De reis van de lege flessen van Kader Abdolah is een zeer interessant boek. Vooral omdat het mooi het contrast illustreert een thuisland en het nieuwe land, of tussen Iran en Nederland. Het is een boek over aanpassing en vernedering, al de dingen die immigratie moeilijk maken, maar tegelijk ook over vriendschap en iemand welkom heten.
De hoofdrol wordt gespeeld door Bolfazl, een Iraan in de dertig die naar Nederland moet vluchten en daar in een klein dorpje belandt. Al snel wordt hij vrienden met zijn homoseksuele buurman René, wat op zich al erg contradictorisch is want homo’s zijn veel minder geaccepteerd in Iran. De twee mannen zijn twee uitersten maar hun vriendschap is een mooi beeld dat ongeveer de kerngedachte van het boek belichaamt. René en Bolfazl konden moeilijk nog meer verschillen. Dat merk je ook wanneer zijn moeder bij hem op bezoek komt. Ze moet niets van René en Moka Moka – Renés vriend – hebben.
Wat het boek het lezen waard maakt is de manier waarop we zien hoe buitenlanders over onze cultuur denken, ze vergelijken met die van hun en zo de verschillen, maar vooral de gelijkenissen zoeken. Het boek wordt ook interessant wanneer elementen van beide culturen worden gemengd; Bolfazl’s moeder wil weten in welke richting Mekka ligt en gaat op zoek naar de kerk in het dorpje, waar een richtingswijzer op het dak staat. Ik zie hierin symbolisch dat de twee religies naast elkaar kunnen leven.
Abdolah’s schrijfstijl is duidelijk en vrij simpel. Het boek leest vlot en er wordt regelmatig humor gebruikt. Ik heb het boek snel kunnen uitlezen en heb er daarna nog lang over nagedacht. Migratie blijft een zwaar thema, ook al komen we het dagelijks tegen in ons leven. Het confronteert ons met de feiten, dat is waarom ik iedereen aanraad dit boek te lezen.

13-05-2012 om 17:21 geschreven door Calixte