Deze zomer gaan Myriam en ik op fietsvakantie naar Denemarken. Voor mij is het al de vierde fietsvakantie, voor Myriam de eerste. Al jaren droom ik ervan om eens iets echt zelf voor een goed doel te doen . Daarom hebben wij gekozen om onze fietstocht te laten sponsoren voor Bednet. Bednet is een organisatie die langdurig zieke kinderen en hun school ondersteunt met computers en ander ICT-materiaal om de kinderen via het internet van thuis uit les te laten volgen samen met hun klasgenootjes. Zo wordt de leerachterstand beperkt en wordt het sociaal contact onderhouden. Op dit moment volgen al 200 kinderen les op deze manier en het zou mooi zijn als in de toekomst nog meer kinderen gebruik kunnen
maken van dit prachtige initiatief. Ik ben twee jaar geleden met deze organisatie in contact gekomen door een chronisch ziek kindje bij ons op school. Dat jongetje was nog te klein (eerste kleuterklas) om ondersteuning van Bednet te krijgen, maar zij hebben ons met raad en daad bijgestaan om via skype een eigen Bednet op te starten. Toen een meisje van het vierde leerjaar in januari de diagnose van leukemie kreeg, hebben wij hen onmiddellijk gecontacteerd. In drie weken tijd was heel de installatie op school en thuis in kannen en kruiken. Liesje en haar klas maken er dan ook dankbaar gebruik van. Om onze dankbaarheid t.o. Bednet te tonen willen we deze zomer onze fietstocht naar Skagen laten sponsoren door vrienden, kennissen en sympathisanten. De opbrengst gaat integraal naar Bednet. Kennismaken met deze organisatie kan op de website: www.bednet.be . Elke bijdrage, hoe klein ook, is welkom op het rekeningnummer: Janssens Carine BE21 9730 8923 6903 ARSPBE22 Dit rekeningnummer wordt uitsluitend gebruikt voor deze actie. Deze sponsortocht wordt ondersteund door Bednet en door GBS Reynaerdijn in Stekene/Kemzeke. Alvast bedankt voor jullie steun.
Vandaag is Tanja van Bednet op school geweest om de installatie van Bednet voor volgend schooljaar uit te komen leggen aan juf Veerle van het vijfde leerjaar. Vrijdag komt een medewerker alles opnieuw installeren op school en bij Liesje thuis zodat Liesje vanaf 2 september de start van het nieuwe schooljaar live kan beleven. Uiteraard hopen we dat ze zo snel mogelijk fysiek in de klas aanwezig kan zijn, maar deze prachtige organisatie biedt ons en Liesje weer een geweldige hulp. Dank je wel.
Ik heb geprobeerd om een filmpje op het internet te zetten van onze reis. Het zou moeten lukken om het te bekijken via deze link: http://youtu.be/Roe9YKZfgwc
Op dit moment hebben we 640 euro ontvangen aan sponsorgeld. Hiervoor willen we de milde schenkers hartelijk bedanken. Wie wil kan nog steeds een bijdrage storten op onze rekening.
We zijn weer thuis. Het is nog een heel avontuur geworden. Gisteren vertrokken we rond drie uur in Viborg. De Deense treinen rijden met veel grotere stiptheidscijfers dan de Belgische en dus stonden we al om 20 uur op het station van Padborg, meer dan twee uur te vroeg. Waarom ? Omdat we de volgende trein niet durfden te nemen uit vrees om onze aansluiting te missen. We hadden dan immers maar twintig minuten overstaptijd. Maar wat trokken we een ogen toen we in Padborg aankwamen. We dachten dat we een station zoals Antwerpen Centraal zouden treffen, maar het leek wel het stationnetje van Sinaai of Belsele. Zo klein was het ! Slechts twee perrons en om het uur eens een trein. We zaten daar helemaal alleen in een wachtzaal zonder loket die om 22 uur sloot. Rond het station was geen levende ziel te bekennen, tenzij een zwerver met zijn hond. Pas om 9 uur hadden we 100 procent zekerheid dat we wel op het juiste station zaten omdat de conducteur van een passerende trein bevestigde dat de internationale slaaptrein vanuit Kopenhagen hier stopte omdat hij hier moest wisselen van locomotief. Uit die trein stapten twee andere dames die net zo verwonderd waren als wij. Maar een heel leuk gesprek met de twee Deense dames die naar Zurich zouden sporen deed de wachttijd voorbijvliegen. Om 10 voor 10 kwam nog een jonge kerel ons vergezellen die een vriend ging opzoeken in Amsterdam, nog geen ticket had en hoopte er in Padborg eentje te kunnen kopen. Hij kwam dus ook bedrogen uit. Om 22.24 uur was het dan zover. Daar was onze slaaptrein. Onze medestanders in het klein stationnetje vonden net als wij snel hun plaats en behulpzame reizigers hielpen ons onze bagage en fiets op de trein te tillen. We hadden gereserveerde slaapplaatsen en de dame die ons gezelschap hield in de couchette was al bijna in slaap toen we binnen donderden met al onze tassen, maar ze was heel behulpzaam. Van haar hoorden we ook dat we in Hamburg nog gezelschap kregen van een medereiziger. Na een half uurtje was ons bed in orde gebracht en konden we aan onze nachtrust beginnen te denken. Dit viel vrij goed mee tot om half twee onze medereiziger in Hamburg ons kwam vervoegen. Maar snel hervatten we de slaap. Tot ... om tien voor vijf een zeer geagiteerde conducteur een ellenlange uitleg begon in het Duits en Engels. Eer we goed en wel wakker waren , was de helft van de uitleg al voorbij. We konden opmaken dat er problemen waren met de trein en dat we moesten overstappen. We kleedden ons snel aan, want ook onze medereizigers hadden meer dan de helft van de uitleg niet begrepen omdat ook zij uit hun slaap werden gerukt, en gingen op zoek naar een treinbegeleider. Wat bleek ? Onze trein moest nog drie uur wachten op de trein die uit Praag kwam en aan onze trein naar Amsterdam moest gekoppeld worden. Iemand had midden in de nacht zelfmoord gepleegd door zich voor de trein te gooien en zij hadden drie uur vertraging opgelopen. De reizigers naar Brussel, Amsterdam, Parijs ... konden in Hannover , het station waar we moesten wachten, overstappen op andere treinen. Alleen de reizigers met een fiets moesten willens nillens op de slaaptrein blijven. Zij mochten met de andere internationale treinen niet mee. Dus daar hoorden wij ook bij ! We gingen dan maar op zoek naar een heel vroeg ontbijt en wat verpozing. Ook even het thuisfront verwittigd via SMS dat we nog niet wisten wanneer we in Eindhoven zouden aankomen. Tegen kwart na 7 werden we naar een ander spoor geleid en was het nog even wachten op de koppeling met de trein. De slaaptrein probeerde onderweg nog wat tijd in te halen, maar we arriveerden in Eindhoven met een vertraging van 3 uur en 20 minuten ! Grappig was wel dat we met een bijna lege trein op pad waren en dat we met onze lotgenoten nog heel wat leuke babbeltjes hebben geslagen. Ook de treinbegeleiders verwenden ons met koffie, thee en frisdrank. Moe maar voldaan, draaiden we rond half drie de oprit thuis op ! Onderweg hebben Myriam en ik alle tijd van de wereld gehad om een evaluatie op te maken van onze tocht. We hebben er allebei heel erg van genoten. De tocht was fysiek behoorlijk zwaar, zeker de laatste dagen en de dagen met veel kilometers maar beslist de moeite waard. Jutland heeft ons hart gestolen, vooral door de natuurpracht, de puurheid en de gezonde omgeving. Geen vervuiling door grote industriegebieden en grote steden, enkel puur natuur. Ook de Deense mentaliteit spreekt ons heel erg aan. Zij zijn heel vriendelijk, helpen als je problemen hebt, vragen of ze iets voor je kunnen doen en zijn bovenal heel taalvaardig. Zij spreken perfect Engels en kunnen zich ook in het Duits uit de slag trekken en dat geldt zowel voor jong als oud. En vooral ... Zij hebben een heel open geest en een fijne kijk op de wereld. Wat betreft het eten , is de Deense keuken heel goed meegevallen. Je kan enerzijds heel lekker eten, maar anderzijds heb je ook de junkfoodkeuken. Iets tussen de twee vind je er eigenlijk niet. Wat het eten betreft denken we met het meeste smaak terug aan Arthur in Viborg. Skagen is een natuurfenomeen dat echt de moeite waard is om te zien, net als de vele Vikingsporen doorheen heel Jutland. Onze overnachtingsadressen waren prima. Maar de bed and breakfasts in Svanfolk en Skallerup Klit verdienen toch wel een speciale vermelding. Zij waren de top ! Het weer was twee weken schitterend, uitzonderlijk voor Denemarken. De eerste twee en de laatste drie dagen waren minder, maar zij maakten deel uit van the real Danish summer. En wat we zeker weten is dat we zeker nog een keer naar Denemarken terugkeren by car, om de rest van het land te ontdekken.
De foto's staan ondertussen ook op de harde schijf van de computer en zullen morgen en overmorgen op de blog gezet worden. Alvast bedankt voor jullie steun en het volgen van onze avonturen.
Deze morgen genoten we van een luxe- ontbijt in de b&b van Kevin en Ian. Onze Belgische medebewoners Greet en Erwin hadden geen woord gelogen toen ze gisteravond vertelden dat ze 's morgens verwend werden tot in de toppen van hun tenen. We lieten ons alles dan ook heel goed smaken. Toen we opstonden zag de hemel er nog blauw uit en hadden we het idee dat de wind wat was gaan liggen, maar toen we onze fietsen uit de garage haalden was het al behoorlijk aan het regenen en was er ook een sterke wind komen opsteken. Dus het regengerief maar weer uit de tassen gehaald. Gelukkig was het vannacht helemaal droog geraakt. Greet wuifde ons nog uit en wenste ons een leuke trip toe. Dankzij de uitleg van Kevin zaten we direct weer op de juiste route en we volgden een oude spoorwegroute van Svanfolk naar Hadsund. Hoewel we toen nog enigszins beschut werden door een prachtig natuurgebied langs beide kanten blies de wind keihard in ons nadeel. De spoorweg ging daarbij gestaag in stijgende lijn. Na 16 km, we hadden ondertussen al meer dan een uur gefietst, arriveerden we in Hadsund. Hier maakten we kennis met het prachtige Mariager fjord. We moesten in het centrum via een brug over het smalste deel van dit fjord. Toen we even moesten wachten voor de slagbomen omdat een schip onder de brug moest passeren , werden we bijna van onze sokken geblazen door de wind. Het gezellige stadje zag er koud, grijs en winderig uit, net als het fjord. Hoeveel mooier zou dit zijn als de zon schijnt ? Onze route volgde de Mariagerruten, een plaatselijke fietsroute, waarbij we regelmatig mooie beelden kregen van het fjord. De weg ging heel wisselend op en neer. De klimmetjes werden op het kleinste verzet genomen, onze ruggen gekromd tegen de wind. Als we al eens een stukje afdaling kregen, kwamen we geen poot vooruit, want de wind joeg ons bijna weer de berg op. Daarom moesten de afdalingen ook in een kleine versnelling genomen worden. Ondertussen laveerden we ook steeds van links naar rechts,over de rechterkant van de rijstrook om de wind de baas te blijven. We moesten alle moeite doen om onze fiets in bedwang te houden. De stukken waar we de wind van opzij kregen, waren verschrikkelijk zwaar, misschien nog zwaarder dan de delen met de wind op kop. Rond de middag kwamen we aan in het pittoreske Mariager. Letterlijk betekent dit : Maria's akker. Het was oorspronkelijk een vissersplaatsje aan het fjord. Maar het is uitgegroeid tot een aantrekkelijk historisch stadje rond een heel gezellig marktplaatsje. Het centrum heeft ook zijn middeleeuws karakter bewaard. In het centrum liggen authentiek keistraatjes en staan fraaie oude huizen. Op de marktplaats vonden we een oude herberg , die reeds bestond in de 12e eeuw en daar gingen we onze koude spieren en natte kleren toch even verwarmen en drogen. We aten er meteen onze warme maaltijd van de dag maar al op, want met het tempo dat we maar konden aanhouden door de voortdurende regenbuien en vreselijke wind, zouden we pas laat onze bestemming voor vanavond bereiken. Op de koop toe moesten we nog een hele tijd blijven schuilen, want er was weer een plensbui begonnen. Na Mariager was de weg geen meter meer plat en in de buurt van Hobro zakte de moed ons in onze schoenen. Het was al half vier, we moesten nog meer dan 30 km beuken tegen de wind in en we kwamen niet vooruit. Toen besloten we:Dit kan zo niet verder. Bij het eerste beste huis klopten we aan en vroegen we of er een station in de buurt was. De mevrouw die opendeed, begreep ons volkomen en vertelde ons dat we een vijftal kilometer moesten fietsen tot in Hobro en we daar de trein konden nemen naar Viborg. Wie ons een beetje kent, weet dat we dit niet zomaar hebben gedaan. We hadden alle meters van de route gereden, maar de wind heeft ons vandaag genekt. Als we verder hadden gedaan waren we geradbraakt toegekomen in Viborg en zouden we ver over onze fysieke grenzen heen zijn gegaan. We hebben vandaag geleerd dat als je lichaam en geest stop zeggen, je daar aan moet toe kunnen geven, ook al is het hard. Toch hebben we vandaag de kaap van 1300 km bereikt. Zo een aantal kilometers fietsen in 3 weken, daar mogen we toch best trots op zijn, vinden we. Morgen vertrekken we rond drie uur met de trein van Viborg naar Padborg zoals gepland en nemen we de nachttrein naar huis. Om 9.20 uur zullen we op 15 augustus aankomen in Eindhoven, waar Jorg met de auto klaar zal staan om ons weer naar huis te brengen. We willen alvast onze volgers bedanken, net als de mensen die ons gesponsord hebben. Een kleine bijdrage blijft trouwens nog welkom tot begin september, uiteraard voor bednet. Wat mogen jullie nog verwachten op de blog ? Donderdag proberen we een kleine afronding te geven van onze vakantie. En tegen vrijdag probeer ik de foto's en filmpje (s) op de blog te plaatsen zodat jullie een beeld krijgen van wat we hier allemaal neergepend hebben. Jullie krijgen dan ook al een tussenstand van de sponsoractie.
Bedankt iedereen om onze verhalen te lezen. Hopelijk hebben jullie er wat van genoten en tot ziens en horens in Belgium !
De nachtrust had ons heel erg deugd gedaan, want deze morgen was het landerig gevoel van gisteren helemaal verdwenen. Toen we opstonden en naar buiten keken , scheen het zonnetje en leek de wind wat te gaan liggen zijn. Ook zagen we dat vandaag de scholen in Jutland opnieuw van start gingen. Het was dan ook een drukte van jewelste op de parking en oprit van onze jeugdherberg die vlak naast een school lag. Wij gingen echter genieten van ons ontbijt en zagen dat de zwemmers van gisteren gezelschap hadden gekregen van Noorse handbalsters. Om 9 uur stonden onze fietsen vertrekkensklaar voor een tocht, onze voorlaatste al, van 75 km. Toen we naar buitenstapten begon het te regenen en we moesten meteen de regenkleding aan. Daarbij stak de wind ook weer hevig op. Maar we lieten ons niet afschrikken! We reden eerst door het gezellige centrum van Saeby. Dit was lange tijd een kleine vissershaven aan het Kattegat. Nu wordt het druk bezocht door strandgasten en mensen met plezierbootjes. We hadden meteen ook al een prachtig uitzicht op de Oostzee en zij zou heel de dag van ver of van dichterbij onze gezel zijn. Heel de dag door, kregen we schitterende inkijkjes op een zilverkleurige zee. Het weer was echter heel de dag erg wisselvallig. Wel 5 keer zijn we flink nat geworden . Een keer moesten we zelfs gaan schuilen onder bomen langs de kant voor de hagel, want een gebouw was er niet in de buurt. Tussen de buien door scheen de zon ook vrolijk en veranderde de lucht voortdurend van kleur. Van helblauw over witte wolken, tot grijze en zwarte regenwolken. Alle vesten die we bijhadden waren tegen 's avonds kletsnat. Daarnaast hebben we ook wel vijf regenbogen gezien, waarvan de laatste keer er een dubbele aan de hemel stond. De bezienswaardigheden die vandaag op de route lagen, hebben we dan ook maar gelaten voor wat ze waren. Toch hebben we weer een hele dag genoten van wisselende landschappen en veel natuurschoon. We hebben een vos in de vrije natuur zien lopen en twee herten. Ook hebben we een ontmoeting gehad met langharige koeien met grote horens waarvan twee kalfjes waren ontsnapt. Ook de klimmetjes waren weer van de partij, maar nog niet zo talrijk als wat we morgen mogen verwachten. Uiteindelijk kwamen we op ons overnachtingsadres aan: een b&b in Svanfolk. Een toplocatie, misschien wel de mooiste van heel de reis. Daar wachtte ons nog een verrassing. We ontmoetten hier de eerste Belgische toeristen in Denemarken, een heel tof koppel uit Berchem. We hebben even verbroederd met hen en onze ervaringen uitgewisseld. Nu gaan we slapen om morgen gezond en fris aan onze laatste dagtocht te beginnen. Niet te geloven dat onze 1300 km er bijna opzitten !
De morgenstond heeft goud in de mond, maar dit gold niet echt voor ons vandaag. Na de overweldigende ervaring van gisterenavond konden we deze morgen heel moeilijk uit ons bed. We hadden maar een 70-tal kilometers te fietsen en dus gunden we ons een uurtje extra nachtrust. Zodoende zaten we maar om 10 uur op onze fiets. Alleen ... we hadden niet ingecalculeerd dat na twee weken schitterend weer op dit moment een real Danish summer in het land is. Dat wil zeggen veel wind, af en toe een fikse regenbui en koele temperaturen. De eerste 23 km van onze tocht liepen door hetzelfde ruige duinengebied van gisteren omdat er maar een weg is naar Skagen. Met de wind op kop gingen we heel moeizaam vooruit. Het was al bijna middag toen we dit stukje hadden afgelegd. We vonden een mooie picknickplaats, annex kampplaats met blokhutten om te overnachten en genoten er van onze broodjes. Daarna moesten we onszelf weer in gang trekken. Het leek alsof we een decompressie hadden van al dat moois gisteren en onze benen wilden echt niet mee. Gelukkig was de weg na de duinen vlak tot in Frederikshaven . Alleen de stukken gravel zorgden voor wat gemor. Onderweg waren er ook nauwelijks voorzieningen om iets in te kopen en we waren ook vergeten dat het zondag was en dat er dus veel winkels gesloten waren. Dat komt er natuurlijk van als je bijna drie weken onderweg bent. Pas in Frederikshaven vonden we een Brugsen die open was. Daarna vervolgden we onze weg naar Saeby, de overnachtingsplaats van vandaag. We vonden daar een schitterende jeugdherberg met een prima kamer. Deze jeugdherberg wordt heel veel door Deense en Noorse sporters gebruikt om op stage te komen. Er staat een prachtig zwembad met alles erop en eraan. Er is een immens grote sporthal aan verbonden en verschillende sportvelden. Deze avond zaten er zwmmers in onze buurt. Het eten was heerlijk en we sloegen nog een leuk praatje met de kokkin. Ze maakte nog een lekker kopje thee voor ons en zo konden we vroeg naar bed voor een welverdiende nachtrust.
Vandaag beleefden we het toppunt van onze fietsvakantie ! We bereikten ons echte einddoel ! We fietsen nog een viertal dagen terug naar Viborg, maar Skagen was ons echt doel. 's Morgens genoten we van een lekker en verzorgd ontbijt en een heerlijk praatje met onze gastvrouw. Rond kwart over 8 zaten we al op de fiets, want we wilden de ruim 70 km naar Skagen zo snel mogelijk overbrugd hebben. Het weer zag er bij het opstaan oke uit, maar toen we onze fietsen optuigden, begon het te regenen. Niet heel hard, maar toch voldoende om de regenjassen aan te trekken. Tot half elf zouden we regen op ons krijgen, maar gelukkig werd het daarna droog. We reden vanaf Skallerup Klit door het enig mooie duinengebied. De flora veranderde zichtbaar door de zilte zeebries. Een deel van ons traject leidde over goed berijdbare gravelpaden door het natuurreservaat Tornby Klitplantage. Alleen de laatste kilometers moesten we een iets drukkere hoofdweg volgen tot in Hirtshals. Dit is een belangrijke vissershaven, waar ook nog schepen worden hersteld. Van hieruit kan je ook overzetten naar Noorwegen. De route voerde ons langs de haven en door het aangename centrum van het stadje. Vanuit dit plaatsje ging het dan in rechte lijn naar Skagen. We fietsten door een van de mooiste en ruigste delen van Jutland. De route liep dwars door duinen met bossen en heidevelden, stukjes veen en beekjes die in de zee uitmonden. Achter elke bocht konden we genieten van een ander uitzicht en we geraakten niet uitgekeken op de natuurpracht . Ook ons fototoestel stond niet stil. Soms waande je je in een echt maanlandschap, soms in een savanne of een Russische toendra ! Even voor Skagen reden we voorbij de Tilsandede Kirke. Dit verzand kerkje bewijst dat duinen zich voortdurend verplaatsen. Enkel de toren van dit kerkje steekt nog boven het zand uit. Hier waren filmopnames bezig. Carine werd door Myriam vergast op een echte sneeuwbal die ze van een kar met ijs had gerold die daar stond voor de opnames. Brrr... koud ! En dan wachtte Skagen op ons. Skagen is een geliefd vakantieoord bij de Denen en een plaats waar vele kunstenaars , vooral schilders wonen. Eerst reden we naar ons overnachtingsadres om onze bagage al af te zetten. Vervolgens haastten we ons naar het Skagen museum, want dat sloot om 5 uur. We wilden met eigen ogen zien hoe schilders uit Skagen de luchten en het licht op doek brachten. Na een verkwikkende douche was het tijd om een restaurantje op te zoeken. We trokken naar de haven en vonden daar het gezellige Pakhuset. Ondanks het feit dat het heel druk was in de vissershaven, een van de grootste van Denemarken. Carine at een heerlijke Fisksuppe en Myriam genoot van de mosseltjes. Aan de tafel links en rechts van ons zaten twee Deense koppels. We hadden tijdens het eten een heel aangenaam gesprek met hen. Daarna was het tijd voor het hoogtepunt van de dag en de reis! Wefietsten naar Grenen, parkeerden daar onze fietsen en trokken te voet over het strand naar de landtong die het einde van Denemarken is. Op die plaats stromen het Skagerrak en het Kattegat bruisend samen. De golven botsen letterlijk tegen elkaar op omdat de Noordzee en de Oostzee elk van een andere kant komen aangegolfd. We hebben er een filmpje van gemaakt dat we ook op de blog zullen proberen zetten vrijdag. Dit natuurfenomeen bezorgde ons kippenvel, zeker als je dit ook nog eens kan bekijken onder een prachtige zonsondergang. We werden er stil van en waren erg onder de indruk ! Eindeloos veel foto's hebben we ook getrokken alvorens terug te keren naar Grenen. Om even te bekomen van al dit schoons deden we nog een terrasje alvorens te gaan slapen. Het was al te laat om nog een berichtje op de blog te zetten, maar hiermee is het goedgemaakt.
Ik ben Carine
Ik ben een vrouw en woon in De Klinge () en mijn beroep is leerkracht lager onderwijs, zorgleerkracht.
Ik ben geboren op 25/06/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, lezen, wandelen en kruiswoordpuzzels oplossen.
Ik ben mama van twee volwassen dochters.
Over mijzelf
Ik ben Myriam Heirbaut
Ik ben een vrouw en woon in Sint- Pauwels () en mijn beroep is mama.
Ik ben geboren op 14/09/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Spaans, flamencodansen, zingen, muziek.
Ik heb een dochter van tien jaar oud.
