Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
There and back again
02-06-2013
Time flies...
"Ohja, ik heb nog een blog!" Dankjewel geheugen om toch nog een excuus te verzinnen om nog niet te moeten studeren! Want het is gewoonweg schandalig hoe lang het geleden is dat ik iets geschreven heb... Dat moet ik nu meteen rechtzetten, nietwaar?
Er is ondertussen zoveel gebeurd, en eigenlijk ook weer niet. Ik ga jullie dan ook alle details besparen en meteen naar het interessante stuk gaan: een ezel kan zich dus wel 2 keer stoten aan dezelfde steen. Twee keer na elkaar slaag ik er in om verliefd te worden op een man waarbij ik mezelf toelaat te denken dat het deze keer wel kan lukken, ook al weet ik diep van binnen dat hij totaal niet bij me past. Met de eerste man ben ik goed bevriend geraakt en met hem ben ik zelfs in januari een weekendje naar Londen geweest. Ik had het gevoel dat ik alles aan hem kon zeggen en hij daagde me ook uit om volledig mezelf te zijn. Bij hem heb ik zelfs mijn grenzen verlegd door hem na een paar maanden te vertellen over mijn gevoelens. Het was niet wederzijds, maar dat wist op zich al wel. Op zich konden we nog vrienden blijven, maar nu hij iemand anders heeft is dit moeilijker.
Uiteindelijk ontmoet ik iemand anders, een charmante man die op het eerste zicht aan heel veel van mijn vereisten voldoet. We flirten ook veel intenser, waardoor ik ben gaan durven hopen dat het iets kan worden. Het zou ook iets kunnen worden, ware het niet dat ik weiger om iemand zijn minnares te zijn. Ja, ik ontdekte recent dat meneer een vriendin heeft! En dit heb ik dan zelfs maar gewoon via Facebook ontdekt door wat fotootjes van hen beide... Hij heeft nog niet eens de moeite gedaan om het mij te vertellen. Mijn gezond verstand vertelt me dan dat ik deze man meteen moet laten voor wat hij is en hem gewoon moet vergeten. Maar hoe vergeet je zo iemand? Want ergens kan ik het toch niet laten om mijn gsm of Facebook te blijven checken om te kijken of hij me geen berichtje heeft gestuurd. Ik blijf ook hopen om hem toch nog eens te zien om eventueel na te gaan of hij misschien geen gevoelens meer voor haar heeft en eigenlijk met mij verder wilt en niet met haar. Ik weet dat het ongelofelijk belachelijk klinkt, maar het hart wilt wat het hart wilt. Will I ever learn?
Mijn oma was al een tijdje aan het achteruit gaan, en we hadden besloten om met haar naar een radioloog te gaan voor een RX van haar longen (het voordeel aan een medische familie: wij gaan altijd gericht naar een dokter). Ik ging met haar rijden en mijn broer had voorgesteld om mee te gaan. Op de terugrit merken we dat mijn oma helemaal niet goed wordt. We zetten ons aan de kant en zien dat ze aan het zweten is, nog meer kortademig is dan voorheen en amper kan praten. We hebben onze zus gebeld (die dokter is) en zij heeft voor ons de ziekenwagen gebeld en ineens gezegd dat ze ook de MUG moesten meesturen. Na 20 minuten komen ze eindelijk aan en nemen ze onze oma in de ziekenwagen. Minsten 30 minuten hebben mijn broer staan wachten zonder dat er ons iets werd meegedeeld. De verpleger kon ons wel komen vragen of we toevallig water bij hadden, maar vertellen hoe het met onze oma was lukte precies niet. Zeer frustrerend. Uiteindelijk komt er na een tijd een andere verpleegster met de volgende boodschap: "het ziet er ernstig uit. Het is waarschijnlijk een infarct en het is momenteel nog erger aan het worden, dus we gaan haar meteen naar het ziekenhuis brengen. Rij maar rustig hoor, je moet helemaal niet ongerust zijn." Hoe kan je nu niet ongerust zijn als ze je dit komen zeggen? Communicatie is een vak dat zowel verpleegkundigen als dokters krijgen, maar blijkbaar is het in de praktijk toch niet evident voor hen om hier wat meer op te letten. Ik wil niet al het medisch personeel over dezelfde kam scheren, maar het is toch wel een probleem dat je vaker hoort... Ik begrijp dat ze hun werk moeten kunnen doen en daardoor niet de tijd hebben om elke 5 minuten een update te komen geven, maar een beetje informatie om de zoveel tijd moet toch wel haalbaar zijn?
Hoe het openen van je cursus je leven kan veranderen
De voorbije weken heb ik steeds met dezelfde gedachte in de les statistiek gezeten: waarom praat die meneer Chinees? Ik begreep er niets van en werd hierdoor gefrustreerd. Tijdens deze vrije dagen dacht ik bij mezelf: misschien moet ik die cursus eens bekijken...
Ik doe de cursus open, begin te lezen en een nieuwe wereld gaat voor me open. Ik begrijp gewoon statistiek! De geheimen van de lineaire regressies, de logistische regressies, de variantie-analyses, enz. worden 1 voor 1 ontrafeld. Laat ons hopen dat als ik maandag in de les zit, het Chinees al wat meer als Nederlands klinkt!
Voor psychologen is werken met emoties een belangrijk onderdeel van de job. Persoonlijk vind ik emoties verschrikkelijk. Op momenten dat ik vanbinnen voel dat ik alles bij elkaar wil schreeuwen, wordt dit geblokkeerd. Het is alsof ik mezelf niet kan toestaan om verdrietig of boos te zijn. Ik heb steeds het gevoel dat wat ik voel, niet erg genoeg is voor die emoties. Als psycholoog weet ik dat ik zo niet goed bezig ben. Ik krop alles op tot mijn emmer weer overloopt. Ik weet dat ik ook recht heb om te zijn wie ik ben, maar ik heb al zo lang het patroon aangenomen van anderen te plezieren, dat dit me niet lukt. Ik kan gewoon niet meer mezelf volledig tonen, ik doe dit steeds in beperkte mate. Ik kan bijvoorbeeld een beetje over mezelf vertellen, maar al snel heb ik heb ik het gevoel dat ik de ander aan het vervelen ben. Ik begin dan een korte versie te vertellen van het verhaal, of stop gewoon en kaats de bal terug. Ergens diep vanbinnen hoop ik dan wel dat de ander persoon doorvraagt, maar dit is nog niet gebeurd. Ik krijg steeds het gevoel dat ik bevestigd word in het feit dat mensen niet volledig willen weten wat er in me omgaat. Denkt mijn omgeving dan echt dat ik geen verdriet ken? Geen boosheid, angst, onzekerheid? Mensen zien niet (of willen niet zien) hoe ik mezelf soms moet oppeppen om verder te gaan, om vrolijk te zijn. Hoe vaak heb ik hier thuis al niet geprobeerd om duidelijk te maken dat het op school toch niet zo loopt als ik verwacht had, dat ik bepaalde dingen niet echt zie zitten. Het wordt precies genegeerd, alsof ze het niet belangrijk vinden. Het kan gerust zijn dat alles goed komt op school, maar het neemt niet weg dat ik nu wel met dit gevoel van 'mislukken' zit. En dat is een negatieve spiraal, want ik voel dat het gevoel zich verspreidt naar andere domeinen: ben ik wel goed genoeg voor de musical? Vindt hij mij wel leuk, of doet hij dit allemaal uit beleefdheid? Aanvaarden ze mij, of doen ze enkel vriendelijk omdat ik zus-ben-van? Het liefst van al zou ik gewoon een paar dagen in bed willen blijven, maar dat gaat niet want er is zoveel te doen: de vele repetities, thuis helpen, bij mijn oma helpen, schoolwerk, enz. en dan komt daar nog af en toe een afspraak met vrienden tussen. Het is allemaal zoveel, dat ik besef dat ik alles maar half doe, waarover ik me dan weer schuldig voel (opnieuw een negatief gevoel). En zo blijft de negatieve spiraal zich maar ontplooien. Hoe verander je een patroon dat zich al jaren is aan het ontwikkelen? Door zelf actie te ondernemen! Het klinkt zo gemakkelijk, en ik maak al vorderingen door af en toe toch iets persoonlijk over mezelf te vertellen aan mensen. Nu moet ik gewoon nog proberen om de bijpassende emoties te durven tonen. Dat wordt mijn opdracht voor de komende weken: mijn echte emoties tonen bij 1 of meerdere mensen! Op zich denk ik dat dit ook een goede leeropdracht is om te groeien in mijn acteren. Misschien als ik leer om in het echte leven mijn emoties te tonen, dat het op het podium me ook zal lukken om meer diepgaande emoties te tonen? Ik ben benieuwd...
Vandaag ging niets. Oorspronkelijk moest ik om 9 uur in Brussel zijn voor mijn les. Toen om half 7 mijn wekker afging, voelde ik dat het niet ging lukken. Ik had gewoon echt geen zin om uit mijn bed te komen, en heb dit dan ook niet gedaan. Heel de dag heb ik me dan ook futloos gevoeld. Op zich heb ik wel heel flink de keuken opgekuist en de strijk gedaan, dus ik was zeker niet passief. Mentaal was/ben ik gewoon futloos. Soms heb ik echt zin om weg te lopen. Weg van alles en van iedereen om mijn eigen leven te starten. Momenteel heb ik het gevoel dat ik mezelf speel. Ik speel de goede dochter, de goede vriendin, het luisterende oor, de behulpzame kleindochter, enz. En op zich ben ik dit ook wel, maar doe ik het nog wel allemaal voor mezelf? Of beter gezegd: doe ik nog iets voor mezelf? Het is vrijdagavond en ik zit gewoon alleen op mijn kamer terwijl ik zotte (en misschien ook wel stomme) dingen zou willen doen. Ik ben altijd beredeneerd en doe zelden iets spontaan. Vorig weekend was spontaan en ik heb daar zo van genoten, maar is het niet erg dat het eigenlijk de eerste keer was dat ik zoiets spontaan deed? Maar hoe ben je ineens spontaan? Ik weet dat de verandering bij mezelf moet starten, maar begin daar maar eens aan. Het moet stap voor stap gebeuren, maar wat is dan de eerste stap? Misschien moet ik voor mezelf eens beginnen om doelen vast te leggen. Door te concretiseren wat ik wil veranderen, zal ik er misschien daadwerkelijk ook mee beginnen. Mijn doelen zullen niet voor vanavond zijn, daar moet ik nog eens goed over nadenken :)
Een jongen nodigt je onverwacht uit om mee te gaan naar een concert. Je zegt ja omdat het concert je wel leuk lijkt en omdat je jongen aangenaam gezelschap is. Je verveelt je geen minuut die avond: je lacht heel wat, je leert elkaar beter kennen, je plaagt elkaar, je geniet van het concert, enz. Kortom, het is een avond om nooit te vergeten. Het lijkt op een date, maar dat is het niet. Je weet dat hij verliefd is op een meisje dat momenteel in het buitenland zit, en jij bent zoals altijd in de war over wat je voelt, maar je vermoed dat er niets meer aan de hand is dan vriendschappelijke gevoelens. Dan bekijk je je gsm en komt toch tot constatatie dat je heel wat berichten hebt gemist. Het merendeel van de berichten zijn van je ene zus die boos is omdat ik met die jongen naar een concert ben. Een heleboel berichten gaan over het feit dat ze het lelijk vindt dat ik verzwegen heb dat ik ook iets voor hem voel. Het ander bericht is van mijn andere zus die wilde laten weten dat mijn ene zus denkt dat er iets gaande is tussen de jongen en mij. En dan begint de dualiteit: langs de ene kant vind ik het erg voor mijn zus dat ik blijkbaar een beter contact heb met de jongen waarop zij verliefd is. Ik weet uit ervaring dat dat pijnlijk is. Langs de andere kant was ik kwaad omdat zij voor mij een leuke avond wilde verknallen. Had ik nee moeten zeggen tegen een leuke avond? Ik ga niet zo veel weg, dus ik probeer van elke gelegenheid dat ik wegga te genieten. Daar lijkt me dan toch niets mis mee?
Ik ben er ook bijna 100% zeker van dat het nooit iets gaat worden tussen de jongen en mij. We zijn te verschillend, maar komen wel goed overweg (althans, zo voel ik het toch aan). Maar wat als (en ik benadruk de als) er ooit toch iets meer zou komen tussen hem en mij? Dan weet ik dat mijn zus zou kwetsen, en zou ik dat over mijn hart krijgen? Langs de andere kant is zou het ook niet eerlijk zijn ten opzichte van mezelf dat ik dan een kans op geluk zou laten liggen. Dat is het moeilijke aan zusterliefde. Het is een basisgevoel dat aanwezig is en ergens voel je dat het natuurlijker is om voor je zus te kiezen dan voor een "buitenstaander". Mij kennende, ik zal ook effectief voor mijn zus kiezen. En ja, dat vind ik frustrerend aan mezelf. Ik zou eerder voor het geluk van haar kiezen dan voor mijn geluk, maar ik weet dat diep in mij die frustraties opstapelen en ooit tot een uitbarsting zullen komen. Ik weet dan ook dat ik meer voor mezelf ga moeten kiezen, maar doe dit maar eens als je jaren gewoon bent van eerst naar een ander te kijken voor je naar jezelf kijkt. Ik kan dit met momenten hebben. Dan ben ik alles beu en dan maak ik ineens extreme keuze voor mezelf, wat dan in de ogen van anderen egocentrisch kan lijken. Ik zal op zoek moeten gaan naar een evenwicht.
Nu ja, zoals ik al eerder zei: gelukkig zal ik in dit geval nooit moeten kiezen tussen die jongen en mijn zus. Hij heeft zelf al gekozen, voor een ander.
Van februari ben je aan het repeteren, je bent een heel week bezig met decor-opbouw, met het klaarzetten van de zaal, enz. en dan is daar het moment waar je al zo lang op bent aan het wachten: de voorstellingen. De ene moment ben je bezig aan je eerste voorstelling, en voor je het weet zit je aan de vijfde en de laatst voorstelling. Mijn weekend is nog nooit zo snel voorbij gegaan! En dan nu zit ik met het "zwarte gat". Alle teksten en liedjes zitten nog in mijn hoofd en ik zou niets liever doen dan terug op een podium kruipen om ze te brengen. Ik zit ineens ook terug met veel vrije tijd... Hoe ga ik die vullen? Er zijn activiteiten genoeg, maar gaat er iets kunnen tippen aan dat heerlijke gevoel van op het podium? Misschien een date?
Nog 3 nachtjes slapen en het is zo ver: 5 voorstellingen van Cinderella op 1 weekend, waarbij ik de goede fee speel! Het besef begint er nu stilaan te komen... We zijn al sinds februari aan het repeteren en toen leek het allemaal nog ver weg en ietwat onwerkelijk. Gisteren tijdens de decoropbouw begon ik toch te voelen dat het allemaal echt wordt. En het moet gezegd worden: de decor ziet er al schitterend uit! Mijn taak bestond er gisteren uit om alles te gaan halen wat ze nodig hadden, voornamelijk dan drank. Al de mannen op het podium zien werken was op zich al entertainment. Ik mocht gisteren ook voor de eerste keer mijn koets uitproberen... Ik heb wel een beetje medelijden met de paarden (gespeeld door kinderen) die ons moeten voorttrekken... Maar het zal er wel mooi uitzien!
Wanneer mensen me vragen waarom ik nog geen vriend heb, zeg ik altijd dat ik gewoon te veeleisend ben. Mijn droom-man moet namelijk voldoende gevoel voor humor hebben, van muziek, theater en musical houden, een instrument kunnen bespelen en/of kunnen zingen, zorgzaam zijn maar me tegelijkertijd ook durven uitdagen, mijn familie aanvaarden, enzovoort. Wel ik ben zo iemand tegengekomen! Maar, natuurlijk hij heeft een vriendin... TYPISCH, en zeer frustrerend. Ik probeer daarom ook zoveel mogelijk mijn gevoelens te negeren, maar hoe meer je ze negeert, des te harder ze naar bovenkomen. Vorige nacht heb ik bijvoorbeeld gedroomd dat ik met het ging trouwen... Hem uit mijn gedachten en dromen zetten lukt dus niet echt. Het helpt dan ook niet dat ik de komende twee weken hem nog heel veel ga zien aangezien we in de aanloop naar de voorstellingen zitten van de musical waarin we allebei meespelen. Langs de andere kant vind ik de gedachte dat ik hem nadien niet of amper ga zien verschrikkelijk.
Het voorbij weekend was het ons repetitieweekend en als afsluiter moesten we post-its op elkaar plakken met positieve boodschappen of leuke herinneringen. Ik had voor hem een grappig gedichtje gemaakt, en hij had er ook eentje voor mij gemaakt. Nadien plakt hij nog een post-it met de boodschap: je bent eigenlijk wel leuk. Ik weet dat hij dat gewoon vriendelijk bedoelt, maar dat maakt het des te moeilijker voor mij. Ik wil namelijk dat hij het anders bedoelt, maar zo werkt het niet. Once again zal ik gewoon moeten wachten tot de gevoelens weg zijn, want waarom zou hij zijn vriendin voor mij verlaten? Soms denk ik dat het mijn lot is om verliefd te worden op mannen met een vriendin. Het overkomt me telkens weer... De (toekomstige) psycholoog denkt dat dit onbewust een mechanisme is om me veilig te stellen omdat ik me zo niet emotioneel moet openstellen. Na de analyse is het zeker tijd voor actie? Wist ik alleen maar hoe... Alle hulp en tips zijn welkom! :)
Iedereen vertrekt, jogging aan, filmpje op en ik ben helemaal klaar voor een dagje lekker mijn zin doen. Wat kan het toch fijn zijn om eens het huis helemaal voor jezelf te hebben! Niemand die zaagt op het feit dat mijn kamer nog steeds niet is opgeruimd en niemand die vindt dat ik de tv al lang genoeg voor mezelf heb gehad. Er wordt geen commentaar gegeven op mijn zang (of opdat ik opnieuw hetzelfde liedje wil zingen). Ik kan eten wanneer ik honger heb en ik kan toch nog een extra cola nemen zonder mij te moeten verantwoorden. Kortom: het was een zalige dag! Maar nu mag mijn familie toch wel gaan thuiskomen... Ik begin namelijk gesprekken te voeren met onze 2 honden, en dat kan geen goed teken zijn... ;-)
