We stonden idd nogal vanachter (slechts 2 rijden achter ons).  Pete stond net voor me maar liep zich wat handiger dan mij door de tragere lopers voor ons.  Toen ik op de fiets zat, had ik Pete wel nog steeds in beeld en ik slaagde er zelfs in heel gestaag dichter te schuiven.  Toen ik op ongeveer 15m genaderd was, waren we aan de paaltjes, waar de meesten voor de flessenhals te voet stonden.  Ik zag een stukje van de groep (met Pete quasi op kop) afdraaien om onderdoor te rijden.  Hiervoor moesten we door een stukje zuigzand en daar kraakte ons groepje.  Ik had niet genoeg kracht om alleen, de wind vol op kop, aansluiting te maken met het stukje waar Pete in zat (Pete, die zich klaarblijkelijk vrij vlot door de lastige strook wroette).  Pete werd dan ook kleiner en ik heb hem niet meer teruggezien.  Blijkbaar zat hij nog juist bij de staart van het eerste peleton (ondanks het trage tempo door de tegenwind, toch sterk na een start helemaal achterin de groep).

Achter die eerste groep werd alles op een lint getrokken en was er totale verbrokkeling.  Jammergenoeg bleef men in het water rijden waar het zand veel slechter lag dan wat hoger op de zandbank.  Met de felle tegenwind durfde ik het echter niet aan om me alleen van de groep af te scheiden en het gemakkelijker traject te volgen.  Het eerste stukje na de paaltjes had ik het moeilijk om mijn positie te houden maar vanaf het punt waar Tina en An stonden (is er een oorzakelijk verband ???) slaagde ik erin weer gestaag naar voor te schuiven (zelfs door een paar keer de sprong te wagen van groepje naar groepje).  Misschien had ik beter kort voor het zwin wat moeten inhouden, want hoewel ik als enige ver naar boven kon rijden (met de Pete truck : doorrijden en haaks opdraaien), trapte ik bij het lopen op mijn adem.  Bovendien zat ik door mijn "Pete truck" nogal links en konden een heel aantal renners rechts in de duinen beginnen rijden.  Wat meer parcourskennis had hier geloond, want ik had mogelijkheid zat gehad om naar rechts te kruisen.

Op het weggetje door het zwin wat reserve ingebouwd om te recupereren.  Toen mijn hartslag eindelijk zakte was ik al op de dijk waar ik plots aanmoedigingen hoorde "kruip in dat wiel" (Nickyboy was met de fiets gekomen om te supporteren).  Ik besloot nog even gas te geven tot aan de slijkstrook.  Op de slijkstrook supervoorzichtig maar dat was blijkbaar nog genoeg om een 5tal plaatsen te winnen (al kwam er ook 1 iemand aan razende vaart voorbij gevlamd).  Wind mee op de weg, de gas vol open en met succes.  Goed kunnen opschuiven om uiteindelij als eerste van een redelijk groepje (met een aanmoediging van Nick erbij) het strand op te rijden.  Daar kon ik solo een aantal groepjes en hier en daar een verdwaalde renner voorbij schuiven met de teller op 37km/u.  Leuk gevoel maar op de hellingen van Duinbergen was het vat al af.  Hoewel ik me niet echt moe voelde, waren er beginnende krampen bij het rechtopstaan op de 1ste helling.  Al zittend de 3 hellingen opgekropen.  Bovendien had ik tot overmaat van ramp het vreemde gevoel dat mijn fiets stuurloos was, waardoor ik op het bochtige parcours met de rem op moest rijden.  Erg vervelend, zo kort voor de finish.  Oorspronkelijk dacht ik dat dit kwam door de lage bandendruk maar het was zodanig erg dat ik begon te denken dat het aan mijn lager lag.  Een 25tal renners zien passeren en blijkbaar ook 8 van de korte ronde die me dus uit de top50 stootten.  In de laatste loopstrook naar beneden als enigste (toch wat vreemd want het was goed te doen) halverwege op de fiets gesprongen en zo met 3 weg.  Achter ons een uitgebreide groep.  Jammergenoeg was de laatste strandstrook iets te lang en waaide het te fel, want toen we "kort" voor de finish werden bijgehaald was ik de traagste van 4 die afsloegen voor de korte afstand.  Iets te veel pluimen verschoten om te proberen voorop te blijven.  Achteraf gezien dom, maar ja.

Toen ik mijn fiets op mijn auto zette, zag ik dat mijn binnenband op 2 plaatsen naar buiten puilde.  Mijn achterste buitenband is op 3 plaatsen aan de zijkant gescheurd en op 2 ervan kwam de binnenband in een blaas naar buiten.  Een wonder dat ik niet lek ben gereden ! Mogelijk ook de reden van het vreemde stuurgevoel op het einde.

Toch een goed gevoel want zag het vooraf echt niet zitten.  Leuk fietsweer en ondanks een schamele conditie en helemaal achteraan gestart een 54 plaats op een kleine 250 man.  Als ik zie dat Rado die toch al enkele overwinningen op zijn naam heeft op de korte afstand pas 18de wordt, was het deelnemersveld op de korte afstand wellicht ook sterker dan in Blankenberge.  Allez op naar volgend jaar.  Hopelijk beter.

09-03-2010 om 17:47 geschreven door evert