Zoals telkens vooraleer te vertrekken heb ik de "caffard". Het onbestemde gevoel van komend heimwee, achterlaten, missen en het daarmee gepaard gaande slecht in zijn vel zitten. Ik heb dit steeds enkele dagen voor vertrek van thuis, maar evenzeer wanneer ik terug moet vertrekken uit Kreta. Daar kent men dit gevoel ook, "to kefi", een woord dat een gevoel uitdrukt dat zeer moeilijk omschrijfbaar of vertaalbaar is. Soms danst men daar caffard van zich af, in België zou dit echter maar vreemd overkomen.
De tijd gaat dus nu te traag voorbij, de zon lokt en thuis hier trekt. Nog enkel dagen geduld want dit gevoel gaat snel over eenmaal op het vliegveld, wanneer er geen stap meer terug is wijkt de caffard!
De bagage staat klaar. Na een drukke periode en weinig tijd om te schrijven keren we terug naar Kalives. Vanaf volgende week dus terug verslag over het leven ginder. We zien er natuurlijk naar uit, het gevoel dat deze plaats op je wacht, onveranderd sinds je ze maanden terug verliet is wel opwindend. Gedurende de voorbije maanden is er ook veel klaargezet om mee te nemen, dus we vertrekken met volle koffers en met veel zaken van hier om het daar verder een eigen gezicht te geven. Ik vraag mij af of Vosje er nog zal zijn en of hij mij nog zal kennen..... . Dat hoor je binnen een paar dagen.
In maart 2010 kwamen 4 bevriende Kretenzische muzikanten naar hier. Ze waren al een aantal maal op het festival geweest en het idee was gegroeid om een project op te zetten, samen met Vlaamse muzikanten. Na een week repeteren was er een eerste programma: fusiemuziek tussen Kreta en Vlaanderen. Al snel vonden ze mekaar, zowel instrumentaal als vocaal. Het was niet de bedoeling om enkel mekaars muziek te spelen, er werden ook nieuwe teksten en muziek geschreven en ongebruikelijke combinaties van instrumenten en stemmen uitgetest. Op die manier creëerden ze een eigen geluid, fusie tussen Vlaamse volksmuziek en Kretenzische traditie, combinaties van Rizitika met Oosterse instrumenten, lyra met keyboards, zang in het West-Vlaams; kortom ze creëerden Filia: vriendschap. Het programma ging in première in het muziekcentrum Dranouter en werd daarna ook uitgevoerd in Koksyde. De groep kwam terug samen in augustus-september en speelde de festivals van Dranouter en van Kalives op Kreta. Daar ook werd beslist dat Filia geen eenmalig project mocht blijven. Er werd verder gewerkt aan nieuwe nummers en het geheel evolueerde naar een avondvullende voorstelling van 2 x 45 minuten. Eind april 2011 komt er een eerste tour, met als sluitstuk een concert op Dranouter aan zee te De Panne op zondag 1 mei om 18:00 uur in de grote concerttent op het strand.
Line-up: Kreta: Vardis Karadakis: louta en zang Elias Vlamakis: lyra en zang Demetris Vlamakis: louta Stathis Paliampelos: bas Vlaanderen: Yves Bondue: accordeon, viool en zang Peter Paelinck: didgerido, Aziatische instrumenten en zang Jurrie Delporte: percussie Frederik De Clerck: keyboards en piano
Ze vormen samen Filia en brengen een concert met heel veel sfeer, vreemde combinaties en traditionele Kretenzische invloeden. Een ontdekking voor wie houdt van fusie en grieks muziek.
Vlakbij ons huis, in de hoofdstraat van het dorp zijn heel wat winkels. Eén ervan is een oude wijnhandel. Er staan altijd nieuwe vaten op het voetpad voor de winkel, eiken vaten, om de zelfgemaakte of in bulk gekochte wijn in te bewaren. Vardis zegt dat je pas echt op Kreta woont als je een vat met wijn hebt staan. Vullen is geen probleem, er zijn hier producenten genoeg. Wie meerdere vaten heeft kan zijn wijn lang laten staan, soms 4 - 5 jaar. Hij wordt dan zeer donker van kleur, bijna zwart, met een sterke smaak van vanille en Madeira.
De oude heer zit achter het raam van zijn winkel, 't is immers regenachtig. Bij goed weer zit hij buiten, aan de overkant van de straat op klanten te wachten. Hij is al heel oud, wel meer dan tachtig, ouder dan zijn winkel die zo'n vijftig jaar geleden is ingericht en perfect bewaard. Het interieur zou in België beschermd erfgoed zijn. Meestal is de man er nog alleen, soms komt iemand helpen om het bureauwerk te doen. Hij is er echter altijd.
Wij gaan er een fles wijn kiezen, een rosé van Hadzimichalis. Niet wat wij meestal onder rosé verstaan, eerder een lichtrode wijn met veel karakter, perefct ongekoeld te drinken. De conversatie verloopt wat moeilijk, mijn Grieks gaat niet zo vlot en zijn Engels is bijna onverstaanbaar door zijn ontbrekende tanden, maar toch praten we. Het moet wel luid genoeg gaan want hij hoort ook niet meer zo goed. Hij denkt dat ik een Griek ben die met een Belgische is getrouwd. Ik laat het maar zo, het zou teveel moeite kosten om uitleg te geven.
Zoals zoveel oudere mensen hier is hij nog actief, misschien uit noodzaak, maar ook omdat ouderen hier niet zomaar worden afgeschreven. Er is een totaal andere benadering van ouderdom hier. Op veel plaatsen zie je de grootouders nog deelnemen aan het werk en het sociale leven en met veel respect behandeld worden. Het is hier dus niet zo uitzonderlijk dat bejaarde mensen nog een winkel openhouden.
We vertrekken met onze fles wijn, de oude heer blijft een echte Kretenzer, hij draagt een zwart kostuum en loopt fier rechtop. Als we weggaan geeft hij een bloem aan Mireille met als commentaar " voor de mooie dame". Charmeur tot in de kist.
Een van de meest typische gerechten in Griekenland is wel oktopus. Je ziet ze dikwijls nog buiten hangen te drogen in de wind en ze staan op het menu in bijna elk restaurant. Ginder overal verkrijgbaar, vishandel of supermarkt of direct van de visser. Gekookt, gestoofd, met pasta, gegrild, er zijn een eindeloos aantal variaties en bereidingen ervoor.
Hieronder een eenvoudige, lekkere bereiding: gemarineerde oktopus (oktopus salata).
Probeer een oktopus op de kop te tikken, moet kunnen in de betere vishandel. Bestel meteen een grote, zo rond 1,5 kg, die zijn het best. In de vishandel zal hij wel schoongemaakt zijn en vermalst. In griekenland doet men dit door de oktobus herhaaldelijk op de rotsen te slaan totdat de vezels gebroken zijn en hij dus malser wordt na het koken. Eenvoudiger is om hem een nachtje in te vriezen en daarna te ontdooien voor gebruik. Dit heeft hetzelfde effect op de malsheid.
Zet een kom op het vuur die juist groot genoeg is om de oktopus in te leggen, een te grote kom is niet goed. Verwarm een goede geut olijfolie en stoof een ui aan, in grote stukken. Als de ui glazig is leg dan de inktvis erop. Voeg dan de kruiden toe, een paar teentjes look, bladpeterselie, zwarte peper, laurier, een vurig spaans pepertje en eventueel nog andere groene kruiden die je bij de hand hebt. Alles mag in grote stukken.
Overgiet nu alles met een geut wijn, wit of rood doet er niet zoveel toe. Gebruik echter weinig wijn, de oktopus zal zelf heel wat vocht lossen en moet daarin gaar koken. Deksel op de pot en op een zacht vuurtje laten sudderen. Test regelmatig de gaarheid, de inktvis moet zacht zijn maar mag niet uiteenvallen.
Als hij gaar is, laat dan wat afkoelen en snijd hem snel in stukken, snij de tentakels los van het lichaam en verdeel alles in hapklare stukken. Maak vooraf een vinaigrette, olijfolie, (Griekse) wijnazijn, peper, gehakte sjalot of rode ui, fijngesneden look, peterselie, tomatenblokjes (zonder zaad), oregano en indien bij de hand, verse groene kruiden; een beetje sambal, piri-piri, harissa of verse spaanse peper mag ook. Meng de lauw-warme inktvis met de marinade en proef op zout. Pas op, de oktopus is op zichzelf al behoorlijk zoutig.
Laat nu volledig afkoelen, dek af en zet een nachtje in de frigo vooraleer aan te vallen.
Voor begin februari is het prachtig weer, zonnig, en in de voormiddag al meer dan 20 graden. Een ideaal moment voor een wandeling, het lawaai van de weekdagen is er niet, weinig verkeer en er hangt sfeer in de lucht.
We wandelen van het hotel via Makrigiani naar de metrotoegang Akropolis. De terrasjes zitten al vol en vele honderden Atheners hebben hetzelfde gedacht gekregen als wij. Het gebabbel en de Gia Sas vullen de straten en iedereen ziet er vrolijk en ontspannen uit. We slaan nu linksaf, de weg op die naar het Akropolis loopt. In het begin van deze straat (Dionissiou Areopagitou) ligt het nieuwe Akropolis museum. Als je ooit in Athene komt, dan is dit een must. Het is prachtig en de presentatie van de collectie is onovertroffen. We wandelen hier op de grond van de Goden, en ik voel hier altijd hun aanwezigheid. Ze zijn bijna tastbaar aanwezig op al deze plaatsen, Zeus, Athene, Orpheus en zo veel anderen.
Eerst loop je langs het theater van Dionysos, daarna het Akropolis en even verder het theater van Herodes Atticus, het Herodeon. In dit theater gaan nog veel concerten en theatervoorstellingen door. We zijn er verschillende malen geweest en het is steeds een evenement om in dit duizendjarige theater een voorstelling te kunnen bijwonen.
Aan de splitsing van de weg heb je rechts de cel van Sokrates, met daarnaast "Sokrates" een van de bekendste restaurants van Athene. 's Avonds is vanuit dit restaurant het zicht op het Akropolis werkelijk adembenemend, je zit er met je neus op maar dit heeft wel zijn prijs. Rechtsaf nu de Apostolou Pavlou in. Deze straat loopt langs de Akropolisheuvel verder naar Thission. Nu zijn al deze straten verkeersvrij en heraangelegd. Ik heb de tijd nog beleefd dat we zelfs met de wagen de heuvel opreden. Gelukkig zijn hier toch ernstige inspanningen gebeurd en is de hele omgeving aangenaam en toegankelijk geworden.
Het plein op Thissio is een groot terras, dus tijd voor een frapé en om te genieten van de zon die volop schijnt. Van Thissio gaan we via Adrianou Monastiri binnen. Monastiri is de permanente vlooienmarkt van Athene, een wirwar van straatjes en standjes waar je zowat alles kunt kopen. Op zondag is er ook een ambulante markt met veel standjes en verkopers, het is er aanschuiven! Er zit natuurlijk veel brol tussen maar soms vind je mooie dingen voor een goedkope prijs.
Je moet wel even halt houden bij Thanassos, vlakbij het Monastiriplein, eet er een souvlaki, een brochetje in pitabrood met bijhorende groeten en sauzen. Dit is de Griekse "zak frieten". Vraag wel de echte, uit het vuistje, niet de toeristische borden, deze zijn veel duurder maar zeker niet beter. Het is er steeds aanschuiven. Van Monstiri volgen we verder Adrianou tot voorbij Plaka. Helemaal volgens de Griekse logika verdwijnt Adrianou plots om twee straten verder weer tevoorschijn te komen, pas dus op. In Plaka nog een laatste stop, bij Vrettos, dit is doorheen de jaren zowat ons Atheens stamcafé geworden, maar dat is een ander verhaal.
We gaan dan via de Poort van Hadrianus en de tempel van Zeus terug naar het hotel.
In de winter schieten de wilde kruiden als onkruid uit de grond op Kreta. Je ziet dan ook overal, langs de kanten van de wegen en in de velden vrouwen die chorta aan het snijden zijn. Dit is wel degelijk een vrouwenaangelegenheid, je ziet zelden mannen dit doen. Het vraagt natuurlijk enige kennis, wat je verzamelt moet ook eetbaar zijn, ik vrees dat als wij chorta zouden snijden, je er best niet te veel zou van eten.
Het meest natuurlijk is zeker de zelfgesneden chorta. Als je voor de gemakkelijkste oplossing kiest dan kun je ze ook kopen in het winkeltje om de hoek of in de supermarkt. Er zijn verschillende soorten, mengelingen van kruiden, zoals wilde venkel, groenten, zoals wilde spinazie en chicorei, aangevuld met een heel gamma eetbare kruiden. In veel Kretenzische gezinnen komt ze iedere week verschillende keren op tafel, je vindt ze ook in praktisch alle restaurants. Chorta is immers zeer gezond, licht en lekker. Een dagelijkse boost van vitamines, vezels en mineralen.
We maken ze zelf vaak klaar en ik geef hieronder het recept zoals wij ze graag eten: 1 grote greep chorta per persoon 1 aardappel, geschild en in stukken gesneden per persoon 1 kleine courgette per persoon, gesplitst in vier maar de punt heel laten zodat ze niet uit mekaar valt. enkele teentjes look water en zout citroen en olijfolie peper
Breng water aan de kook met het sap van een halve citroen, peper en zout en een paar tenen look. Als het water kookt, voeg dan de aardappelen toe en laat ze 10 minuten koken. Voeg daarna de courgettes toe en laat 5 minuten verder koken. Laatst de chorta erbij doen en laten pruttelen tot alles gaar is. De chorta mag echter niet platgekookt zijn, liefst nog wat knapperig.
Giet dan het water af, laat de chorta even uitlekken en breng op smaak met peper, zout, citroensap en olijfolie; eventueel nog een teentje fijngesneden look. Je kunt ze zo warm eten, wat ik het lekkerst vind. De chorta kan ook koud gegeten worden, op dezelfde manier klaargemaakt.
Hieronder staan alle berichten die in Kalives zijn geschreven. Ik heb ze allemaal ineens on line gezet. Lettertype en opmaak zijn nogal rommelig, dit komt omdat de berichten zijn overgenomen van mijn I-Pad en de programma's zijn niet volledig compatibel.
Zoals steeds wanneer ik moet vertrekken heb ik de dag ervoor de "caffard" , niet graag weggaan, niet graag afscheid nemen, niet graag achterlaten. De plaats waar je woont, het dorp, mensen en dieren. Dit alles stemt me steeds weemoedig en zorgt ervoor dat ik me al een paar dagen voor vertrek ongemakkelijk voel.
Ik vrees dat dit alleen maar erger zal worden, ik heb dit gevoel als ik uit België vertrek en evenzeer wanneer ik wegga van Kreta. Ik denk dat ik ertoe veroordeeld ben, leven tussen twee culturen, twee talen, twee vriendenkringen, twee huizen. Deze dualiteit is er al lang, nu wij ons vast verblijf hebben in Kalives wordt ze alleen maar sterker.
We zijn terug vertrokken, op naar Athene voor een paar vergaderingen en ook een beetje stadsbezoek, we kennen de stad inmiddels goed. Gisteren van iedereen afscheid genomen, nog een etentje met de vrienden en dan een onrustige nacht. Vanmorgen dan afscheid genomen van onze twee nieuwe hondenvrienden, Vosje en Dino. Ik vrees dat ze de hondenkoekjes zullen moeten missen tot in mei, dan komen we terug.
Vlekkeloze vlucht, behalve wat turbulentie, maar dat heb je bijna altijd als je aanvliegt op Athene, de overgang van zee naar land veroorzaakt nogal wat luchtstromingen. Met de taxi naar het centrum, de bussen en trams staken zodat de lijn vanuit het vliegveld naar het centrum platligt. Sinds kort is er een vaste prijs voor dit traject, redelijk en eerlijker dan de woekerprijzen die met vroeger durfde vragen.
We zijn al dikwijls in dit hotel geweest, het ligt in het centrum vlakbij de poort van Hadrianus, op 5 minuten wandelen van Plaka. De prijzen vallen er best mee en we krijgen nog een verassing, in plaats van de doorsnee kamer (de goedkoopste) krijgen we een upgrade naar een juniorsuite, gratis, omdat we er vaste klant zijn.
Vanavond zijn we vrij, de volgende dagen vergaderingen en verplichtingen. We gaan de stad in, eerst wandelen via Plaka naar Monastiraki en zo terug via Ermou.Daarna enkele glazen bij Vrettos in een van de zijstraatjes van Plaka. Het café is zeer oud, prachtig ingericht en ze hebben er de beste Griekse cognac, veel beter dan de bekende Metaxa. Ook de ouzo is er zeer goed. De muren zijn van boven tot beneden bekleedt met rekken en deze vol met flessen in alle kleuren. Het is er altijd zeer gezellig, ook door de oude vaten waarin de zelfgestookte ouzo wordt bewaard. In vele gidsen over Athene vind je dit café terug, het is een monument!
Daarna naar Psarras, een restaurant in Odos Erotokritos, op de heuvel van het Akropolis. Het eten is er zeer lekker en betaalbaar en de sfeer, met livemuziek altijd aangenaam.
Dit is ons vast programma voor onze eerste dag Athene, een reusachtige, hektische stad met het hart van een klein dorp op het platteland.
Vlakbij ons huis, in de hoofdstraat van het dorp zijn heel wat winkels. Eén ervan is een oude wijnhandel. Er staan altijd nieuwe vaten op het voetpad voor de winkel, eiken vaten, om de zelfgemaakte of in bulk gekochte wijn in te bewaren. Vardis zegt dat je pas echt op Kreta woont als je een vat met wijn hebt staan. Vullen is geen probleem, er zijn hier producenten genoeg. Wie meerdere vaten heeft kan zijn wijn lang laten staan, soms 4 - 5 jaar. Hij wordt dan zeer donker van kleur, bijna zwart, met een sterke smaak van vanille en Madeira.
Een van de meest typische gerechten in Griekenland is wel oktopus. Je ziet ze dikwijls nog buiten hangen te drogen in de wind en ze staan op het menu in bijna elk restaurant. Ginder overal verkrijgbaar, vishandel of supermarkt of direct van de visser. Gekookt, gestoofd, met pasta, gegrild, er zijn een eindeloos aantal variaties en bereidingen ervoor.
Voor begin februari is het prachtig weer, zonnig, en in de voormiddag al meer dan 20 graden. Een ideaal moment voor een wandeling, het lawaai van de weekdagen is er niet, weinig verkeer en er hangt sfeer in de lucht.
