“OVER TE NEMEN”.  Ik wreef mezelf in de ogen en las het nog eens om mezelf ervan te overtuigen dat mijn ogen me niet in de maling namen.  Over te nemen ??? Roger en Jeanine hadden maar één passie en het was hun café !!! Het was HET doel in hun leven, hun reden van bestaan.  Andere hobby’s hadden ze niet.  Wat voor vreselijks kon er gebeurd zijn ?  Ik sprong van mijn fiets en belde aan bij de woonst boven het café waar Roger en Jeanine wonen.  Geen reactie.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na een slapeloos nacht, haastte ik me ’s morgens vroeg richting Parklaan… maar weer stond ik voor een gesloten deur.  Er moest iets gebeurd zijn !  Rond de middag probeerde ik het opnieuw en toen had ik meer geluk.  “Ah, jij bent het.  Ik had je verwacht, kom binnen” hoorde ik iemand snotteren aan de andere kant van de parlofoon.  Boven gekomen, trof ik Jeanine snikkend in de zetel aan.  “Jeanine !!! Wat is er aan de hand ?”  Ik sloeg mijn armen om haar heen en probeerde haar te troosten maar zonder resultaat.

Toen plots, wellicht al een half uur later, vermande ze zich, wreef haar ogen droog aan de mouw van mijn pullover en nam diep adem.  Ik probeerde een tweede keer : “Wat is er, Jeanine ?  Waar is Roger ?”  Ze keek me diep ongelukkig aan en begon haar verhaal :

“Luister.  De miserie begon een goede week geleden.  Iets voor sluitingstijd, kwam hier plots een rijzige blonde man binnengestapt.  “Ha, zo ziet dat er hier van binnen uit.  Ik heb al veel verhalen gehoord over de gezellige sfeer die in jullie bar hangt… en ik moet zeggen : er is niets van gelogen”.  Roger en ik keken elkaar aan maar het was duidelijk dat geen van ons de man kende.  Toen hij zijn jas uit deed, werd ons één en ander duidelijk.  Rond zijn torso spande een kamelentrui.  Ooit moet ze hem als gegoten gezeten hebben, maar dat was duidelijk al een tijdje geleden.  Niettemin oogde de man nog steeds kwiek.  Hij nam een kruk, schoof bij aan de bar en bestelde een dubbele whisky.  “Wat een eer, wat een eer! Wat een enorme eer om hier in het stamcafé van mijn beste vriend mijn whisky’tje  te mogen nuttigen” hoorde ik hem mompelen.  Roger en ik wisten direct op wie hij doelde.  Die kamelentrui, dat atletenlichaam op zijn retour, die innemende glimlach,… er waren teveel gelijkenissen.

Nadat hij zijn whisky in één teug soldaat gemaakt had, stak hij van wal.  “Luister het is nu precies 3 jaar geleden dat onze schepen van vermakelijkheden zich tot beste kameel van dat seizoen kroonde.  Sindsdien is het met hem fysiek wat achteruit gegaan maar omdat hij nog altijd de drijvende kracht is achter onze hechte vriendengroep, want dat zijn de kamelen wel, leek het mij het ideale moment om onze schepen eens te verrassen.  Hij verdient dat wel; en als niemand uit zijn pijp komt, dan moet je als beste vriend je verantwoordelijkheid nemen” De man nam een korte pauze, keek Roger en mij één voor één aan en ging voort “ Ik had graag aansluitend op de strandrace in Bredene een verrassingsfeestje voor onze schepen georganiseerd… en waar kan dat beter doorgaan dan in zijn eigen stamcafé???”  We waren natuurlijk dolenthousiast.  De zelfverklaarde-beste-vriend schraapte zijn keel en sprak plots heel samenzweerderig “Luister,…

Wordt vervolgd.