Vanaf volgend jaar kan ik mezelf een student noemen en
ter voorbereiding daarvan zijn we (de leerlingen van het 6de jaar van KA2 Ring
en ik) op donderdag 25 april lessen gaan bijwonen als echte studenten. We
konden kiezen tussen verschillende vakken voor zowel de voormiddag als de
namiddag. Ik heb voor psychologie en wijsbegeerte gekozen.
De voormiddag begon met wijsbegeerte, ik was vol
verwachting omdat wijsbegeerte en het gedeelte filosofie dat er bij komt kijken
mij erg interesseert. De lessen gingen over verschillende grote denkers en hun theorieën
waarvan ik zelf al een aantal dingen had gelezen. Ik had dus geen enkele moeite
om te begrijpen hoe de theorie van Kant of Hegel in elkaar zat en als dat wel
het geval zou zijn dan was er nog altijd de professor die je er door loodste.
De professor was iemand die je vanaf het begin van de les al vast gekluisterd
had omdat hij met een passie vertelde om u tegen te zeggen! De voormiddag was
dus een zeer aangename ervaring en hierdoor werd de lat voor de namiddag direct
een paar flinke stukken verhoogd.
In de namiddag zat ik in de les psychologie, dit leek
me een goede keuze aangezien het waarschijnlijk ook een vak zal zijn dat ik
volgend jaar zal volgen. Het vak werd gegeven door een professor die ondanks
het ontbreken van een microfoon en de weinige mate van interesse van de
studenten toch echt moeite deed om het vak op een interessante manier te geven.
Hij gaf bij elke theorie meerder voorbeelden en ging ook in gesprek met de studenten
die dan wel aan het opletten waren en probeerde zo interactief les te geven. De
materie die tijdens die les gezien werd was zo gemakkelijk dat ik al snel de
concentratie verloor en niet meer echt aan het volgen was. Al bij al een
ervaring die zeker ook leerrijk was omdat ik nu duidelijk kon zien dat niet
elke les zo geweldig is als wijsbegeerte en elke professor een andere manier
van lesgeven heeft.
Ondertussen al het derde deel in het vierluik over het
Kerkhof der Vergeten Boeken en aanzienlijk dunner zijn twee voorgangers. Het
woordgebruik is niet al te ingewikkeld en in vergelijking met de twee
voorgangers zou je het zelfs een teleurstelling kunnen noemen. Hoewel er in een
minder constant tempo spanning werd opgebouwd door middel van verborgen
betekenissen en onverwachte plotwendingen dan in zijn voorgangers is het boek
zeker geen zwakkere tussen fase in afwachting op dat hopelijk alles verklarend
vierde en laatste boek. Het is namelijk een boek dat je apart kan lezen en
waarbij je toch meegesleept wordt naar het harde en geheimzinnige Barcelona dat
na de Tweede Wereldoorlog verzeild is geraakt in een periode waar niets is wat
het ogenschijnlijk lijkt te zijn. Een constant kat-en-muisspel tussen Daniel
Sempere, Fermin Romero de Torres en Mauricio Valls zorgt er voor dat je,
ondanks het vergemakkelijkt lezen, van de eerste tot en met de laatste pagina
gedreven wordt door een onophoudende nieuwsgierigheid om dan toch eindelijk het
naadje van de kous te weten te komen.
