Deze morgen opgestaan met een beetje maagpijn. Zenuwen. Heb naar het resultaat gekeken van mijn voorspellingen. niet slecht. Voor vrijdag 102 kijkers, voor zaterdag om 10 h. 59. Er komen er beslist nog bij. Wachten af; De dag duurt nog lang. Ben eens curieus of ik vandaag iets van mijn kleinkinderen hoor. Heb hen gisteren per sms gevraagd wanneer ze nog eens langs komen. Morgen zondag zou het veertien dagen geleden zijn dat ik ze nog eens heb gezien. Als ik ze niet zie binnen de veertien dagen stap ik naar de Rechtbank. De overeenkomst met Véronique wordt dan niet nageleefd. Heb nog wat geduld. Wij hebben twaalf jaar de kinderen bij ons gehad en opgevoed en alles wat er zoal bijhoort en ons nu zo behandelen. Dat neem ik niet. Bovendien is dat bezoekje van de kinderen hoogstens een anderhalf uur en geen volledige dag, zodat wij niet de gelegenheid hebben om met hen een uitstapje te doen. Ik wil de Rechtbank vermijden maar de liefde moet langs twee kanten komen en overeenkomsten nageleefd anders heeft dat geen zin en leidt dat automatisch tot een rechtsgeding.
Wat mijn zoon betreft maak ik me toch zorgen omtrent zijn mentale gezondheid. Volgens mij is hij nog niet volledig hersteld. Nu weigert hij contact met mij, hetzij per sms, hetzij per gsm. Ik begrijp het niet. Ik vermoed dat hij met een dwanggedachte zit opgeschept, dat ik met de moeder van de kinderen een complot zou hebben gesloten om de kinderen van hem te ontnemen, wat onzin is. Voor en tijdens dat proces hebben mijn echtgenote en ik ons nooit gemoeid of uitspraken gedaan die mijn zoon ten opzichte van zijn kinderen zou kunnen benadelen. Moest dat de waarheid zijn geweest, dan zouden wij als grootouders, waarbij de betrokken kinderen waren gehuisvest onszelf hebben benadeeld en afgestraft. Want nu zijn de kinderen ingevolge de uitspraak van de Rechter voorlopig geplaatst bij de biologische moeder, wat logisch is. Maar als gevolg daarvan zien wij nauwelijks de kinderen, is het bezoekrecht of omgangsregeling beperkt door de moeder tot één bezoekje van een anderhalf uur per week ( nu nog maar om de veertien dagen ). Die kinderen waren vanaf hun geboorte steeds bij ons gedomicilieerd ( 12 jaar ), opgevoed en alles wat erbij komt kijken. En nu worden die plots van ons ontnomen alhoewel wij met dat rechtsgeding en de zaken waarvan mijn zoon wordt beschuldigd niets te maken hebben. Wij worden gestraft. Zij worden beloond. Hij woont nu bij zijn geliefde, wat zijn grootste wens was. En zij de moeder ( zijn ex ) heeft de kinderen volledig onder haar hoede, wat haar uiteindelijke bedoeling was. Ze probeert ze al twaalf jaar van ons te ontrekken en is daar nu in gelukt door een dommigheid van onze zoon, maar die niet in verhouding staat met de uitspraak van het Hof.
