Terug na een verkwikkende week in de zon. Nice en omstreken : een waar wielerparadijs. Mooi weer, goeie wegen ( wel druk in de steden ) , vlakke weg in de vallei en langs de kust en in minder dan een uur sta je in het echte hooggebergte. Ik ga er zeker nog eens terug maar dan met de fiets in de rugzak. Heel veel profs komen hier overwinteren, en ik begrijp waarom. Echt super voor alle bikers groot, klein en Evert. Nu ongelooflijk maar waar maar ik was aan het wandelen op Cap Ferrat, een schiereiland, heel idyllissch en rustig, en we kwamen terug in het dorp en wie zat daar in trainingsplunje op het terras, een café au lait aan het drinken? Jawel jongens en meiskens het was koning Lance !!!!!! Ik natuurlijk als de weerga ook op dat terras gaan zitten en stiekem gluren naar tha King. JA man die zag er scherp uit. Hij maakte plannen met z'n maat over 'that tough shit in Flanders' maar helaas ging ie een dag later tegen de vlakte. Beeldmateriaal van dit magische moment volgt spoedig ! De dag voordien ben ik naar SanRemo geweest alwaar ik me bevond op 100 meter van de streep. Veel gezien heb ik echter niet, een doldwaas nest tifosi en een razende spurt die werkelijk te snel was voor het menselijke oog. Doch memorabel was het wel. Een bende wilde gekken, dat zijn het, die massaspurters.
Enfin, we zijn terug thuis al terug twee dagen aan het werk maar vooral met de batterijen helemaal terug opgeladen. Ik hoop dat mijn lichaam dat ook zo aanvoelt en met de hernieuwde energie een eindspurt a la Canvendisch inzet en ik eindelijk definitief kan genezen. Maar het eind is nog lang niet in zicht. Die immuniteitsziekte blijkt erger dan verwacht en gooit tonnen roet in het eten. Volgend realistisch doel om te kunnen fietsen wordt de zomer.
Maar er is ook goed nieuws lieve vrienden. Toen ik pas geopereerd werd waren we kort na de halve triahtlon van Brasschaat alwaar ik in ware topvorm verkeerde en scherp als een mes stond op 77 kilo. Op 1 september ( dag vd operatie was dat 78 ). In de beginne bleef dat redelijk stabiel tot ik opeens een tussenspurt maakte ten gevolge van mijn pijnbestrijding jegens de verpleging : een half uurtje voor haar bezoek maakte ik een Duvel kordaat soldaat. Dat, en Dafalghan Ibrufonen Aspirine Apsegic en zulke shizzle maakten de pijn draaglijk doch lange liedjes duurden toen ook al niet lang : opeens stond er 83 kilo te lezen op de weegschaal. Die trend bleef aangehouden en algauw bereikte ik de kaap van 85 kilo. Stilaan begon dit ook zichtbaar te worden. Jawadde wat nu geblazen. Dat was ongeveer voor de feestdagen. Ascetisch leven zat er toen ook niet bepaald in en halvewege januari bleef de wijzer steken op 87 kilo. Ietsje beginnen matigen toen toch want het begon er toch wat over te zijn. En te hangen ook. Gelukkig mag ik sedert februari weer wat bewegen alhoewel dat niet veel meer dan stappen is. Ook de Duvels laat ik achterwege doch ik blijf ze met hoofdletter schrijven. In Nice heb ik goed gegeten maar heel veel gewandeld. Ik meld u allen dan ook met enige fierheid dat het getal op de wegschaal stilaan kleiner wordt : deze morgen las ik 83,5 kilo af. Voor alle duidelijk diëten doe ik niet, ik heb aardig war couleur locale naar binnen gespeeld aan de cote d'azur. Maar als ik rond de 80 kan wegen eens ik terug kan beginnen sporten dan zal dat mijn comeback toch wel wat makkelijker maken. Zo troost ik mezelf toch.
lieve groeten,
Uw Secretaris Generaal, die u allen in zn hemd aan het zetten is in de wielerprono !
