"Feestdagen".  Voor iedere sportman gaat bij het horen van dit woord een alarmbelletje rinkelen.  Extra calorieën : een gevaar voor het afgetrainde lijf.  Maanden van noeste trainingsarbeid verloren laten gaan in één moment van zwakte.  Het zou zonde zijn.  Het algemene advies lijkt me in deze periode dan ook des te meer jullie ijzeren karakter aan te spreken en neen te zeggen tegen zoveel lekkers.  In een sportdieet is geen plaats voor de jenevers en de braadworsten die ons op elke kerstmarkt toe lachen.

De aandachtige lezer zal wellicht opgemerkt hebben dat ik het enkele regels terug over een "algemeen" advies had.  Ja, het vermoeden is juist, dit impliceert dat dit advies niet voor elke kameel opgaat.  Wellicht weten slechts weinigen waar ik op doel : ... de zorgwekkende gezondheidssituatie waarin onze S.G. zich op dit moment bevindt.  Ik passeerde toevallig met mijn fiets door de Voorhavenlaan toen ik een ziekenwagen voor de deur van onze zeer gewaardeerde S.G. zag staan.  Toen ik zag dat de S.G. zelf op een draagberrie naar buiten werd gedragen, stond mijn hart toch even stil.  Het zou toch niet waar zijn !!! Ik weet dat ik langs dit kanaal in het verleden meerdere verbale robbertjes met de S.G. uitvocht ... maar dat .... neen .... dat wenste ik zelfs de S.G. niet toe.  Mijn gemoedsrust werd nog meer verstoord toen ik wat dichter ging kijken.  Ik voelde mijn handen klam worden en mijn maag kneep zich samen.  Wat ik onder het thermisch deken zag liggen was niet de S..G maar een hoopje ellende.  Geen fiere atleet van bijna 30 maar een uitgemergelde biafraan van bijna 30...kilo ?!?  "Vel over been" was nog te dik uitgedrukt.  De toestand van de S.G. was zorgwekkend.  Zoveel was duidelijk.  Ik wist dat onze S.G. er een actiepunt van gemaakt had zijn gewicht naar beneden te krijgen; maar dit ??? Dit kon toch niet de bedoeling zijn.  Wie had gedacht dat onze S.G. zijn dieet zo ver zou doortrekken.  Terwijl het verplegend personeel een baxter aan het steken was, probeerde ik tot onze vriend door te dringen.  "Rutger, Rutger, gaat het ?".  Maar de S.G. produceerde als in trance enkele onverstaanbare keelklanken.  Mij leek het Chinees...maar dat probleem had ik bij de S.G. soms ook al toen hij nog op en top gezond was...dus misschien kan de betere verstaander wel iets maken uit de volgende gekweelde woordcombinatie : "Commeyne, je gaat voor de bijl man.  T zijn de kilo's die het verschil maken. In de De Haan hak ik je in mootjes, in Blankenberge eet ik je met huid en haar op en in Knokke spuw ik je weer uit."   "Hij ijlt", vertrouwde de verpleger me toe.  Het was duidelijk dat ik hier niet voor opgeleid was.  Ik kon niets meer doen; de S.G. was immers in de professionele handen van het verplegend personeel.  Ik maakte me klaar om weg te fietsen maar toen overviel me iets waar ik nog steeds geen verklaring voor heb (en me stilletjes eigenlijk ook een beetje voor schaam).  De verantwoordelijkheid die ik als verslaggever op deze blog heb, leek me plots zwaarder door te wegen  dan de verantwoordelijkheid die er als vriend van het slachtfoffer op mijn schouders rustte.  Ik friemelde mijn camera uit mijn rugzak, keerde nog even terug op mijn stappen en nam enkele foto's.  De scheldwoorden (want persmuskiet, aasgier en lijkenpikker kan ik moeilijk als complimenten opvatten) van de verplegers moest ik erbij nemen.   Ik hoorde de S.G. verontwaardigd en met duidelijke boosheid in zijn stem aan de verplegers vragen "T was Commeyne zeker ? Hoelang gaat dat nog duren voor hij beseft dat ik gewoon beter ben".  Triest vervolgde ik mijn weg.
Het is in deze periode van feest en vreugde misschien toch ook eens belangrijk om stil te staan bij het feit dat het niet iedereen voor de wind gaat.  En dat goede voornemens voor 2011 belangrijk zijn maar dat je die voornemens toch ook niet TE serieus moet opnemen.

FOTO volgt.