Fris aan de vis, bijtend windje en een zwaar strand. Deze ingredienten
kregen een groot pak bikers zondagnamiddag voorgeschoteld. Onder hen
een tweetal kamelen. Ik bevind me, warm
ingeduffeld langs het strijdperk, ik betreed de arena ter hoogte van
post 3. Iets na 14h zie ik een monsterachtig pak of me afkomen. Geen
twijfel mogelijk. Dit is geen monster. Dit is een peloton wilde gekken.
Een bende losgeslagen beachracers. Om ter eerst terug aan de meet. En
of het snel gaat. Daar zijn de eersten al. Als afgeschoten kometen
vliegen zijn voorbij, naarmate de kop van de wedstrijd in de verte
verdwijnt, worden de rijen fietsers dikker. In deze massa herken ik
geen enkele kameel. Ook niet tussen de allerlaatsten, het lijkt erop
dat voor Nick het Oostende-scenario zich niet herhaalt.
Wanneer alle
bikers de revue zijn gepasseerd spoed ik me naarboven, waar de moedige
fietsers net het technische gedeelte achter de rug hebben en een
gapende muil van het strand de fietsers opnieuw verwelkomt. Hier zouden
zich hilarische taferelen afspelen, maar daarover later meer. Het duurt inderdaad vrij lang vooraleer de kamelen zich aanbieden. Top 100 blijkt een onmogelijke opdracht te worden, door een blijkbaar mindere start maar ook vooral door de aard van het parcours en de windrichting. Doch met ware doodsverachtingen storten de kamelen zich in de diepte, het strand op. Nick eerst. Niet veel later ook Evert, ik schat een twintigtal plaatsen verder, wat ik hem dan ook toeschreeuw. Diegenen gezegend met een scherpe blik merken de fonkeling in zijn ogen op. Doch het gaat fout. Maar ook hierop, beste lezers, komen we later op terug. Niet eens zoveel later zie ik tegen de waterlijn dat de eersten er alweer aan komen razen, ze hebben zich gegroepeerd- een spannende strijd dient zich aan. En jawel hoor, daar zijn ook de kamelen. Nick met een ietwat verwilderde blik. Zou hij gevallen zijn? Ik schreeuw me schor en moedig hem aan. Na de golfbreker trekt hij stevig op- dat zit nog snor. Ah en daar is Evert al, hij is iets dichter gekomen en prompt breng ik hem daarvan op de hoogte. Bij de volgende passage in de duinen is hij echter weer een paar plaatsen verloren tov Nick. Gezwind nemen de meesten het slingerende paadje. Ook de kamelen doen sierlijk en elegant hun ding. Op zijn beurt ziet Evert er wat minder fris uit. Ik maak hem erop attent dat een kameel 2 bulten heeft. Hij heeft deze metafoor gauw door en ik zie hem gewoon zijn tweede bult aanspreken. Go Evert, roep ik hem na, go go go ! Terug naar het strand, dan. De situatie blijft zoals hij is. Nick bengelt achteraan een groepje maar blijft er net aanhangen. Vlot overwinnen zijn golfbreker na golfbreker. Vooraan in de koers nog steeds een gesloten boel. Een enkeling wordt met de neus op de feiten gedrukt : met ketting bolt toch een stuk leuker. Na het elite groepje lopen de verschillen echter al aardig op. Wie heeft nog voldoende pijlen over? Een laatste duinenpassage speelt zich af voor mijn ogen, weinigen ploegen nog door tot het harde zand ( behalve Jan Vande Velde natuurlijk) maar het moet gezegd : weinigen lopen met zo'n snelheid als Evert. Voor het laatst zie ik hun gekromde ruggen verdwijnen aan de horizon. Ik keer huiswaarts, 's avonds steek ik mijn computer aan, en wacht in spanning om de dansende cijfertjes die zich weldra aan mijn ogen zullen tonen. De uitslag van de Wapiti Beachrace Classic. Volgend jaar ben ik er bij. Ik heb me rot geamuseerd. Mar mijn hart bloedt. Hoe leuk het ook was aan de zijlijn, ik verlang, heviger dan ooit, naar mijn plek in het peloton.
Het begon al met de start, toegekomen om 13u25 en de box was reeds voor de helft gevuld.
Toen wist ik al, door de vele smalle paden, dat een goede start nodig was om ons naar voren te doen schuiven en de rest van de wedstrijd toch wat vooraan te kunnen zitten.
Maar tijdens de start liep het al fout. Een veel te smalle start, oponthoud aan de golfbreker,
Daarnaast had ik al snel het gevoel dat het niet goed zat, een veel te hoge hartslag en zat als het ware verlamd op de fiets, gewoon geen kracht in de benen.
Toen ik aan Post 6 kwam zag ik reeds de eerste renners opdraaien naar de Vosselslag. Vanaf dat moment wist ik dat er voor mij niet veel meer op zat dan gewoon meegaan met de groep. Ik heb mezelf wat in de groep geplaatst en tevergeefs proberen te recupereren. Had ong. 1 volledige ronde nodig om te recupereren. Waarom ? Geen idee!
Vaststelling na Oostende : zeer veel afgezien maar s avonds een voldaan maar niet te vermoeid gevoel
Vaststelling na Bredene : moest na de wedstrijd nog op familiebezoek, viel daar in slaap, s avonds gegeten en in bed gekropen, was totaal leeg gereden. Ook geen verklaring voor
Hetgeen mij eigenlijk wat moedeloos maakt is dat ik geen constante kan leggen in mijn prestaties, vooral als ik weet dat het vorig jaar wel ging en ik tientallen plaatsen hoger eindigde. Ik heb mij neergelegd bij het feit dat deze resultaten de regelmaat zullen vormen.
Ben rond de 180e positie op het eerste keerpunt gepasseerd en als 172e aangekomen. Dus onderweg niet veel meer kunnen goedmaken.
In de laatste ronde kon ik niet meer op mijn buitenblad fietsen, waardoor ik renners heb moeten laten gaan, dus hierdoor ong. een 15 à 20 plaatsen verloren. Hoe dan ook is dat geen excuus om mijn slecht resultaat te verantwoorden. Part of the game!
Evert had ik eigenlijk ook hoger verwacht. Hij was volgens mij op zijn minst even sterk als mezelf maar het gebrek aan wedstrijdritme en ervaring heeft hem doen achterop geraken.
Volgens het puntentotaal sta ik aan de leiding in het KvhN-criterium. Niettegenstaande dat vind ik van mezelf dat ik momenteel geen leider waardig ben .
Merci Rutger voor de aanmoedigende woorden en hopelijk zijn de pics wat gelukt .
de manier waarop je je relaas doet verklapt me dat je je enorm hebt geamuseerd, en dat maakt me blij.
deze morgen ben ik voor de eerste maal gaan mountainbiken, grotendeels op het parcours van bredene, en het lag enorm lastig !!! ofwel was ik vergeten hoe lastig dat eigenlijk altijd is. soit, men eerste training zit er nu dus op, op naar de Panne waar ik dus het kamelenpeleton zal vervoegen en hopelijk niet beschamen.
de reden waarom dat ik niet aan het chearen was langs de weg is de volgende : we hadden een afspraak met de huisbaas (van mn vorig appartement), maar dat vrouwmens is meer dan een uur te laat gekomen, toen was het al niet meer de moeite om langs te komen. Sorry aan alle kamelen, (deelnemers en toeschouwers)
nick : hopelijk tevreden met het resultaat.
vanaf nu kunnen jullie mij dus ook vragen voor gemeenschappelijke trainingen é (sorry Rutger)
Onverwacht goede weersomstandigheden. Veel wind maar een zacht najaarszonnetje. 10 na één vertrekken we ten huize Goethals. Vol goede moed. We besluiten richting post 3 te rijden om daar de zandzone eens te bekijken. Voor ons ligt een wierewar van sporen. Ik besluit er te voet door te gaan. Nick maakt links een nieuw spoor en geraakt er vlot door. Vervolgens rijden we richting startbox. Voor ons staat al heel wat volk in de box. Nadat ook de beschermde renners zijn ingeschoven, staan we niet meer in de eerste helft. Het startschot weerklinkt. Voor me probeert een renner fietsend te starten (misschien heeft hij Nickyboys huzarenstukje in Knokke gezien). Uit stilstand probeert hij de golvenbreker te nemen, valt net niet, maar zet zijn fiets dwars. Nick die net achter me stond, schiet me in zijn gekende blitzstartstijl voorbij. Ik moet op mijn tanden bijten maar kan Nick steeds in het visier houden, een 30tal meter voor me. Aan post 3 zit ik bijna in zijn wiel. Net voor post6 kan ik zelfs voorbij schuiven. De eerste golvenbreker van post 6 moet genomen worden, omdat het water nog te hoog staat. Onder de tweede kunnen we doorrijden. Ik rij wat onhandig door de slenk die de kel (net na post6) met de zee verbindt, en zie Nick weer passeren. Ik besluit zijn wiel te nemen. In razende vaart (45km/u) gaan we richting vossenslag. Het wordt duidelijk dat het onmogelijk wordt het volledige pak dat voor ons is gestart nog bij te halen. Aan de vossenslag verlaat Nick de groep om heel laat in te draaien. Ik volg. Een goede keuze. We winnen wat plaatsen ten opzichte van de renners die schuin naar boven lopen. Ik spring wat onbehouden van de fiets waardoor een gaatje valt met Nick. Gelukkig kan ik mijn fiets in een spoor plaatsen dat tot boven vrij is. Ik moet hiervoor wel een schouderduwtje uitdelen op het ogenblik dat een ander spoor samenkomt met mijn spoor. Achter me hoor ik gevloek wegsterven. Ik loop Nick voorbij en hoor hem me aanmoedigen. In de afdaling van de brug schuift hij me echter opnieuw voorbij. Weer een aanmoedigende kreet. Ik zit kort bij adem en ben niet in staat te repliceren. Op het vals plat zie ik Nick een tweetal plaatsjes opschuiven. Ik besluit, noodgedwongen, te blijven zitten. Als de persoon wiens wiel ik heb gepakt een gaatje laat vallen, schuift een groepje van een 4tal renners tussen. Ik zie Nick nog net een 7tal plaatsen voor me het weggetje naast de driftweg indraaien. Dit voor het laatst. Ik ben verplicht mijn eigen tempo te zoeken en tot post 6 schuiven nog een 10 tal renners druppelsgewijs voorbij. Na de tunnel van post 6 (waar André staat te supporteren) wordt het drummen. Een renner valt in de eerste bocht van het wandelpad en houdt alles op. Daarna is het schouders zetten, duwen en vechten voor je plaatsje. Op de trappen schuif ik wat op maar in de daarop volgende afdaling word ik bijna ten val gebracht door een roekeloze eikel die veel te wild zijn bocht insnijdt en hem dan ook mist. Ik krijg een kwak maar blijk wonderwel overeind. Aan post 3, hou ik de raad van Nick in gedachten, links aan. Intussen is ook links een wierewar van sporen getrokken en ik zie niet direct een recht spoor. Aan een slakkegangetje rij ik twijfelend het zand in en het logische gevolg is dan ook dat ik enkele tellen later op mijn neus lig. Tijdens het rechtkrabbelen hoor ik een opmerking maken over mijn "stijlvolle" (wellicht was het woord "schlemielige" meer op zijn plaats) manier van afdalen. Ik zie Rutger, die naar ik aanneem mijn tumeletten vereeuwigd heeft met zijn fototoestel. Met vernieuwde moed -tengevolge van de kamelensolidariteit- rijd ik verder. Ik kan me wat wegsteken tot aan post1 en daar rijd ik tot mijn eigen verwondering veel verder dan de rest van mijn groepje. (Maya wist me nadien zelfs te vertellen dat ze niemand zo ver naar boven had zien rijden - al ging dat over de 2de ronde). Op de dijk worden enkelingen duo's,...duo's viertallen,enz... zodat we met een omvangrijke groep het zand indoken aan de halve maan. Alweer verras ik mezelf door als enige op de fiets te blijven. Ik kan aansluiten bij een voorliggend groepje dat evenwel in de loopstrook volledig uit mekaar is geslaan. Het gevolg is dat de gas open moet en dat er gevochten wordt voor elke meter. Ik kies een goed wiel want die persoon rijdt de boel weer dicht en brengt ter hoogte van post6 een einde aan de verbrokkeling. Samen naar de loopstrook waar de groep weer breekt. Het lopen kost me vandaag weinig moeite. Ik kan me gemakkelijk voorin handhaven. Met zijn 5'en duiken we de tunnel onder. Ik heb wat last met het tempo en moet zelfs even lossen maar door de goede terreinkennis van dit bochtig gedeelte werk ik me toch naar voor. Rutger geeft me ter hoogte van post3 nog mee "dat een kameel 2 bulten heeft". Dit keer kies ik te lopen naar beneden. Ik kom in een groepje van 3 terrecht waar de verstandhouding goed is. Elk zijn beurt nemen we een deel van het werk en we blijven samen (en alleen) van post3 tot aan de halve maan. Net voor we in het zand afzakken, sluit een omvangrijke groep aan. Dit keer gaat het afdalen nog beter dan de eerste keer. Ik kies een schuin pad en heb beneden tot mijn verbazing een 100 tal meter voorsprong. Ik besluit alleen door te rijden maar op reserve omdat ik zie dat ze achter mij georganiseerd samen rijden. De aansluiting duurt langer dan verwacht. Pas aan post1 word ik weer opgeslokt. Op de golvenbrekers voel ik opkomende krampen in de spieren aan de zijkanten (binnen- en buitenkant) net boven mijn knie. Ik maak me nog niet al teveel zorgen. Het zijn dezelfde spieren die ook opspeelden in de Versluys Beach race en uiteindelijk kon ik daar zonder krampen de race uitrijden. De groep breekt nog een paar keer maar uiteindelijk loopt alles bij elkaar en rijden we samen richting vossenslag. Ik duik op kop het losse zand in maar wanneer ik van de fiets spring, blokeert mijn rechter been compleet. Ik voel een kramp aan de binnenkant van mijn rechterbeen. Op die plaats staat een knuist van een bobbel op mijn been. Ik lijk wel een bodybuilder. De groep is weg. Ik vloek. Omdat ik de krampen niet weg krijg besluit ik mankend naar boven te strompelen. Een redelijk grote groep achterliggers valt me op de nek. Ik vloek nog luider. Eenmaal op de fiets, gaat het beter. Ik besluit een 2 tal tandjes kleiner te trappen en mijn trapfrequentie wat te verhogen. Rechtopstaan op de trappers zit er nu ook niet meer in. Wonderwel verlies ik niet al te veel plaatsen vanaf de vossenslag tot post6. Ik hang achteraan de groep die me heeft opgeraapt maar die welliswaar wat uit elkaar is gevallen. Op het duinenpad kan ik zelfs, in een heel klein verzetje, een paar plaatsjes opschuiven. Vooral door het geklungel van de renners voor me. Eentje ligt er zelfs in de struiken net voor de trap (al moet ik toegeven dat deze stuntpiloot me wat verder weer voorbij is gegaan). Aan post 3 kies ik nogeens de linkerkant. Voor het eerst heb ik een spoor die goed bolt. Ik hoor Rutger roepen "blijven rijden" maar uit schrik voor krampen besluit ik toch niet te proberen door het mulle zand te rijden. Ook aan post1 spring ik wat vroeger af. Aan het einde voel ik de krampen weer opkomen maar met hele kleine trage pasjes geraak ik nog net boven. Op de dijk komen nog een aantal mensen terug uit de achtergrond (onder hen herken ik een paar klungels vanop het duinenpadje) Met zen 6 rijden we het zand van de halve maan op. 2 renners blijven op de fiets. Ik spring af in het gedeelte met zuigzand. Hierdoor verzeil ik achter in het groepje. Iedereen snelt nu richting finish. Ik kan nog eentje voorbijsnellen en slaag er nog in terug aan te haken bij mijn groepje. Net op dat moment maak ik een stuurfoutje op een golvenbreker. Er valt een gaatje van 5m dat al snel 20m wordt. Ik blijf hangen. De veer is gebroken. Over de finish gekomen blokeren mijn benen weer compleet. In beide benen schiet een kramp. Als een standbeeld sta ik in de aankomst zone. Als een halve mongool sleep ik me naar de nadars. Daar slaag ik er in de kramp uit mijn been te krijgen. Wat verder merk ik de supporters en Nick op. Nick heeft blijkbaar in de laatste ronde miserie met zijn ketting gehad. Na zijn probelemen in Oostende, weer materiaalpech. Er is jarenlang een traditie geweest dat uittredende wereldkampioenen er niet in slagen een klassieker te winnen in de regenboogtrui, vaak door brute tegenslag. Zou er op de KvhN een gelijkaardige vloek rusten als op de regenboogtrui ? (Al is alles natuurlijk relatief, want onze kameel heeft zich toch maar weer mooi in de leiderstrui van de KvhN gehesen). Wat de vloek betreft, weten we meer na dePanne, waar we wellicht ook een 3 kameel mogen verwelkomen.
Nog niet veel de tijd gehad om jullie van antwoord te dienen, maar ik kon nu echt niet meer langer achterblijven! Tot mijn grote verbazing moest ik vaststellen dat onze secretaris-generaal, door de vele negatieve doktersbezoeken, zowat een beetje zijn moed aan het verliezen is.
Voor iedereen die deze zeer aimabele man kent weet nochtans dat hij een zeer sterk karakter heeft. Het was dan ook voor mij een grote shock om zoveel teleurstelling uit de woorden van onze SG te moeten vernemen.
Zelf weet ik uit ervaring dat dit zeer veel pijn doet (niet van die metalen lat in me gat rijmt nog ook ) maar om aan de kant te moeten staan en iedereen te zien fietsen. Eigenlijk niet iedereen, één uitzondering, namelijk een verwaaide klusser waarvan zijn vriendin hem heeft ingeschreven voor het druk bekeken programma "HELP mijn man is een klusser"!!!
Daarom wil ik van dit modern en ondertussen ook al druk bezocht forum onze SG veel moed toewensen. We leven met je mee en keep the spirit hy!!! Zoals de man op de foto (misschien ook een lat in zijn gat)
Wat zondag betreft, niet echt veel meer kunnen doen. Drukke dagen, ... Maar niettegenstaande dat gaan we er zondag een lap op geven en alles geven "Remember the titans"!!
....het mekka voor elke kameel. Wat Wimbeldon voor het tennis is, is Bredene voor het kustmountainbike - zoveel is duidelijk. Uiteraard is de wil om te presteren groot. Te meer daar ik besef dat de laatste 3 weken misschien de gelukkigste uit mijn leven waren. Floreren in de leiderstrui van de KvhN trofee, het is enkel de aller grootsten gegeven. Zweverige tienermeisjes op een beleefde manier afwimpelen,...overal herkend worden,...schouderklopjes in ontvangst nemen,...nergens meer je drank zelf hoeven te betalen,.... interviews aan focus geven,....nog meer zweverige tienermeisjes (iets minder beleefd) afwimpelen,... : tot voor de Versluys Beach Race was dit alles me niet bekend.
Dat net de eer van de leiderstrui mij te beurt viel - weliswaar geholpen door de omstandigheden, het moet gezegd - is uiteraard een geschenk uit de hemel....zij het met een keerzijde. Een drager van de leiderstrui van de KvhN die niet schittert : het zou een primeur zijn....Een primeur die ik graag aan mij voorbij zou laten gaan. Ik kan dan ook niet anders dan minimum een top 150 plaats ambiëren, hoewel ik weet dat dit voor mijn normen te hoog gegrepen is. Opdracht wordt dus : stunten ! Meer zelfs, Stunten, met een grote "S", want 65 plaatsen progressie in 3 weken is wellicht niet mogelijk. Helaas is het van moeten. Hoe kan ik op mijn sterfbed mijn kleinkinderen recht in de ogen kijken als ze weten dat mijn meest spraakmakende sportprestatie bestond uit het aanbrengen van een smet op de leiderstrui van de KvhN ??? Het antwoord is kort : onmogelijk ! Vrijwillige verbanning naar een eiland in de Stille Zuidzee zou het enige zijn dat mij nog rest.
Gelukkig geeft de geschiedenis me heroïsche voorbeelden om me aan op te trekken. Dachten we destijds ook niet met zijn allen dat Pete in de Chalet Renard zijn cola'tje zou zitten drinken. Wachtend op zijn maats die van de top afzakten om hem te troosten met de woorden "Kop op, de boomgrens halen is toch ook al een hele prestatie". Dachten we nadien, na zijn indrukwekkende rush op de Ventoux, ook niet dat we met een eendagsvlieg te maken hadden. Wie zag je niet denken : "Toch tof dat hij die gele trui ook eens een dag mag dragen" ? Hoe erg zaten we er toen beide keren naast. We schamen ons nog steeds diep. Sindsdien weten we : Zelf het onmogelijke is niet onmogelijk.
Gisteren avond een 'gewone' fiets gekocht. vandaag al naar het werk gefietst, Joepie. na iets meer dan 2 maanden zou die fiets terugverdiend zijn aan 0,65 per kilometer
dit zou me op een 50tal kilometer per week brengen. een mooie basis !?
Beste lezers vandaag keren we eventjes terug in de tijd. Terug naar de bakermat van de Kamelen van het Noorden. We bevinden ons nog in de vorige eeuw. Sinds kort beschikken Pete & ik over een fiets die niet alleen gemaakt is om over fietspaden te sjezen. Prompt begeven we ons dan ook in de Bredense Duinen. Zoals alle kamelen wel weten bevindt zich tussen post 3 en post 6 een aangenaam baantje, weliswaar onderbroken door een verraderlijk trapje dat ruw geschat een twaalftal treden telt. Komende uit het Westen dienen we deze trap dus af te dalen. Ik nijp de remmen toe en stap af. Mijn compagnon van het eerste uur doet hetzelfde maar herinnert zich de tvbeelden van de cross die hij het weekend voordien op zijn tv zag. Fluks tilt hij zijn bike op en met een sierlijke zwaai steekt hij zijn arm tussen het kader en als een echte cyclocrosser zwiert hij zijn vehikel over zijn toen al fel ontwikkelde schouder. Gedurende deze elegante move blijft onze held trouwens met vederlichte tred gewoon doorlopen. ' Net zoals in de koers' hoor ik hem euforisch gillen. Talent drijft boven, zoveel is duidelijk. Enkele tellen later echter gaat het fout. Een fijn laagje zand over de door erosie geteisterde treden maakt ze spekglad-wie had dat nu kunnen peinzen. Nog een minieme fractie later zit onze held verbijsterd op zijn gat. Talent, zoals een ruwe diamant, zo bleek nogmaals, dient gesmeed te worden. Sindsdien zag niemand nog iemand deze vermaledijde trap aan dergelijke snelheid afdalen.
Voor de zoveelste keer bij de dokter gezeten dit jaar. Voor de zoveelste keer slecht nieuws. Moet
nog minimum tot half december thuisblijven, fietsen sowieso strikt
verboden 2 maand nadat hij me als genezen verklaart. Het litteken zal
immers in het begin nog zeer dun, broos en dus kwetsbaar zijn. Lees :
biken is ten vroegste aan de orde begin maart. Niet alleen is het
mountainbike seizoen tegen dan zo goed als voorbij, ook het
triathlonseizoen 2009 mag ik dan al op mijn buik schrijven. Alle andere
triathleten zijn inmiddels al lang weer begonnen met hun voorbereiding
op het seizoen. Had zo gehoopt te presteren de 2e helft van juni : de
Kwarttriathlon van Brugge & de Halve Triathlon van Brasschaat.
Beiden worden dus compleet onhaalbaar. Zwemmen ( gevaar op infecties ) en lopen ( wrijving & tractie ) blijven ook tot minimum die periode uit den boze. Maart
is nog veraf, tegen dan zal deze kameel een 8tal maanden geen zadel
hebben bestegen. Het wordt dus een lange lange weg terug. Heel jammer
want had reeds diverse plannen gesmeed voor 2009. Hopelijk kan ik er
tenminste toch nog een paar realiseren maar veel hoop heb ik niet meer. Zal maar meteen mijn pijlen richten op het kustcriterium 2009-2010. pffff.
Ventoux Alpe Dhuez Les 2 Alpes Grand Ballon Ballon d'Alsace Croix de Fer Galibier Télégraphe Col de Grosse Pierre Col de la Schluhte De Hoge Blekker Col de Glandon Col de la Madeleine Col de la Vierge Col de la Sainte Marie Petit Ballon Col du Lautaret St. Hubert Soria Col de Mohan Mas Palomas El Horno San Bartholomé Santa Lucia
Februari 2008. Een frisse zaterdagochtend met een waterzonnetje. 3 Kamelen werken rustig peddelend een lange extensieve training af. Langs het kanaal Oostende-Brugge moet de ene na de andere kilometer eraan geloven. Langs Damme fietsen we naar Zeebrugge alwaar we ons op ons geliefdekoosde strand begeven. Het is bijna hoog water en de vermoeidheid eist stilaan zijn tol. Pete is vandaag ontegensprekelijk de sterkste, op elke zware zandstrook zien Nick & ik hem van ons wegschuiven. Tussen Blankenberge en Wenduine is het welletjes geweest met dat zuigende zand. We besluiten om ons langs een trap over de duinen naar het slingerende paadje achteraan de duinen te begeven. Nick leest het strand het best en komt met enkele tientallen meters voorsprong aan de houten trap. De trap bestaat uit twee grote delen, het stuk aan het strand is in feite geen echte trap, maar meer een schuine wand die licht hellend oploopt. Eens bovengekomen is er dan een steilere trap terug naar beneden waar de trap uitmondt op het duinenpaadje waarvan sprake. Als Pete en ik op de schuine wand komen rijdt Nick een vijftigtal meter voor ons. Wat volgt is geen pretje om zien, laat staan om mee te maken. In een fractie van een seconde vragen we ons af waarom Nick niet vertraagt om te stoppen voor het trap gedeelte. Nog een fractie later zien we hem een onvervalste salto-mortale-op-fiets- maken. Hij duikelt de diepte in over zijn stuur, zijn fiets wordt de lucht ingekatapulteerd. En dat was het laatste wat we van hem zagen. Verontrust rijden Pete en ik tot de plaats des onheils en enkele tientallen treden lager treffen we een hoopje kermende ellende aan. Nick, bedolven onder zijn fiets. Als bij wonder leeft onze toen nog in spe zijnde Kameel nog. Van verder rijden is er evenwel geen sprake. We sprokkelden als ons geld samen en legden samen voor een tramticketje. Aan een slakkengangetje met aanvankelijk van schrik verlamde benen rijden Pete en ik huiswaarts, remmend voor elk keitje, takje, boordje en gootje dat ons past kruist. Enkele dagen later is alles gepasseerd, de fiets is hersteld en de wonden gelikt. Er wordt dan nog wel even teruggeblikt, maar tijd om erbij stil te staan is er niet. Immers de volgende Beachrace dient zich stilaan aan.
Zou hij gevallen zijn? Ik schreeuw me schor en moedig hem aan. Na de golfbreker trekt hij stevig op- dat zit nog snor.
Ik maak hem erop attent dat een kameel 2 bulten heeft. Hij heeft deze metafoor gauw door en ik zie hem gewoon zijn tweede bult aanspreken. Go Evert, roep ik hem na, go go go !
maar het moet gezegd : weinigen lopen met zo'n snelheid als Evert. Voor het laatst zie ik hun gekromde ruggen verdwijnen aan de horizon. Ik keer huiswaarts, 's avonds steek ik mijn computer aan, en wacht in spanning om de dansende cijfertjes die zich weldra aan mijn ogen zullen tonen. De uitslag van de Wapiti Beachrace Classic.
moest ik vaststellen dat onze secretaris-generaal, door de vele negatieve doktersbezoeken, zowat een beetje zijn moed aan het verliezen is.
rijmt nog ook 
) maar om aan de kant te moeten staan en iedereen te zien fietsen. Eigenlijk niet iedereen, één uitzondering, namelijk een verwaaide klusser waarvan zijn vriendin hem heeft ingeschreven voor het druk bekeken programma "HELP mijn man is een klusser"!!!
Beste lezers vandaag keren we eventjes terug in de tijd. Terug naar de bakermat van de Kamelen van het Noorden.
Voor de zoveelste keer bij de dokter gezeten dit jaar. Voor de zoveelste keer slecht nieuws.
Ventoux
