|
Toegegeven, het was met een klein hartje dat ik gisterenmiddag richting café de Zeemeeuw fietste. Ik ben niet vlug uit mijn lood geslagen, maar het hetgeen deze week op de blog verscheen, trof me toch als een mokerslag. Dat het artikel geschreven was door onze Secretaris Generaal deed me de zaken een beetje nuanceren (hij maakt al vlug van een mug een olifant of van een op-de-dienst-toerisme-werkende-wielertoerist een superheld) maar toch ! Het bleef sluimeren, zou er ook maar een kleine grond van waarheid in het verhaal zitten ? xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mijn overgrootvader die nu al bijna 20 jaar dood is, maar die in de periode daarvoor toch wel de tijd gehad heeft om enige mensenkennis op te doen, zei me altijd : Jungetje, bie kritiek moe je OALSAN kieken van wien dat komt. Een raad die ik destijds goed in mijn oren heb geknoopt. Het is daarom dat ik altijd eens hartelijk moet lachen, als de S.G. van de toren blaast dat hij ooit een betere renner was dan mezelf, in zijn zelfverklaarde gloriejaren (herinnert iemand die nog???). Maar Roger en Jeanine
das een ander verhaal
iedereen die me een beetje kent weet hoezeer ik die 2 mensen in mijn hart draag.
Roger en Jeanine
ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Het moet nu 3 zomers geleden zijn. Op een druilerige avond passeerde ik op mijn weg huiswaarts café de Zeemeeuw, toen ik plots uit de gracht langs de Driftweg hulpgeroep hoorde. Ik sprong prompt de drenkeling achterna en bracht hem op het droge. Uit het café kwam een wat oudere man, licht kalend, met een gekke snor,maar duidelijk nog barstend van energie naar buiten gesprint. Het bleek Roger te zijn, de eigenaar en uitbater van café de Zeemeeuw. Een uur lang reanimeerden we samen het slachtoffer. Twee voor elkaar onbekenden, schouder aan schouder, in de regen, met maar één gemeenschappelijk doel : de man in leven houden. De man haalde het en om een lang verhaal kort te maken, werden Roger en ik, ondanks het feit dat de S.G. gekke verhalen de wereld in stuurde dat ik in de gracht voor een café gespot was (de suggestie van dronkenschap was niet ver weg), vrienden
voor het leven, dacht ik toen.
Er ging dan ook zelden een weekend voorbij dat ik niet even binnensprong in het café om Roger en zijn allersympathiekste vrouwtje Jeanine gedag te zeggen. Meestal waren dit korte momenten : een colaatje, een korte babbel en weer weg, maar het hield onze band hecht.
En nu dat bericht !?! De S.G. heeft een ziekelijke fantasie, dat is alom geweten. Mensen kwetsen, daar is hij een meester in, maar het kan toch niet allemaal verzonnen zijn. Als maar 10% waar is van wat in het blogbericht staat (toegegeven dat is nog ver boven het gemiddelde van wat we van de S.G. gewend zijn) dan nog moet ik me toch eens ernstig bezinnen.
Maar goed, op weg ! We zullen de dingen eens gaan uitklaren. Misschien valt alles wel mee.
Al van ver merk ik op dat de lichten in het etablissement gedoofd zijn. Gesloten ??? Vreemd !!! Dinsdagavond is DE uitgaansavond in café de Zeemeeuw !?! Er hangt iets aangeplakt aan de deur maar ik bevind me nog net iets te ver om het te lezen. Ik begin wat sneller te rijden. Dan stokt mijn hart !!! Dat kan niet waar zijn !?! Nee, dit moet een misplaatste grap zijn !
.
WORDT VERVOLGD
|
