Vandaag in Kluisbergen gereden.  Misschien best dat de Duorace niet is doorgegaan.  De benen waren niet zo goed als vorige week.  Vooral wat last met de ademhaling bij de eerste klims, daarna liep het wel heel goed (maar in een race is de start meestal curciaal).
Na Kemmel en Kluisbergen ben ik (door het feit dat niemand me kon volgen) tot de conclussie gekomen dat ik op het moment behoorlijk hard bergop rijdt (ofwel zijn de toertochtrijders niet van een al te hoog niveau - en al zeker niet diegene die bij -6°C op hun fiets kruipen) maar dat ik technisch echt nog heel wat vooruitgang moet maken.
Vorige week kon ik het nog steken op de omstandigheden.  Bij het vertrek stond een seingever die iedereen aansprak met de raad "op te passen voor de gladde plekken".  Ik moest even glimlachen.  Een glad plekje hier of daar, daar laten we ons niet door afschrikken.  Die waarschuwing was wellicht uit voorzorg voor de minder getalenteerde wielertoerist bedoeld....Een kwartiertje later wist ik dat ik me vergist had...of dat ik tot de categorie "minder getalenteerde wielertoerist" behoor.  Sommige stroken waren spekglad.  Bij bepaalde afdalingen waren de waterpartijen zo talrijk dat ik me op de lac in het bosje evengoed had kunnen uitleven.  Het feit dat mijn gemiddelde in de afdalingen zakte, zegt hierbij genoeg.  Blijkbaar had niet iedereen de handen aan de remmen, want hier en daar vlamde een onverlaat me voorbij (al heb ik er ook een paar de grond zien kussen).  Op een bepaald moment stond er zelfs een splitsing rechtdoor "pour les normals" en naar rechts "pour les fous".  Je kunt wel raden welke afslag ik genomen heb, met als pijnlijke gevolg dat ik het grootste stuk te voet mocht afdalen en zelfs dat vergde alles van mijn kunnen.  Overmoed, het is meestal niet zo'n goede eigenschap.
Vandaag met zijn 4'en gereden.  Het was niet meer glad, dus het zou wel beter gaan.  Helaas, pindakaas.  In de technische afdalingen (lees moddervoren) werd ik er telkens los uitgereden.  Het moet gezegd dat mijn banden wellicht te hard stonden en dat de modder door de overvloedige regen het effect had van mul zand.  Toch was het opmerkelijk dat ik 10 per uur trager naar beneden reed (lees: slipte) dan de rest.
"Je moet je fiets zelf zijn weg laten zoeken" was het advies van mijn metgezellen.  Helaas had ik er vandaag niet echt zoveel vertrouwen in dat mijn fiets bij het zoeken van zijn weg het prikkeldraad zou vermijden.
De laatste 3 weken 3 toertochten gereden.  Naar Kemmel en Kluisbergen zou ik (indien het in de wedstrijdkalender past) volgend jaar graag terugkeren.  Het zijn 2 verschillende parcours maar door de vele hoogtemeters zijn het echte aanraders.