de renners die rond zijn positie rijden. Het ziet er naar uit dat Pete toch nog een mooi eindresultaat kan neerzetten (want door de prachtprestatie van Rutger zouden we haast gaan vergeten dat een plaats binnen de top300 in de Panne nu ook weer niet kinderachtig is). Allez iedereen is gepasseerd. Nu in een rustige looppas richting esplanade, iets eten en dan weer een lange tramrit terug naar huis.
Reacties op bericht (2)
29-11-2010
.
Mooie weergave van de feiten. Wetende dat je ook je voorbeschouwing spijkers met koppen sloeg, besef ik meteen dat je voor het volgende pronojaar toch weer bij de favorieten mag worden gerekend. Dank voor alle info onderweg en een aanmoedigingen. Ik moest eigenlijk lachen met dat van die tweede bult, al zal dat allicht niet aan mij te zien geweest zijn :)
29-11-2010 om 11:06
geschreven door Rutger
28-11-2010
fotos
De foto's die ik heb zijn waardeloos maar ik heb wel een filmpje van jullie beiden bij het oprijden en bij het buitenrijden van de camping.
