Ijzige wind, een waterzonnetje, veel zand, veel lopen en afzien : de intussen gekende ingredienten voor een beachrace stonden deze middag weer op het menu. Ik had me strategisch opgesteld aan post 3, van ver zag ik hoe de start werd gegeven, en hoe het breed uitgewaaierde peleton aan post 4 een enorme zwieper richting duinen maakte. Hier was hét moment om tientallen plaatsen te winnen : wie hier rechtdoor reed sneed zowat het hele peleton af. Wie liep niet mee in de kudde? Juist ja...een der 3 gestarte kamelen, kuddedieren bij uitstek ! Nietzsche zou spreken over een Ubermensch. Aldus zag ik Evert zeer goed gepositioneerd de eerste loopstrook aanvatten, alweer op een uitgekookte manier : langs de buitenkant haalde hij opnieuw ettelijke bikers bij. Dat hij daardoor risico nam om opnieuw van de tallu te worden geflikkerd nam onze held er graag bij. Hij was de enige kameel die ik toen kon herkennen. De volgende passage was de moordende strook bergop in de duinen van De Haan centrum. Ongelooflijk hoe energiek die eersten gezwind naar boven trippelen en boven meteen op hun ros springen en relaxed naar beneden bollen. Evert had zijn plaats in de groep, drong niet aan waar velen in het rood gingen en genoot van zijn koers. Pete bevond zich blijkbaar tussen Evert en Nick maar ging blijkbaar zo snel dat mijn oog -of mijn geest- hem niet registreren kon. Op 1'10 van Evert stormde Nick naar boven, de fiets heldhaftig boven het hoofd torsend en zo vele malen sneller dan zijn dichte concurrenten, op die loopstrook nam hij de maat van minstens 10 renners. Toch voelde ik toen al aan mijn water dat hij zijn dag niet zou worden. Hij, gekend voor zijn flitsende aanvangskilometers, zat hier eigenlijk niet op zijn plaats, er waren er al teveel gepasseerd. Op het strand werden grote groepen gevormd, enkelingen zelfs duo's en trio's maakten geen kans : de wind blies alles ongenadig hard in grote groepen. Evert zat goed schuil en mijn gevoel over Nick werd bevestigd : de 1'10 op Evert was intussen opgelopen tot bijna 3 minuten. Pete zag ik niet meer. Hij zou toch niet...... Maar jawel, dat zou hij wel. Aan de finish vond ik hem in de armen van zijn verloofde. Plat op het verste punt, en het ging nochthans goed naar eigen zeggen. Ach, dat hoort erbij zeker. Onze Peet bleef er alleszins stoicijns onder. De volgende dag werd hij door onze kamelenspotters trouwens maar liefst 2 keer gespot in sporttenu : 1 keer al lopend en nog een andere keer al fietsend. Evert behield ongeveer zijn positie en de manier waarop hij na de loopstrook aan de vosseslag terug op zijn fiets sprong getuigde van tonnen Grinta met hoofdletter. Hij flitste gewoonweg weg van ons. Ik kon hem nog net op de gevoelige plaat vastleggen. Nick was intussen nog iets verder weggezakt en gaf er vervolgens de brui aan. Ik begrijp hem wel, hier had hij niet veel aan, wel integendeel. Zo vinden we slechts 1 kameel terug in de uitslag maar wel op een prachtige plaats. Evert : chapeau, wat een vooruitgang in een jaar tijd. Ik beleefde weer een mooie dag maar ik hoop vuriger dan ooit om volgend jaar terug de handschoen te kunnen opnemen. Er zijn nog zekerheden.
