First things first....de vete tussen Evert en mezelf behoort tot het verleden. Een korte doch heftige krachtmeting heeft plaatsgevonden op de site van de halve maan. De Schepen van Vermakelijkheden had vlug begrepen dat aandringen geen zin had.... Maar goed, daarvoor waren we niet afgezakt naar la playa natuurlijk. Beachrace Time ! Na een gezellige babbel met een eenzame steward ( ' maar ik heb nog geen lunchpakket gezien zenne ! ' ) vatten we post bovenaan de dijk en warempel, daar kwam het peloton al aangesneld. Onze monden vielen open, onze hersens werden ijl, onze ogen vielen uit hun kassen kortom ware extase was ons deel want welk wondermooi schouwspel speelde zich daar voor onze neus af?! Zowaar een kameel die met 3 anderen het ganse pak op sleeptouw nam...geweldig...een super manouevre van onze held die hier toch wel zeer expliciet solliciteerde voor een nominatie in de KvhN trofee. Op de invallende kameel, herstellend van ziekte was het helaas even wachten...en maar wachten...Vertwijfeling...wanhoop...toch weer geen drama? Aha daar was hij toch maar verdomd als het niet waar is, de 2e kameel in koers liet slechts een twintigtal renners achter zich. Al gauw dienden de helden zich een tweede keer aan. Nick intussen al wat afgezakt maar toch nog in zeer select gezelschap. In zijn enthousiasme ging hij echter al te voortvarend te werk. Zoekend naar het kortste spoor koos hij het verkeerde, onzacht kwam hij in aanraking met het zand, tarmac en zweet van zijn voorgangers. Anderen tuimelden pardoes over hem. Alras klauterde hij terug op zijn ros en zette verwoed de achtervolging in, één lus verder had hij alweer z'n plek in zijn groep ingenomen. Peter was toen al opgeschoven naar de eerste helft van alle deelnemers. De volgende passage was die aan de helling op post II. Niet iedereen overwon hem even vlot. Nick trok al wat bekken, maar Peter was werkelijk indrukwekkend. Op het grote mes bezorgde hij ons ei zo na een verkoudheid. Zoef. De ene na de andere moest eraan geloven. Op het strand zat Nick al weer wat soupeler op zijn bike, toch kloeg hij over ene pijnlijk been na zijn val. Peter kwam opnieuw sterk voor de dag, alweer wat dichter bij de naar de kop van de wedstrijd gereden, althans in plaatsen toch. Tijdens de laatste passage gunde Nick ons alweer een blik in zijn taktisch arsenaal. Op een gewaagde maar achteraf bekeken geniale manier slaagde hij er als enige in om 100 meter langer te fietsen waar alle anderen te voet stonden. Zo kon hij op kop de laatste duinenstrook aanvatten, en was hij volledig verantwoordelijk voor het compleet aan flarden scheuren van de groep, die hij voordien zijn metgezellen kon noemen. Ietwat houteriger kwam nu ook Pete naar boven gestormd, ook hij koos als 1 van de weinigen het juiste spoor en maakte in 1 klap een gat van 50 meter dicht op zijn dichtste concurrent. Aan de aankomst dan ook niets dan tevreden gezichten te bespeuren. De kamelen hebben zich weer duchtig verweerd. Pete speelde solo slim na een toch wel desastreuze start. Zijn rush naar voren was dan ook grandioos. Nick toonde zich een ervaren rot in het vak, op de koop toe gezegend met een paar sterke benen. Zijn start was flitsend als vanouds, vooraan het peloton kennen ze hem stilaan ook. Onderweg toonde hij ook meermaals dat hij het taktische aspect van het beachracen volledig beheerst. Fingerspitzengefuhl noemen de duitsers dat. Zijn uitgekookte plannetjes leverden hem keer op keer winst op. Deze knaap weet wat de doorslag geeft in het bechracen, het laat zich vatten onder één term : efficientie. Ondergetekende en de schepen van vermakelijkheden gaven alvast partij voor volgend jaar, dan rijden er twee kamelenduos mee : dat zal vonken geven. Beeldmateriaal volgt, als god het belieft tenminste !
