Ja dat komt ervan natuurlijk, mat al die kamelen langs de kant lees je op de blog meer analyses dan verslagen van op het slagveld zelf. Hier komt dus de mijne. En een slagveld was het inderdaad. Maar daar komen we nog op terug. Rond de klok van tweeen tekende ik present ter hoogte van post 3. In de verte zag ik reeds heel wat bedrijvigheid zich afspelen. Kelly, Nick en mijn compagnon voor de rest van de namiddag Evert kwamen me vergezellen. Als echte pinguins gingen we dicht bij elkaar staan, de wind blaasde erg hard en het was koud, we konden elkaars warmte dan ook goed gebruiken. Wat ging dit een lastige race worden. Hier gingen de mannen zich van de jongens onderscheiden. Na een korte schets van de laatste beachtraining van onze debutant vandaag door Evert moet toch gezegd worden dat niet iedereen evenveel vertrouwen had in een goeie afloop voor hem. Wel waren we het erover eens dat het weleens Pete zijn dag kon worden. Zwaar parcours, wind en kou, echt iets voor de beer der kamelen. En na enkele minuten palaveren was het dan zover, de renners waren op gang geschoten en kwamen snoeihard onze richting uit, 1 man alleen op kop. Helaas was het geen kameel maar wel een superindrukwekkende Kevin Van Hoovels die de zandstrook bergop ( ! ) ei zo na naar boven fietste. Opvallend was dat de schifting reeds gemaakt was : een groep van een man of 50 had zich al ettelijke tientallen meter afgescheiden van de rest van het deelnemersveld. Deze coureurs maakten nu al geen kans meer op de dagzege. Extra jammer voor Nick toch wel, want met zijn kanonsstart waren Evert en ik het er roerend over eens : hij ging netjes gepositioneerd geweest zijn in deze groep. Zeer spijtig. Na een paar minuutjes begonnen we ons toch wat zorgen te maken, ondanks verwoede pogingen om Pete als een gek te laten starten kwam mooi geklasseerd in zicht. Maar hij was niet alleen, ook Jan Vandevelde had zich klaarblijkelijk laten verrassen want hij draaide ook heel ver in het pak op. Toch een beetje consternatie ! Achteraan dezelfde groep van Jan diende zich dan de eerste kameel in koers aan. Maar het zag er niet goed uit. Ik sluit me aan bij Evert. Er zat geen dash op Pete, geen verbetenheid, het leek alsof hij zich al had neergelegd bij een minder resultaat ten gevolge van een alweer iets mindere start. ( wat we toen evenwel nog niets wisten was dat het strand er enorm zwaar bijlag, waardoor het erg moeilijk was met die harde wind om op te schuiven, en hij al een mindere uitgangspositie had door de smalle strook die de loopstart bleek te zijn ). Luttele ogenblikken later was Jan daar, met een gezonde blos op de wangen, om er maar eens een understatement tegenaan te gooien. Het zag er erg goed uit, we schatten hem op dat moment toch bij de eerste twee derden van het ganse pak. Hopelijk kon hij dit vasthouden ! Daarna namen we afscheid van Kelly en Nick, en spoedden ons naar de auto. Langs het baantje paralel aan de kustbaan en de driftweg begaven we ons opnieuw in het strijdgewoel. Daar was Pete al, het zag er warempel al beter uit, het leek alsof hij al flink wat opgeschoven was. Jan volgede gezwind en knipoogde ons toe dat het allemaal nog goed ging. Eens de protagonisten uit het zicht repten we ons naar dè hindernis van de dag : de duin in De Haan. De eersten waren ons net voor, we zagen dat Marc erg goed bezig was en opeens kwam een wilde gek de duin opgestormd, als enige met een fiets in de nek. Jawel het was Pete, die op de duin een superstertke indruk gaf en minstens 8 man bijhaalde. Jan ging in lichte tred naar boven, hij volgde op 3 minuten, wat we hem na beraad dan ook toevertrouwden. Op het strand speelde zich intussen een ware demonstratie op. De fiere leider was nog steeds alleen, achter hem volgden ze al op een kleine minuut. Sterk, met deze wind. Pete kwam alweer langs, zag er goed uit, zat gebeiteld op de bike en goed midden in de groep, misschien wel net aan de verkeerde kant van de groep, al waren we al lang tevreden dat hij niet op kop lag te sleuren. Nooit te oud om te leren dus ! De drie minuten acterstand van Jan waren er intussen vijf geworden, maar nog kon hij het lachen niet laten, deze schavuit was allicht de enige van alle deelnemers die zelfs met beide handen het stuur losliet om ons te amuseren met zijn acrobatische kunsten. Het schijnt evenwel dat zijn medegezellen hem niet geloofden toen hij te kennen gaf stuk te zitten wanneer ze hem de kop opdrongen. Maar dat is van horen zeggen. Intussen trokken we opnieuw naar de duin voor de finale passage aldaar. Zowel JAn VDV en Pete waren enorm veel opgeschoven, al moet gezegd dat nu ook de gasten van de korte afstand uit koers waren. Maar Pete zag er zeer sterk uit, en hij snelde naar boven, ons net niet lossend ( wij zonder fiets hé ! ). Hij herhaalde zijn stunt van op training en wipte al zeer snel op de fiets bij het afdalen van de intussen legendarische berg ( wat hebben wij daar lijken op gezien ) maar helaas kon hij het spoor niet houden en moest hij terug lopen. Misschien een boude bewering, maar volgens mij kost deze kleine misstap hem minstens 35 plekken. Immers waren we er getuige van dat hij op die manier juist de aansluiting moest missen met een vrij omvangrijke groep voor hem. Ze waren slechts met 3, dus dat was vechten tegen de bierkaai, temeer op korte achterstand van hen een enorm peloton volgde. Jammer want de twee pelotons waartussen hij zweefde zouden niet meer samenkomen. De andere Jan, nog steeds breedlachend, maalde niet om de regen die intussen viel, en nam vlotjes de maat van de duin, en nestelde zich comfortabel in zijn groepje voor de laatste kilometers richting Nederland. Op het strand richting Oostende zagen we een ontkende Jan vdv, die zeker 30 man op sleeptouw had. Van Marc intussen helaas geen spoor meer. Jan L volgde nu op 11 minuten van Pete, die nu pas helemaal op stoom kwam. De grinta spatte ervan af, hij had nog een troef in handen, zoveel was duidelijk. Wij begaven ons tenslotte terug naar post drie waar Pete algauw in zicht was, zich nog steeds goed verschuilend in de groep - al zou dit niet lang meer duren. Daar waar al zijn medevluchters kozen om een schuine streep te trekken naar de strandtoegang koos Pete het ruime sop en fietste dapper verder tegen wind om zo de hoek te maken. Een geniale ingeving, ware het niet dat er wel erg veel wind stond. Toch leverde zijn taktische zet hem nog een tiental plaatsen winst op, minimum. Had er minder wind geweest, of wind in de rug was hij als eerste boven. Immers in dit geval ging zijn snelheid makkelijk 12 per uur hoger gelegen hebben dan die van zijn lopende kompanen, terwijl wij zagen dat de lopers niet zo gek veel trager gingen dat Pete, die als enige nog op de fiets zat. Toch chapeau om als kameel zijnde resoluut te kiezen voor een solo, en de kudde geen blik waardig te gunnen. Evert en ik schreeuwden hem naar boven, elkaar uit de ooghoeken veelbetekenend aan het aankijken bij zoveel bravoure van deze topatleet. Jan had helaas iets minder geluk, zijn groepje telde slechts een man of tien, hij had dus ook wat werk moeten verzetten. Het lopen ging net iets stroever, eventjes meenden we zelfs enkele wandelstappen te herkennen maar dat was buiten de waard gerekend. We trokken hem met gans ons aura naar boven, en zagen hem alles uit de kast halen en de laatste beetjes eruit persen om aalsuiting te maken met de dame die net voor hem ging. En hij slaagde wonderwel. Met de glimlach, zoals men dat dan zegt. Conclusie : Peter zeer sterke prestatie, echt tegelwaardig zonder meer en als hij tegen de volgende races toch net iets beter kan starten doet hij mee voor de top 100. En Jan, tja, what can we say, zeer mooi gedaan zonder ervaring en op zon loodzwaar parcours in dergelijke omstandigheden : petje af. Op naar de volgende zou ik zeggen. En daar hoop ik wat meer kamelen aan de start te zien !!!!
