Om eerlijk te zijn: ik had dit boek gekozen omdat het een dun boek is, amper 95 pagina's. Maar vanaf de eerste pagina was ik verkocht. Het boek leest enorm vlot, ik heb het in een uur uitgelezen. Het vertelperspectief is de ik- verteller, en dat draagt bij aan de vlotheid van het boek. Het hele verhaal wordt verteld vanuit de ogen van de beste vriend van Novecento. De verteller geeft zelf commentaar op de gebeurtenissen. Het personage van Novecento is goed uitgewerkt, ook al komt hij zelf bijna nooit aan het woord in het boek. Dat is wat het boek zo interessant maakt. Novecento's beste vriend, Tim Tooney, vertelt hoe hij naar Novecento kijkt. Novecento, die wordt geboren en sterft op het schip de Virginian, kan heel goed piano spelen. Vaak beschrijft de verteller hoe die pianostukken klinken. Die beschrijvingen geven een bepaalde sfeer aan het boek, die moeilijk te beschrijven is. Je kan de pianostukken zelf in je hoofd horen. Het einde van het boek is goed bedacht. Het is zowel droevig als mooi. Novecento kiest om op het schip te blijven, ook al weet hij dat het wordt opgeblazen. Zijn vriend, de verteller, accepteert zijn beslissing.
De les Italiaans ging vooral over de schrijfwijze en de uitspraak van bepaalde woorden. Hoe dat precies in elkaar zit, heb ik jammer genoeg niet begrepen, want ook deze les werd volledig in het Italiaans gegeven. Het belangrijkste dat ik geleerd heb, is dat het absoluut tegen de principes van de prof was om Nederlands te spreken. Het Italiaans van de leerlingen zal hierdoor wel verbeterd zijn, maar ik begreep er niet zo veel van.
Deze les ging vooral over de anatomie van de hersenen. Elk deel van de hersenen, hoe klein dan ook, heeft de prof besproken. Het interessantste deel van de hersenen vond ik de frontale lobben, die zich helemaal vooraan bevinden. De frontale lobben regelen de spraak, emoties, redeneren en de fijne motoriek. De prof noemde dit deel het 'menselijke deel' van de hersenen, want van alle wezens zijn de frontale lobben bij de mens het meest aanwezig. Een chimpansee heeft ook behoorlijk grote frontale lobben, maar een muis heeft er dan weer kleinere.
Ook al sprak bijna iedereen de hele tijd Chinees, toch heb ik in deze les een aantal dingen geleerd. Het boeiendste was dat als je een werkwoord 'zachter' wilt uitdrukken, je het dan moet herhalen. Als je bijvoorbeeld aan iemand beleefd wilt vragen om op te ruimen, zeg je letterlijk: "Ruim op, ruim op" (maar dan in het Chinees). Hiermee bedoel je dan: "Ruim jij eventjes op?" Ik vind dit best wel vreemd, want als je in het Nederlands een werkwoord twee keer na elkaar zegt, komt dat net onbeleefd over.
