zondagmorgen. Naast de dijk aan de Groene 62 ligt een karrespoor. Hmm. precies toch redelijk wat plassen, maar ze liggen nog bevrozen. Pete aarzelt natuurlijk niet en schiet weg. Hij rijdt zich wat vast in de kant en ik ga langszij. 200 meter verder begint het ijs toch wat te kraken. Water wordt zichtbaar op het ijs. Tiens. Fuck, dat zakt wat in. Djeezes ! mijn wiel graaft zich in het ijs dat overal heilspellend kraakt en tenslotte ook breekt. Ik sta te voet met mijn voeten in het ijswater. Koud. Maar, wat duurt het lang tot P me terug passeert ? Eventjes achteromkijken. Jawel hoor, het was al een tijdje geleden maar P lag rustig te baden in het ijswater, de benen nog rustig gekneld rond het ijzeren ros. Lachen !!!!
