|
Na een tweetal kwakkelweken, en nog steeds behoorlijk pijnlijke knie ( vlak onder de knieschijf, kent iemand dit? ) en heel wat twijfels toch besloten om van start te gaan in Blankenberge.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Samen met Pete een verkenning gedaan van dé cruciale fase na een 4tal km. Superzwaar, ik had nu reeds het gevoel dat ik boven mijn theewater ging. Ai ai ai
We stonden vooraan in de 3e box. Verre van ideaal. Eens de start gegeven werd stropte het volledig onder de pier, de eersten waren weg en wij stonden vast. Uiteindelijk toch op de fiets geraakt, de kamelen zij aan zij. Pete een ketting probleem en ik ging hem langszij. Maar na 100 meter koers was onze achterstand op het eerste peloton al minstens 300 meter. Damned, de koers was hier eigenlijk al min of meer verloren. Met de moed der wanhoop toch opgeschoven zo goed als het ging maar tegen het keerpunt in Zeebrugge zat ik al redelijk kapot Op het slijkpaadje een eerste keer tegen de grond gegaan, mooie schuiver maar zonder erg. Dan tot aan het begin van ronde 3 stelselmatig opgeschoven. Stilaan begon het gebrek aan conditie echter op te spelen. Het begon een beetje vierkant te draaien. Op de lange strook asfalt tussen Zeebrugge en Blankenberge werd ik voorbijgeknald door een beer van een vent. Ik nestelde me zo goed en zo kwaad het kon in zijn wiel en moest alles uit de kast halen om hem te kunnen volgen. Wat een wilde gek, die gast. Ik voelde echter mijn energiemetertje zo leeglopen ( helaas was ik ook al van in het begin van de 2e ronde mijn drinkfles kwijtgespeeld en heb ik 3 van de 4 bevoorradingen gemist ) en in de duinen kreeg ik de rekening. Het vat was af en ik avanceerde voor geen meter meer. Ik nestelde me nog eventjes voor het oog van de cameras gezellig plat op de buik samen met de latere winares bij de vrouwen Kim Saenen.
In de laatste ronde zag ik echt wel sterretjes en moest ik overal lossen. Ik verlies nog 3 minuten in de laatste anderhalve ronde en ken nergens meer aanpikken. Op het slijkweggetje kom ik nog een derde keer ten val maar moegestreden bereik ik uiteindelijk de finisch als 73e in 2u10.
Alles bij elkaar ben ik tevreden gezien de omstandigheden en het mindere gevoel tout court. Ik moet wel eerlijk zijn en toegeven dat ik van mijn knie tijdens de koers zelf geen last heb gehad.
Het gevoel van scherpte en van pure kracht in de benen dat ik in De Panne had heb ik vandaag op geen enkel moment ervaren. Ik schat mijn prestatie van gisteren ook een stuk minder hoog in dan die van De Panne. Maar ik ben nog steeds erg blij dat ik er weer bijhoor en kan strijden voor wat ik waard ben.
Last but nog least nog een woordje van dank aan de naar Blankenberge afgezakte kamelen. Zonder jullie aanmoedigingen en steun ging het allicht ook wel gelukt zijn, maar er ging zeker veel minder animo geweest zijn onder weg en het ging simpelweg niet zo leuk geweest zijn zonder jullie. Bedankt mannen, en mag ik nog eens de hoop van kameel Pete herhalen : dat we binnenkort nog eens allemaal samen aan de start kunnen staan !
24-01-2011 om 08:37
geschreven door Rutger
|