Ik ben Julie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Juul.
Ik ben een vrouw en woon in Gent (België) en mijn beroep is Studente latijn.
Ik ben geboren op 09/08/1991 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Volleybal.
Juul
A little bit of my life...
05-11-2006
Eindelijk
Zoals jullie wel weten speel ik dus volleybal...
Zaterdag om 16.30u match in Lochristi ... Lowavoc-VDK Gent Na het geen we in de opwarming van onze tegenstanders gezien hadden dachten we dat het moeilijk ging zijn, maar: de 1e set lieten we over ons heen lopen : 25-14
De 2e set zat de sfeer er helemaal in. Na enkele mooie opslagen liepen we voor tot 10-2. Perfecte passen -> mooie aanvallen : 12-25
De 3e set ging evengoed als de 2e, maar naar het einde toe was de concentratie een beetje weg, dus kwamen de meisjes uit Lochristi van 12-22 nog terug naar 18-23 Wij maakten het echter af, zodat op het scorebord 18-25 te lezen was.
De 4e set waren de tegenstanders het een beetje kwijt zodat we met 10-25 het veld konden verlaten.
Om 07.00u moest ik binnen. Ook nuchter zijn was een vereiste, dit betekend dat je een halve dag ervoor niets meer mag eten of drinken. Dus dood van de honger en dorst ging ik, met toch wel een bang gevoel het ziekenhuis binnen. Mijn kamer werd aangewezen en ongeveer een halfuurtje later kwam een verpleegster een ziekenhuishemd brengen, en zei dat ik een kwartiertje later door een paar collega's van haar werd opgehaald. En effectief: 15 minuten later stonden ze er, en werd mijn bed de kamer uitgerold. Ik werd een paar verdiepingen lager geopereerd, dus we gingen eerst enkele gangen door, tot we uitkwamen in een grote zaal. Ik lag wat te relaxen(nuja, wat je relaxen noemt), tot een verpleger binnenkwam. Een vriendelijke man, die me wat uitleg gaf over de hoe de operatie in zijn werk zou gaan. Hij wist me te vertellen dat ze 3 sneetjes in mijn arm zouden maken, de scheur zouden dichten, en het bot terug zouden zetten. Terwijl hij dit allemaal aan het doen was, bevestigde hij enkele elektroden, om mijn hartslag gedurende de operatie te meten. Niet dat er groot gevaar was, maar dit was blijkbaar toch veiliger. Hij ging de zaal uit... Ik lag daar dus alleen, wat naar mijn hartslag te luisteren, die ik hoorde piepen. Deze bleek regelmatig te zijn, tot daar een hele reeks chirurgen en verpleegsters aan kwamen lopen. Toen hoorde ik mijn hartslag duidelijk versnellen... Mijn specialist kwam naar me toe, vroeg of ik me goed voelde, en ik bevestigde dat. Hij stak een naald in mijn arm, en herhaalde zijn vraag. Mijn antwoord bleef hetzelfde. Ik hield mij sterk, hoewel ik wel iets van pijn had toen de naald in mijn arm verdween. Hij nam een soort van maskertje vast, en vroeg me om goed in te ademen. Ik herinner me enkel, dat het maskertje nog niet op mijn neus stond, en hoe ik toen al insliep.
Een uur of 2 later werd ik wakker op de recovery. Ik voelde mij goed, op wat pijn in mijn schouder na. Ik zag een verpleegster passeren, en deed nét iets te opvallend mijn hoofd opzij, zodat ze wel moést zien dat ik wakker was. Mevrouw was gelukkig niet slechtziend, en kwam bij me. "Hoe voel je je?" vroeg ze. Ik antwoordde dat ik me goed voelde, en ze vroeg of ze mijn moeder mocht halen. Ik knikte, en ongeveer 5 minuutjes later zat ook zij naast mijn bed. De gordijnen tussen mijn bed en dat van mijn buurman(die er duidelijk veel slechter aan toe was), werden gesloten, en toen stelde ook mijn moeder de vraag die ik die dag al 6 keer had moeten aanhoren. "Alles goed?" ... "Super...blij dat het voorbij is" was mijn antwoord. "Veel pijn?"..."hmm...gaat wel". De verpleegster kwam opnieuw mijn "hokje" binnen. Ze zei dat ik de operatie goed doorstaan had. Er waren geen complicaties opgetreden, en ik was bijzonder snel terug wakker. Toen keek ze me aan, en vroeg me of ik naar mijn kamer wou. Natuurlijk wou ik dat, want recht boven mijn bed, had ik een TV hangen ;). Rond 11.00u lag ik dan terug op mijn kamer, en rond half 1 kwam er een verpleger vragen of ik wat wou drinken. Ik nam snel het flesje, en nam een paar slokjes... Ik mocht niet teveel drinken, want het zou gekund hebben dat alles er weer uit lag. Blijkbaar is dat normaal na een operatie... Gelukkig bleef alles braafjes zitten. Ik ben rond 08.00u geopereerd, rond 10.00u wakker geworden, en om 14.00u kwamen ze eindelijk met het eten(Ik had al sinds 19.00u de vorige avond niets meer gegeten!!). De verpleegster deed het deksel van de plateau, en ik zag een hamburger en wat spinazie liggen. De spinazie lust ik sowieso niet, dus dat viel al af. De hamburger was ook niet bijzonder lekker, maar omdat ik gewoon moést eten, at ik hem toch op.
In de namiddag, kwam een vriend langs. Super gewoon. Hij heeft 4 uur naast mijn bed gezeten, we hebben gebabbeld, en ik begon me steeds beter en beter te voelen. Rond 17.00u heb ik geprobeerd te wandelen. Dit lukte nog niet, en ik liet me weer op mijn bed vallen. Een uurtje later ging het beter. Ik wandelde (met zo een "stok", hoe noem je het? Zo een ding waarmee mijn naald in verbinding stond. Iets dat continu in mijn arm liep) de hele gang door(een hele prestatie ;) lol) en oh my god. Supermooie kindjes gezien( ja, ik lag inderdaad op de kinderafdeling, en neem het van mij aan: het is niet gezellig om zulke kleintjes te zien afzien:s). Toen het bezoekuur om was, moest mijn vriend naar huis...
Na een slapeloze nacht te hebben gehad, (het is geen pretje als een verpleegste elk uur je sonde komt aanvullen, en je dan zo een vloeistof die net uit de ijskast komt door je arm voelt lopen), moest ik nog een middag in het ziekenhuis blijven. De specialist die me had geopereerd kwam bij ons, en vroeg hoe ik me voelde, en wanneer ik terug naar school wilde. Ik antwoordde heel enthousiast: "morgen?" Hij zei dat ik mocht, dus de volgende dag ging ik met een brede smile, een draagband, en toch wel een beetje een gevoel van: "check mij gaan,eergisteren geopereerd en check mij nu lopen" de school binnen...
Mijn volleybal"carrière" begon op mijn veertiende.
Na al over aardig wat talent te beschikken, dat ik meegekregen heb van mijn ouders, en enkele trainingen gevolgd te hebben, ging mijn eerste jaar als volleybalspeelster bij de Gentse club VDK Gent Dames van start.
Ik zat bij de Cadetten.
Omdat ik net begon, was ik nog eens onderverdeeld in de laagste categorie, namelijk: cadetten C.
Alles ging goed:
Ik had een leuke ploeg. Op de woordenwisselingen na, maar die heb je bij elke vereniging wel, niet?!
De trainingen verliepen vlotjes, en ook op wedstrijden werd ik vaak het veld op gestuurd.
Echter, het geluk bleef niet duren...
Na slechts 3 maanden competitief gespeeld te hebben, kreeg ik in november de eerste tekenen van wat later de subluxatie van mijn linkerschouder bleek te zijn.
Toen had ik er geen idee van dat het ernstig kon zijn, en mijn latere "doen en laten op het volleybalveld" kon beïnvloeden.
Hoe zou je het beschrijven?
Ik neem als voorbeeld mijn aanval:
Telkens als ik hard wou slaan, zat ik zogezegd ergens 'vast'. Ik kon moeilijk verdergaan met de beweging die ik ervoor deed. Het schokte in mijn schouder.
In het begin had ik de morgen erna wel wat last bij het opheffen van mijn arm, maar dit ging snel over.
Een goede maand of drie later, werd het ernstiger.
In januari ging het eens zo ver, dat ik de morgen erna mijn linkerarm gewoon niet meer kon opheffen.
Diezelfde pijn die ik op het veld voelde, maar dan accuut.
Ik besefte ook wel dat het niet gezond was, maar stoorde me er verder niet aan.
Toen dit vaker gebeurde, heb ik op aanraden van mijn medespeelsters, trainer, en anderen toch maar eens een dokter geraadpleegd.
Die zei dat hij niet veel kon toen tot hij wist wat er nui eigenlijk echt aan de hand was met mijn schouder.
Dus: wij naar het AZ Jan-Palfijn voor foto's.
Bleek dat ik dus inderdaad een subluxatie had. (Een ander woord hiervoor is peesontsteking. Bij mij was dit net iets ernstiger: er zat een bot niet meer op zijn plaats, en er zat een scheur in mijn schouder zelf.)
De Specialist vond dit wel degelijk ernstig genoeg om actie te ondernemen, en besloot mij te opereren.
Een kijkoperatie werd dat dus.
De uiteindelijke datum werd vastgesteld(9 mei 2006) en Julie zat steeds meer en meer met stress...
