Het is nu 12 dagen geleden sinds mijn broer zelfmoord pleegde. Het voelt nog steeds zo onwerkelijk, alsof hij elk moment kan bellen met de mededeling dat hij langskomt om zijn neefje te zien. Elk moment thuis kan komen. Verstandelijk weet ik dat dit niet zo is en toch wil ik er niet aan. Hij heeft opgebaard gelegen, ik heb hem gezien, ook de schotwond in zijn hoofd. Hij lag er mooi bij, vredig, het leek alsof hij elk moment wakker kon worden. Broertje toch...De uitvaart was woensdagmiddag de 19e. Het was een mooie dienst...heel bijzonder. Er was een grote opkomst van zijn vrienden, met de mededeling dat er nog veeel meer mensen wilden komen. Dit wilden wij zelf niet, we wilden een besloten kring. Alleen zijn dierbaarste vrienden, dit bleken er toch heel wat te zijn tientallen...Dit deed ons heel erg goed. Twee vrienden hebben ook een afscheidsrede gehouden. Het was heel mooi wat ze zeiden,ze houden duidelijk veel van hem en wilden hem eer aandoen.  Ook buiten de dienst om hebben wij veel steun van zijn vrienden. Het is zo fijn om te horen hoe belangrijk mijn broertje voor hun was,hoe lief,zorgzaam en loyaal...een in en in goed persoon in hart en ziel. Ondanks de mooie verhalen zijn er ook pijnlijke dingen. Kort voor zijn overlijden kreeg hij voor t eerst epilepsie-aanvallen. Dit viel hem zwaar. Het bleek ernstiger dan men kon vermoeden, hij had al een tijd last van zijn geheugen het leek alsof hij dement werd, had kleine absences. Dit poogde hij te verdoezelen. Tijdens de grote absenses vlak voor zijn overlijden,kreeg hij er ook nog een hersenschudding bij...Tijdens de onderzoeken kreeg hij te horen dat hij waarschijnlijk een hersenbeschadiging zou hebben. Hij mocht niet meer rijden. Rijden was zijn leven,zijn werk. Dit samen met nog wat akelige/nare dingen in zijn leven werd hem te veel.

Het blijft zwaar en ik hoop dat het wat dragelijker zal worden. Mede voor mijn baby, die duidelijk ons verdriet voelt en hier op reageert. Hij is onrustiger,huilt meer...Hopelijk gaat dit snel voorbij. Al kan ik me niet voorstellen dat ik mijn broer minder zal gaan missen en de pijn zal wegzakken. Ik probeer me erin te berusten dat mijn broers pijn weg is en hij rust heeft...