|
Bedenkingen
Wat mijn zoon betreft maak ik me toch zorgen omtrent zijn mentale gezondheid. Volgens mij is hij nog niet volledig hersteld. Nu weigert hij contact met mij, hetzij per sms, hetzij per gsm. Ik begrijp het niet. Ik vermoed dat hij met een dwanggedachte zit opgeschept, dat ik met de moeder van de kinderen een complot zou hebben gesloten om de kinderen van hem te ontnemen, wat onzin is. Voor en tijdens dat proces hebben mijn echtgenote en ik ons nooit gemoeid of uitspraken gedaan die mijn zoon ten opzichte van zijn kinderen zou kunnen benadelen. Moest dat de waarheid zijn geweest, dan zouden wij als grootouders, waarbij de betrokken kinderen waren gehuisvest onszelf hebben benadeeld en afgestraft. Want nu zijn de kinderen ingevolge de uitspraak van de Rechter voorlopig geplaatst bij de biologische moeder, wat logisch is. Maar als gevolg daarvan zien wij nauwelijks de kinderen, is het bezoekrecht of omgangsregeling beperkt door de moeder tot één bezoekje van een anderhalf uur per week ( nu nog maar om de veertien dagen ). Die kinderen waren vanaf hun geboorte steeds bij ons gedomicilieerd ( 12 jaar ), opgevoed en alles wat erbij komt kijken. En nu worden die plots van ons ontnomen alhoewel wij met dat rechtsgeding en de zaken waarvan mijn zoon wordt beschuldigd niets te maken hebben. Wij worden gestraft. Zij worden beloond. Hij woont nu bij zijn geliefde, wat zijn grootste wens was. En zij de moeder ( zijn ex ) heeft de kinderen volledig onder haar hoede, wat haar uiteindelijke bedoeling was. Ze probeert ze al twaalf jaar van ons te ontrekken en is daar nu in gelukt door een dommigheid van onze zoon, maar die niet in verhouding staat met de uitspraak van het Hof.
|
