Zo hier zit ik al paar dagen zonder Gus..

Het voelt heel raar aan om zonder hem de dagen door te brengen.

Maar ik denk niet dat Gus mij zo zou willen zien. 

Ik weet dat hij naar mij aan het kijken is van daarboven dus begin ik aan een nieuwe hoofdstuk van mijn leven. 

Het wordt tijd dat ik de vorige afsluit en mij richt op nieuwe dingen in mijn leven. 

Het wordt tijd dat ik terug ga genieten van mijn leven. 

Want wat ik heb geleerd uit deze ervaring met Gus is dat je leven zomaar stop kan gezet worden.

En voor dit met mij zal gebeuren wil ik ervoor zorgen dat ik op mijn laatste dag van mijn leven kan zeggen dat ik heb genoten van mijn leven. Dat ik klaar ben om afscheid te nemen. Maar dat is nu helemaal niet zo dus moet ik hieraan werken. 

Gus ik zal altijd van je houden en ooit zien we elkaar terug..

31-07-2014 om 00:00 geschreven door Hezel  

Vandaag was het een van de moeilijkste dagen van mijn leven.

Aangezien Gus niet meer zo lang te leven heeft, had hij zijn eigen begrafenis voorbereid zodat hij het zelf ook zou kunnen meemaken.

Hoe vroeg mij of ik een afscheidsbrief wou schrijven voor hem en die wou lezen op de ceremonie. 

De beste vriend van Gus was er ook. Hij ging eerst. Hij vertelde wat voor leuke moment hou wel niet beleeft had met Gus. Dat Gus er altijd was voor hem, dat hij zijn enigste steun was in al die moeilijke momenten. Ik hoorde dat hij met een krop in zijn keel aan het praten was.

 Ik kreeg het heel erg moeilijk. Toen was het mijn beurt.. Ik ging achter de altaar staan en nam mijn blaadje met mijn tekst waar ik heel de nacht aan bezig ben geweest. Ik zag hoe Gus naar glimlachend naar mij keek.

 Ik begon mijn brief voor te lezen. Ik vertelde wat voor impact Gus op mijn leven had. Dat hij een grote steun was voor mij. Ik vertelde over al onze onvergetelijke momenten. Mijn ogen werden gevuld met tranen. Het liefst wou ik gewoon heel hard schreeuwen. Het leven is heel erg oneerlijk. 

Die nacht zelf kreeg ik een telefoontje dat Gus was overleden..

Mijn leven stortte in. 

Ik zal hem missen..

27-07-2014 om 00:00 geschreven door Hezel  

Eindelijk was het zo ver !

We gingen naar Amsterdam!Ik en Gus waren zo blij dat we eindelijk onze lieveling auteur gingen ontmoeten. 

Tijdens de baan naar Amsterdam konden ik en Gus niet verbergen dat we heel zenuwachtig waren. Ik had al mijn vragen vanbuiten geleerd die ik wou stellen aan de auteur. Toen we bij de auteur zijn huis toe kwamen deed een vrouw de deur open. Ik veronderstel dat het zijn vrouw was. 

We gingen naar binnen. Zijn huis lag er heel erg slordig bij. De vrouw was heel erg vriendelijk maar daarin tegen was hij zelf heel erg arrogant. Hij beantwoorde onze vragen niet eens. Ik zag hoe Gus zich kwaad aan het maken was en pakte zijn hand vast om hem te kalmeren. Maar toen ik zag dat de auteur begon te overdreven kon ik mijn woede niet inhouden en vloog ik uit en zei van alles tegen hem, en ging vervolgens naar buiten. We werden achtervolgt door zijn vrouw. Ze excuseerde haar voor de gedrag van haar man en zij dat ze moet ons met alle plezier het huis van Anne Frank wou tonen. Ik zag dat wel zitten en Gus ook dus gingen we mee. 

Toen we daar aankwamen zagen we een plakkaat staan dat er geen liften waren in het huis. Gus en de vrouw maakten zich zorgen om mij aangezien ik snel buitenadem geraakte door mijn ziekte. Ik zei dat ze zich geen zorgen moesten maken om mij. Ik wou bewijzen dat ik dit kon zonder problemen ondanks mijn ziekte. De trappen bleven maak komen alsof er geen einde aankwam maar ik bleef gaan. Gus keek trots naar mij wat mij telkens opnieuw een hoop energie gaf om verder te gaan. Toen we helemaal boven geraakten keken en ik Gus elkaar. Diep in elkaars ogen. En voor ik het wist hadden wij ons eerste kus samen. Het was zo een bijzonder gevoel. Toen besefte ik dat ik mijn leven wou doorbrengen aan zijn zijde. Dat ik hem graag zag. 

Na de bezoek namen we afscheid van de vrouw en keerden terug naar de hotel. De volgende dag gingen ik en Gus op stap door Amsterdam. Toen we even gingen zitten op een bankje keek Gus mij met een trieste gezicht aan. Ik was heel bezorgt en vroeg hem wat er aan de hand was.

Mijn wereld stortte in elkaar. 

Gus heeft weer kanker.. Kanker die zich had verspreidt over heel zijn lichaam... 

16-07-2014 om 00:00 geschreven door Hezel  

Ik ben er nog altijd niet goed van.. 

Dat zoveel dagen vol met geluk plots zo kon instorten door één aanval.. 

Ik ging gisteren erg gelukkig gaan slapen, nadat ik een bevestiging had ontvangen van de onze lieveling auteur dat wij hem mochten bezoeken in Amsterdam. Ik werd midden in de nacht wakker en mijn lichaam voelde zo zwak aan. Het was alsof iemand mijn longen zo hard aan het dichtduwen was. Ik riep mijn moeder. Ze kwam gepanikeerd aangelopen en riep mijn vader. 

Ik zag wazig hoe mijn vader mij optilde en hoe we zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis gingen. Ik werd wakker in een ziekenhuisbed met mijn moeder naast mij. Ze was zo blij om mij wakker te zien. Ze vertelde hoe bang zij en papa waren toen ze mij in zo'n toestand zagen. Aangezien Gus en ik non stop sturen vroeg ik aan mijn moeder nieuws over hem. Ze zij dat hij langs was gekomen maar dat alleen familie binnen mocht. 

Ik was blij dat hij aan mij heeft gedacht en bezorgt om mij was. Toen ik de dokter zag vroeg ik of mijn reis naar Amsterdam nog wel door kon gaan. Ze vertelde ons dat ik te zwak was om in een vliegtuig te stappen en dus beter hier zou blijven.

 Ik was hier natuurlijk helemaal niet mee eens en zei dat ik hoe dan ook naar Amsterdam zou gaan! Ik zag hoe mijn moeder de dokters heeft kunnen overtuigen en dus ging mijn reis met Gus naar Amsterdam nog altijd door. Toen ik ontslagen werd van de ziekenhuis stond Gus op mij te wachten met een bos bloemen. 

Je kon zijn lach al van kilometers ver zien! Hij keek mij aan en zei dat ik iets moois moest gaan aandoen zodat we samen iets leuks zouden gaan doen en zo hebben wij samen nog een leuke avond doorgebracht.  

08-07-2014 om 00:00 geschreven door Hezel  

06-07-2014 om 00:00 geschreven door Hezel