Had datgene waar hij met zoveel overtuigingskracht op aandrong, werkelijkheid kunnen worden? Een grote solidaire beweging doorheen heel Europa, tegen de oorlog?

“Dat is onze plicht, het is de plicht van ons allen. Wij die, bij het uitbreken van de storm, de enige belofte zijn van een mogelijkheid van vrede.”

Op maandag 18 juli, 15 u in 'De School van Toen', Klein Raamhof 8, 9000 Gent

Op 2 februari 1654 ging in Amsterdam Vondels tragedie “Lucifer” in première. Het was een overweldigend succes: na twee voorstellingen had het stuk al het equivalent van een kleine 10.000 euro opgebracht. Toch werd het kort daarna van de affiche gehaald. Enkele predikanten vonden onderwerp en uitwerking ongepast: het stuk zat vol met 'onheilige, onkuise, goddeloze, valse en zeer aanmatigend bedachte zaken', zo meenden ze.

“Het toneel is in de hemel”, poneert Vondel nogal zelfverzekerd aan het begin van zijn tekst. En dat was nu net het probleem: hoe kan een gewoon mens, zelfs al heet hij Joost van den Vondel, in godsnaam weten wat er in de hemel gebeurt, of ooit gebeurd is? Niet dus, dat is verbeelding. En daar moet je mee opletten, vinden de boze predikanten. De opvoeringen worden gestaakt en het treurspel verschijnt in druk. Al snel is de eerste oplage van duizend exemplaren uitverkocht en er volgen datzelfde jaar nog zes herdrukken, met dank aan het schandaal, dat spreekt vanzelf. En misschien willen mensen ook wel graag weten hoe het er in de hemel aan toegaat...

Niet zo veel anders dan op aarde, zo blijkt. Ooit was het misschien echt een paradijs, waar alleen maar goedheid bestond en schoonheid, met engelen die dansen rond het onbeweeglijke centrum dat zij God noemen. Engelen zijn wie ze zijn: helder en doorzichtig. Als glas. En net daarom misschien ook zo broos. Er is niet meer dan één barst nodig om alles in scherven te laten vallen. En die barst is de mens, de laatstgeborene van de schepping, het jongste kind dat alles krijgt: onsterfelijkheid, een prachtige tuin om in te wonen én een lieflijke gezellin.

Is het jaloezie? Is het verontwaardiging? Is het wanhoop? Lucifer, de stralendste van alle engelen, komt in opstand. Hij beseft dat hij het onmogelijk kan halen, maar toch gaat hij verder op de ingeslagen weg.

Een engel als een mens dus: eenzaam, koppig en verblind.

Daarom wil ik zijn verhaal blijven vertellen. Omdat het ons verhaal is.

Op dinsdag 19 juli om 17 u in de Brabantdamkerk, Sint-Kristoffelstraat 1

Al die tijd is ze niet meer in Venetië geweest. Hier heeft ze nochtans haar jeugd doorgebracht, hier is ze geboren. Hier woonde ze, in één van die kleine straatjes in het getto. Hier stikte ze van verveling en eenzaamheid, hier droomde ze van geluk en liefde.

Nu is ze teruggekeerd, na al die jaren. Nu ze niets meer weet, nu ze alles kwijt is.

En nog steeds vraagt ze zich af of ze hem wel wil zoeken. Haar vader. De meest gehate man van Venetië. Shylock.Voor hem ben ik gaan lopen, denkt ze. Ik was bang van hem. Ik verafschuwde hem. Waarom ben ik dan teruggekomen?

Ze heeft het gedroomd. Dat ze hem zag staan voor hun huis. Dat hij niet naar binnen kon, omdat hij geen sleutel meer had. Die had hij immers aan haar toevertrouwd, toen. Is ze daarom teruggekomen? Om hem die sleutel terug te geven?

Op woensdag 20 juli om 16 u in Zaal Panda (achter de winkel, naast het restaurant) Oudburg 38.

(bij de illustratie: Maurycy Gottlieb, Jessica & Shylock)